Τι θα συνέβαινε αν οι Ελληνες δημόσιοι υπάλληλοι αντιδρούσαν όπως οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, που κατέλαβαν το Κοινοβούλιο (της Πολιτείας) για να διαμαρτυρηθούν κατά του νόμου αυστηρής λιτότητας και κοινωνικών περικοπών που προωθεί η νεοσυντηρητική ρεπουμπλικανική τοπική κυβέρνηση;
Σύσσωμο το πολιτικό-τηλεοπτικό προσωπικό θα τους κατήγγελλε για ανεύθυνο τυχοδιωκτισμό, υποκινούμενη δράση, απόπειρα θεσμικού πραξικοπήματος και υπονόμευση των λειτουργιών της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αμέσως μετά θα ζητούσε την παρέμβαση της Δικαιοσύνης για να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι της πρωτοφανούς εκτροπής που δυσφημεί τη χώρα στο εξωτερικό!
Τίποτα το περίεργο. Η ποινικοποίηση των πολιτικών αγώνων, η καταστολή των δικαιωμάτων, η δυσφήμηση των κινητοποιήσεων, η απαξίωση των συλλογικών προσπαθειών, η ακύρωση της αυτονομίας των κινημάτων είναι πάγια τακτική των πολιτικών ελίτ, όταν απειλείται η ηγεμονία τους. Το κοινωνικό σύστημα είναι, βλέπετε, υπεράνω των μίζερων πολιτικών ανταγωνισμών.
Ηδη όσοι μετέχουν στα κοινωνικά κινήματα ανυπακοής, αμφισβήτησης και αλληλεγγύης στους μετανάστες, το αντιμετωπίζουν. Τίθενται εκτός νομιμότητας, βαφτίζονται «τζαμπατζήδες», κατηγορούνται ως «τρομοκράτες», απειλούνται με φυλάκιση. Οταν η εξουσία δεν μπορεί να ελέγξει τα πράγματα, απλώς τα διαστρεβλώνει.
Δυστυχώς, όμως, άργησε πολύ. Στο Βερολίνο, το Παρίσι, την Αθήνα αλλά και πολλές πόλεις της χώρας, Ελληνες πολίτες, κυρίως νέοι, αντιδρούν με ειρηνικές εκδηλώσεις (καθόλου βίαιες, όπως υποστηρίζουν ψευδώς τα θορυβημένα κυβερνητικά στελέχη) στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.
Η αμφισβήτηση μπορεί να έχει ως κύριο αποδέκτη την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επεκτείνεται όμως στο σύνολο του πολιτικού συστήματος. Την ίδια στιγμή, οι δυσοίωνες οικονομικές εξελίξεις απειλούν να μετατρέψουν την κρίση σε γενικευμένη θεσμική και κοινωνική αποσταθεροποίηση. Η έως τώρα διαχείριση της άτυπης χρεοκοπίας της χώρας μοιάζει ανώδυνη μπροστά στη διαχείριση της τυπικής πτώχευσης, σύμφωνα με τους σκληρούς όρους που επιβάλλει η γερμανική ατμομηχανή του ευρωπαϊκού καπιταλισμού, η οποία, αν και ωφελήθηκε από την άνιση ανταλλαγή, αρνείται να αναλάβει μέρος του κόστους σωτηρίας.
Το Μνημόνιο επεκτάθηκε αυθαίρετα τουλάχιστον ώς το 2015-16 και αποτελεί το επίσημο οικονομικό σχέδιο της χώρας για τη βίαιη δημοσιονομική και παραγωγική αναπροσαρμογή του μοντέλου της. Ομως και τα νέα βάρη καταμερίζονται άδικα. Οι έχοντες δεν πληρώνουν, το κεφάλαιο εξακολουθεί προκλητικά να απολαύει φορολογικής ασυλίας, η ύφεση αφυδατώνει την πραγματική οικονομία, η ανεργία εξοντώνει τους ανθρώπους, η εκποίηση μισοτιμής της δημόσιας περιουσίας επιχειρεί να ισοφαρίσει τις απώλειες των δανειστών από το προεξοφλημένο κούρεμα του χρέους.
Οσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότεροι πολίτες διαπιστώνουν τα αδιέξοδα αυτής της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται το πρόβλημα και αναζητεί προσχηματικά την εκ των υστέρων «νομιμοποίηση» του μονομερούς σχεδίου του. Η τακτική της Ν.Δ., που αντιμάχεται στα λόγια το Μνημόνιο, λειτουργεί περισσότερο ως «μαξιλάρι» απορρόφησης των κοινωνικών κραδασμών, παρά ως σοβαρή κεϊνσιανού τύπου αντιπρόταση. Στα δύσκολα που έρχονται μετά τη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου, τα σημερινά κόμματα εξουσίας και οι δορυφόροι τους δείχνουν πρόθυμα να υποκύψουν στην αναγκαιότητα μιας στρατηγικής «εθνικής σωτηρίας». Είτε μέσω εκλογών είτε με οικουμενικές συνεργασίες.
Οι χειρότερες μέρες που έρχονται είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για νέα τρομοκράτηση των πολιτών. Τα γκάλοπ δίνουν ακόμη ένα μικρό προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου. Οποια και εάν είναι η απόφαση της συνόδου κορυφής, θα επιτρέψει στον πρωθυπουργό να εκβιάσει εκλογικά τους πολίτες, παρουσιάζοντας ως μοναδική ελπίδα και λύση το μονόδρομο της λιτότητας. Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα και την κατάκτηση αυτοδυναμίας, το ενδεχόμενο μιας ευρύτερης, ίσως οικουμενικής συνεργασίας έχει πέσει προ πολλού στο τραπέζι. Αναμένουμε ακόμη με ενδιαφέρον τη συνολική, εναλλακτική πρόταση της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου