ΠΗΓΗ: ΑΥΓΗ
Ημερομηνία δημοσίευσης: 05/03/2010
του Θανάση Καρτερού
Οικονομολόγοι, δημοσιολόγοι και κάθε είδους ιατροί - παθολόγοι των παραθύρων, οχυρώνονται πίσω από μια ερώτηση, για να υπερασπιστούν τον αφανισμό εισοδημάτων και δικαιωμάτων: Τι προτείνετε εσείς οι αριστεροί; Αν η οικονομία είναι βαριά άρρωστη, ποια είναι η συνταγή σας για τη σωτηρία της; Φωνάζεις για την όντως απεχθή, άδικη και επώδυνη θεραπεία Παπανδρέου, αλλά τι αντιπαραθέτεις, κύριε;
Προσέξτε! Πάντα το ερώτημα συνοδεύεται από μια αυτονόητη προτροπή: Μην αγγίζετε! Το νοσοκομείο, οι γιατροί, το σύστημα, η μολυσματική ατμόσφαιρα, οι συνθήκες δεν μπορούν να αλλάξουν. Ο ρεαλισμός συζητά για τη συνταγή -όλα τα άλλα δεν είναι της ώρας. Ούτε ποιος φταίει, ούτε τι φταίει, ούτε πώς ο ασθενής έφτασε στα όρια του θανάτου, ούτε τι έκαναν οι νυν θεράποντες πριν φτάσουμε στο αμήν, ούτε μέσα σε ποιες συνθήκες η αρρώστια φούντωσε. Τώρα προέχει η σωτηρία του και μετά (μετάαααααααα, ναι) τα βρίσκουμε με τις ιδεολογίες, τις διαφορές μας, την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικονομική σωφροσύνη.
Δεν είναι περίεργο ότι οι οπαδοί της μιας τέτοιας ερώτησης διαθέτουν αποστομωτικές απαντήσεις για άλλες ερωτήσεις. Να πληρώσουν αυτοί που φταίνε; Λαϊκισμός! Να εθνικοποιηθούν κάνα δυο τράπεζες για να υπάρχει δημόσιος έλεγχος στη ροή του χρήματος; Σοβιετισμός! Να τονωθεί το εισόδημα των μισθωτών για να ζωντανέψει η αγορά; Εμπαιγμός! Να διοχετευτεί χρήμα στα δημόσια έργα, για να ενισχυθεί η απασχόληση; Ξεπερασμένος κεϋνσιανισμός! Να πέσει φορολογικό τσεκούρι στα κέρδη τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων; Μαρξισμός! Να αναβαθμιστεί ο ρόλος του κράτους στις επενδύσεις και στη χρηματοδότηση των μικρομεσαίων; Μπρρρρ!Αυθεντίες και νομπελίστες, απείρως πιο ειδικοί από μας, αλλά και από τους γιατρούς των παραθύρων, προτείνουν θεραπείες εντελώς αντίθετες από αυτές που εφαρμόζονται. Όλες, όμως, ω του θαύματος, είναι είτε επικίνδυνες για την ελεύθερη οικονομία, είτε δογματικές, είτε αναποτελεσματικές. Ο ρεαλισμός επιβάλλει ανατροπές προς όφελος εκείνων που γέννησαν την κρίση, κέρδισαν από αυτή, κερδίζουν και από τις συνταγές θεραπείας της, εις βάρος των θυμάτων της.
Οι αριθμοί μιλούν: Το χρηματιστήριο ανεβαίνει όταν μειώνονται οι μισθοί. Τα spreads μικραίνουν όταν μεγαλώνουν οι αδικίες. Οι αγορές μαλακώνουν όταν το καθεστώς εργασίας σκληραίνει. Το χρήμα γελάει όταν ο άνεργος κλαίει. Η ερώτηση δεν είναι συνεπώς μόνο μία, είναι και μοναδική: απαντάει στον εαυτό της...
3 σχόλια:
Τόσο απλά...
Έτσι ακριβώς είναι η κατάσταση.
Ήρθε η ώρα όμως και να προτείνουμε. Αλλά σίγουρα πρώτα πρέπει να εναρμονίσουμε την προσωπική μας τακτική και όχι μόνο τις προσωπικές μας πεποιθήσεις.
Η εξυγίανση του κράτους δεν είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της περιουσίας του, αλλά το ξερίζωμα διεφθαρμένων δομών διαχείρισης και κακής διοίκησης μέσα του. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει, ή αν απαιτείται το σπάσιμο κάποιου κρατικού μονοπωλίου, υπάρχει και η λύση της δημιουργίας αυτο-διαχειριζόμενων εταιρειών ή και η μερική συναιτεριστικοποίηση των εργαζόμενων σε κρατικές εταιρείες, έτσι ώστε να έχουν περισσότερα κίνητρα για καλύτερη ποιότητα εργασίας και μερίδιο από την υπεραξία που παράγουν. Βασικό στοιχείο μιας τέτοιας μετατροπής είναι να είναι μέτοχοι οι _ίδιοι_ οι εργαζόμενοι και όχι άσχετοι τρίτοι.
Η συν-διαχείριση της υπεραξίας και η αυτο-διαχείριση είναι σημεία - κλειδιά για το μαρξισμό του 21ου αιώνα, που δεν στηρίζει απαραίτητα τον κρατισμό αλλά ούτε και τον απορρίπτει δογματικά. Μεγάλος αριθμός πόρων και παροχών _πρέπει_ να είναι δημόσια περιουσία έτσι κι αλλιώς, ενώ μια άλλη πληθώρα εργασιών και παροχών πρέπει να κοινωνικοποιηθεί σαν ιδιοκτησία των ίδιων των κοινοτήτων (όπως στη Μαριναλέντα της Ισπανίας).
Κάτω από συνθήκες ελεύθερης αγοράς, αλλά ΚΑΙ οικονομικής δημοκρατίας, οι συναιτερισμοί και οι αυτο-διαχειριζόμενες εταιρείες έχουν από τη φύση τους μεγάλα πλεονεκτήματα, το οποίο αποκρύπτει ο καπιταλισμός (που στηρίζεται σε μονοπώλια και ΚΙΒΔΗΛΗ ελεύθερη αγορά). Διότι δουλεύει καλύτερα (και παράγει πιο ανταγωνιστικά) όποιος δουλεύει ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ, αλλά ΜΑΖΙ ΜΕ τους άλλους.
Δημοσίευση σχολίου