Φοροδιαφυγή, όψεις κοινωνικών αδικιών

ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 19/08/2010

Η μάχη κατά της φοροδιαφυγής συνιστά στοιχειώδη υποχρέωση του κράτους. Ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους κρίσης, όπως σήμερα που οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, τα συνήθη φορολογικά υποζύγια, καλούνται να πληρώσουν κι άλλο από το υστέρημά τους, η σύλληψη της φοροδιαφυγής ανταποκρίνεται και στο πιεστικό αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη. Η περιστολή της φοροδιαφυγής, υπό όρους, θα μπορούσε να συντελέσει σε δικαιότερη κατανομή των βαρών. Συμβαίνει, άραγε, αυτό σήμερα;

Η κυβέρνηση, αιφινιδιασμένη από την αποτυχία της στο μέτωπο των εσόδων, προγραμματίζει (τουλάχιστον αυτό μεταδίδεται...) "επιχειρήσεις - ράμπο του ΣΔΟΕ" με στόχο να κλείσει την τρύπα των 2,6 δισ. ευρώ φέτος. Μεγάλη υστέρηση παρατηρείται στην απόδοση του ΦΠΑ. Οι "ράμπο" θα περιέλθουν τα τουριστικά θέρετρα, θα ανέβουν ακόμη και στα χωριά, για να βρουν έσοδα στα πανηγύρια.

Η επαγγελλόμενη εργώδης προσπάθεια κατά της φοροδιαφυγής αφορά κυρίως τα έσοδα από την κατανάλωση, η οποία συρρικνώνεται. Σε συνθήκες κρίσης η παραοικονομία, διαρθρωτικό στοιχείο της οποίας είναι η μικρομεσαία φοροδιαφυγή, λειτουργεί ως "κοινωνικό αμορτισέρ". Παραδοσιακά, άλλωστε, στη χώρα μας παραοικονομία και οικογένεια ήταν κάτι σαν "κοινωνικό κράτος". Τώρα που τελειώνει και το επίσημο κοινωνικό κράτος, τελειώνει και το οιονεί...

Όταν οι εφοριακοί βγουν σαφάρι στα συνοικιακά καταστήματα, ακόμη και σε μεγάλα στο κέντρο της Αθήνας, θα αντιμετωπίσουν έρημη χώρα. Και πιθανόν να βρεθούν μπροστά σε καταστάσεις απόγνωσης, που θα εκδηλώνονται με πράξεις απείθειας ή και αυτοδικίας. Το ίδιο ισχύει και με την εισφοροδιαφυγή. Η υπεξαίρεση των ασφαλιστικών εισφορών στην ουσία αποτελεί μέθοδο αυτοχρηματοδότησης πολλών μικρομεσαίων επιχειρήσεων, για τις οποίες έχει στερέψει η κάνουλα της τραπεζικής ροής.

Είναι αναγκαία, λοιπόν, η πάταξη της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, υπονομεύεται όμως από την πολιτική του Μνημονίου που ρίχνει την οικονομία σε ύφεση. Κι έτσι η μάχη κατά της φοροδιαφυγής, ολοένα και συχνότερα, μετατρέπεται σε παράγοντα έντασης των κοινωνικών ανισοτήτων. Ξεπέφτει σε ηθικολογία, μακριά από την κοινωνική πραγματικότητα. Καταντά άλλοθι, καθώς η μεγάλη φοροδιαφυγή παραμένει ασύλληπτη, ενώ τα "ράμπο" τρέχουν στα πανηγύρια. Άλλωστε, ο νέος φορολογικός νόμος έχει φροντίσει να μη φορολογεί με βάση τη φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, αλλά με τα περιβόητα τεκμήρια διαβίωσης, τα οποία και πάλι ωφελούν τους εύπορους και τους πλούσιους. Μήπως και η εκτεταμένη φοροαπαλλαγή στο μεγάλο κεφάλαιο, με πιο προκλητική την περίπτωση των εφοπλιστών, και την Εκκλησία, δεν συνιστούν "νόμιμη" φοροδιαφυγή; Φοροαποφυγή την ονομάζουν...

Δεν ψάχνουμε για άλλοθι, τη στιγμή επισημαίνουμε. Πολλές διαρθρωτικές αλλαγές, που έπρεπε να έχουν γίνει από την... απελευθέρωση του κράτους, εντασσόμενες στα συμφραζόμενα της αυτοτροφοδοτούμενης κρίσης λειτουργούν με βίαιο τρόπο και εξυπηρετούν αυτό που οι ξεχασμένοι παππούδες μας ονόμαζαν καπιταλιστική συσσώρευση.

Ν.Φ.