Οι ηγέτες επαναστατούν ή αυτοκτονούν

Πηγή: Αυγή

Του Στέλιου Παππά

Οι ηγέτες όταν υποχρεωθούν να κάνουν πράγματα αντίθετα με την ιδεολογία τους βρίσκονται μπροστά σ’ αυτό το δίλημμα, όσο και αν ακούγεται υπερβολικό.

Τη συγκεκριμένη φράση την ακούσαμε πολλές φορές ακόμα κι από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, αλλά σε μια έκρηξη δήθεν ρεαλισμού και από μια σειρά δεξιούς και αριστερούς πρόθυμους.

Δε θα αναλύσω την αντίφαση που λέει ότι, «άλλα θέλω κι άλλα κάνω», που μας παραπέμπει και σε γνωστό λαϊκό άσμα. Απλά θα πω ότι οι ιδεολογίες δεν είναι κάτι αφηρημένο. Η ιδεολογία μας καθορίζει τις πράξεις μας και οι πράξεις μας προσδιορίζουν την ιδεολογία μας. Με απλά λόγια, ιδεολογία και πράξη έχουν μια σχέση αμφίδρομη και αδιάρρηκτη. Όλα τα άλλα είναι φούμαρα και εκ του πονηρού.

Όσο αναλογίζομαι πραγματικούς ηγέτες που πέρασαν από αυτό τον τόπο, αναρωτιέμαι αν έχει νόημα η ύπαρξη ενός ηγέτη, όταν καλείται «από τα πράγματα» να κάνει διαφορετικά από αυτά που πιστεύει ή απ’ αυτά που εξαγγέλλει.

Βέβαια το ότι κάποιος είναι πρωθυπουργός, αρχηγός κόμματος ή υπουργός δεν σημαίνει ότι είναι και ηγέτης.

Οι ηγέτες υπάρχουν για να αλλάζουν τα πράγματα.

Σε ό,τι αφορά στους προοδευτικούς ηγέτες, η ύπαρξή τους έχει νόημα μόνο αν μπορούν να δημιουργήσουν μεγάλα λαϊκά ρεύματα και κινήματα αλλαγών, μορφωτικά, πολιτισμού, δημοκρατικών δικαιωμάτων, κοινωνικών δικαιωμάτων, μεταρρυθμιστικά κινήματα, που θα βελτιώνουν τη ζωή και την καθημερινότητα του λαού.

Αν οι αλλαγές που επιχειρούνται οδηγούν σε ανθρωποθυσίες και μάλιστα μη υπαιτίων ή αμάχων, τότε αυτό λέγεται έγκλημα.

Εμείς κομμουνιστές και αριστεροί που πήραμε αποστάσεις από τον σταλινισμό, το κάναμε διότι δεν συμφιλιωθήκαμε ποτέ με αντιλήψεις και πρακτικές οι οποίες στο όνομα ενός αφηρημένου μελλοντικού οφέλους, νομιμοποιούν σημερινές ανθρωποθυσίες.

Πόσο εξαιρετικό αλήθεια ήταν εκείνο το σύνθημα που η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ σήκωσε μπροστά στη Βουλή. «Όποιο κι αν είναι το ερώτημα, ο άνθρωπος είναι η απάντηση».

Κυβερνητικοί παράγοντες, media και αρκετοί πρόθυμοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι η προσφυγή στην τρόικα αποτελούσε μονόδρομο.

Πρόκειται για το μεγαλύτερο ψέμα. Η κυβέρνηση δεν προσέφυγε στην τρόικα. Προσέφυγε στις ΗΠΑ, για να δηλώσει στον κύριο Ομπάμα την πρόθεσή της να στηρίξει με τις δυνάμεις της την κλυδωνιζόμενη αμερικάνικη οικονομία και ηγεμονία. Βεβαίωσε ότι η Ελλάδα θα απορροφήσει ένα μέρος των τοξικών ομολόγων των ΗΠΑ και φυσικά θα επωμιστεί το οικονομικό και το πολιτικό κόστος προκειμένου να στηρίξει την ηγεμονία τους.

Προσέφυγε στην Μέρκελ και στον Σαρκοζί οι οποίοι λειτούργησαν ως ατζέντες οπλικών συστημάτων και χρηματοπιστωτικών προϊόντων.

Οι τρεις αυτοί συγκρότησαν τον μηχανισμό της τρόικας, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέσα από αυτό τον μηχανισμό μετακυλύουν ένα μεγάλο μέρος της υπεραξίας που δημιουργεί ο ελληνικός λαός προκειμένου να αντιμετωπίσουν την συνολικότερη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Όσοι ισχυρίζονται ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος, επί της ουσίας, λένε ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος για την Ευρώπη, παρά μόνο να ζήσει κάτω από την κηδεμονία του ΔΝΤ, δηλαδή την κηδεμονία των ΗΠΑ.

Μέχρι σήμερα για όλες τους τις επιλογές μας έλεγαν ότι είναι μονόδρομος.

Τώρα που όλοι αυτοί οι μονόδρομοι συντρίφτηκαν, μας μιλάνε πάλι για μονόδρομο.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, εδώ και χρόνια, λέει ότι υπάρχει για την Ελλάδα και για την Ευρώπη άλλος δρόμος.

Για παράδειγμα αντί να δίδονται λεφτά στις τράπεζες, θα μπορούσε να αυξηθεί άμεσα ο κοινοτικός προϋπολογισμός τουλάχιστον στο 5%.

Να γίνουν στοχευμένες πανευρωπαϊκές παρεμβάσεις για να αντιμετωπίζονται οι ανισότητες και οι ανισορροπίες που προκαλεί η ενοποιημένη αγορά.

Να δημιουργηθεί ένας μηχανισμός έκτακτης ανάγκης που θα ελέγξει την αξιοποίηση των κονδυλίων.

Για το άμεσο χρέος έχουν ήδη κατατεθεί προτάσεις για τη διαχείριση του όπως τα ευρωομόλογα, οι εγγυήσεις της ΚΤΕ κ.λπ.

Να απεξαρτηθεί η Ευρώπη από τις ΗΠΑ και να αρνηθεί να πληρώνει στο διηνεκές τον αμερικάνικο μιλιταρισμό και επεκτατισμό, την υπερσυσσώρευση και την απορρόφηση της τεράστιας φούσκας των τοξικών ομολόγων και του δολαρίου.

Να καλύψει η Ε.Ε. τα μεγάλα δημοκρατικά της ελλείμματα.

Βέβαια, σ’ αυτή την πολιτική, δεν περιμένει κανείς να βρει συμπαραστάτες ούτε τη Μέρκελ, ούτε τον Σαρκοζί. Όμως, ο κύριος Παπανδρέου αυτούς επέλεξε.

Σ’ αυτή την πολιτική, μπορεί να βρεις συμμάχους στους εργαζόμενους της Γερμανίας, της Γαλλίας, στους λαούς όλης της Ευρώπης. Να εξηγήσεις ότι οι κυβερνήσεις τους προτιμούν να ενισχύουν τους χρηματοπιστωτικούς οίκους και τις τράπεζες, με χρήματα που προέρχονται από τα εισοδήματά τους και από τα ασφαλιστικά τους συστήματα.

Θυμάμαι στο γαλλικό δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έτρεχαν να πάρουν μέρος σε μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις για να εξασφαλίσουν το ΝΑΙ του γαλλικού λαού.

Τώρα που η χώρα μας, όπως μας λένε, κινδυνεύει με χρεωκοπία γιατί δεν απευθύνονται στον γερμανικό λαό, στον γαλλικό λαό, στα συνδικάτα, στους λαούς όλης της Ευρώπης και να εξηγήσουν για την εγκληματική πολιτική των κυβερνήσεων τους τόσο έναντι της Ελλάδας, όσο και έναντι των λαών όλης της Ευρώπης.

Αυτό βέβαια θα σήμαινε μεγάλες ανατροπές. Θα σήμαινε όμως και συνέπεια ιδεολογίας και πράξεων. Όμως η κυβέρνηση δεν είναι διατεθειμένη να τα κάνει.

Η οικονομική πολιτική και η διαχείριση του χρέους είναι κορυφαία πολιτικά ζητήματα που απαιτούν διαφορετική στρατηγική για τη χώρα μας και για την Ευρώπη. Είναι ζητήματα που απαιτούν διαφορετικές πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες απ’ αυτές που έχει επιλέξει η κυβέρνηση.

Όχι λοιπόν δάκρυα για τη δήθεν χαμένη ιδεολογία.

Το μήνυμα της αριστεράς ακούστηκε σε όλα τα κοινοβούλια της Ευρώπης.

Όχι στα μνημόνια, όχι το ΔΝΤ στην Ευρώπη. Χειραγωγήστε τώρα τα χρηματοπιστωτικά τραστ και τις τράπεζες.

Θα ακουστεί ξανά από τους λαούς στις 29 του Σεπτέμβρη σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Σ’ αυτό το μήνυμα γυρίσατε την πλάτη και προτιμήσατε την ταπείνωση και τον εκφοβισμό του λαού μας.

Την επανάσταση δεν είστε ικανοί να την κάνετε, μα και για την αυτοκτονία χρειάζεται τόλμη.

Αυτή είναι η ιδεολογία σας.