‘’για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα’’

‘’για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα’’

ή τι (δεν) πρέπει να  (μη) κάνουμε σήμερα;

του Π. Μαυροειδή

πηγή: aristeroblog

Οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις είναι ραγδαίες και απειλητικές. Η παλιά ζωή για όλες τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα ανατρέπεται. Οι συνήθειες για όλες τις κοινωνικές φιγούρες θα επαν-οριστούν. Οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί θα ανασυντεθούν ριζικά. Μια γιγαντιαία κοινωνική σύγκρουση κυοφορείται και θα εκδηλωθεί με εξαιρετικά βίαιο τρόπο. Η αριστερά μπορεί και πρέπει  και μπορεί να προετοιμαστεί  ‘’για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα’’. Με έγνοια αλλά και με τόλμη. Με αυτοπεποίθηση αλλά και σκέψη.

Τσουνάμι της καπιταλιστικής κρίσης και απειλή  της κοινωνικής καταστροφής

 Σκοτεινοί δρόμοι,  κλειστά μαγαζιά, ο εφιάλτης της ανεργίας, η κατρακύλα του εισοδήματος, διαρκή χρηματιστηριακά κρακ, πτώση των αναπτυξιακών προοπτικών των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών…. Τα διαρκή ‘’πολεμικά ανακοινωθέντα’’, δημιουργούν την αίσθηση, ακόμη και στο μέσο άνθρωπο, για την ταχύτατη επέλαση της κρίσης. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό. Είναι το γενικότερο στόμωμα του καπιταλισμού, είναι η κρίση της ευρωζώνης. Εκατομμύρια ανθρώπων από τη μια στιγμή στη άλλη πετιούνται στη ζώνη της ανεργίας, της φτώχειας, του φόβου και της ανασφάλειας. 

Από τη μια σωτηρία του ευρώ και  διάσωση της ΕΕ. Από την άλλη καταβύθιση του σημερινού επιπέδου ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας και υποθήκευση της προοπτικής ανάταξης της στο μέλλον. Αυτό είναι το σχέδιο ‘’ελεγχόμενης χρεωκοπίας’’ της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ένα σχέδιο που όχι μόνο ‘’δεν χαλάει’’, αλλά αντίθετα χαροποιεί το ελληνικό κεφάλαιο. Η υποβάθμιση της δικής του θέσης επιχειρείται να αντισταθμιστεί με τον πολλαπλασιασμό της πτώσης του άμεσου και έμμεσου εργατικού κοινωνικού κόστους. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Αν δεν τους ανατρέψουμε:  

Μισθοί 300-400 ευρώ, ανεργία, ξενιτιά, διάλυση κοινωνικών υποδομών, ιδιωτικοποίηση και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός.  Η αναστολή της επέκτασης ισχύος των κλαδικών συμβάσεων σημαίνει απλά ότι προοδευτικά  η ελάχιστη νομική υποχρέωση της εργοδοσίας θα είναι τα 739 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Δηλαδή μπήκε ένα δεύτερο θεμέλιο για τον υποδιπλασιασμό των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Το πρώτο ήταν η μεγάλη μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα και όποιος δεν είναι αφελής ξέρει ότι αυτό τελικά σημαδεύει τον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε ήδη η ΕΓΣΕΕ έχει καταργηθεί για τη νεολαία αφού εκείνη αμείβεται πλέον με 503 ευρώ καθαρά!!!!!!

Ο λαός αντιστέκεται

Οι πλατείες και οι δρόμοι γεμίζουν οργή. Ο κόσμος καταριέται, μάχεται, συγκρούεται, καταλαμβάνει τα υπουργεία, πάει και έρχεται κατά κύματα. Δεν νικά, αλλά και δε παραδίνεται. Ένας ιδιότυπος λαϊκός παρατεταμένος πόλεμος είναι σε εξέλιξη. Η Ελλάδα αποτελεί θετική ιδιαιτερότητα. Με τη πάντα ξεχωριστή σχέση των μαζών με την πολιτική διεκδίκηση, τη δύναμη της αριστεράς, την ευρύτερη ακτινοβολία της αντικαπιταλιστικής κριτικής και του οράματος της κοινωνικής χειραφέτησης. Παρά τον οργανωτικό και πολιτικό εκφυλισμό και την πλήρη σχεδόν παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας. Παρά την κρίση πολιτικής αξιοπιστίας των πολιτικών φορέων της αριστεράς. Οι πρωτοβουλίες πρωτοβάθμιων σωματείων με συμπόρευση και υποστήριξη από δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής μαχητικής πτέρυγας του κινήματος, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δυναμική.  Υπάρχουν μαχητικές προσπάθειες δυνάμεων του ΠΑΜΕ σε πολλούς χώρους, που ενδυναμώνονται και από την πολιτική προσχώρηση και στήριξη του ΚΚΕ σε πρακτικές ‘’ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ’’. Τμήματα της ΠΑΣΚΕ διαφοροποιούνται αγωνιστικά, απελευθερώνοντας εργατική δυσαρέσκεια. Ακόμη και συντηρητικός κόσμος ανακαλύπτει την ανάγκη του αποφασιστικού αγώνα διαρκείας. Οι γειτονιές στις μεγαλουπόλεις ξαναζούν στο πλαίσιο της συγκρότησης ποικίλων συλλογικοτήτων, από ενώσεις ανέργων και αντικαπιταλιστικές κινήσεις πόλεων μέχρι αντεξουσιαστικές ομάδες και αντικατασταλτικές συσπειρώσεις.  Ο λαός βρίσκει τους δρόμους, Οι μάχες είναι μπροστά. 

Μπορεί να ανατραπεί η επίθεση;

Πεποίθηση μας είναι ότι η επίθεση αυτή μπορεί να ανατραπεί. Με μαζική οργανωμένη κοινωνική ανυπακοή, απειθαρχία και εξέγερση. Αυτός είναι ο δρόμος αυτή τη στιγμή. Όχι οι εκλογές και το κοινοβούλιο. Δεν είναι η ώρα της ανάθεσης, αλλά της πολιτικής δράσης των μαζών. Δεν είναι η στιγμή της αναστήλωσης των παλαιών σαπισμένων θεσμών, αλλά η συγκρότηση μορφών εργατικού και ευρύτερου κοινωνικού αγώνα. Στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στα εκπαιδευτήρια, παντού. Μορφών αντίστασης, αλλά και ΕΠΙΒΟΛΗΣ της λαϊκής θέλησης, φύτρων λαϊκής εξουσίας και κοινωνικής οργάνωσης στη βάση της αλληλεγγύης. Για τηνεπιβίωση, αλλά και για την άλλη ζωή σε μια άλλη κοινωνική συγκρότηση. Εδώ να θυμηθούμε το ΕΑΜ. Το ΕΑΜ δε φτιάχτηκε για να κατέβει στις εκλογές. Σε συγκεκριμένες πολιτικές συνθήκες ξένης στρατιωτικής κατοχής και πολέμου,  οργάνωσε  μαζικό πολιτικό αγώνα από τα κάτω, με ταυτόχρονη ένοπλη δράση του ΕΛΑΣ. Μια δράση που δεν έσωσε μόνο αλλά και  μεταμόρφωσε πολιτικά το λαό και ανέδειξε σε πρώτο πλάνο τις λαϊκές ανάγκες.   Χρειαζόμαστε σκληρούς απεργιακούς και άλλων μορφών  αγώνες διαρκείας. Με πολιτικά αντικαπιταλιστικά αιτήματα-κρίκους, που θα γεφυρώνουν την αγωνία για επιβίωση με την απαίτηση για μια άλλη ζωή πέρα και έξω από την ΕΕ και τον καπιταλισμό. Με κεντρική θέση των απαιτήσεων για διαγραφή του ληστρικού χρέους, έξοδο από την ΕΕ, εθνικοποίηση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων χωρίς να πληρώσει ούτε ένα ευρώ ο λαός, ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου με καίρια μέτρα κατά του  κεφαλαίου, κατάργηση του ολιγαρχικού και αυταρχικού πολιτικού καθεστώτος κατάκτηση του δικαιώματος του λαού αποφασίζει ο ίδιος για τις τύχες της χώρας.

Δύναμη και αδυναμία

Η αλήθεια είναι πως με τα μισά από αυτά που έχουν γίνει ως τώρα, στο παρελθόν ο λαός θα μπορούσε να είχε ανατρέψει όχι μια αλλά δέκα κυβερνήσεις. Ένας κόσμος συνειδητοποιεί με τρόμο, πως για να στείλει στα σκουπίδια αυτή τη βάρβαρη πολιτική δεν αρκεί, ούτε η απεργία, ούτε η μαχητική διαδήλωση, ούτε η σύγκρουση και η αντοχή στα χημικά. Απαιτούνται όλα αυτά και πάλι δε φτάνουν. Χρειάζεται πραγματικά μια επανάσταση. Στη σκέψη, τη καθημερινή συμπεριφορά, τις ιδέες, την πολιτική πρακτική, την ίδια την έννοια της πολιτικής. Μα είναι δυνατόν  ο ίδιος χθεσινός ‘’βολεμένος’’ άνθρωπος  του καναπέ και του φραπέ, να σηκώσει την απάντηση τέτοιων στρατηγικών ερωτημάτων; Μπορεί να απαντήσει ακόμη στο ερώτημα αν υπάρχει άλλος εναλλακτικός δρόμος πέρα από τη λογική της αγοράς, του κέρδους και τον καπιταλισμό; Αυτή είναι η αντιφατική διαλεκτική της περιόδου:Δυνατότητα για τη πιο βαθειά ριζοσπαστικοποίηση σκέψης και πράξης ακόμη και των πιο συντηρητικών ανθρώπων. Κίνδυνος  να λυγίσει ο κόσμος μπροστά στη συνειδητοποίηση των δυσκολιών και των σκληρών πολιτικών προϋποθέσεων.

Το πραγματικό ερώτημα

Για άλλη μια φορά οι πολιτικές πρωτοπορίες όλων των μορφών (κόμματα, μέτωπα, αντικαπιταλιστικές πτέρυγες κινημάτων), καλούνται να αποδείξουν πως μπορούν να αποτελέσουν μορφή κίνησης και ατμομηχανή της ταξικής πάλης. Η αριστερά ή θα ανταποκριθεί σε αυτό ή θα δοκιμαστεί πολύ σκληρά. Κάθε άγρια κοινωνική σύγκρουση δημιουργεί μια  νέα ‘’δεξιά’’ και μια νέα ‘’αριστερά’’. Νέα πολιτικά και κοινωνικά αντίπαλα μπλοκ. Η παλιά διάταξη θα σαρωθεί. Πολύ πιο γρήγορα από  όσο φανταζόμαστε. Σε μια στιγμή λυσσαλέας αντεργατικής επίθεσης και μεγάλων πολιτικών διεργασιών μέσα στο λαό, η αριστερά  πρέπει   να συγκροτήσει ένα πολύμορφο ενωτικό ρεύμα του εργατικού λαϊκού κινήματος, με στόχο την ΑΝΑΤΡΟΠΗ και της κυβέρνησης και της  επίθεσης ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου γενικότερα.

Που βρισκόμαστε σήμερα;

Πρωτοπόρες δυνάμεις που αναδείχνονται  μέσα στις σύγχρονες συγκρούσεις, θέτουν αυτή την ανάγκη, πιέζουν σε αυτή τη κατεύθυνση. Όλες οι δυνάμεις της αριστεράς το νοιώθουν στον ένα ή το άλλο βαθμό. Αλλά και τα πολιτικά βαρίδια δεν είναι λίγα. Από πρώτη άποψη φαίνεται πως τα εμπόδια είναι τα μουλαρώματα, οι στενές κομματικές τακτικές, οι άχαροι ηγεμονισμοί, οι αποκλίνουσες πρακτικές μέσα στο κίνημα. Δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύονται να ξεκολλήσουν οριστικά από τη συν-διοίκηση με  τη ΠΑΣΚΕ σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αποφεύγουν μια στάση ‘’ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ΔΕ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ’’ και την μετατρέπουν στο  ‘’ΘΕΛΟΥΜΕ, αλλά ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ’’. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ελπιδοφόρα πρωτοβουλία  ‘’ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ-ΔΕ ΠΟΥΛΑΜΕ-ΔΕ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ’’, δυσκολεύεται να ριζώσει και να αναπτυχθεί. Πολλοί (αλλά όλο και λιγότεροι…) δεν θέλουν να ακούσουν κουβέντα για έξοδο από Ευρώ και ΕΕ ή φτάνουν μέχρι τη μέση. Από την άλλη, η μεγαλύτερη δύναμη της κομμουνιστικής αριστεράς, το ΚΚΕ,  δε φαίνεται να βρίσκει το δρόμο της πρωτοπόρας συμβολής σε ένα μέτωπο ανατροπής και εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης.  Ειρωνεύεται τον κόσμο στις πλατείες. Αρνείται την  αγωνιστική κοινή δράση στη βάση των συνδικάτων. Οι πρόσφατες διαφοροποιήσεις και αποστάσεις από μια τυπική μοναχική επιλογή ΠΑΜΕ, είναι θετικές, αλλά δεν συνιστούν προς το παρόν μια άλλη κατεύθυνση, αλλά περισσότερο διαχείριση προβλημάτων σε μια αδιέξοδη γραμμή. Το ΚΚΕ υποτιμά τις  αγωνιστικές πολιτικές μετατοπίσεις μέσα στο κόσμο. Επιμένει σε μια άκαιρη  διαρκή λοιδορία και διαστρέβλωση των πολιτικών θέσεων της  επαναστατικής αριστεράς και άλλων αριστερών τάσεων (βλέπε και πρόσφατο πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του Ριζοσπάστη). Φαντάζει να μη θέλει να παίξει το ρόλο που δικαιούται σε μια ευρεία κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης και των μικρομεσαίων στρωμάτων που σαρώνονται από τη κρίση.

Η στρατηγική φτώχεια συνθλίβει την αναγκαιότητα μιας ανατρεπτικής πολιτικής τακτικής

Αν σκύψουμε βαθύτερα θα διαπιστώσουμε ότι αυτό που χρειάζεται δεν είναι να δοθούν μαθήματα τακτικής, ριζοσπαστικότητας ή αντι-σεχταρισμού στις πολιτικές δυνάμεις αυτές. Πρέπει να σκύψουμε στις στρατηγικές αφετηρίες και όχι στις τακτικές απολήξεις. Ο ΣΥΝ κατανοεί ως διέξοδο μια ‘’νέα προοδευτική κυβέρνηση’’, που στηριγμένη σε ένα ‘’νέο συσχετισμό μέσα στο λαό (και στην Ευρώπη)’’, θα εφαρμόσει ένα ‘’πρόγραμμα ανακούφισης’’ του λαού. Αδυνατεί να κατανοήσει ουσιαστικά ότι ο συνασπισμός εφαρμογής της αντεργατικής πολιτικής  δεν συγκροτείται γενικά από ‘’συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις’’, αλλά έχει ένα πολύ βαρύ κοινωνικό έρμα, μια πολιτική και ιδεολογική δύναμη ασκούμενη μέσω της οικονομικής κοινωνικής κυριαρχίας και των κρατικών δομών σε εθνικό και υπερεθνικό  επίπεδο με μονοπωλιακό και αδιαπραγμάτευτο τρόπο. Αυτό που χωρίζει την  αριστερά από αυτές τις δυνάμεις, δεν είναι μόνο το ύψος των εκλογικών ποσοστών, ούτε η άλλη ηθική στη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων. Αυτά επικαθορίζονται. Μεσολαβεί η άβυσσος των διαφορετικών υλικών κοινωνικών συμφερόντων μεταξύ του πλούτου  και της φτώχειας. Μεταξύ της εργασίας και της εκμετάλλευσης της εργασίας. Μεταξύ του πάθους  για την ελευθερία και της μανίας για τη κυριαρχία. Μεταξύ της βάρβαρης δύναμης της καταπιεστικής εξουσίας και του ηθικού κύρους της ατομικής και συλλογική αξιοπρέπειας. Αυτή η άβυσσος δε γεφυρώνεται με κυβερνητικές λύσεις. Οι ‘’διαφορές’’ αυτές δε λύνονται στη κάλπη. Η εκλογική στρατηγική (αυτή τη στιγμή) είναι ανοησία και καταδίκη. Ο κυβερνητισμός συμβάλει στη συσκότιση των σκληρών καθηκόντων και αφοπλίζει μπροστά στη λυσσαλέα σύγκρουση. Η έλλειψη επαναστατικού προτάγματος και μετασχηματισμού, έξω από τα καπιταλιστικά πλαίσια, αδυνατίζει τον  άμεσο αγώνα και την απόκρουση της αστικής θεωρίας ότι ‘’δεν υπάρχει εναλλακτική πέρα από τον καπιταλισμό’’. Επίσης, η διαφορά στη στάση απέναντι στο ευρώ και την ΕΕ δεν είναι θέμα εκτίμησης  ή τακτικής. Συσχετίζεται με την ουσία της στάσης απέναντι στην πολιτική οργάνωση των αστικών συμφερόντων σε πολιτικό επίπεδο, σε επίπεδο κράτους σε εθνικό ή υπερεθνικό πεδίο. Με τον ίδιο τρόπο που η αριστερά που δεν τοποθετείται στην αντίπερα του αστικού κράτους δεν είναι επαναστατική, μια αριστερά που δεν είναι ενάντια στην ΕΕ δεν  μπορεί να συμβάλλει σε μια κομμουνιστική διεθνιστική πρακτική. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αναγκαίο να συμφωνηθεί ως κάποια προϋπόθεση κοινής δράσης, πρέπει όμως να τεθούν στη συζήτηση και να μη μπουν κάτω από το χαλί.

Από την άλλη, η τακτική του ΚΚΕ, είναι λογικότατη αν ειδωθεί μέσα στο πλαίσιο της (λαθεμένης) εκτίμησης,  πως η εργαζόμενη πλειοψηφία δεν έχει τη δυνατότητα να ανατρέψει την επίθεση. Σα να θεωρεί λαθεμένη μια κατεύθυνση συγκέντρωσης δυνάμεων τώρα πάνω σε αυτό το στόχο, με όρους ταξικής πάλης. Φαίνεται να αρκείται σε μια ιδεολογική δουλειά, σε ένα πόλεμο πολιτικών συμπερασμάτων. Για την ανάγκη της λαϊκής εξουσίας και του σοσιαλισμού. Για το ξεκαθάρισμα των συσχετισμών μέσα στην αριστερά. Για την εκλογική και πολιτική ενίσχυση του ΚΚΕ στις εκλογές και στο λαό.  Δεν υπάρχει η πολιτική αυτοπεποίθηση ούτε η εμπιστοσύνη στο μαχόμενο κόσμο και σε ένα άλλο πολιτικό εργατικό κοινωνικό κίνημα ότι μπορούν να κάνουν την ανατροπή και να προκαλέσουν ρήγμα στην αστική πολιτική. Πρόκειται για πολύ μεγάλο λάθος. Που θα κοστίσει βαρύτατα και όχι μόνο στο ΚΚΕ. Χρειάστηκε να φτάσουμε στην κορύφωση της κρίσης για να ρίξει το ΚΚΕ το σύνθημα ‘’κάτω η κυβέρνηση’’, αφού προηγούμενα λοιδόρησε τους πάντες για το ίδιο ζήτημα. Δυστυχώς, η στάση αυτή αποπνέει μια γενικότερα λαθεμένη αντίληψη για το ρόλο του κοινωνικού και  πολιτικού υποκειμένου. Φαίνεται να ξεχνιέται πως τις επαναστάσεις, τις εξεγέρσεις και γενικά κάθε ριζική τομή, τις πραγματοποιούν, σε τελευταία ανάλυση,  οι τάξεις και τα κοινωνικά μπλοκ που τις έχουν ανάγκη και όχι οι  (εκάστοτε) φανταστικές  ή πραγματικές πολιτικές πρωτοπορίες. Αυτό δεν είναι άρνηση του ρόλου των πολιτικών κομμάτων, όπως βιάζονται να κατηγορήσουν οι θιασώτες του κόμματος-εργολάβου, αλλά αντίθετα πρόκληση για κατάχτηση του πρωτοπόρου ρόλου των επαναστατικών οργανώσεων, μέσα στη μαζική ανατρεπτική κίνηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που έχει υπόβαθρο υλικό, αντικειμενικό. Το ΚΚΕ δεν απέκτησε 450.000 στην κατοχή επειδή κατάφερε κυρίως να αποδείξει πως είναι κληρονόμος των καλύτερων στιγμών των δύο προηγούμενων δεκαετιών συγκρότησης του ή αντιπρόσωπος της μπολσεβίκικης επανάστασης μόνο, αλλά επειδή συναντήθηκε με τις ανάγκες και τις αγωνίες του λαού μέσω της πολιτικής του γραμμής. Αυτή η (αν)ικανότητα του είναι το μεγάλο ερώτημα σήμερα. Επίσης, η εμμονή στον ‘’σοσιαλισμό που γνωρίσαμε’’, αν χτες ήταν μια αμυντική μη-προωθητική τακτική για την αναχαίτιση της τάσης της απο-κομμουνιστοποίησης, σήμερα αποτελεί καθαρή αυτοκτονία, μπροστά σε ένα ευρύτατο κόσμο που αναζητά  λύσεις έξω και πέρα από τον καπιταλισμό και πρέπει να μαζί του με διάλογο να επαναθεμελιωθεί ο σύγχρονος κομμουνισμός  που χρειαζόμαστε.

Για ένα μεγάλο βήμα μπροστά τώρα: Μέτωπο αγώνα για την ανατροπή

Με τούτα και με τα άλλα, πρέπει οι δυνάμεις της κομμουνιστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, να προχωρήσουν μπροστά. Δε φτάνουν οι αναλύσεις, οι διαπιστώσεις, οι κριτικές, οι αποτιμήσεις. Ένα και μοναδικό πράγμα πρέπει να καθοδηγεί: Αυτός που έχει ανάγκη η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, που δοκιμάζεται μέσα στη δίνη των μνημονίων και της καπιταλιστικής κρίσης. Η αριστερά θα εκτιμηθεί, μόνο αν συναντηθεί με κοινωνικές αναγκαιότητες και το σκοπό της, δηλαδή την κοινωνική ανατροπή και πολύ περισσότερο την ολόπλευρη χειραφέτηση.

Τι χρειαζόμαστε λοιπόν σήμερα; Ένα μεγάλο αποφασισμένο μαχητικό  εργατικό και ευρύτερα κοινωνικό ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ που θα βάλει στόχο την ΑΝΑΤΡΟΠΗ της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ του ΠΑΣΟΚ και της  επίθεσης τώρα.

Μην παίζουμε με τις λέξεις, μην κουράζουμε τον κόσμο με προσχηματικές προτάσεις ή λαθρεμπόριο ιστορίας και μνήμης. Ο χαρακτήρας του αναγκαίου μετώπου καθορίζεται από τη φύση του αντιπάλου, τις μορφές και την ένταση που θα έχει η αντιπαράθεση μαζί του, το περιεχόμενο των πολιτικών και σχέσεων που πρέπει να ανατραπούν, την κοινωνική ουσία των λύσεων που πρέπει να επιβληθούν και φυσικά  το εύρος των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων που θα έχουν συμφέρον από την επιβολή τους.

Το ΕΑΜ ήταν ένα μέτωπο με πρωτοβουλία του ΚΚΕ και συμμετοχή άλλων πολιτικών σχηματισμών που διακήρυσσαν   αριστερό σοσιαλιστικό προσανατολισμό (στα όρια της αστικής πολιτικής όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια από τη στάση τους), αλλά δεν ορίστηκε (και πολύ σωστά), ως μια αριστερή συμπαράταξη, πολύ περισσότερο ως εκλογική συμμαχία (τι αστείο!), αλλά με βάση το σκοπό του: ως ΜΕΤΩΠΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ. Δεν θα σχολιαστεί εδώ αν αυτή η στοχοθεσία ήταν επαρκής ή όχι. Η μεθοδολογία ήταν ορθότατη και θα τιμά πάντα το ΚΚΕ όχι στην ενδοκομμουνιστική συζήτηση ή φλυαρία, αλλά  και στο ερώτημα ποια πολιτικά ρεύματα έχουν τελικά συνεισφέρει και τι  για το λαό σε αυτή τη χώρα.

Το μέτωπο που χρειαζόμαστε τώρα, επίσης δεν πρέπει να το δούμε ως εκλογικό μέτωπο, άσκηση πολιτικισμού ή διαχείρισης των διαθέσεων και της δυσαρέσκειας. Πάντα ήταν  λαθεμένη και ανώφελη αυτή η τακτική. Σήμερα είναι αποκρουστική και εκθέτει βαθύτατα την αριστερά.

Το σύγχρονο μέτωπο εργατικού και λαϊκού αγώνα, πρέπει να έχει στόχευση και περιεχόμενο λύσεων σε αντικαπιταλιστική και αντιϊμπεριαλιστική βάση. Αυτό το ορίζει η εποχή μας γενικά, αλλά και ο χαρακτήρας της επίθεσης. Είμαστε μέσα στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό και την βαθύτατη ιστορική κρίση του, στην οποία αντιδρά με αντεργατικό κανιβαλισμό. Σε μια χώρα, που είναι μεν στην ουρά, αλλά  στο πλαίσιο ενός σχηματισμού (ΕΕ), που είναι στον πυρήνα γενικά του ανεπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου. Η μεταφορά πόρων,  πλούτου και λήψης αποφάσεων,  από την εργασία και το πεδίο που αυτή συγκροτείται,  στο κεφάλαιο και από τις φτωχότερες χώρες στις πιο ηγεμονικές καπιταλιστικές, καθορίζει και συνδέει τον αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα. Θα ήταν λάθος να μιλάμε για κάποιο ‘’εθνικό πατριωτικό’’ μέτωπο, συσκοτίζοντας τον πυρήνα της ταξικής αναμέτρησης που διεξάγεται σήμερα. Θα ήταν λάθος μα και υποτίμηση των δυνατοτήτων να μιλάμε απλά για εργατικό αγώνα. Ας το προσέξουμε και αυτό. Σε μια στιγμή συντριβής των αυτοαπασχολούμενων και μικροαστικών στρωμάτων και έντασης προβλημάτων δημοκρατίας και αυτοτέλειας, το εργατικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα μπορεί και πρέπει να εξυψωθεί ως μια αναγκαία παν-κοινωνική  και ‘’πανεθνική’’ λύση, σε βάρος και με συντριβή της αστικής τάξης και της απόλυτης σύνδεσης που αυτή έχει με την ΕΕ και το διεθνή καπιταλισμό. Πυρήνας αυτής της συμμαχίας, πρέπει να είναι μόνο ένα ταξικά  αναγεννημένο εργατικό κίνημα, με ιδιαίτερο το ρόλο της εργαζόμενης ή/και άνεργης νεολαίας μέσα σε αυτό, που ως τώρα είναι σχεδόν εξολοκλήρου ακάλυπτη.

Ισχυρός αντικαπιταλιστικός επαναστατικός πόλος-Ανατρεπτική κοινή δράση της αριστεράς

Ψυχή, νους και μαχητική συνειδητή πτέρυγα αυτού του μετώπου για την ανατροπή με εξέγερση  πρέπει να φιλοδοξήσει να αποτελέσει η  κομμουνιστική και αντικαπιταλιστική αριστερά. Θα καταξιωθεί αν συμβάλλει σε αυτό με πρωτοπόρο τρόπο. Θα πρέπει να καταχτήσει την εκτίμηση, χωρίς να φοβηθεί να συγχωνευτεί με το λαό και την αντιφατική του συνείδηση.  Αν η αριστερά ήταν αυτή που έπρεπε θα ήταν όλα διαφορετικά σήμερα. Δεν ήταν και δεν είναι. Έχει σε μεγάλο βαθμό χάσει την επαναστατική και αναγεννητική της αύρα. Έχει ματώσει, έχει συνεισφέρει καθοριστικά σε κάθε προοδευτικό βήμα για το λαό, αλλά έχει λερωθεί κιόλας. Και δεν έκανε ποτέ ουσιαστική αυτοκριτική. Δεν είναι τρελός ο κόσμος που τα βλέπει όλα αυτά. Δεν είναι ωστόσο καιρός για αναθέματα και κλαψουρίσματα. Παρθενογενέσεις και μαγικές μεταμορφώσεις δεν υπάρχουν στην πολιτική πάλη. Πρέπει να προχωρήσουμε. Με γνώση και συναίσθηση ότι η αριστερά πρέπει να αλλάξει. ‘’Δεν είμαστε αδύνατοι επειδή είμαστε διασπασμένοι, είμαστε διασπασμένοι επειδή είμαστε αδύνατοι’’. Δηλαδή, δεν έχουμε ενοποιηθεί γύρω από μία συνεκτική επαναστατική πολιτική τακτική και στρατηγική που να μας συνδέει με τις κοινωνικές ανάγκες και να μας τροφοδοτεί με τις διαθέσεις του λαού. Ο πόλος της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, ως  αυτοτελής συνιστώσα, υπηρετεί την ανάγκη αυτής της νέου τύπου στρατηγικής ενότητας.  Πρέπει να υπάρξει χωριστά για να ενώσει σε μια προωθητική βάση. ‘’Δε τραγουδάμε για να χωρίσουμε, αλλά για να σμίξουμε τον  κόσμο’’. Η ανατρεπτική κοινή δράση όλων των δυνάμεων της αριστεράς, με άλλο πολιτισμό και κουλτούρα, θα δίνει ταυτόχρονα φτερά στη λαϊκή αυτοπεποίθηση, θα αναπτύσσει τον διάλογο και την αντιπαράθεση σεπροωθητική βάση.

Μια  πολιτική κατεύθυνση συμβολής σε ένα μεγάλο μέτωπο αγώνα για την ανατροπή με λαϊκή εξέγερση, που θα διατυπώνεται  δημόσια και δεσμευτικά από το ΚΚΕ, τις πιο ριζοσπαστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλες μικρότερες αλλά σημαντικές δυνάμεις, μπορεί να αλλάξει πραγματικά τα δεδομένα. Αν φυσικά συνοδευτεί έμπρακτα από  πολιτικές πρακτικές ανατρεπτικής κοινής δράσης μέσα στο λαϊκό κίνημα και άλλο πολιτικό πολιτισμό σχέσεων μεταξύ των αριστερών και κομμουνιστών, που θα υπερβαίνει τους εύκολους χαρακτηρισμούς και την αλληλο-απαξίωση.

Ο φόβος του ‘’αριστερού’’ και του ‘’δεξιού’’ λάθους

Φτάνει το ‘’κάτω η κυβέρνηση’’; Ασφαλώς όχι. Ποιο είναι το αναγκαίο πολιτικό πρόγραμμα της περιόδου πάνω στο οποίο πρέπει να συμφωνήσει η αριστερά και να συσπειρωθούν οι εργαζόμενοι; Είναι μεγάλη αυτή η συζήτηση. Να μη γίνει όμως με τους όρους του χτες.

Είναι εξηγήσιμος ο φόβος του ‘’δεξιού λάθους’’ ειδικά στον κόσμο του ΚΚΕ (με βάση το ρεφορμιστικό παρελθόν), αλλά όχι δικαιολογημένος. Είναι ο φόβος μην τυχόν και ‘’κάνουμε προτάσεις που μπορεί  να υλοποιήσει και μια άλλη αστική κυβέρνηση και αδειαστούμε ή σπείρουμε αυταπάτες’’, όπως πχ η εθνικοποίηση των τραπεζών ή η έξοδος από το ευρώ. Δεν είναι γόνιμη αυτή η προσέγγιση. Οι μεταρρυθμίσει αυτές, χωρίς να είναι αδύνατες από μια άλλη αστική κυβέρνηση, στο φόντο της σημερινής κρίσης, έχουν αντικαπιταλιστική δυναμική  εκ των πραγμάτων. Θα τονώσουν τη λαϊκή πολιτική αυτοπεποίθηση. Θα είναι ρήγμα με θετικές προοπτικές. Είναι απαραίτητο φυσικά, η αριστερά να τις προβάλλει με τον χαρακτήρα που έχουν και να θέτει το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό πλαίσιο ουσιαστικής υλοποίησης και ολοκλήρωσης τους, που προϋποθέτει επανάσταση και εργατική εξουσία. Όχι όμως μηχανιστικά και ως ‘’προϋπόθεση’’.  Αυτός ο φόβος, αν και ξεκινάει από υγιείς προθέσεις, καταλήγει στην απουσία πολιτικής γραμμής με δυναμικά κινητοποιά στοιχεία και στην παραδοξότητα να αρνείται το ΚΚΕ το στόχο της διαγραφής του χρέους (παρά μόνο με λαϊκή εξουσία) και να αρκείται στον αγώνα για κατάργηση των τροφείων στους παιδικούς σταθμούς.

Ισχυρότερος είναι ο φόβος του ‘’αριστερού λάθους’’.  Υπάρχει πολύς κόσμος που ενίσταται: ‘’αν ζητάμε τώρα εθνικοποίηση των επιχειρήσεων των μεγάλων κλάδων, που σημαίνει πόλεμο με την μεγάλη τουλάχιστον ατομική ιδιοκτησία, αυτό δεν σημαίνει ότι βάζουμε θέμα αντικαπιταλιστικής επανάστασης, άρα τρομάζουμε τον κόσμο, αδυνατίζουμε το μέτωπο και την αποτελεσματικότητα του;’’ Βάσιμο αλλά πολύ σχηματικό ερώτημα. Μπορεί να υπάρξει άλλη πορεία χωρίς έλεγχο πάνω στην παραγωγική μηχανή της χώρας από τον εργαζόμενο λαό, έστω με την περιορισμένη μορφή του κοινωνικού ελέγχου, χωρίς δηλαδή εργατική εξουσία; Δεν πρέπει να πούμε ψέματα. Και δεν πρέπει να φοβηθούμε το δικό μας συμπέρασμα να γίνει και λαϊκό συμπέρασμα. Αντίθετα, αυτό είναι το ζητούμενο.

Επανάσταση σημαίνει τόλμη

Όποιος δεν τολμάει να χαράξει μια συγκεκριμένη πολιτική γραμμή σε συγκυρία σα την τωρινή και προτιμά ασφάλειες είτε στο επίπεδο της φαντασιακής ιδεολογικής πληρότητας, είτε στη σφαίρα του κοινωνικά αποδεκτού μέσου όρου, δεν συμβάλει σε τίποτα. Κανείς δε θα θυμάται αυτές τις ασκήσεις ακριβείας. 

Αντίθετα, η  αριστερά μπορεί να βρεθεί στην πρωτοπορία του λαϊκού αγώνα και της μεγάλης αντικαπιταλιστικής ανατροπής όχι αν διατυπώσει απλά αλλά αν ΧΤΙΣΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ χωρίς ταλάντευση τη δική της πολιτική πρόταση:Μέτωπο αγώνα για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ αυτής της κυβέρνησης, κάθε άλλης του κοινωνικού αρμαγεδδώνα  και γενικότερα του συνόλου της κανιβαλικής επίθεσης με λαϊκή ΕΞΕΓΕΡΣΗ, ΕΠΙΒΟΛΗ από ΌΡΓΑΝΑ ΛΑΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, με διαρκή και παρατεταμένο πολιτικό πόλεμο, ενός άμεσου και αναγκαίου αντικαπιταλιστικού προγράμματος πολιτικών και κοινωνικών  αλλαγών με κριτήριο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Αυτή θα είναι η μεγάλη σύγχρονη συμβολή στην υπόθεση της  ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ για μια άλλη πορεία πέρα από τον καπιταλισμό, της ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ, που αποτελεί τον πυρήνα της ταυτότητας της αριστεράς.

Ας μάθουμε από την ιστορία μας: Το 8ωρο και την κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης,  δεν τα υλοποίησε καμία αριστερή ενδιάμεση κυβέρνηση, αλλά η απειλή της οκτωβριανής επανάστασης. Το ΜΕΓΑΛΟ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑ του ΕΑΜ ήταν ότι συσπείρωσε 2.500.000 ανθρώπων σε πρωτότυπα όργανα λαϊκής εξουσίας που αποτέλεσαν πολιτική και πολιτιστική τομή για τη κοινωνία και απελευθέρωσαν μια απίστευτη  δημιουργικότητα της φτωχολογιάς των πόλεων και της υπαίθρου. Όλα αυτά ΧΩΡΊΣ να υπάρχει κυβέρνηση ως βασικό εργαλείο. Το ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ του ΕΑΜ ήταν,  αντίθετα, ότι  αντί να διεκδικήσει ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ σε πανεθνικό επίπεδο,  όπως εδικαιούτο ο λαός, σύρθηκε, διασύρθηκε και αποδεκατίστηκε τελικά από την φενάκη της αποφυγής της σύγκρουσης και της συμμετοχής στις αστικές κυβερνήσεις των γερμανοτσολιάδων, των πλιατσικολόγων, μαυραγοριτών και των  θλιβερών ακολούθων του Αγγλικού και Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.