ΠΗΓΗ: Πολιτικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
του Χρ. Μήλιου
Η τελευταία απόφαση της Ε.Ε εν πολλοίς ήταν προεξοφλημένη, σε ότι αφορά την ουσία της.Στο άρθρο μας «Η χρηματοπιστωτική κρίση της Ευρώπης, η αναγκαία αναδιάρθρωση των χρεών και η οικονομική καταδίκη του Νότου», που δημοσιεύσαμε αρχές Ιουνίου, εξηγούσαμε γιατί, σε αυτή τη φάση, η Ε.Ε. θα οδηγούνταν σε μια τέτοιου είδους πρόσκαιρη λύση (παράταση του καθεστώτος δανεισμού της Ελλάδας + κάποια μέτρα διευκόλυνσης των όρων αποπληρωμής του χρέους).
Κάτι τέτοιο υπαγορεύθηκε τόσο από την ανετοιμότητα της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει το κεντρικό πρόβλημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης που διέρχεται η ίδια, και του κόστους που συνεπάγεται κάτι τέτοιο, όσο και από τους διεθνείς χρηματο-πιστωτικούς περιορισμούς, που υφίστανται αυτή την περίοδο, και με βάση τους οποίους και να ήθελε, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να προχωρήσει σε μια κάλυψη των τραπεζικών της ζημιών.
Η τελευταία απόφαση για την Ελλάδα αφήνει ανέπαφο το πρόβλημα της χρηματοπιστωτικής κρίσης της Ευρώπης, δεν συμβάλει ούτε ελάχιστα στην ουσιαστική αντιμετώπισή του. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες συνεχίζουν να είναι φορτωμένες με τοξικά ομόλογα. Η «φούσκα» των Ευρωπαϊκών τραπεζών, η «φούσκα των ομολόγων», είναι παρούσα, παρ’ όλο που γι αυτήν κανείς δεν μιλά, και δεν αφορά μόνο τα Ελληνικά ομόλογα. Αλλά τα ομόλογα όλου του Ευρωπαϊκού Νότου και πιθανότατα (στην εξέλιξή της) κι άλλων χωρών.
Η κρίση χρέους της Ελλάδας είναι απόρροια της Ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής κρίσης.Παρά τις όποιες ιδιαιτερότητές της η κρίση της Ελλάδας είναι Ευρωπαϊκή. Και η επίλυσή της περνά μέσα από το ξεπέρασμα της Ευρωπαϊκής κρίσης. Όσο κάτι τέτοιο δεν γίνεται τόσο παραμένει ανοιχτή η προοπτική της Ελληνικής χρεοκοπίας και της συνεχούς επιδείνωσης των οικονομικών πραγμάτων σε όλη την Ευρώπη.
Με την τελευταία της απόφασή η Ε.Ε., εμμένει κατά βάσιν στην πάγια άποψή της, (που υποστηρίζει εδώ και δύο χρόνια), ότι η κρίση είναι κρίση χρέους χωρών της περιφέρειας κι όχι γενική Ευρωπαϊκή Τραπεζική κρίση.Η τοποθέτηση αυτή έχει μεγάλη σημασία. Είναι αυτή που καθορίζει τις Ευρωπαϊκές αποφάσεις κι αποτελεί την βάση της όλης Ευρωπαϊκής συλλογιστικής. Είναι σχεδόν αδύνατο να κατανοήσουμε το πνεύμα των αποφάσεων των συνόδων κορυφής αν δεν έχουμε κατά νού αυτή την «πολιτική τοποθέτηση» της Ευρώπης πάνω στην «οικονομική της κρίση».Η πολιτική αυτή τοποθέτηση, αντικειμενικά, ισοδυναμεί με μια προσπάθεια συγκάλυψης της πραγματικότητας καθώς επιχειρεί να την αντιστρέψει. Να παρουσιάσει την τραπεζική κρίση ως κρίση χρέους. Η διαφορά είναι μεγάλη και καθοριστική. Ποτέ στην ζωή και στην οικονομία, στο επίπεδο των συναλλαγών, η πλευρά του χρέους δεν ήταν πιο σημαντική από την πλευρά της πίστης. Με αυτή την έννοια δεν θα υπήρχε και κρίση στην Αμερική, δεν θα κινδύνευαν οι τράπεζες με χρεωκοπία. Θα είχαμε απλά κρίση χρέους των ιδιωτών δανειστών.Η κρίση χρέους είναι δευτερογενές φαινόμενο πάντα στη θεωρία και πρακτική των χρηματαγορών. Κι αυτό οι αγορές το ξέρουν. Κι οι αλχημίες της Ε.Ε. δεν πρόκειται ποτέ να τις πείσουν για το αντίθετο. Στην Ευρώπη σήμερα έχουμε κρίση πίστης, κρίση τραπεζική (και δευτερευόντως χρέους). Κι αυτή προέχει να αντιμετωπισθεί. Ωστόσο δεν υπάρχουν οι όροι για κάτι τέτοιο.
Σε ότι αφορά τώρα την αντιμετώπιση της Ελλάδας: Για πρώτη φορά σε απόφαση της Ε.Ε. διαχωρίζεται η περίπτωση της Ελλάδας σαν η μόνη «ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση» και δηλώνεται κατηγορηματικά, και σε όλους τους τόνους, ότι αυτό που θα ισχύσει για την Ελλάδα δεν πρόκειται να ισχύσει για καμιά άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Ταυτόχρονα δίνεται η διαβεβαίωση ότι οι άλλες 16 χώρες της Ευρωζώνης «θα τιμήσουν την υπογραφή τους» και θα αποπληρώσουν τα χρέη τους, αφήνοντας έτσι να εννοηθεί, εμμέσως πλήν σαφώς, ότι η εξαίρεση αφορά την αδυναμία της Ελλάδας να αποπληρώσει τα χρέη της. Το νέο αυτό στοιχείο υποδηλώνει ότι το μέλλον της Ελλάδας είναι κατά κάποιο τρόπο προδικασμένο, ότι η βελτίωση των όρων αποπληρωμής του χρέους δεν οδηγεί στην αποφυγή της χρεοκοπίας, κι ότι η νέα φάση κάλλιστα μπορεί να παρομοιαστεί με μια κατάσταση «μηχανικής υποστήριξης» έως ότου……..επέλθουν τα αναμενόμενα.
Οι αποφάσεις των Βρυξελλών έχουν πολύ περιορισμένο χαρακτήρα. Βελτιώνουν τους όρους αποπληρωμής του Ελληνικού χρέους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι διαμορφώνουν καμιά γενικότερη θετική προοπτική για την Ευρωπαϊκή (κύρια) αλλά και την Ελληνική οικονομία.Παρατείνουν μια κατάσταση, μεταθέτουν το πρόβλημα. Έως ότου ανακυκλωθεί και αναπαραχθεί σε ένα παραπάνω επίπεδο. Καθώς δεν μπορεί επί μακρόν μία γενική Ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική κρίση να συνεχίσει να αντιμετωπίζεται σαν κρίση χρέους.
Μ.Χ.
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - http://www.pokethe.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου