ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΟ" ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΟ!

ΠΗΓΗ: ΙΣΚΡΑ

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ Η ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΑΠΟ ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ, ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ, "ΕΥΡΩΟΜΟΛΟΓΩΝ"!

ΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΟΙ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Εν μέσω αναζωπύρωσης της καπιταλιστικής κρίσης, αντί ορισμένες δυνάμεις της Αριστεράς να συγκλίνουν και ναριζοσπαστικοποιούνται, αναδιπλώνονται!

Η αναδίπλωση έχει δύο όψεις! 

Η πρώτη συνδέεται με μια γενικόλογη, ιδεολογίζουσα και αμφίβολου βάθους καταγγελία του συστήματος, χωρίς επίκαιρα μέτωπα για την ανατροπή του!

Η δεύτερη αφορά μια αγκίστρωση στο λεγόμενο "αριστερό ευρωπαϊσμό", που όσο η ευρωζώνη και ηΕΕ αντιδραστικοποιούνται τόσο γίνεται βαθύτερη και σχεδόν φαιδρή!

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των πολυδιαφημισμένων "ευρωομολόγων" ως φαρμάκου για την κρίσηστην Ελλάδα, την ευρωζώνη και την ΕΕ.

Γύρω από την ανάγκη έκδοσης ευρωομολόγων υπάρχει το τελευταίο διάστημα μια εντυπωσιακή σύγκλιση ανάμεσα στον Α. Σαμαρά, το Γ. Παπανδρέου και τμήματα της Αριστεράς!

Γενικότερα, η ιδέα των ευρωομολόγων κυκλοφορεί πολύ το τελευταίο διάστημα ανάμεσα σε κύκλους τουευρωπαϊκού κατεστημένου, συνδέεται στενά με ένα δρόμο πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και θεωρείται απάντηση στα σημερινά κρισιακά προβλήματα του χρέους.

Υπάρχει κόκκος αλήθειας σε αυτές τις απόψεις;

Διαφέρουν οι θέσεις της λεγόμενης "ευρωπαϊκής αριστεράς" από κατεστημένες θέσεις για τοευρωομόλογο και τη διέξοδο από την "κρίση χρέους";

Η λεγόμενη ευρωπαϊκή Αριστερά κάνει ένα τετραπλό λάθος.

Πρώτο λάθος: Θεωρεί ότι η διέξοδος από τη σημερινή κρίση μπορεί να υπάρξει μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο και επομένως οι εθνικές προσπάθειες πρέπει να ενταχθούν σε μια συνολική ευρωπαϊκή προοπτική διεξόδου.

Η θέση αυτή παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες κάθε προοπτική μετασχηματισμού της κάθε χώρας αλλά τελικά και της Ευρώπης ως συνόλου, αφού τον συναρτά από την ταυτόχρονη επιτυχία του στο σύνολο, σχεδόν, των χωρών της ΕΕ και σε κάθε περίπτωση από την επιτυχία του προοδευτικού μετασχηματισμού σε Γερμανία και Γαλλία!

Δεύτερο λάθος: Επειδή η στρατηγική αφορά την Ευρώπη ως σύνολο, για αυτό δεν πρέπει να διαταραχθεί οποιοδήποτε "ενοποιητικό" βήμα ακόμα και αν έχει γίνει με όρους αγοράς, αφού αυτό θα διακύβευε, αντί να ενισχύσει την προσπάθεια να αλλάξει ενοποιούμενη η Ευρώπη. Για αυτό η λεγόμενη "ευρωπαϊκή αριστερά"  είναι "φανατικός" θιασώτης του ευρώ, του οποίου ζητά να αλλάξει ηαρχιτεκτονική χωρίς να διακυβευθεί η ύπαρξή του! Αυτό πρακτικά σημαίνει μια ευρεία εθνική συναίνεση γύρω από το "υπαρκτό" ευρώ, στο όνομα μιας 'αριστερής" αλλά αδύνατης αρχιτεκτονικής του!

Τρίτο λάθος: Θεωρούν ότι η ΕΕ μεταρρυθμίζεται και από Ένωση των πιο ισχυρών μερίδων τουευρωπαϊκού κεφαλαίου, που συνεχώς αντιδραστικοποιείται, μπορεί να μετατραπεί συνολικά σε"Ευρώπη των εργαζομένων". Μια τέτοια υπόθεση δεν έχει την παραμικρή σχέση με το ρεαλισμό! Αντίθετα η ΕΕ ήταν και θα εντείνει το ρόλο της ως συλλογικός "χωροφύλακας των λαών".

Τέταρτο λάθος: Η υπόθεση ότι μπορεί η ΕΕ να εξελιχθεί σε "πολιτική ομοσπονδία" είναι όχι μόνο ουτοπική αλλά αν μπορούσε να συμβεί θα σηματοοδοτούσε την πιο ακραία και επιθετική πολιτική και κοινωνική αντίδραση. Βήματα πολιτικής ενοποίησης με καπιταλιστική μορφή θα συνοδεύονται με όλο και πιο σκληρά αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα.

Αυτές οι διαπιστώσεις καταδηλώνουν πόσο είναι αδύνατο το ευρωομόλογο, σε οποιαδήποτε μορφή του, να απαντήσει στη σημερινή κρίση της ευρωζώνης και της ΕΕ.

Ακόμα και αν πάρουμε την πιο "προωθημένη" μορφή ευρωομολόγου, στην οποία εσχάτως, μετά από πολλές περιπλανήσεις, καταφεύγουν ορισμένοι "ευρωπαϊστές" οικονομολόγοι (βλ. De Grauwe στην Κυριακάτικη Αυγή στις 7 Αυγούστου) και θιασώτες της "ευρωπαϊκής Αριστεράς", πάλι τα πράγματα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα.

Επειδή στο θέμα θα επανέλθουμε, σημειώνουμε πολύ επιγραμματικά.

Ας υποθέσουμε ότι το χρέος όλων των χωρών της ευρωζώνης θα μπορεί να καλύπτεται από τηναπευθείας χρηματοδότηση της ΕΚΤ με έκδοση ευρωομολόγων, πράγμα που σημαίνει ότι το χρέος των εθνικών κρατών έχει μετατραπεί περίπου σε ευρωχρέος και ότι η πολιτική ενοποίηση έχει προχωρήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι αποφάσεις να λαμβάνονται με ταχύτητα σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο.

Ας παρακάμψουμε, επίσης, το γεγονός  ότι και οι δύο αυτές εξελίξεις περί "ευρωχρέους" καιευρωενωσιακής πολιτικής ενοποίησης είναι καθαρά ουτοπικές, με την αρνητική, μάλιστα, έννοια τηςουτοπίας.

Και πάλι, όμως, αυτό το "τελοιοποιημένο ευρωομόλογο" θα εκδίδεται πάνω σε οικονομίες οι οποίες, παρά την "ομπρέλα" της "πολιτικής ενοποίησης", θα κινούνται με πολύ διαφορετικές ταχύτητες.

Αυτό το "ευρωομόλογο", λοιπόν, δεν θα μπορεί να συγκρατήσει την άνοδο των επιτοκίων των "εθνικών ομολόγων", όσο και αυτά μπορεί να έχουν την εγγύηση όλων των κρατών της ΕΕ, εκτός και αν η ΕΚΤ εκδίδει όλο και περισσότερο δικό της όγκο ευρωομολόγων για να καλύπτει απευθείας το δανεισμό των κρατών - μελών.

Το τελευταίο, όμως, θα επέφερε στην ΕΕ μια κρίση πολύ χειρότερη και βαθύτερη από αυτήν των ΗΠΑ.

Διότι με σκέτα "χαρτιά" δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει πραγματικά προβλήματα και πολύ περισσότερο την κρίση!

Η ιδέα ενός "αριστερού" ευρωομολόγου είναι κατασκεύσμα και μύθος! Όπως μυθολογία είναι ότι οιΚεντρικές Τράπεζες μπορούν με "κατάλληλες" τακτικές να επιλύσουν κρισιακές καπιταλιστικές καταστάσεις!

Αυτές οι "κατασκευές" το μόνο που κάνουν είναι να αποπροσανατολίζουν από τις θέσεις διεξόδου που η"Ίσκρα" έχει προβάλλει κατά καιρούς και αποκτούν νέα επικαιρότητα.

- Τη στάση πληρωμών

- Την έξοδο από το ευρώ στο πλαίσιο αμφισβήτησης και σύγκρουσης με την ΕΕ

- Τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους για τις πιο ευάλωτες κατηγορίες

- Την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση των τραπεζών

- Την εθνικοποίηση - κοινωνικοποίηση - ανασυγκρότηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας

- Τη ριζοσπαστική δίκαιη αναδιανομή του πλούτου

- Τη ριζοσπαστική αλλαγή στο δημόσιο

- Την εφαρμογή προοδευτικού προγράμματος παραγωγικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης του τόπου!