Το Όχι στο Μνημόνιο δεν αρκεί

ΠΗΓΗ: Η Οικονομία με άλλο μάτι

του Μωυσή Λίτση

Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών είναι αδιαμφισβήτητο. Ο ελληνικός λαός καταδίκασε τις πολιτικές του μνημονίου. Και πώς όχι όταν στο όνομα του χρέους πετσοκόπηκαν οι μισθοί, οι συντάξεις, η ανεργία έφθασε στα ύψη, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, δεκάδες άλλες(βλέπε Χ.Κ. Τεγόπουλος-Ελευθεροτυπία- για να μην ξεχνιόμαστε) δεν πληρώνουν τους εργαζόμενους τους κρατώντας τους σε μία πολύμηνη ομηρεία.

  Δεν υπήρξε άλλωστε χώρα ιδίως της Ευρώπης, που η κρίση να μην συντάραξε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το πολιτικό σκηνικό. Από την εκτός ΕΕ Ισλανδία, μέχρι την εντός ΕΕ Ουγγαρία και την εντός ευρώ Ιρλανδία. Ποιος λαός μπορεί να αντέξει τέτοιου είδους εξευτελισμό. Ποιος λαός μπορεί να αντέξει την «χιτλερικής» νοοτροπίας συλλογική ευθύνη που μας επέβαλλε η ΕΕ και οι υποτακτικοί της. Λες και φταίγαμε όλοι για το πάρτι που γινόταν και γίνεται ακόμη, καθώς επιχειρηματίες, πολιτικοί των κομμάτων που κατέρρευσαν και νέα τρωκτικά που ενδεχομένως ανακαλύψουν τώρα ότι ήταν πάντοτε «αριστεροί» δεν έχουν καταβάλλει ούτε το ελάχιστο ως κόστος για τα δύο  και πλέον χρόνια της κρίσης, που τώρα όλοι αναγνωρίζουν ότι είναι ευρωπαϊκή: Ό,τι είναι δηλαδή συστημική και δεν οφείλεται αποκλειστικά στα εθνικά «κουσούρια» της όποιας χώρας.

 Ποιος άλλωστε φταίει που μας ζάλιζαν τόσα χρόνια για την ισχυρή Ελλάδα που τώρα απειλείται να βγει εκτός ευρώ, μόνο και μόνο γιατί υποτίθεται ο ελληνικός λαός αναζητά στα κόμματα κατά του μνημονίου απαντήσεις, όραμα και πραγματική αλλαγή.

 Όσο όμως ξεκάθαρη ήταν η απάντηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού κατά της πολιτικής του μνημονίου, τόσο συγκεχυμένη παραμένει η εικόνα του τι εννοεί ο καθένας που αντιτίθεται στην πολιτική αυτή. Το κομμάτι της αριστεράς για παράδειγμα που πλειοψήφησε, ΣΥΡΙΖΑ, και ΔΗΜΑΡ, ευελπιστεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε επαναδιαπραγμάτευση. Για να διαπραγματευτείς όμως κάτι με κάποιον ισχυρό πρέπει να έχεις κάτι να φοβάται… Ούτε μπορείς να περιμένεις από την όποια στροφή Ολάντ αλλαγή συσχετισμών γενικά και αόριστα στην Ευρώπη…Ούτε βέβαια στο όνομα μιας θολής πλέον «ευρωπαϊκής προοπτικής» να κάθεσαι σούζα. Ενωμένη Ευρώπη και κοινό νόμισμα σημαίνει να αντιμετωπίζεται κάθε κράτος μέλος ισότιμα όχι τυπικά αλλά ουσιαστικά. Υπάρχει όμως Ενωμένη Ευρώπη σε μία ήπειρο που είναι όλο και πιο εμφανής η στροφή σε εθνικιστική ρητορεία;

 Στην Ευρώπη άλλωστε οι κυρίαρχες δυνάμεις αρέσκονταν να προβάλλουν μόνο τα επιτεύγματά της, την ανθρωπιστική παράδοση, τις δημοκρατικές ελευθερίες, το κοινωνικό κράτος(το οποίο καταλύουν) και να ξεχνούν τη σκοτεινή της πλευρά, την άνοδο του φασισμού-ναζισμού, που δείχνει να επανέρχεται ως επικίνδυνη καρικατούρα.

 Δεν αρκεί λοιπόν ο αντιμνημονιακός λόγος. Ή ο λόγος αυτός θα μετουσιωθεί σε ουσιαστική αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος, η κρίση του οποίου μας έχει οδηγήσει εκεί που μας έχει οδηγήσει ή θα είναι κενός περιεχομένου.

 Ή θα προτάξει ως όπλο τις αξίες της αριστεράς, την κοινωνική δικαιοσύνη,  τη δημιουργία μιας οικονομίας που θα εξυπηρετεί τους πολλούς, την ανάγκη συλλογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων ή θα γίνει «καραμέλα» στα χείλη των διαφόρων Μιχαλολιάκων που προσφέρουν στον σύγχρονο «ανθρωπάκο» δύναμη,  φετιχισμούς και «επαναστατικά» ξεσπάσματα στο άνοιγμα του κεφαλιού του όποιου έχει διαφορετική αντίληψη, κουλτούρα, θρησκεία, εθνικότητα…

 Η μάχη που πρέπει να δώσει πλέον η αριστερά είναι στο να αποσαφηνιστεί, ότι για την ανατροπή των καταστροφικών όχι μόνο για τους Έλληνες ευρωπαϊκών πολιτικών χρειάζεται πανευρωπαϊκή στράτευση. Κανένας λαός δεν μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει την πρωτοφανή κρίση. Η πραγματική ευρωπαϊκή αλληλεγγύη επαφίεται στους λαούς οι οποίοι πρέπει να καταλάβουν ότι μετά την Ελλάδα έρχεται η σειρά τους. Και όπως το 1936 έσπευσαν να δώσουν κάποιοι ακόμη και τη ζωή τους για τη νεαρή ισπανική δημοκρατία, έτσι και τώρα απόρριψη του μνημονίου χωρίς ευρωπαϊκή λαϊκή στήριξη θα είναι ιδιαιτέρως δύσκολη. Πριν οι ευρωπαϊκές ελίτ αρχίσουν να στρέφουν τον ένα λαό εναντίον του άλλου όπως είδαμε να γίνεται με τα ρατσιστικά ξεσπάσματα του γερμανικού κίτρινου τύπου ή τις εκφράσεις Ολλανδών πολιτικών, που βλέπουν τώρα και τη δική τους χώρα να αρχίζει να τυλίγεται από τις φλόγες της κρίσης.

 Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζήσαμε ένα συγκεχυμένο αντιμνημονιακό λόγο που δεν συνέβαλλε πολλές φορές στο να φανούν οι σημαντικές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ όποιου δηλώνει αριστερός και αίρει τις καταβολές του από το διεθνές εργατικό-σοσιαλιστικό κίνημα και όποιου απλά αναζητά σε περασμένα μεγαλεία, φυλές και δήθεν πατριωτικές κορώνες διεξόδους, εξίσου καταστροφικές με όσους λοιδορούσαν καθημερινά τον ελληνικό λαό και την εξαθλίωσή του, στρώνοντας το δρόμο για την άνοδο του νεοναζισμού.