Το παράδειγμα των μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων στο Γουισκόνσιν φαίνεται να διευρύνεται. Δύο ολόκληρες βδομάδες η πολιτεία του Γουισκόνσιν των 5,2 εκατομμυρίων κατοίκων και πατρίδα του διαβόητου γερουσιαστή Τζόζεφ ΜακΚάρθι, «χορεύει» το «βαλς» των εργαζομένων που διαδηλώνουν, που είπαν «φτάνει πια» στις περικοπές και στις αντεργατικές νομοθετικές ρυθμίσεις που προωθεί ο κυβερνήτης, Σκοτ Γουόκερ. Που είπαν «φτάνει πια» στην σύνθλιψή τους στο όνομα της «κρίσης» και της «χαλιναγώγησης του ελλείμματος». Ο αγώνας τους έχει ξεπεράσει τα όρια της πολιτείας, «μεθά» χιλιάδες εργαζόμενους, προκαλώντας πανικό στις τάξεις των συμβιβασμένων συνδικάτων αλλά και των πολιτικών κομμάτων, αν και σε ένα ρεσιτάλ υποκρισίας και χαμαιλεοντισμού το Δημοκρατικό Κόμμα σπεύδει να καπελώσει και εάν μπορέσει να καρπωθεί τον αγώνα τους.
Τα πάντα ξεκίνησαν όταν ο κυβερνήτης Σκοτ Γουόκερ, στο όνομα του ελλείμματος ύψους 3,6 δισ. δολαρίων που αντιμετωπίζει το Γουισκόνσιν προωθεί νομοσχέδιο, που σύμφωνα με την Ρεπουμπλικανική πλειοψηφία εκτιμάται ότι θα γλιτώσει 300 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε αυτή την περίοδο, ενώ ο ίδιος ο κυβερνήτης εμμένει ότι η ψήφισή του είναι αναγκαία προκειμένου να αποφευχθούν «επώδυνες περικοπές». Ουδέν ψευδέστερο. Οι περικοπές θα γίνουν ούτως ή άλλως. Οσο για την εξοικονόμηση αρκεί κανείς να υπενθυμίσει ότι η πρώτη του ενέργεια ως κυβερνήτης όταν ανέλαβε στις 7 Γενάρη, ήταν η προώθηση νομοσχεδίου για τη δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, που εκτιμάται ότι θα είναι περίπου 150 εκατομμύρια λιγότερα έσοδα για την πολιτεία για το τρέχον οικονομικό έτος που λήγει το Σεπτέμβρη. Το νομοσχέδιο όντως προβλέπει σειρά περικοπών στις δαπάνες της πολιτείας που θα πλήξουν κατά κύριο λόγο την Υγεία και την Παιδεία, και κοινωνικά προγράμματα όπως το Medicaid. Ωστόσο, ο πυρήνας του είναι η «πρόσθετη» νομοθεσία. Νομοθεσία που συντρίβει κάθε εργασιακό δικαίωμα για 175.000 εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα στην πολιτεία, νομιμοποιεί τις διώξεις και σημαίνει την σύνθλιψη της ζωής τους. Προβλέπει την απαγόρευση κάθε συλλογικής διαπραγμάτευσης όταν περιλαμβάνει αίτημα για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, αποψιλώνει το δικαίωμα των συνδικάτων να διαπραγματεύονται όσον αφορά τα προγράμματα περίθαλψης και σύνταξης, δίνει στον κυβερνήτη το δικαίωμα να απολύει εργαζόμενους που «συμμετείχαν σε συλλογική και οργανωμένη δράση που προκάλεσε παύση της εργασίας ή επιβράδυνσή της» ή εάν «ήταν απόντες για τρεις μέρες χωρίς την έγκριση του εργοδότη». Προβλέπει επίσης την κατάργηση των δικαιωμάτων περίθαλψης και σύνταξης για τους εργαζόμενους με σύμβαση ορισμένου χρόνου και διπλασιάζει τις συνεισφορές των εργαζομένων για τα αντίστοιχα προγράμματα, γεγονός που κατά αναλυτές σημαίνει ουσιαστικά περικοπές στις αποδοχές τους μέχρι και 20%.
Πυρπολώντας την απάθεια και την ενδοτικότητα
Ηταν η «σταγόνα» που «ξεχείλισε το ποτήρι». Ακριβώς δύο βδομάδες πριν, η Ενωση Πανεπιστημιακών Αποφοίτων-(ΤΑΑ) κάλεσε σε παράσταση διαμαρτυρίας και επίδοση ψηφίσματος προς τον κυβερνήτη σε συνδυασμό με «ενέργειες διαβουλεύσεων με τους εκλεγμένους βουλευτές και γερουσιαστές». Εντούτοις στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν «πρωτοφανώς» αρκετές εκατοντάδες και η συγκέντρωση της 14ης Φλεβάρη, είχε πνεύμα συγκρουσιακό. Αμέσως κλήθηκε νέα συγκέντρωση για την επομένη, όπου οι πυροσβέστες που κατέβηκαν μαζικά παρά το γεγονός ότι εξαιρούνται από τα μέτρα των περικοπών καθώς και οι μαθητές των σχολείων που απείχαν από τα μαθήματα διαμαρτυρόμενοι, άλλαξαν το ρου των κινητοποιήσεων. Την Τετάρτη πλέον άρχισαν την απεργία οι δάσκαλοι παρά το γεγονός ότι το συνδικάτο τους (WEA) δεν είχε ανακοινώσει κινητοποιήσεις εξαναγκάζοντας ουσιαστικά την εκλεγμένη ηγεσία να «προσχωρήσει» ανακοινώνοντας ότι «Πέμπτη και Παρασκευή οι δάσκαλοι απεργούν για να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις». Η κατάληψη του Καπιτωλίου όμως ήδη είχε συντελεστεί. Οι κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν μετά τις γιγάντιες κινητοποιήσεις του περασμένου Σαββατοκύριακου, όπου πάνω από 75.000 διαδήλωσαν μόνο στην πρωτεύουσα της πολιτείας Μάντισον ενώνοντας τις δυνάμεις τους με όσους βρίσκονταν εντός και γύρω του Καπιτωλίου από την Τετάρτη. Οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται παρά την προσπάθεια των συμβιβασμένων συνδικάτων, να κάμψουν τον αγώνα και να τον μετατρέψουν σε «διαπραγμάτευση». Πρόκειται για πάγια τακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών εδώ και δεκαετίες, με σημείο καμπής την προδοσία του αγώνα του συνδικάτου των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας PATCO, το 1981, όταν ο επικεφαλής της Γενικής Συνομοσπονδίας AFL-CIO, Λέιν Κίρκλαντ, συντάχθηκε με τον τότε πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν στην απόλυση των 13.000 απεργών και στην αντικατάστασή τους προφασιζόμενος τον ομοσπονδιακό νόμο για τη δημόσια ασφάλεια. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και φυλακίζοντας την ηγεσία του συνδικάτου και βάζοντας πρόστιμο εκατομμυρίων στο συνδικάτο. Μια προδοσία που έφερε τέτοιο πλήγμα στις εργασιακές σχέσεις που το μόνο επόμενο βήμα ήταν η λαίλαπα που επήλθε. Υπό αυτό το σκεπτικό ο αγώνας των εργαζομένων στο Γουισκόνσιν - σημειωτέον στις διαδηλώσεις συμμετέχει και τεράστιος αριθμός εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, τη στιγμή που σε παναμερικανικό επίπεδο μόλις το 6,9% των εργαζομένων συμμετέχει σε συνδικάτα σε σύγκριση με το 36% του 1955 σύμφωνα με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας του υπουργείου Εργασίας - βρίσκεται πλέον σε κρίσιμη καμπή. Ηδη η South Central Federation of Labor of Wisconsin που εκπροσωπεί 97 σωματεία και 45.000 εργαζόμενους καλεί όλους τους εργαζόμενους, είτε ανήκουν σε σωματεία είτε όχι, σε γενική απεργία διαρκείας στην περίπτωση που το νομοσχέδιο εγκριθεί. Οι εκπρόσωποι στην ομοσπονδία των έξι κομητειών, ήδη έχουν καταθέσει πρόταση για απεργία και κινητοποιήσεις διαρκείας ακόμη και εάν τα συνδικάτα δεν συναινέσουν τελικά ενώ ήδη έχει συσταθεί συντονιστική επιτροπή, σύμφωνα με την τοπική εφημερίδα, Wisconsin State Journal, η οποία έχει απευθυνθεί σε εργατικά συνδικάτα στην Ευρώπη ούτως ώστε να τους βοηθήσουν να οργανώσουν τη γενική απεργία, καθώς τους λείπει η εμπειρία. Η ώρα της κρίσης
Η έκβασή της μάχης του Γουισκόνσιν θα κρίνει πολλά, ειδικά υπό το πρίσμα των διεκδικήσεων και της ταξικής πάλης που επανέφερε στο προσκήνιο στις ΗΠΑ όσο και της αντίστασης έναντι της ενδοτικότητας, της απάθειας και των απειλών, όπως η χρήση βίας. Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του επικεφαλής της αστυνομίας ότι «δεν έχω λάβει διαταγή, αλλά εάν λάβω θα την εφαρμόσω φυσικά» όσον αφορά την καταστολή των χιλιάδων που έχουν καταλάβει το Καπιτώλιο. Μία κλασική δοκιμασμένη συνταγή της πολιτικής εξουσίας στις ΗΠΑ που μονίμως σπεύδει να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των επιχειρηματιών και του κεφαλαίου καταστέλλοντας και δίχως δισταγμό, εάν καταστεί αναγκαίο, προκαλώντας λουτρά αίματος ( Γουϊσκόνσιν, 1886 λίγο μετά τη σφαγή στο Χέιμαρκετ - γνωστή ως πρωτομαγιά του Σικάγο - Λάντλοου του Κολοράντο το 1913-14, όπου περισσότεροι από 75 ανθρακωρύχοι σφαγιάστηκαν, 1968 η απεργία των εργαζόμενων στη καθαριότητα στο Μέμφις του Τενεσί, όπου η αστυνομία αντιμετώπισε με βία τους απεργούς και κατά την οποία δόθηκε και η εντολή για τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζ. κ.ά) . Η έκβαση αυτής της μάχης παίζει σημαντικό ρόλο καθώς αποτελεί «φάρο» για την αφύπνιση και των εργαζομένων σε πολλές άλλες πολιτείες. Ηδη, το απόγευμα της Τρίτης, μία ακόμη διαδήλωση, αυτή τη φορά αυτή της αλληλεγγύης προς τους εργαζόμενους του Γουισκόνσιν, πραγματοποιήθηκε έξω από το τοπικό Καπιτώλιο της Μασαχουσέτης. Στο Αϊνταχο, οι δάσκαλοι της πολιτείας ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις ενάντια σε τρία προωθούμενα νομοσχέδια ενάντια στη συνδικαλιστική δράση και ενάντια στη δράση των εκπαιδευτικών, που πρότεινε ο πολιτειακός υπεύθυνος για την Παιδεία Τομ Λούνα, όπως αναφέρει το Uprising Radio. Στο Οχάιο, οι κινητοποιήσεις αρχικά ήταν αναιμικές, καθώς οι Ρεπουμπλικανοί έχουν την απόλυτη πλειοψηφία στο τοπικό Κογκρέσο και φαίνονταν μάταιες ενάντια στο νομοσχέδιο SB 5 που προωθεί ο κυβερνήτης που εκμηδενίζει τα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Εντούτοις η κατάσταση έχει πλέον αντιστραφεί και ειδικά μετά την κατάληψη του τοπικού Καπιτωλίου από μερικούς μόλις εκατοντάδες διαδηλωτές, οι κινητοποιήσεις διευρύνονται και μαζικοποιούνται. Κινητοποιήσεις έχουν αρχίσει και οι εργαζόμενοι στην Ιντιάνα και στο Νιου Τζέρσεϊ, όπου η κυβέρνηση της πολιτείας προωθεί νόμο για την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων και την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ενώ προετοιμάζονται και σε άλλες πολιτείες, τουλάχιστον πέντε ακόμη, που οι κυβερνήτες προωθούν αναλόγου περιεχομένου μέτρα λιτότητας και αντεργατικές νομοθεσίες. Πάντως, αξίζει ειδικής μνείας ότι το συντριπτικό τμήμα της επίθεσης κατά των εργαζομένων, στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους στις ΗΠΑ, το έχουν αναλάβει οι κυβερνήσεις των πολιτειών, με ρεπουμπλικανική πλειοψηφία όπως τονίζεται, σε όλους τους τόνους από στελέχη των Δημοκρατικών. Στο Γουισκόνσιν είναι χαρακτηριστικό ότι οι Δημοκρατικοί βουλευτές επέστρεψαν αλλά οι γερουσιαστές «εξακολουθούν να βρίσκονται εκτός πολιτείας» προκειμένου να μην υπάρξει απαρτία - χρειάζεται 20 παρόντες γερουσιαστές και η κατανομή δυνάμεων είναι 19 Ρεπουμπλικανοί και 14 Δημοκρατικοί. Οι Δημοκρατικοί βουλευτές επέστρεψαν καθώς έλαβαν διαβεβαιώσεις περί «συμβιβασμού». Ωστόσο το πρωί της Παρασκευής οι Ρεπουμπλικανοί διέκοψαν «ξαφνικά» τη συζήτηση και προχώρησαν στην ψηφοφορία, όπου φυσικά εγκρίθηκε το επίμαχο νομοσχέδιο. Οι Δημοκρατικοί μπορεί να φώναζαν ντροπή αλλά γνώριζαν... Τώρα θα ακολουθήσει έγκριση απο τη Γερουσία της πολιτείας, με τον κυβερνήτη να απειλεί ανοικτά ότι εάν δεν πραγματοποιηθεί η ψηφοφορία θα προχωρήσει άμεσα σε 12.000 απολύσεις. Οποιοσδήποτε «συμβιβασμός» ή ελιγμός όπως αυτός που κάνουν οι Δημοκρατικοί ή απειλή απορρίπτεται από τους διαδηλωτές που δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν ασχέτως της έκβασης της ψηφοφορίας. Η κυβέρνηση Ομπάμα, παρά τις υποκριτικές κορόνες στηρίζει την αντεργατική επίθεσηΕιδικής μνείας χρήζει και η στάση της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, που αρέσκεται να υποδύεται το ρόλο του παρατηρητή - Πόντιου Πιλάτου αν και λεκτικά τουλάχιστον ο πρόεδρος Ομπάμα προσπάθησε να «ταυτιστεί» με τους διαδηλωτές, δηλώνοντας ότι πρόκειται για πρωτοφανή «επίθεση στα συνδικάτα». Εντούτοις, πρόκειται μόνο για λεκτικές κορόνες του Αμερικανού προέδρου καθώς η πολιτική που ακολουθεί δεν διαφοροποιείται. Στον προϋπολογισμό που κατέθεσε, προβλέπονται εξίσου δραστικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Η εργατική πολιτική δε, δεν υπολείπεται ως προς τον κυνισμό και τη σκληρότητα των Ρεπουμπλικανών. Ο Πρόεδρος Ομπάμα στήριξε απολύτως την εργοδοσία κατά τη διάρκεια της κρίσης της αυτοκινητοβιομηχανίας, που διασώθηκε χάριν των χρημάτων των Αμερικανών φορολογούμενων. Παρόλα αυτά χιλιάδες θέσεις εργασίας χάθηκαν, εργοστάσια έκλεισαν, οι αποδοχές μειώθηκαν, εργασιακά δικαιώματα απωλέσθηκαν, συντάξεις και ασφαλιστικά προγράμματα συρρικνώθηκαν ακόμη περαιτέρω από όσα χάθηκαν το 2007 επί Μπους. Ο Ομπάμα επίσης δεν στηρίζει πλέον την προωθούμενη νομοθεσία Employee Free Choice Act (EFCA), για την συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων με την εργοδοσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου