Με εκφυλιστικά συμπτώματα, που συνήθως εμφανίζονται στη δεύτερη θητεία μιας κυβέρνησης, βρίσκεται αντιμέτωπος ο πρωθυπουργός.
Η κατάσταση γίνεται εξαιρετικά δύσκολη γιατί στο έλλειμμα συντονισμού, τις κόντρες μεταξύ υπουργών, τη συνεχή αναταραχή στην κοινοβουλευτική ομάδα, έρχεται να προστεθεί η υπόκωφη, πλην όμως ραγδαία, απονομιμοποίηση της πολιτικής του. Οδηγήθηκε σ' αυτό το σημείο γιατί διέπραξε σοβαρά λάθη σ' όλα τα επίπεδα.
1) Αργησε να καταλάβει το μέγεθος της κρίσης. Ολα γύρω του βοούσαν κι αυτός σφύριζε αδιάφορα, επιμένοντας στη γραμμή ότι «λεφτά υπάρχουν» και διακηρύσσοντας προς πάσα κατεύθυνση ότι «το βάρος της κρίσης δεν θα το πληρώσουν τα φτωχά και τα μεσαία στρώματα». Ηταν εκτός κλίματος. Απόδειξη; Το πρώτο μέτρο της κυβέρνησής του ήταν το επίδομα αλληλεγγύης. Δόθηκε η πρώτη δόση και στη συνέχεια είχαμε την επέλαση στα εισοδήματα των μη εχόντων.
2) Στο εξωτερικό διαπραγματευόταν την εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και στο εσωτερικό, και αυτός και οι υπουργοί του επιχειρηματολογούσαν κατά του Ταμείου, με το σκεπτικό ότι «όπου πήγε έφερε συμφορές», ξορκίζοντάς το και ενοχοποιώντας την αντίθετη άποψη.
3) Αποφασίζει να υπογράψει το μνημόνιο και την ίδια στιγμή επιτρέπει σε υπουργούς του να δηλώνουν ότι «αυτή η πολιτική δεν μας εκφράζει γιατί είναι εκτός της σοσιαλιστικής φυσιογνωμίας μας». Τώρα πώς γίνεται, από τη μια πλευρά η συγκεκριμένη πολιτική να προβάλλεται ως μονόδρομος για να σωθεί η οικονομία (αυτό έλεγε) και από την άλλη να δαιμονοποιείται, μόνον όσοι διαθέτουν πριαπική φαντασία είναι σε θέση να το εξηγήσουν.
4) Δεν δέχθηκε τις εισηγήσεις να εγκριθεί το μνημόνιο από τη Βουλή με την ενισχυμένη πλειοψηφία των 180. Η απρονοησία του -πλασαρίστηκε ως πράξη ευθύνης για να μην μπει η χώρα σε περιπέτειες- έδωσε την ευκαιρία στην αξιωματική αντιπολίτευση να οχυρωθεί εκ του ασφαλούς πίσω από την αντιμνημονιακή θέση και να ισχυριστεί ότι υπάρχει και άλλη εναλλακτική λύση, λιγότερο επώδυνη.
Το δίλημμα για την ηγεσία της συντηρητικής παράταξης θα ήταν μεγάλο. Τι θα έκανε; Θα ψήφιζε «όχι» προκαλώντας εκλογές τις οποίες κατά πάσα βεβαιότητα θα έχανε; Θα ψήφιζε «ναι» και θα άφηνε την αριστερά να μαζέψει όλο το αντιμνημονιακό χαρτί από το τραπέζι; Ή θα επέτρεπε στους βουλευτές της να ψηφίσουν κατά συνείδηση με συνέπεια να προκληθούν ρήγματα στο εσωτερικό της; Πότε δεν θα το μάθουμε. Πάντως ο σύμβουλος του αρχηγού της Ν.Δ. Θ. Βάρδας είχε πει ευθαρσώς ότι «θα ψηφίζαμε το μνημόνιο για να μη χρεοκοπήσει η Ελλάδα». Υστερα απ' αυτή τη δήλωση τον «απέσυραν» από τη σκηνή.
Τα προηγούμενα ήταν λάθη τακτικής. Ωστόσο υπάρχει και ένα θεμελιώδες ατόπημα που έχει να κάνει με τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και ειδικότερα με τη δεσπόζουσα συνισταμένη του που είναι η σχέση εμπιστοσύνης ανάμεσα στα κόμματα και τους πολίτες. Οταν για τον ένα ή τον άλλο λόγο αναγκάζεσαι να ακολουθήσεις τελείως διαφορετική πολιτική απ' αυτήν που είχες υποσχεθεί, είσαι υποχρεωμένος να ζητήσεις την έγκριση του εκλογικού σώματος. Ετσι γίνεται στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Διαφορετικά οι αντίπαλοί σου, και με το δίκιο τους, θα σε εγκαλούν ότι κυβερνάς χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του λαού. Κι αυτό είναι σήμερα το ακανθώδες ζήτημα για τον πρωθυπουργό. Το επιχείρημα ότι η τρόικα δεν τις ήθελε είναι μαχητό. Αλλωστε με προσφυγή στις κάλπες είχε απειλήσει ο κ. Παπανδρέου στην περίπτωση που δεν θα ήταν ικανοποιητικό το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών.
Οπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, ο Γ. Παπανδρέου δεν έχει πολλές επιλογές. Δεν μπορεί να προσδοκά συναίνεση ούτε στα στοιχειώδη από τη Ν.Δ. Η αριστερά τον κατηγορεί ότι έχει μετατραπεί σε υπάλληλο των δανειστών μας και κάνει λόγο για πρωθυπουργό δωσιλογικής κυβέρνησης. Οι αντίπαλοί του κερδίζουν χρόνο κι αυτός χάνει σε αξιοπιστία. Στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματός του πυκνώνουν οι εστίες διαμαρτυρίας. Η δυσφορία στην κοινωνία μεγαλώνει.
Κάποιοι από τους συνεργάτες του υπήρξαν στα νιάτα τους λενινιστές. Ας του πουν λοιπόν τη φράση του Λένιν σχετικά με το χρόνο εκδήλωσης μιας κίνησης: «Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά, σήμερα πρέπει να γίνει η επανάσταση». Κι αυτός όπου «επανάσταση» ας βάλει τη λέξη «εκλογές». Είναι η πιο τίμια στάση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου