Πηγή: Μέτωπο Α.Α.
ΑΝΕΣΤΗΣ ΤΑΡΠΑΓΚΟΣ
Θεσσαλονίκη – Αύγουστος 2011
Από όλες τις πλευρές διαπιστώνεται και αναγνωρίζεται ότι η κοινωνική κατάσταση που βιώνει η εργαζόμενη πλειοψηφία αντιστοιχεί σε ολική κοινωνική και οικονομική καταστροφή, τόσο εξ αιτίας της κρίσης χρέους όσο και λόγω της κρίσης καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης και της κυβερνητικής πολιτικής (που έχει πλέον τη συναίνεση όλου του αστικού πολιτικού τόξου) ακραίου νεοφιλελευθερισμού που διαχειρίζεται τις δύο πλευρές αυτής της τριετούς ήδη κρίσης.
Η ανεργία έχει σκαρφαλώσει στο 17% με τάσεις προσέγγισης του 20% μέχρι το τέλος του χρόνου, η ύφεση της παραγωγής έχει επιφέρει μείωση του εξέλιξης του ΑΕΠ στο -5%, η αποψίλωση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχει πάρει έναν δρόμο χωρίς ορατό τέλος, η φοροεπιδρομή στις λαϊκές τάξεις ξεπερνάει πλέον κάθε όριο, η εισοδηματική αφαίμαξη αγκαλιάζει το σύνολο της μισθωτής εργασίας, οι δημόσιες κοινωφελείς επιχειρήσεις εκποιούνται για πινάκια φακής.
Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση κοινωνικού ολέθρου αντιτάχθηκε το ελληνικό αριστερό κίνημα σ’ όλες του τις εκδοχές, παράλληλα με τις πολλαπλές απεργιακές κινητοποιήσεις του εργατικού συνδικαλισμού, είτε σε πανελλαδικό επίπεδο, είτε σε επιμέρους κλαδικά επίπεδα. Ωστόσο αυτή η αριστερή πολιτική και εργατική κινηματική παρέμβαση δεν κατόρθωσε να έχει μέχρι σήμερα αποτελεσματικότητα στην κατεύθυνση απόκρουσης ή ματαίωσης της μνημονιακής κυβερνητικής πολιτικής (που ασκείται με τη συναίνεση της ΝΔ, του ΛΑΟΣ και της ΔΗΣΥ.). Τόσο οι αριστεροί πολιτικοί σχηματισμοί, όσο και οι πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, παρόλη την αντιπολιτευτική τους στάση και καταγγελτική τους αναφορά, δεν κατόρθωσαν να γίνουν πόλος συσπείρωσης και κινητοποίησης των ευρύτερων δυνάμεων της μισθωτής εργασίας, των ανέργων, των αυτοαπασχολουμένων, της νεολαίας και των συνταξιούχων.
Ακριβώς εξ αιτίας αυτής της ανεπάρκειας της Αριστεράς και των εργατικών συνδικάτων, αναδείχθηκε το Κίνημα στις Πλατείες της Πραγματικής Δημοκρατίας κυρίως στο Σύνταγμα και δευτερευόντως στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας, που αντιμετώπισε τη μαζική κατασταλτική δράση του χημικού πολέμου των αστυνομικών δυνάμεων στις απεργίες και διαδηλώσεις του περασμένου Ιουνίου. Το κίνημα αυτό που επανακάμπτει σήμερα, χωρίς να μπορεί από μόνο του να υποκαταστήσει τα αριστερά πολιτικά σχήματα, τις αγωνιστικές πτέρυγες του εργατικού κινήματος και τις ριζοσπαστικές κινήσεις της σπουδάζουσας νεολαίας, εν τούτοις καταγράφει σε σημαντικό βαθμό τον δρόμο που χρειάζεται να ακολουθήσει η επιδίωξη αποκρυστάλλωσης, οργάνωσης και συγκεκριμενοποίησης της γενικευμένης λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας στην επόμενη περίοδο.
Εξ αιτίας δηλαδή της περιορισμένης οργανωτικής εμβέλειας των κομμάτων της Αριστεράς και των εργατικών συνδικάτων τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα, αλλά και των προκλήσεων που έχουν αναδειχθεί μπροστά στο Κίνημα στις Πλατείες, έντονη προβάλλει η αναγκαιότητα δρομολόγησης της διαμόρφωσης Ενωτικών (Αντιμνημονιακών) Λαϊκών Επιτροπών, γενικής απεύθυνσης και χαρακτήρα, σ’ όλους τους χώρους παραγωγής, κατοικίας και σπουδών, σ’ όλους τους κλάδους και στους επιμέρους κοινωνικούς τομείς. Αυτό μπορεί να γίνει στις μεγάλες επιχειρήσεις της οικονομίας, σ’ όλους τους δήμους της χώρας, σ’ όλους τους κλάδους παραγωγής, σ’ όλα τα ιδρύματα εκπαίδευσης, σ’ όλες τις κοινωνικές κατηγορίες που πλήττονται αδυσώπητα και ωθούνται στο περιθώριο (άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαία).
Οι ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις , οι αγωνιστικές εργατικές σχηματοποιήσεις, οι νεολαιίστικες φοιτητικές παρατάξεις καλούνται να πάρουν τις πρωτοβουλίες ανάδειξης αυτών των μορφών λαϊκής οργάνωσης της αγανάκτησης και της οργής, να τις καταστήσουν χώρους πολιτικής και κοινωνικής συνάντησης του «συνειδητού» με την «αυθόρμητη» κίνηση των λαϊκών τάξεων, με τον πλήρη σεβασμό και προάσπιση της πλήρους τους αυτονομίας, της καθολικής τους αυτοτέλειας. Ο χαρακτήρας τους έχει κυρίαρχα χαρακτηριστικά «βάσης» και απευθύνονται στο σύνολο των κοινωνικών κατηγοριών που πλήττονται από την αντιμνημονιακή πολιτική, ενώ διασφαλίζουν ταυτόχρονα τόσο τον πολιτικό τους ρόλο όσο και την κοινωνική τους έδραση.
Στο πολιτικό επίπεδο κατευθύνονται στην επιδίωξη ανατροπής – απομάκρυνσης της καταστροφικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στην ματαίωση και κάθε άλλης εναλλακτικής λύσης που αναπαράγει τη μνημονιακή πολιτική (κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» του συνόλου των αστικών δυνάμεων κλπ.), στην άρνηση πληρωμής του «επαχθούς χρέους», στην ανάδειξη μιας εναλλακτικής προοπτικής βασισμένης στην προάσπιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, των μισθών, της απασχόλησης, των ελευθεριών της εργαζόμενης κοινωνικής πλειοψηφίας μιας ανάπτυξης της οικονομίας με κοινωνικά λαϊκά χαρακτηριστικά (εθνικοποιήσεων, εργατικού ελέγχου, δημοκρατικού προγραμματισμού).
Στο κοινωνικό επίπεδο επιχειρούν την ενωτική συμπαράταξη στους κόλπους τους του συνόλου των κοινωνικών κατηγοριών που υφίστανται την ανελέητη επίθεση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή των μισθωτών εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολουμένων. Πρόκειται για εντελώς «νέου τύπου» λαϊκές μορφές οργάνωσης και παρέμβασης, με χαρακτηριστικά αυτοπροσδιορισμού και όχι από «τα πάνω» επικαθορισμών (αντίστοιχο ποιοτικά μετωπικό εγχείρημα οι εαμικές λαϊκές οργανώσεις, αν και στην ιστορική αυτή περίπτωση οι πολιτικοί επικαθορισμοί ήταν έντονοι), στις οποίες ο κόσμος της Αριστεράς και του αγωνιστικού εργατικού κινήματος συμμετέχουν ως «μέλη» ισότιμα με το σύνολο του κόσμου που παίρνει μέρος.
Η γόνιμη και ισότιμη σύζευξη «συνειδητού» και «αυθόρμητου»Οι Ενωτικές (Αντιμνημονιακές) Λαϊκές Επιτροπές συνενώνονται οριζόντια στο επίπεδο όλων των πόλεων της χώρας σε δύο επίπεδα : Αφενός στο επίπεδο των Συνελεύσεων στις Πλατείες του Κινήματος της Πραγματικής Δημοκρατίας, προσδίδοντας σ’ αυτές μαζικότητα, διεύρυνση και κοινωνική εξάπλωση. Αφετέρου σε πανελλαδικό επίπεδο με τη μορφή των πανεθνικών συνελεύσεων αντιπροσώπων των Επιτροπών ή των επιμέρους Συνελεύσεων στις Πλατείες. Οι αριστεροί πολιτικοί σχηματισμοί, οι αγωνιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων, οι ριζοσπαστικές σχηματοποιήσεις της νεολαίας συνεχίζουν να έχουν την αυτοτελή πολιτική και κοινωνική τους υπόσταση και να αναπτύσσουν τις παρεμβάσεις τους. Ωστόσο ο αριστερός εργατικός και νεολαιίστικος κόσμος συμμετέχει ως «φυσικά πρόσωπα» στις Επιτροπές αυτές, αναγνωρίζοντας και σεβόμενος τα αυτοτελή οργανωτικά, πολιτικά και κοινωνικά τους χαρακτηριστικά.
Αυτό το Οριζόντιο Πανελλαδικό Δίκτυο των Επιτροπών δεν μπορεί να είναι αφετηριακά «αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό, πατριωτικό, αντιευρωπαϊκό» ή οποιουδήποτε άλλου προσδιορισμού που επιδιώκει να εγγραφεί ως αφετηριακός όρος ύπαρξης και δράσης τους. Από μια γενική έννοια οι Επιτροπές αυτές έχουν λαϊκά, ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά χωρίς πολιτικούς προκαθορισμούς, με στόχους την απομάκρυνση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, την απόκρουση οποιασδήποτε διακυβέρνησης μνημονιακής πολιτικής, την διαγραφή του «επαχθούς χρέους», την ανάδειξη μιας εναλλακτικής προοπτικής υπεράσπισης και διεύρυνσης των λαϊκών συμφερόντων έναντι του περιορισμού τους που προκαλεί η επιδίωξη εξασφάλισης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων και της εργοδοσίας, και κοινωνικής οικονομικής ανάπτυξης.
Αυτό το Οριζόντιο Πανελλαδικό Δίκτυο των Επιτροπών και των Συνελεύσεων στις Πλατείες των Δήμων και των Πόλεων αντιπροσωπεύει αντικειμενικά το Αντιμνημονιακό Κοινωνικό και Πολιτικό Μέτωπο (ή το Λαϊκό Ριζοσπαστικό Μέτωπο). Πρόκειται για μια μετωπική συγκρότηση που έχει βαθιά αντιπολιτευτικά χαρακτηριστικά απέναντι στην μνημονιακή πολιτική του αστικού πολιτικού τόξου, της επιχειρηματικής εργοδοσίας και των ευρωπαϊκών και διεθνών οικονομικών μηχανισμών και ελίτ. Επιδιώκει και επιτυγχάνει την πλατιά λαϊκή ενότητα «από τα κάτω», σε παραλληλία με την παρέμβαση των αριστερών σχηματισμών, των αγωνιστικών συνδικάτων και των νεολαιίστικων ριζοσπαστικών παρατάξεων, μια ενωτική συμπαράταξη που δεν μπορεί να επιτευχθεί με διαφορετικό τρόπο στην σημερινή περίοδο.
Άλλωστε ένα Αριστερό Λαϊκό Μέτωπο, είτε σε εκλογικό επίπεδο, είτε με πιο οργανικούς και ουσιαστικούς όρους σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, παρ’ όλη την αναγκαιότητά του, δεν είναι εφικτό σήμερα εξ αιτίας κυρίως της στάσης περιχαράκωσης και απομονωτισμού του ΚΚΕ, που χαρακτηρίζει τις άλλες αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ως «στηρίγματα της πλουτοκρατίας», ως «αναχώματα στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών τάξεων» κλπ. και αποκλείει εξ αντικειμένου κάθε μορφή κοινής δράσης μαζί τους και με τις όποιες άλλες αυτοτελείς λαϊκές συγκροτήσεις.
Αλλά κι’ αν ακόμη αναδεικνύονταν μια τέτοια δυνατότητα συμπαράταξης των αριστερών λαϊκών δυνάμεων, αυτό δεν θα ήταν επαρκές να δρομολογήσει την ευρύτερη λαϊκή ριζοσπαστική αντιμνημονιακή ενότητα, χωρίς την διαμεσολάβηση του Δικτύου των Ενωτικών Λαϊκών Επιτροπών και των Συνελεύσεων στις Πλατείες, γιατί ούτως ή άλλως, για δοσμένους ιστορικούς και κοινωνικούς λόγους, η εμβέλεια ακόμη και μιας συμπαραταγμένης Αριστεράς είναι περιορισμένη και προκαθορισμένη.
Παράλληλα αυτό το Λαϊκό Ριζοσπαστικό Μέτωπο της οριζόντιας δικτύωσης των Επιτροπών και των Συνελεύσεων στις Πλατείες, λειτουργεί αντικειμενικά με όρους μιας καθολικής λαϊκής αντιπολίτευσης επιδιώκοντας την ανάσχεση, ματαίωση και ανατροπή των ασκούμενων μνημονιακών πολιτικών.
Ο μετασχηματισμός του σε μια μορφή «λαϊκού συνασπισμού εξουσίας» με εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης έναντι της αστικής διαχείρισης της κρίσης (χρέους και παραγωγής) δεν μπορεί παρά να είναι σύνθετο προϊόν της ίδιας της εξέλιξης του αντιπολιτευτικού του ρόλου, της μαζικοποίησής του, του ανοιχτού δημοκρατικού διαλόγου στις τάξεις του, της συνάρθρωσής του με τις εξίσου αυτοτελείς πολιτικές, εργατικές και νεολαιίστικες δυνάμεις που δρουν ιστορικά στην ελληνική κοινωνία, με τις προωθητικές τους παρεμβάσεις αλλά και τις καταγραμμένες τους ανεπάρκειες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου