| ΠΗΓΗ: rednotebook Το επίδικο ζήτημα στη συγκυρία της κρίσης είναι ποιος θα πληρώσει το κόστος. Το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι; |
Του Γιάννη Μηλιού Όλοι γνωρίζουν, με πρώτους τους υπευθύνους της οικονομικής πολιτικής, ότι η περικοπή των μισθών επιδεινώνει την ύφεση της οικονομίας. Όλοι γνωρίζουν, με πρώτους τους υπευθύνους της οικονομικής πολιτικής, ότι η περικοπή των μισθών επιδεινώνει την ύφεση της οικονομίας. Επιπλέον, ότι η ύφεση επιδεινώνει τα δημόσια ελλείμματα, διότι συρρικνώνει τη φορολογητέα ύλη και δημιουργεί την ανάγκη για πρόσθετες δημόσιες δαπάνες. Όμως τα ελλείμματα είναι απλώς το αποτέλεσμα της κρίσης. Η κρίση είναι συστημική, δηλαδή κρίση του καπιταλισμού, που πλήττει τη δυνατότητά του να αναπαράγεται ως γενικά αποδεκτό σύστημα δημιουργίας και διανομής πλούτου και θεσμών. Συνεπώς, το κύριο επίδικο ζήτημα στη συγκυρία της κρίσης είναι ποιος θα πληρώσει το κόστος, το κεφάλαιο ή οι εργαζόμενοι; Αξίζει στο σημείο αυτό να θυμηθούμε τον Μαρξ: «Με εξαίρεση τους δικούς του εργάτες, ο κάθε καπιταλιστής αντιλαμβάνεται τη συνολική μάζα όλων των άλλων εργατών όχι σαν εργάτες, αλλά σαν καταναλωτές [...]. Θέλει, βέβαια, οι εργάτες των άλλων καπιταλιστών να καταναλώνουν όσο γίνεται περισσότερο από το δικό του εμπόρευμα. Αλλά η σχέση κάθε καπιταλιστή με τους δικούς του εργάτες είναι η γενική σχέση κεφαλαίου και εργασίας, η ουσιαστική σχέση [...] Το ίδιο το κεφάλαιο βλέπει τη ζήτηση από τη μεριά των εργατών -δηλαδή την πληρωμή του μισθού όπου βασίζεται αυτή η ζήτηση- σαν ζημιά, και όχι σαν κέρδος» (Καρλ Μαρξ, Grundrisse, σ. 315-16). Η συμπίεση του μισθού και του κοινωνικού μισθού γίνεται έτσι η στρατηγική του κεφαλαίου. Διότι η κρίση του είναι έλλειψη υπεραξίας, όχι έλλειψη ζήτησης και η μείωση του μισθού αυξάνει την υπεραξία. Το βάθεμα της κρίσης αποτελεί «εκκαθάριση» για το κεφάλαιο, καταστροφή κάθε «εμποδίου» στην «ανταγωνιστικότητα», ώστε το ποσοστό κέρδους να κινηθεί και πάλι ανοδικά παράλληλα με τη φτώχεια των πολλών και την ανεργία, ώστε η συσσώρευση να επιταχυνθεί και πάλι, αρχίζοντας έστω από μικρότερη συνολική παραγωγή. Η στρατηγική του κεφαλαίου είναι επομένως η υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και αυτή τη στρατηγική υπηρετεί πιστά η κυβέρνηση. Πηγή: Έθνος |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου