Δομική, όχι συγκυριακή η υστέρηση εσόδων

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ

ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗΣ

Συγκυριακή, έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την υστέρηση εσόδων που καταγράφτηκε πρόσφατα κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών, υποβαθμίζοντας τη σημασία της. Η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Δομική είναι η υστέρηση των εσόδων κι ας είναι σχετικά μικρή, ύψους 800 εκατ. ευρώ, ενώ συγκυριακοί και βραχυπρόθεσμοι είναι οι τρόποι με τους οποίους επιχειρεί η κυβέρνηση να καλύψει αυτές τις μαύρες τρύπες.

Ειδικότερα, το υπουργείο Οικονομικών θα προσπαθήσει να γεμίσει τα κενά που δημιουργήθηκαν στα δημόσια οικονομικά μέσω των φοροεισπρακτικών μηχανισμών. Ξαμολώντας δηλαδή τους εφοριακούς στις παραλίες και τους τουριστικούς προορισμούς. Πρόκειται για μέτρο που θα αποδώσει μεν άμεσα, αδυνατεί ωστόσο να αντιμετωπίσει τις βαθύτερες αιτίες δημιουργίας των δυσμενών αναθεωρήσεων, τις οποίες η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκαλύψει για να μη φανούν τα καταστρεπτικά αποτελέσματα της πολιτικής που εφαρμόζει κατ’ εντολή της τρόικας.

Κι αυτές είναι, αναφερόμενοι μόνο στα τελευταία: Η πτώση της βιομηχανικής παραγωγής κατά 4,5% τον Ιούνη, μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας κατά 12% τον Μάιο, εκτίναξη της ανεργίας στο 12% τον Μάιο (από 8,5% τον Μάη του 2009), η συρρίκνωση των τουριστικών εσόδων κατά 16% τον Ιούνη, κοκ. Πίσω από την πτώση των φορολογικών εσόδων κατά συνέπεια βρίσκεται η ύφεση που μόλις ξεκίνησε στην ελληνική οικονομία ως αποτέλεσμα των αντιλαϊκών μέτρων που επέβαλε το μνημόνιο. Ακόμη μάλιστα δεν έχουμε δει τις επιπτώσεις αυτών των μέτρων σε όλο τους το μεγαλείο, καθώς τώρα αρχίζουν τα διαβρωτικά αποτελέσματά τους να διαχέονται σε όλη την έκταση του οικονομικού κυκλώματος. Επομένως η υστέρηση των φορολογικών εσόδων ήρθε για να μείνει.

Μέτρο της αποτυχίας της εφαρμοζόμενης πολιτικής είναι και η εκτίναξη των «σπρεντ» (της διαφοράς δηλαδή των επιτοκίων με τα οποία δανείζεται η Ελλάδα σε σύγκριση με αυτά της Γερμανίας) σε επίπεδο που προσεγγίζει τις 810 μονάδες. Πού είναι η σταθερότητα την οποία θα προσέφερε η προσφυγή στο μηχανισμό ΕΕ - ΔΝΤ; Η περίφημη σταθερότητα και η βελτίωση των όρων δανειοδότησης δεν ήταν η απώτερη επιδίωξη για τη «χημειοθεραπεία» που επιβλήθηκε;