ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΠΗΓΗ: ΙSKRA

του Θ. Καρτερού

Όταν τον Οκτώβρη του 2008 ο Καραμανλής έδωσε τα πρώτα 28 δις ευρώ στις τράπεζες, ο Παπανδρέου παρέδωσε στη Βουλή μαθήματα σοσιαλιστικής μαχητικότητας. «Με τα λεφτά του ελληνικού λαού και χωρίς εγγυήσεις στηρίζετε τους μεγαλομετόχους και όχι το τραπεζικό σύστημα», είπε. Και δεν έμεινε εκεί: «Δεν θα αφήσουμε να πληρώσει την κρίση η ελληνική οικογένεια και η ελληνική επιχείρηση» συνέχισε και κατάγγειλε την πολιτική της κυβέρνησης που «εξάντλησε την ελληνική οικογένεια, δημιούργησε περιβάλλον ασφυξίας στις επιχειρήσεις και οδήγησε τον ανταγωνισμό στο ναδίρ». Εσείς οι νεοφιλελεύθεροι φέρατε την κρίση, εμείς οι σοσιαλιστές θα φέρουμε τη λύση, ήταν η κατάληξή του, προαναγγέλλοντας μια νέα κοινωνική συμφωνία, που θα εξασφάλιζε πρώτα τους μη έχοντες και όχι τους κερδοσκόπους.

Προχτές ο ίδιος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός πια και λίγο πιο ώριμος σχετικά με το ρόλο των  τραπεζών και των μεγαλομετόχων, τους έδωσε άλλα 30 δις, όχι από την τσέπη του, εννοείται. Φτάνοντας έτσι τις κρατικές διευκολύνσεις προς τις τράπεζες στα 108 δις –τα ογδόντα με τη δική του υπογραφή- όσο περίπου είναι το δάνειο που υπέταξε την Ελλάδα στην τρόικα και στο μνημόνιο. Τη φορά αυτή όμως, μετά και τη γκρίνια κάποιων υπουργών του, αποφάσισε μαζί με τα λεφτά να σταλεί από την κυβέρνηση στους τραπεζίτες ένα σοσιαλιστικό γράμμα! Στο οποίο θα τους ζητάει να σεβαστούν τις σοσιαλιστικές ευαισθησίες του ΠΑΣΟΚ, να μην μοιράσουν για παράδειγμα μέρισμα στους μετόχους με τα λεφτά των φορολογουμένων. Πράγμα που μπορεί κανείς να φανταστεί πόσο πανικό και πόση οργή θα προκάλεσε στις λέσχες όπου συχνάζουν οι τραπεζίτες.

Δεν έχει προφανώς κανέναν νόημα, με τόσα και τόσα που έχουν προηγηθεί, να σχολιάσει κανείς τη συνέπεια του κατά Πάγκαλο Μη-Ηγέτη. Όπως δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθεί με τις παρατηρήσεις των πιο τολμηρών υπουργών του για τις τράπεζες - δεν σέβονται τις δύσκολες στιγμές, δείχνουν υπεροψία, δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της κοινωνίας, θέλουν να είναι πάνω από την κυβέρνηση. Οι τραπεζικοί ισολογισμοί προς απάντησή τους –και τα υπόλοιπα για το ρόλο και την ηθική των τραπεζών και των τραπεζιτών, που τα  ξέρει και ο τελευταίος πελάτης τράπεζας, το μόνο που μπορεί να σκεφτεί κανείς είναι ότι λέγονται για να καταναλωθούν επικοινωνιακά. Διότι δεν είναι δυνατό να πιστέψεις ότι δεν ξέρει ο Βενιζέλος, ή ο Χρυσοχοΐδης τι ιδρύματα είναι οι τράπεζες. Και τι είδους πολιτικές προϋποθέτει μια έστω πλαγιομετωπική σύγκρουση μαζί τους.

Αν όμως είναι πολιτικά ανούσιο να ασχολείται κανείς τις μεταλλάξεις των Ελλήνων σοσιαλιστών, έχει ίσως μια σημασία να ασχοληθεί με ότι προκύπτει και από τη νέα αυτή συναλλαγή κυβέρνησης-τραπεζιτών:  Οι τράπεζες που με την πολυμήχανη πλεονεξία τους προκάλεσαν την κρίση, όχι μόνο δεν έπαθαν τίποτε από αυτή, αλλά εξακολουθούν να είναι πανίσχυρες.  Όχι μόνο δεν έβγαλαν κάποιου είδους δίδαγμα –οικονομικό εννοείται, όχι ηθικό…- αλλά εξακολουθούν να καθοδηγούνται από την ίδια επικίνδυνη πλεονεξία. Όχι μόνο δεν άλλαξαν κανόνες και συμπεριφορές, αλλά εξακολουθούν να επιβάλλουν κανόνες και συμπεριφορές στις κυβερνήσεις, ακόμα και στις κοινωνίες. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα οι τραπεζίτες μένουν, εν ολίγοις.

Μιλάμε για καρτέλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πλουσιοπάροχη ενίσχυση των ελληνικών τραπεζών προβλέπεται από το μνημόνιο. Το σύστημα αντέχει να χάνουν όλοι –εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι, μικρομεσαίο επιχειρηματίες. Αντέχει να συγχωνεύει σχολεία, να κλείνει νοσοκομεία, να καταργεί επιδόματα ανεργίας. Αλλά δεν αντέχει, κινδυνεύει, αν θιγούν οι τράπεζες και τα κέρδη τους. Έτσι στην πραγματικότητα οι τράπεζες είναι η πραγματική οικονομία και πολύ περισσότερο οι τράπεζες είναι η ύπατη εξουσία. Μιλώντας για την Ελλάδα, πέντε έξι ιδρύματα οργανωμένης και εν πολλοίς ασύδοτης κερδοσκοπίας, που δίνουν λόγο μόνο στους μετόχους τους, δηλαδή στον εαυτό τους. Και έχουν τη δύναμη να επιβάλλονται όχι μόνο στη σφαίρα της οικονομίας, αλλά και της πολιτικής και της κοινωνίας.

Τα 108 δις συνεπώς, αναδεικνύοντας τη δύναμη των τραπεζών και την υπoτελή σχέση των εκλεγμένων κυβερνήσεων μ’ αυτές, αποκαλύπτουν μεταξύ άλλων ότι ζούμε σε τραπεζική δημοκρατία. Και πάντως είναι αρκετά για να κάνουν και τον πιο αφελή να αμφιβάλει αν στην Ελλάδα –και όχι μόνο- όλες οι εξουσίες πηγάζουν απ’ το λαό και ασκούνται υπέρ του λαού….