ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ

ΠΗΓΗ: aristero blog 

του Γιάννη Ελαφρού

Οι τρομερές περικοπές των μισθών, έως τα επίπεδα των 600 – 700 ευρώ στο δημόσιο τομέα και των 400 – 550 ευρώ στον ιδιωτικό, που αποφασίστηκαν από την Ιερά Συμμαχία της εξαθλίωσης, κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, δεν αποτελούν ένα καπρίτσιο της τρόικας, ούτε μια “υποχώρηση” ή ακόμα μια αθλιότητα της πιο άθλιας κυβέρνησης από την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών.

 

Αποτελούν υλοποίηση του Συμφώνου για το Ευρώ, δηλαδή της νέας καθοδηγητικής συμφωνίας για την ευρωζώνη και την ΕΕ, που προβλέπει την κινεζοποίηση των εργατικών αμοιβών στην Ευρώπη, για χάρη της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, το οποίο ο Ιγνάσιο Ραμονέ, πρώην διευθυντής της Μοντ Ντιπλοματίκ, χαρακτήρισε “στρίψιμο της βίδας”…

 

Όπως εύστοχα έγραψε η Χριστίνα Κοψίνη στην Καθημερινή, “με αυτό τον τρόπο η χώρα παραμένει στην ΟΝΕ σαν μία ζώνη μεγάλων επενδυτικών ευκαιριών. Δεν χρειάζεται καμιά επιστροφή στην υποτιμημένη δραχμή, αφού θα έχει υποτιμηθεί πλήρως η τιμή της εργασίας, που αντιστοιχεί στο αντίτιμο του ισχυρού ευρώ”. Ισχυρό ευρώ, ανίσχυρη, εξαθλιωμένη εργασία στην Ελλάδα, στον ευρωπαϊκό Νότο και σε όλη την ΕΕ, αυτό είναι το πολεμικό σύνθημα των ηγεμονικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για να βγουν από την καπιταλιστική κρίση με μια κοινωνική γενοκτονία της εργασίας.”Με αφετηρία την τρέχουσα κρίση, οι άνθρωποι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και εκείνοι του ευρώ, υπήρξαν τα δύο δολώματα που τους έκαναν να πέσουν σε μια νεοφιλελεύθερη παγίδα. Βρίσκονται πλέον αιχμάλωτοι των αγορών”, γράφει σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αυγούστου 2011, ο Ραμονέ.Ανεξάρτητα από τις απόψεις που είχαν οι πολιτικές δυνάμεις και ο κάθε εργαζόμενος και αριστερός, έχει έρθει η ώρα να δούμε την αλήθεια κατάματα. Η πολιτική της ΕΕ, οι κανόνες και οι δομές του ευρώ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το μέλλον που προετοιμάζουν, είναι – μαζί με τις κυβερνήσεις σε εθνικό επίπεδο – ένας αμείλικτος μηχανισμός καταστροφής των εργατικών δικαιωμάτων και κοινωνικών κατακτήσεων, αλλά και της ίδιας της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, δηλαδή του αναφαίρετου δικαιώματος του εργαζόμενου λαού να αποφασίζει για το μέλλον του. Μετατρέπει την Ελλάδα, τις χώρες του Νότου και όλη την Ευρώπη σε μια αποκρουστική φυλακή, με δεσμοφύλακες τους τραπεζίτες και τα λαμόγια των αγορών, επιβάλλοντας όρους οικονομικής κατοχής και άθλιας επιτροπείας, που παραπέμπουν σε νεο-αποικιακές καταστάσεις.

Οι αλυσίδες της ΟΝΕ και της ΕΕ πρέπει να σπάσουν και θα σπάσουν! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την αξιοπρεπή επιβίωση του λαού, για να μην γίνουν οι εργαζόμενοι οι σκλάβοι του κεφαλαίου του 21ου αιώνα. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ αποτελεί κρίσιμη, αναπόσπαστη και θεμελιώδη πλευρά ενός συνεκτικού αντικαπιταλιστικού προγράμματος πάλης των εργαζομένων και του λαού για την ανατροπή της επίθεσης του συστήματος. Στην προχθεσινή συνάντησή του με τον εκπρόσωπο του Δ’ Ράιχ, γερμανό υπουργό Οικονομικών, Φίλιπ Ρέσλερ, ο Β. Βενιζέλος δήλωσε περήφανα ότι “η Ελλάδα θα τιμήσει αυτή τη βοήθεια ως το τελευταίο ευρώ”, δηλαδή θα ξεπληρώσει το “χρέος της” προς τους τραπεζικούς και κρατικούς τοκογλύφους.

Όλα συνδέονται: Η παύση πληρωμών στους τοκογλύφους και η διαγραφή του χρέους, οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και η κατάργηση κάθε περικοπής που επέβαλλαν Μνημόνιο και Μεσοπρόθεσμο, η υπεράσπιση του δικαιώματος σε σταθερή και αξιοπρεπή εργασία και ασφάλιση για όλους, η δημόσια, δωρεάν, ποιοτική εκπαίδευση, υγεία, απαιτούν ρήξη με την ΕΕ. Όχι μόνο γι’ αυτά που προώθησε μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2007, αλλά γιατί από την αρχή επέβαλλε νεοφιλελεύθερες αντεργατικές τομές σε όλους τους τομείς.

Βεβαίως η επιλογή της απελευθέρωσης από τα δεσμά της ΕΕ δημιουργεί ανασφάλεια, ακόμα και φόβο σε πολλούς εργαζόμενους. Θεωρούν ότι το να έχουν το ευρώ στο πορτοφόλι τούς δίνει κάποια ισχύ, φοβούνται τον πληθωρισμό που τον συνδέουν με την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα. Δεν έχουν και τις καλύτερες αναμνήσεις από τη δραχμή του Καραμανλή. Ακόμα αναπολούν τα δήθεν κονδύλια της ΕΕ και της ΕΟΚ. Ας το πούμε καθαρά. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή, η εργατική απάντηση και διέξοδος από την κρίση θα είναι μια πορεία μάχης και ρήξης, όπου ο εργαζόμενος λαός θα “ματώσει”. Αλλά θα ματώσει για να νικήσει, για να αποτινάξει την τυραννία του κεφαλαίου, για να κατακτήσει το μεγάλο κλεμμένο πλούτο των καπιταλιστών και τη δημόσια περιουσία και όχι όπως τώρα, να αιμορραγεί μέχρι θανάτου. Τα ευρώ στο πορτοφόλι από εδώ και πέρα θα είναι όλο και πιο σπάνια, τα εισοδήματα γίνονται μισά, οι καταθέσεις εξανεμίζονται λόγω ανάγκης, ενώ η ΕΕ ξεκαθαρίζει ότι χώρες που δεν θα τηρούν τα αμείλικτα προγράμματα δημοσιονομικής σταθερότητας όχι μόνο δεν θα παίρνουν κονδύλια, αλλά θα πληρώνουν κιόλας!

Για να είναι ελκτική και νικηφόρα η πάλη κατά της ΕΕ δεν μπορεί παρά να γίνει κάτω από τις σημαίες των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων, να εντάσσεται σε ένα συνολικό αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα, για την εργασία, τη δημοκρατία, την ελευθερία. Και όχι σε ένα πατριωτικό μέτωπο με την ελληνική αστική τάξη, που “πουλάει και τη μάνα της” για το ποσοστό κέρδους. Η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ συνδέεται άρρηκτα με τη δραματική ανακατανομή του πλούτου, με μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς, ποιοτικές δημόσιες υπηρεσίες και μέτρα ελέγχου των τιμών, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν οι πληθωριστικές πιέσεις από την υποτίμηση ενός εθνικού νομίσματος (που έχουν υπολογιστεί από τον καθηγητή Θ. Μαριόλη, με υποτίμηση 50%, σε 9,29%, 5,96% και 4,27% το πρώτο, δεύτερο και τρίτο έτος αντίστοιχα). Με την κρατικοποίηση, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό έλεγχο, των τραπεζών, έτσι ώστε να προστατευθούν οι λαϊκές καταθέσεις και να αναπτυχθούν οι κοινωνικές υποδομές.

Ήρθε η ώρα να τολμήσουμε. Όπως καταλήγει το άρθρο του Ραμονέ: “Πότε θα αποφασίσουν οι ευρωπαίοι πολίτες να εστιάσουν την οργή τους εναντίον του πραγματικού υπευθύνου, δηλαδή του συστήματος, που δεν είναι άλλο από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση;”. (ΠΡΙΝ  www.prin.gr 09/10/2011)