Πηγή: Σχολιαστές χωρίς σύνορα
Του Γαλαξιάρχη
Είναι πλέον προφανές και στον πλέον καλόπιστο ότι το μεγαλύτερο έργο των κυβερνήσεων έχει να κάνει με την επικοινωνιακή διαχείριση. Μία τέτοια και το περίφημο σχέδιο αποσπάσεων δημοσίων υπαλλήλων και εργαζομένων στις ΔΕΚΟ σε άλλες υπηρεσίες του δημοσίου και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Πρόκειται για μνημείο επικοινωνιακής σαχλαμάρας, που αντιλαμβάνεται το δημόσιο υπάλληλο ως… ειδικότητα. Δεν απαντά στις πραγματικές ανάγκες, όπως για παράδειγμα στις εξόφθαλμες ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού, για τον απλούστατο λόγο ότι αποτελούν ασκήσεις προσθαφαιρέσεων επί χάρτου. Κυβερνητικά στελέχη έφτασαν στο σημείο να λένε δημοσίως ότι οι ελλείψεις στις ειδικότητες θα καλυφθούν με σεμινάρια (!) σε υπάρχοντες υπάλληλους άλλων ειδικοτήτων. Οι διοικητικοί υπάλληλοι αντιμετωπίζονται ως «γενικής χρήσης» και μετακινούνται σαν πιόνια σε επιτραπέζιο παιχνίδι (μόνο τα ζάρια λείπουν).
Στην πράξη, το πρόγραμμα αναδιάταξης του προσωπικού στο δημόσιο αποτελεί άλλη μία απόδειξη πως ό,τι πάσχει στις δημόσιες υπηρεσίες ξεκινά και καταλήγει πάντα στη διοίκηση και διαχείρισή τους, είτε ως κομματικές φάμπρικες είτε ως κοινωνικό προσωπείο των αδίστακτα διαπλεκόμενων πολιτικών του δικομματισμού.
Το κόλπο έχει ως εξής:
- Ανακοινώνουμε εντυπωσιακά, πλην γενικόλογα και αστήρικτα, νούμερα, όπως για παράδειγμα «ανάγκη μείωσης του δημοσίου κατά 30%» και εξίσου γενικόλογες και μαζικές αναδιαρθρώσεις φορέων, ειδικά αν μπορούμε να φορτώσουμε σε αυτούς κομματικές αμαρτίες του έτερου πόλου του δικομματισμού (βλ. ΑΓΡΟΤΗΜΑ).
- Ψηφίζουμε ένα νόμο «ανακατευτήρι» που συγχωνεύει, καταργεί και μετακινεί όπως-όπως υπηρεσίες και εργαζόμενους και αφορά στην πράξη λιγότερα από τα ούτως ή άλλως υπερβολικά ανακοινωθέντα (βλ. καταργήσεις και συγχωνεύεις Πάγκαλου).
- Φυτεύουμε ιδιωτικούς φορείς σε στρατηγικές θέσεις (βλ. εισπρακτικούς και ελεγχτικούς μηχανισμούς σε ΜΜΜ και νοσοκομεία).
- Διώχνουμε “πολιτικά ανώδυνο” εργατικό δυναμικό (π.χ. συμβασιούχους), τιμωρούμε κομματικούς αντιπάλους και βολεύουμε ημέτερους (βλ. νόμο Παμπούκη που παρακάμπτει τον ΑΣΕΠ για το «Invest in Greece»).
Με λίγα λόγια ιδιωτικοποιούμε το κράτος και παράλληλα συνεχίζουμε να εξυπηρετούμε στο βαθμό που μπορούμε το κομματικό μας κοινό, είτε ικανοποιώντας του τα άγρια ένστικα σε καιρό κρίσης, είτε συνεχίζοντας να διορίζουμε από πόρτες και παράθυρα τους πιο κολλητούς. Ταυτόχρονα, μέσω της απόσπασης ή ακόμη και της απόλυσης, χωρίζουμε τους υπαλλήλους σε δύο και τρεις ταχύτητες, προφανώς με κομματικά κριτήρια. Πλέον δε θα πουλάνε την ψήφο τους για έναν διορισμό, αλλά για να μη… μεταταχθούν! Τα όσα περιγράφονται παραπάνω συμβαίνουν ήδη και αποτελούν το πρώτο βήμα του τελικού στόχου που είναι η ιδιωτικοποίηση του κράτους με το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος. Είναι φανερό, ότι η ρίζα του προβλήματος που έχει να κάνει με την κομματική διαχείρηση τόσο των κρατικών φορέων όσο και των δημόσιων οργανισμών παραμένει ακμαιότατη, μόνο που τωρα συν τοις άλλοις «ιδιωτικοποιούνται». Παράλληλα, οι εξαγγελίες του Γιώργου Παπανδρέου περί διαφάνειας και opengov περικοκλάδας αποτελούν γράμμα κενό περιεχομένου, καθώς ήδη οι σημαντικοί φορείς του κράτους διοικούνται από πασοκανθρώπους.
Προσοχή στα νούμερα: Επειδή όλο το παιχνίδι παίζεται στις εντυπώσεις και τι πιο εντυπωσιακό από τα ξερά νούμερα που γράφουν πανέμορφα σε πιασάρικους τίτλους, έχετε τα μάτια σας… τέσσερα. Το επικοινωνιακό παιχνίδι της αριθμητικής του τρόμου οργιάζει: Αποχώρηση 200.000 δημοσίων υπαλλήλων, κατάργηση 500 άχρηστων φορέων, μείωση ασφαλιστικών δαπανών κατά 50% κ.λπ. κ.λπ. Όμως τα νούμερα, χωρίς να λένεσυνήθως ψέμματα, δε λένε ποτέ όλη την αλήθεια. Τυπικό παράδειγμα αριθμητικής λαθροχειρίας η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η οποία σύμφωνα με τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης μειώνει το φαρμακευτικό κόστος κατά 40% (στην πρώτη πιλοτική φάση), αφήνοντας να εννοηθεί ότι, πριν το νέο σύστημα, ασφαλισμένοι και φαρμακοποιοί έτρωγαν για πρωινό από μία πεντόκιλη σακούλα χάπια. Πέρα από το γεγονός ότι αποκρύπτονται ποιοτικά στοιχεία ανεξάρτητα της ηλ. συνταγογράφησης (π.χ. λίστα φαρμάκων, γενόσημα κ.α.) αυτό που δεν αναφέρεται σκοπίμως είναι ότι στο ίδιο χρονικό διάστημα άρχισε να εφαρμόζεται η νέα τιμολόγηση που οδήγησε σε μεσοσταθμική μείωση της τάξης του 20%, κάτι που -προφανώς- παίζει τον πιο καταλυτικό ρόλο στη συρρίκνωση του φαρμακευτικού κόστους. Επειδή η διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες…
«Στο τέλος της τετραετίας ο αριθμός όσων μισθοδοτούνται από το Δημόσιο (…) θα είναι συνολικά, περίπου 200.000 λιγότεροι»
Γιάννης Ραγκούσης, «Βήμα της Κυριακής»
Ο Προκρούστης κομμωτής
Η ισοπεδωτική λογική απέναντι στο Δημόσιο Υπάλληλο ως «πιόνι γενικών καθηκόντων» εκτείνεται και στις πρόσφατες αποφάσεις για το Ενιαίο Μισθολόγιο. Περίπου 20% μειώσεις από το πλαφόν στις υπερωρίες και τα επιδόματα των Δ.Υ. και «κούρεμα» μισθών με όριο τα 50.000 ευρώ στις ετήσιες αποδοχές των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ εξαγγέλουν και οι πληβείοι του ιδιωτικού τομέα επευφημούν. Το πενηντάρι είναι ένα ωραίο, στρογγυλό, θεαματικό νούμερο και αρκούντως προκλητικό για τον εργαζόμενο των 700 ευρώ. Βέβαια το μόνο που έχει να κάνει ο εν λόγω πληβείος είναι ελάχιστες αριθμητικές πράξεις. Και καθώς το ποσόν αυτό αφορά τα μικτά (εισφορές και κρατήσεις), τελικά η πραγματικότητα είναι μία σκασμένη φούσκα μόλις 1.800 ευρώ το μήνα συνολικά για μισθό, ειδικά επιδόματα, υπερωρίες και εκτός έδρας. Κι αν επικρατήσει το σενάριο που θέλει το πλαφόν να επεκτείνεται και στις εισηγμένες ΔΕΚΟ (σ.σ. εκεί πρέπει να «πειστεί» το συμβούλιο των μετόχων, που δεν είναι δα και δύσκολο), τότε θα γίνουμε μάρτυρες απείρου κάλλους καταστάσεων, όπου μηχανικός της ΔΕΗ διευθυντής μονάδας παραγωγής με 35ετή προϋπηρεσία και τέσσερα παιδιά θα παίρνει 1.800 ευρώ. Το ίδιο και ένας μηχανοδηγός ανάλογης εμπειρίας, ηλικίας και οικογενειακής κατάστασης που θα βρίσκεται στο «τιμόνι» ενός τρένου για συνεχόμενα 12ωρα. Από εκεί και κάτω το χάος. Αναπροσαρμογή των συμβάσεων σε μηδενική βάση (δηλαδή τις ΣΣΕ) με υπαλλήλους δύο ταχυτήτων, καθώς οι νεοεισερχόμενοι θα μπαίνουν με το βασικό και μάλιστα με εξάμηνο δοκιμαστικής φάσης (σ.σ. πάει εμμέσως και ο ΑΣΕΠ περίπατο). Ήδη οι εφημερίδες προαναγγέλουν μειώσεις της τάξης του 40% και μάλλον είναι αισιόδοξες αν σκεφτούμε με ορίζοντα πενταετίας. Μη χολοσκάτε όμως. «Αναπροσαρμογή» το λένε μπας και τσιμπίσουν μερικά εκατομμύρια ψηφοφόροι και δεν καταλάβουν το γιγάντιο ψέμμα του διδύμου Παπακωνσταντίνου-Παπανδρέου όταν ορκίζονταν στο Κεφάλαιο του Μαρξ ότι δε θα πειράξουν άλλο τους μισθούς (σ.σ. οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ήδη μετράνε μειώσεις από 20 έως και 40%, που όμως για την κυβέρνηση δε θεωρούνται «περικοπές» αφού μόνο οι συμβάσεις τσεκουρώθηκαν – ψιλοπράγματα).
Εδώ αξίζει να σημειωθεί άλλη μία διαβολική λεπτομέρεια. Το όριο των αποδοχών από υπερωρίες και ειδικά επιδόματα που θα έχουν ταβάνι το 10% του μισθού. Δηλαδή ανεξαρτήτως των ειδικών αναγκών της δημόσιας εταιρείας οι υπερωρίες και τα έξτρα δεν μπορούν να ξεπερνούν ένα προκαθορισμένο ποσό. Κι επειδή βέβαια δεν είναι τόσο σίγουρο ότι θα βρεθούν τόσοι «πατριώτες» υπάλληλοι που θα προσφέρουν αμισθί τις υπηρεσίες τους στο όνομα της κατά ΓΑΠ «σωτηρίας της πατρίδας», συνυπολογίστε αυτό το δεδομένο -μαζί όμως και με την αναμενόμενη μαζική συνταξιοδότηση- στη συστηματική απαξίωση των δημοσίων υπηρεσιών, για την οποία μιλήσαμε παραπάνω.
Και δεν αγγίζω τις συνέπειες αυτών των επιλογών στα ασφαλιστικά ταμεία γιατί θα χαθούμε στον ορυμαγδό των εγκλημάτων του ΠΑΣΟΚ.
Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά, αφού ο Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς έχει ποντάρει όλα μας τα λεφτάστον κοινωνικό αυτοματισμό. Και το εργάκι που έχουμε ξαναματαδεί σε πολλαπλές επαναλήψεις πάει ως εξής:
- Δημόσιος υπάλληλος προς υπάλληλο ΔΕΚΟ: Γιατί παίρνεις 25.000 το χρόνο κι εγώ μόνο 20.000; Να στα μειώσουν να δεις τη γλύκα.
- Ιδιωτικός προς δημόσιο υπάλληλο: Γιατί παίρνεις 20.000 το χρόνο κι εγώ μόνο 15.000; Να στα μειώσουν να δεις τη γλύκα.
- Νεοπροσληφθείς προς ιδιωτικό υπάλληλο: Γιατί παίρνεις 15.000 το χρόνο κι εγώ μόνο 10.000; Να στα μειώσουν να δεις τη γλύκα.
- Άνεργος προς νεοπροσληφθέντα: Γιατί παίρνεις 10.000 το χρόνο κι εγώ μόνο 5.000; Να στα μειώσουν να δεις τη γλύκα.
- Υπουργός προς άνεργο: 5.000 είναι πολλά, πάρε 3.000 και να με ευχαριστείς που συνεχίζω να σου προσφέρω επίδομα.
Πληβείοι εναντίον δούλων και κολίγοι εναντίον προλετάριων. Κι από δίπλα Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Βγενόπουλος, Λάτσης, Μπόμπολας, Ψυχάρης και τα άλλα παιδιά χασκογελούν επενδύοντας στο σφαγείο του εργασιακού ανταγωνισμού και τη ρωμαϊκή πάλη των… τάξεων.
«Πρέπει να αποκτήσουμε ποιοτικό δημόσιο τομέα και στο σωστό μέγεθος. Αν για να το πετύχουμε αυτό γίνουν και απολύσεις αυτό θα είναι ένα κόστος ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον»
Χάρης Παμπούκης, περιοδικό «Επίκαιρα»
Πάρε κόσμε Δ.Υ.
Μία πολύ χρήσιμη παράμετρος που θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το φαινομενικά αφελές επιχείρημα «απολύστε δημοσίους υπαλλήλους για να καλυφθούν οι ανάγκες του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα» είναι η ποιότητα του εργατικού δυναμικού του δημοσίου. Από την πρόσφατη απογραφή προκύπτει ότι σχεδόν οι μισοί Δ.Υ. είναι απόφοιτοι ΑΕΙ ή ΤΕΙ, ή κάτοχοι μεταπτυχιακών και διδακτορικών τίτλων. Ταυτόχρονα, μόλις ένας στους δέκα υπαλλήλους είναι υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat (“Labor Market Statistics” Pocketbook, 2010) στο σύνολο των εργαζομένων, στη χώρα μας το ποσοστό των κατόχων τίτλου υποχρεωτικής εκπ/σης ανέρχεται στο 34%, ενώ οι απόφοιτοι τριτοβάθμιων εκπ/κων ιδρυμάτων αγγίζουν το 26%. Δεν πρόκειται για ελληνική πρωτοτυπία, καθώς ο δημόσιος τομέας σε όλο τον κόσμο εκ των πραγμάτων αντλεί ανθρώπινο δυναμικό από την ανώτερη μορφωτική βαθμίδα. Ωστόσο αποκαλύπτει τα πραγματικά ωφέλη της «απελευθέρωσης» αυτού του δυναμικού, είτε με τη μορφή της απόλυσης είτε όμως και μέσω της ιδιωτικοποίησης (ολικής ή τμηματικής) δημοσίων υπηρεσιών. Πέρα από τη διαφορά κλάσης σε ό,τι αφορά τα τυπικά προσόντα, αναλογιστείτε την τάξη μεγέθους στην πρακτική εμπειρία της εργασίας σε μία δημόσια εταιρεία. Ποια η διαφορά ενός ηλεκτρολόγου μηχανικού στο δίκτυο μεταφοράς ενέργειας της ΔΕΗ και ενός ιδιώτη που κάνει μελέτες πολυκατοικιών; Ποια η κλινική εμπειρία ενός γιατρού στο Παίδων σε σχέση με εκείνη ενός παιδίατρου ιδιωτικού ιατρείου; Χαώδεις αποστάσεις.
Έτσι λοιπόν η σχεδόν αιμοδιψής επιθυμία για μαζικές απολύσεις στο δημόσιο τομέα που εκφράζεται συντονισμένα από τον επιχειρηματικό κόσμο, δεν αφορά μόνο το -κατ’ επίφασην- «αντιπαραγωγικό δημόσιο» αλλά το ξεκοκκάλισμα της προίκας του. Με δεδομένο τον εργασιακό μεσαίωνα που χτίζεται καθημερινά, κάποιοι από τους γνωστούς διαπλεκόμενους θα βάλουν το χεράκι τους σε έτοιμες υποδομές και την ειδικευμένη εργατική βάση τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα βρουν διαθέσιμο καταρτισμένο, έμπειρο και το κυριότερο φθηνό προσωπικό. Κοινός τόπος και για τους δύο το ανώτερο ποιοτικά δυναμικό και το εκμηδενισμένο εργασικό κόστος.
Ήδη ο Βγενόπουλος, έναντι ευτελούς τιμήματος για έναν εθνικό αερομεταφορέα, έχει αποκομίσει επιπλέον ωφέλη από το γεγονός ότι η Ολυμπιακή υπήρξε δημόσια: στο «πακέτο» της εταιρείας περιλαμβάνονται εμπειρότατοι πιλότοι κατά βάση από την πολεμική αεροπορία και ικανότατοι μηχανικοί με υπερεπαρκή εμπειρία στην υποστήριξη διεθνών αερομεταφορέων. Δεν μπήκε καν στον κόπο ενός -τρόπον τινά- εργασιακού ανταγωνισμού. Τους πήρε έτοιμους. Την ίδια στιγμή, μερικές δεκάδες έμπειρων πιλότων είτε μετακινούνται σε γραφειακές θέσεις στην ΥΠΑ, είτε πληρώνονται με κλάσμα του μισθού τους χωρίς να εργάζονται. Κι αν κάποιοι σε αυτήν την κατάσταση βλέπουν μόνο αργομισθία, προσωπικά παρατηρώ κατασπατάληση πολύτιμων ανθρωπίνων πόρωνπου οικονομικά μεταφράζεται σε μία ακριβή επένδυση (επιμόρφωση και πρακτική εκπαίδευση πιλότων) ικανή να παράξει πολλαπλάσια υπεραξία που τελικά πάει στο βρόντο.
Για τους υπόλοιπους που θα βρεθούν εκτός δημοσίου (συμβασιούχους, «ορφανούς» οργανικής θέσης, παραιτηθέντες λόγω δυσμενούς απόσπασης κ.λπ.) το φάσμα της ανεργίας, η έμπρακτη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η επίσης έμπρακτη εργοδοτική ασυδοσία, καθιστούν την πραγματικότητα εφιαλτική. Για τους ιδιώτες εργοδότες όμως η κατάσταση είναι αντιστρόφως ανάλογη. Προσωπικό με εμπειρία και πλούσια τυπικά προσόντα σε «τιμή κόστους». Η αγορά εργασίας που «απελευθερώνεται» από το δημόσιο μοιάζει με εκείνη του αυτοκινήτου. Πανάκριβα και πλούσια εξοπλισμένα μοντέλα υψηλού κυβισμού έχουν σκοτωμένη τιμή στην αγορά μεταχειρισμένων. Ο αγοραστής μπορεί να μη χρειάζεται μία Μερτσέντες, αλλά αν θέλει μπορεί να τη βρει μισοτιμής. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος θα επωφεληθεί από τη σκοτωμένη αγορά εργασίας, αποκτώντας φθηνές «Μερτσέντες» ακόμη κι αν δεν τις χρειάζεται. Το επόμενο βήμα είναι το μεταναστευτικό ρεύμα υψηλά καταρτισμένων ανέργων στο εξωτερικό, κάτι για το οποίο ο ίδιος ο Στρος-Καν ευχήθηκε «καλώς να ορίσουν»
- Ποιοτική διαφορά μεταξύ συνόλου εργαζομένων και δημοσίων υπαλλήλων (Πηγές: Eurostat Labor Market Statistics, Απογραφή Δ.Υ. – εκτός ΔΕΚΟ)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι ραγδαίες εξελίξεις στο εργασιακό και στις ΔΕΚΟ αλλάζουν καθημερινά τη “σοσιαλιστική” πραγματικότητα στην Ελλάδα. Προκειμένου να μη χαθούν σημαντικά δεδομένα, αλλά και να μη γίνουν κουραστικές οι αναλύσεις, το τρίτο μέρος θα σπάσει σε δύο τμήματα, ώστε να αποτυπωθεί καλύτερα η νέα μορφή του ελληνικού κράτους και των “μετά Μνημονίου” συστατικών του.
_________________________________________
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ
ΜΕΡΟΣ Α’: Οι τέσσερις μύθοι του “κακού δημοσίου”
ΜΕΡΟΣ Β’: Η λαφυραγώγηση του λαϊκού πλούτου
ΠΡΟΣΕΧΩΣ
ΜΕΡΟΣ Δ’: Ιδιωτικό (μπατσο)κράτος
____________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου