Οποία έκπληξις!

Πηγή: ΑΥΓΗ

του Γ. Κοροπούλη

Η λογική διάταξη επιχειρημάτων, που ωριμάζοντας έλαβε τη μορφή επιστήμης και υπήρξε ανέκαθεν το θεμέλιο της πολιτικής ανάλυσης, προϋπέθετε, ως γνωστόν, την απαίτηση να «σώζουμε τα φαινόμενα», να μην παραβιάζουμε τα δεδομένα της παρατήρησης κι εντέλει την ίδια την έννοια (και την ουσία) του προφανούς.

Όμως το προφανές απωθείται τώρα συντεταγμένα προς όφελος του επιφανειακού - που δεν είναι κατά κανένα τρόπο συνώνυμό του. Ένα πέπλο υφασμένο με ευσεβείς πόθους και με τα νήματα εκείνα ψευδούς συνείδησης τα οποία εκτυλίσσουν (με το αζημίωτο, εννοείται) σαν «αναλύσεις» οι opinion makers απλώνεται πάνω στη συγκεχυμένη πραγματικότητα -κι εμείς χαζεύουμε την κεντημένη στο πέπλο εικόνα, πεπεισμένοι ότι βλέπουμε την αλήθεια γυμνή. Η πρώτη επίπτωση είναι ότι εξουδετερώνεται η αίσθηση του γελοίου. Η δεύτερη, ότι πέφτουμε από έκπληξη σε έκπληξη και γινόμαστε κι οι ίδιοι γελοίοι. Κι αυτό συμβαίνει σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Οι απεργίες που διοργανώνουν ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, φερ’ ειπείν, ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όπως έβγαινε ο κούκος απ’ το ρολόι και με επιπτώσεις ανάλογες, ερμηνεύονται ως έγερση ενός ατσάλινου εργατικού τείχους, όπου θα συντριβεί η νεοφιλελεύθερη επίθεση. Όμως (οποία έκπληξις!) οι εργατοπατέρες ψελλίζουν κάτι ανώδυνα μισόλογα κι αποσύρονται στα προνόμιά τους, ενώ το ανεμομαζωμένο πλήθος διαβολοσκορπίζεται αμήχανο: η νεοφιλελεύθερη επίθεση ανασυγκροτείται τάχιστα σαν φυσική καταστροφή στο μυαλό του... Οπότε η ελπίδα μετατοπίζεται κι επενδύεται αλλού: Δεν μπορεί, οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα αρνηθούν να ψηφίσουν το ασφαλιστικό, αλλιώς οι (τέως, ελπίζουμε) ψηφοφόροι τους θα τους πάρουν με τις πέτρες και τα γιαούρτια.

Όμως οι εν λόγω βουλευτές ψήφισαν ένα Μνημόνιο αμετάφραστο από τα αγγλικά και θα δημιουργούσαμε θεσμικό πρόβλημα αν ελέγχαμε πόσοι από δαύτους μιλάνε τη γλώσσα. Και (οποία έκπληξις!) στήριξαν εντέλει ομοθύμως τα μέτρα, «έστω κι αν δεν ταιριάζουν στην ιδεολογία τους». Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και θαύματα γίνονται. Βασισμένη σ’ αυτές τις ακλόνητες βεβαιότητες, η «υπεύθυνη» Αριστερά διατράνωσε την πίστη της στην ανάσταση εκ νεκρών. Ο Καζαντζάκης διηγείται πως άκουγε όλη νύχτα τον Σικελιανό να βηματίζει στο πάνω πάτωμα προσπαθώντας ν’ αναστήσει τον κηπουρό του. Η ανάσταση της σοσιαλδημοκρατίας μοιάζει πιο δύσκολη υπόθεση - εκτός κι αν είναι (οποία έκπληξις!) το πρόσχημα συμμετοχής στην επικείμενη «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας».