ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ.

Πηγή: celin

Ενας ανθρωπος αυτοπυρποληθηκε μπροστα στη Τραπεζα Πειραιως, πνιγμενος απο τα 
χρεη του.

δεκαδες αλλοι εχουν αυτοκτονησει, εκατονταδες χιλιαδες αλλοι σβηνουν καθημερινα..
αποκαλυφθηκε οτι φουσκωσαν το ελλειμμα με πλασματικα στοιχεια για να εχουμε εμεις το υψηλοτερο ελλειμμα στην Ευρωπη..
http://omadeon.wordpress.com/2011/09/18/eurostat_statistics-gate-1/
και πριν λιγο, ενα γουρουνι βγηκε στην τηλεοραση να μας πει οτι μπορει οι νεοι να ειναι ανεργοι
αλλα τουλαχιστον δεν εχουν οικογενειακα βαρη κι ακινητη περιουσια
ετσι τη γλυτωνουν απο το τελος στα ακινητα.
Το συγκεκριμενο γουρουνι προφανως χαιροταν που οι νεοι δεν εχουν οικογενειακα βαρη
γιατι, οι νεοι, χεσμενοι απο τον φοβο και την ανασφαλεια, καταλαβαινουν οτι το παιδι που θα φερουν στον κοσμο θα ειναι δυστυχισμενο,
ετσι ολο το αναβαλλουν.

Ειναι ολοφανερο οχι μονο οτι συντελειται Γενοκτονια, αλλα και οτι τα γουρουνια που εξουσιαζουν, σχεδον το απολαμβανουν, καμια αλλη εξηγηση δεν υπαρχει.

Αν γραψω ολα αυτα που εχω στο μυαλο μου, ενα αλλο γουρουνι θα χτυπησει τη πορτα μου,

κι ενα αλλο, θα με κλεισει φυλακη.
Σιχαθηκα τα λογια, σιχαθηκα τη φλυαρια, σιχαθηκα την απραξια,
σιχαθηκα κι αυτους που κατακεραυνωνουν τους αλλους για την απραξια,
λες και ο λαος αποτελειται απο κομαντα και ραμπο, που ανα πασα στιγμη μπορουν να βγουν στον δρομο και να τα βαλουν με τα καθεστωτικα μαντροσκυλα, ρισκαροντας τη ζωη τους.
Λες κι ειναι κατι ευκολο να χτισεις τον κοσμο ξανα απο την αρχη.
Λες κι ειναι κατι ευκολο να τον γκρεμισεις πρωτα, οσο κι αν καταλαβαινεις πως μονο ετσι θα μπορεσεις να τον ξαναχτισεις.

Κι ενω η λιστα με τους ανθρωπους που σιχαθηκα επιμηκυνεται ολο και περισσοτερο,
(βλεποντας δυστυχως και το ονομα μου μεσα σε αυτη τη λιστα)
καταλαβαινω οτι αυτο θα ειναι το βασικοτερο σφαλμα μας αυτη τη στιγμη:
Να σιχαθουμε
ακομα περισσοτερο τους εαυτους μας.

Διαβαζω κειμενα που κατηγορουν οι παντες τα παντα εκτος απο τον εαυτο τους,
διαβαζω κειμενα που εμπεριεχουν και σκληρη αυτοκριτικη,
ειναι μεγαλος ο κινδυνος να περπαταμε στον δρομο και να αρχισουμε να βριζουμε ο ενας τον αλλον γιατι δεν επαναστατει,
γιατι καθεται στη πολυθρονα του,
γιατι ειναι ΔΥ,
γιατι ειναι ελευθερος επαγγελματιας,
γιατι ψηφισε στο παρελθον Πασοκ η ΝΔ,
γιατι απειχε απο τις εκλογες,
γιατι ειναι αριστερος,
γιατι διαδηλωνει,
γιατι δε διαδηλωνει,
γιατι εχει στραβα ποδια, γιατι εχει στραβη ψωλη,
γιατι χαμογελαει (αρα ειναι βολεμενος η αναισθητος)
γιατι ειναι σκυθρωπος (και μας μεταδιδει τη μιζερια του)
γιατι εχει μυτη, στομα, χερια, μαλλια η καραφλα.

Μοιαζουμε με τα θυματα του βιασμου τα οποια ντρεπονται για αυτο που παθανε,
κι απο τη μια μισουν τον βιαστη τους,
απο την αλλη μισουν τον εαυτο τους, κατηγορωντας τον αναιτια ,
βλεποντας χαραγμενο στο προσωπο του διπλανου τους τη φρικτη ερωτηση
"ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΕ;"
Ειμαστε και τα θυματα του βιασμου, ειμαστε και ο γλοιωδης διπλανος τους που αναρωτιεται
μηπως ο/η βιασθεισα ηταν και λιγο ελευθερων ηθων.

Αυτη η συλλογικη ενοχη, καταθλιψη, παλινδρομηση, δε ξερω κι εγω πως λεγεται η γαμημενη,
ειναι απλα συνεπεια του ΔΟΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΟΚ. Το ξεχασαμε το Δογμα του Σοκ, αλλα αυτο δε ξεχασε εμας. Η αληθεια ειναι πως κι αυτοι που το διαβασαμε κατα βαθος δε πιστεψαμε ποτε οτι μας αφορα. Μπορει να διαβασαμε για την Αργεντινη, τη Χιλη, τη Βολιβια, τη Νοτια Αφρικη,
αλλα καπου μεσα μας υπηρχε η ελπιδα οτι η Κλαιν υπερβαλλει.

Πουλαγαμε μουρη στον διπλανο μας οτι αποκρυπτογραφουμε τα τεκταινομενα, αλλα μεσα μας λεγαμε, δε μπορει, σιγα να μην συμβουν ολα αυτα σε εμας, ελατε να γκρινιαξουμε ολοι μαζι και να ξορκισουμε το κακο, θα μας ακουσει ο Παπανδρεου, θα ριξουμε κανα γιαουρτι, θα φοβηθουν τα γουρουνια και στο τελος θα ζησουμε ολοι καλα κι ευτυχισμενα

"ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΘΕΛΕ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΘΕ;"
Μηπως τα θελαμε και τα παθαμε;
Μηπως, τελικα, αυτο αξιζουμε και τιποτα παραπανω;

ΟΧΙ
ΟΧΙ
ΟΧΙ.
Αν αφησουμε το δηλητηριο να χυθει στη καρδια μας, τελειωσαμε.

Ξεκινησα αυτο το μπλογκ με τη προοπτικη οτι θα ανεβαζω κινηματογραφικα θεματα, ποιηματα, μουσικη, φιλοσοφια, ψυχαναλυση, αντε και καμια πολιτικη αναρτηση ετσι για να τα χωνουμε.
Τωρα, καθε φορα που γραφω ο,τιδηποτε πλην πολιτικης, νιωθω τυψεις.
Εδω ο κοσμος χανεται, ποιος να ενδιαφερεται για τα αγαπημενα τραγουδια η ταινιες μου;
Απο την αλλη, η ζωη δυσκολευει και δε μου ειναι ευκολο να δαπανω τον ιδιο χρονο, ψαχνοντας αποσπασματα απο βιβλια κι ανακατευοντας τα με δικες μου σκεψεις, οπως δηλαδη κανω συνηθως..
ταυτοχρονα νιωθω οτι εχω αδειασει, δε ξερω αν εχω κατι αλλο να προσθεσω σε ο,τι εχω πει.
Φυσικα και δεν ισχυριζομαι οτι τα εμαθα ολα
-αρχιδια εμαθα-
αυτο που λεω ειναι οτι δε ξερω κατα ποσο μπορω να φανω χρησιμος απο δω και περα,
γραφοντας κατι που δεν ειχα συνειδητοποιησει μεχρι τωρα.

Δεν ειναι αποχαιρετισμος, απλα για ενα διαστημα ισως αραιωσω τις αναρτησεις, ισως το ριξω στην αντιγραφη αποσπασματων διχως τη προσωπικη πινελια, ισως το ριξω σε τραγουδακια και σε ταινιες,
δεν εχω ιδεα. Στανταρ οι αναρτησεις που θα αξιζουν μια ματια, θα ελαττωθουν πολυ.

Επειδη ομως υπαρχουν καποιοι φιλοι και φιλες
-ειτε σχολιαζουν ειτε απλως ριχνουν μια ματια-
που με διαβαζουν συχνα,
και δε με διαβαζουν επειδη τους ειμαι χρησιμος
-σιγα τα σπουδαια που εμαθαν απο εμενα-
αλλα με διαβαζουν γιατι καταλαβαν οτι στις μπουρδες μου εδω, βαζω ψυχη,
θελω να πω οτι θα ειμαι εδω.
Δε θα σταματησω να γραφω. Μπορει οι μπουρδες να γινουν ακομα πιο μπουρδες,
μπορει να περιοριστω στα ποιηματακια.
μπορει μπορει μπορει.

Αλλα θα μεινω εδω. Οσο μπορω.