Θα πληρώσουμε τα μοιραία λάθη τους, όπως η Αργεντινή;

πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

της Ζέζας Ζήκου

Η αλήθεια είναι πως η Ευρώπη της Μέρκελ ανέθεσε στο ΔΝΤ την αποστολή να εγγυηθεί ότι οι ευρωπαϊκές χώρες που θα δανείσουν την Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου δεν θα αποχαιρετήσουν τα χρήματά τους. Αντί να γίνουμε Δανία του Νότου, που μας υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός στους ωκεανούς του ψεύδους, ο μόνος που ήρθε στην Αθήνα είναι ο Δανός Πολ Τόμσεν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Εντάξει...

Αλλά ενώ το ΔΝΤ διαβεβαίωσε ότι θα παρατείνει κατά δύο χρόνια το πρόγραμμα χρηματοδότησης και μετά το 2013, αφού βεβαίως θα έχει εφαρμοστεί με συνέπεια από τους Ελληνες το απεχθές Μνημόνιο, όμως η χώρα θα έχει γκρεμίσει και θα αδυνατεί να εξοφλήσει το δάνειο των 110 δισ. ευρώ της τρόικας, το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες αντιδρούν.

Το ΔΝΤ δανείζει την ελληνική οικονομία και χρηματοδοτούνται κάποιες επενδύσεις για να αποφευχθεί η οικονομική καταστροφή. Φυσικά, η ανεργία εκτοξεύεται στα ύψη και το εισόδημα όλων μειώνεται ραγδαία. Η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να πείσει το Βερολίνο και τους τεχνοκράτες της Ε.Ε. για την παράταση εν όψει νέων μέτρων που θα τροφοδοτήσουν τεράστιες κοινωνικές αναταραχές. Ομως, δεν πείθονται...

Προφανώς, το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχουν έλθει εδώ για να διασώσουν την ελληνική οικονομία και να την βάλουν σε ένα μονοπάτι ανάπτυξης. Εχουν αποσταλεί από τους πιστωτές μας για να διασφαλίσουν ότι η χώρα θα συνεχίσει να επιβιώνει τρώγοντας τις σάρκες της, προκειμένου να αποπληρώνονται τα δάνεια.

Πάντως, το σίγουρο είναι ότι το 2011 θα αποδειχθεί η «μαύρη» χρονιά της κρίσης για την ελληνική οικονομία, με εκτίναξη της ανεργίας, μαζικές απολύσεις και πολλά λουκέτα. Παράλληλα, η πολύχρονη λιτότητα, η περικοπή των κοινωνικών δαπανών και η συρρίκνωση της οικονομικής εμβέλειας του κράτους θα είναι μοιραίες. Ηδη οι απολύσεις και τα λουκέτα, τα χρέη και οι κατασχέσεις βρίσκονται στην ημερησία διάταξη. Βαθιά ύφεση και κατάρρευση εσόδων αναδεικνύουν τις αστοχίες της «συνταγής» για την Ελλάδα.

Ακριβώς την ίδια πορεία είχε η Αργεντινή, έφτασε στην πτώχευση, πήρε τη βοήθεια του ΔΝΤ έναντι σκληρών μέτρων, μπήκε σε βαθιά ύφεση, ο λαός ξεσηκώθηκε, δύο κυβερνήσεις κατέρρευσαν και η ανεργία έφθασε στο 40%. Η μεσαία τάξη και οι επιχειρήσεις καταστράφηκαν και η πραγματική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 11% το 2002.

Δυστυχώς, οι ομοιότητες είναι πολύ μεγάλες για να τις αγνοούμε.

Η Αργεντινή χρεοκόπησε στο δημόσιο χρέος της, ύψους 144 δισ. δολαρίων, τον Δεκέμβριο του 2001. Η χρεοκοπία αυτή ήταν η μεγαλύτερη κρατική χρεοκοπία μέχρι σήμερα και λόγω του μεγάλου αριθμού ομολόγων, των διαφόρων δικαιοδοσιών στις οποίες αυτά είχαν εκδοθεί και της ανομοιογένειας και του μεγάλου αριθμού επενδυτών, κυρίως μικροεπενδυτών από την Ευρώπη και την Ιαπωνία, οι διαδικασίες αναδιαπραγμάτευσης ήταν περίπλοκες. Eπειτα από ένα θρίλερ τριών ετών, οι διεθνείς επενδυτές δέχθηκαν την αντικατάσταση ομολόγων ύψους 82 δισ. δολαρίων από νέα ομόλογα με αξία μόλις το 25% της αξίας των χρεοκοπημένων ομολόγων.

Η χρεοκοπία του 2001 δεν είναι η πρώτη στην ιστορία της Αργεντινής. Hδη το 1982, κατά τη διάρκεια της κρίσης η οποία έπληξε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, η Αργεντινή οδηγήθηκε στην αναδιαπραγμάτευση του χρέους της προς διεθνείς εμπορικές τράπεζες ύψους 36 δισ. δολαρίων. Με βάση το σχέδιο Brady, το οποίο προώθησε ο τότε υφυπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, Ν. Brady, η αναδιάρθρωση του χρέους περιελάμβανε 35% «συγχώρηση» επί του κεφαλαίου και την έκδοση νέων ομολόγων, το ονομαστικό κεφάλαιο των οποίων ήταν εγγυημένο μέσω μακροχρόνιων zero coupon ομολόγων του αμερικανικού Δημοσίου.

 Κάτι ανάλογο προωθείται με κομψές εκφράσεις και εδώ.

Nαι, όντως, υπάρχει μια πιθανότητα σωτηρίας –όχι για τη χώρα ούτε την οικονομία– αλλά για τον ίδιο τον πρωθυπουργό της κυβέρνησης του Μνημονίου. Αυτό του υπόσχονται η Ουάσιγκτον και οι δανειστές μας.