ΓΙΑΤΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΕ;

ΙΣΚΡΑ

ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ, ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ!

Το ερώτημα δεν μπορεί να παρακαμφθεί.

Γιατί η Αριστερά δεν μπόρεσε να ανακόψει τη μνημονιακή λεηλασία κατακτήσεων και δικαιωμάτων ενός αιώνα;

Γιατί, τουλάχιστον, δεν μπόρεσε να παρεμβάλει αποτελεσματικά εμπόδια ή ισχυρές μαζικές αντιστάσεις;

Γιατί, έστω, η Αριστερά δεν φαίνεται να κερδίζει μέσα στη γενική διαμαρτυρία και την καθίζηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;

Τα ερωτήματα αυτά μοιάζουν να μην απασχολούν σοβαρά τις ηγεσίες των δυνάμεων της Αριστεράς.

Το χειρότερο, οι ηγεσίες της Αριστεράς έχουν ευθέως ή σιωπηρώς έτοιμη την απάντηση:

Αν η Αριστερά δεν μπόρεσε ή δεν κερδίζει όσο θα έπρεπε, μέσα στην κρίση και τη γενική κατεδάφιση, αυτό είτε οφείλεται σε αντικειμενικούς λόγους και δυσκολίες είτε φταίνε κυρίως οι άλλες δυνάμεις της Αριστεράς με τις λανθασμένες επιλογές τους!

Η κάθε ηγετική ομάδα της Αριστεράς θεωρεί ότι, περίπου, πράττει το σωστό και αν κάπου επιδίδεται σεαυτοκριτική για λάθη, αυτό γίνεται περισσότερο για τα μάτια του κόσμου!

Η “Ίσκρα” θα ανοίξει ένα μεγάλο διάλογο πάνω στα ερωτήματα:

Γιατί η Αριστερά δεν μπόρεσε;

Γιατί δεν μπορεί όπως πορεύεται σήμερα;

Γιατί δεν κερδίζει όσο θα έπρεπε;

Και θα ανοίξει αυτό το μεγάλο και άκρως επίκαιρο ΔΙΑΛΟΓΟ γιατί οι απαντήσεις δεν είναι εύκολεςούτε δοσμένες ούτε κυρίως έτοιμες!

Μερικές νύξεις μόνο ως συμβολή σε αυτόν το διάλογο.

Νύξεις υπό τη μορφή ερωτημάτων.

Πρώτον: Είναι δυνατόν να καταφέρει κάτι ουσιαστικό μια Αριστερά που οι δυνάμεις της χρησιμοποιούν τιςδιαφορές τους για να σηκώνουν τείχη μεταξύ τους και να επιδίδονται σε άγονους εμφυλίους;

Είναι δυνατόν να πάει μπροστά η Αριστερά όταν οι δυνάμεις της δεν μπορούν να διεξάγουν ένα ανοικτό, δημόσιο διάλογο μεταξύ τους μπροστά στον κόσμο της Αριστεράς;

Είναι δυνατόν να αντεπιτεθεί αποτελεσματικά μια Αριστερά που δυνάμεις της καταριούνται τη συμπαράταξη όλης της Αριστεράς, ανεξαρτήτως περιεχομένου, ενώ άλλες δυνάμεις της αξιοποιούν το κεφάλαιο της συνεργασίας της Αριστεράς μόνο και μόνο για να κερδοσκοπήσουν εκ του ασφαλούς, βασισμένοι στην δεδομένη άρνηση κάποιων άλλων για κάθε είδους συνεργασία, ακόμα και για μια απλήσυζήτηση;

Δεύτερον: Είναι δυνατόν να καταφέρει κάτι ουσιαστικό η Αριστερά όταν, ένα και πάνω χρόνο μετά το μνημόνιο, δεν προβάλλει και δεν διεκδικεί μια συνολική, εναλλακτική και συνεκτική λύση για την αντιμετώπιση του κρισιμότερου προβλήματος της περιόδου, του χρέους;

Υπάρχει μήπως μια “μαγική” αριστερή πολιτική για την αποπληρωμή του χρέους και ποιά;

Είναι δυνατόν τμήματα της Αριστεράς να παραπέμπουν απλώς την αντιμετώπιση του χρέους στην εγκαθίδρυση ενός άλλου συστήματος, λες και αυτό το σύστημα θα λύσει ως δια μαγείας το χρέοςή μπορεί να έλθει χωρίς τον αγώνα μα αιχμή μια εναλλακτική θέση για το χρέος;

Τρίτον: Είναι δυνατόν να ανοίξει η Αριστερά, αποτελεσματικούς δρόμους αντίστασης και νικηφόρας προοπτικής όταν κάποιες δυνάμεις της παραπέμπουν απλώς την επίλυση όλων των προβλημάτων στην“επαναστατική” έλευση ενός άλλου συστήματος;

Όταν παρακάμπτουν τη διαδικασία μετάβασης σε ένα άλλο σύστημα αλλά και τα μεταβατικά αιτήματα που μπορούν να συσπειρώσουν νηκηφόρα και να ανοίξουν δρόμους σε αυτήν την κατεύθυνση;

Είναι δυνατόν, επίσης, να πάει μπροστά η Αριστερά όταν άλλα τμήματα της παραπέμπουν και αυτά, με ένα διαφορετικό τρόπο, κάθε προοδευτική αλλαγή στην συνολική αλλαγή της ΕΕ και χαρακτηρίζουν υποτιμητικά “εθνική αναδίπλωση” κάθε άλλη θέση;

Και είναι δυνατόν να λέγονται αυτά σε μια περίοδο όπου η ΕΕ, ως υπερεθνική συγκρότηση, αντιδραστικοποιείται ταχύτατα και παίρνει, μάλιστα, ολοκληρωτικές όψεις;

Ο κατάλογος με τα ερωτήματα μπορεί να μακρύνει αρκετά και με πολύ περισσότερα και ίσως ουσιαστικότερα ζητήματα.

Το θέμα είναι γιατί η συζήτηση αυτή δεν έχει ανοίξει;

Ποιοί την κρατάνε κλειστή;

Η ύπνωση και η νάρκωση των πνευμάτων;

Η αυτάρκεια;

Και την κρατάνε κλειστή μόνο αυτοί που το δείχνουν;