Με όρους μάρκετινγκ

Πηγή: Ελευθεροτυπία

του Γ. Παντελάκη

Ψάχνουν ανθρώπους ελκυστικούς για να στηρίξουν σε θέσεις υποψήφιων δημάρχων, νομαρχών και περιφερειαρχών. Τα κομματικά επιτελεία, και ειδικότερα οι στενοί συνεργάτες των αρχηγών, έχουν βάλει κάτω λίστες με ονόματα που μπορούν να κάνουν τη θετική έκπληξη και να κερδίσουν όσο το δυνατόν περισσότερες ψήφους. Τα επιτελεία αναζήτησης υποψηφίων συμπεριφέρονται με όρους μάρκετινγκ. Οπως με ένα καταναλωτικό προϊόν. Ποιο θα είναι και πώς θα πουλήσει περισσότερο. Μερικές φορές δεν βλέπω τη διαφορά του πλασαρίσματος ενός απορρυπαντικού από ενός υποψηφίου. 

Οταν ένα κόμμα αποφασίζει για υποψήφιο, τότε αυτός ανακοινώνεται μ' έναν τρόπο ανάλογο με διαφήμιση προϊόντος. Προωθούν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του υποψηφίου που σπάνια έχουν σχέση με τη δουλειά που διεκδικεί. Δεν τους ενδιαφέρει αν έχει τα προσόντα για να είναι ένας καλός δήμαρχος, τους ενδιαφέρει αν έχει τα προσόντα να συλλέξει πολλές ψήφους. Ετσι, προβάλλουν εκείνα τα χαρακτηριστικά του υποψηφίου που μπορούν να κάνουν «γκελ» στην κοινωνία. Προφανώς και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχουν γενικεύσεις. Ωστόσο, η επιλογή με όρους μάρκετινγκ γίνεται γενικά απ' όλα τα κόμματα. Και δεν εξαιρείται -δυστυχώς- και η κοινοβουλευτική Αριστερά. Αναζητά έναν καλό μουσικοσυνθέτη ή έναν προβεβλημένο από τις τηλεοράσεις εργατολόγο για δήμαρχο. Μπορεί -δεν αμφιβάλλω- να ήταν καλοί δήμαρχοι, αλλά σίγουρα δεν σκέφτηκαν τις υποψηφιότητές τους με αυτό το κριτήριο. Το «διά ταύτα» είναι πως όταν η πολιτική κινείται με όρους μάρκετινγκ, παύει να είναι πολιτική... Είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική...