Προεκλογικό...

Πηγή: Καθρέφτη καθρεφτάκι

Το ‘σύστημα’ (ο καπιταλισμός) αποδεικνύει πως δεν έχει τον παραμικρό ηθικό ενδοιασμό, όταν πρόκειται για την επιβίωσή του. Όχι την επιβίωση των ανθρώπων, των οικογενειών, των κοινωνιών. Την διάσωση της δομής, της ανισοκατανομής του πλούτου, της παραμονής της δύναμης και της εξουσίας, στα χέρια των λίγων ή καλύτερα των όλο και λιγότερων. Η τεράστιας κλίμακας ‘υποτίμηση’ της αξίας της εργασίας (και μοιραία του εργαζόμενου που είναι ο μόνος που την παρέχει) δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η με το στανιό εμμονή στον περαιτέρω ‘πληθωρισμό’ του ‘κεφαλαίου’, μάλιστα του πλέον αεριτζίδικου κομματιού του.

Αποδείχθηκε ‘μανούλα’ ο καπιταλισμός σε τέτοιες ‘επιβιώσεις’. Όμως τώρα, τρώει τις ίδιες του τις σάρκες. Επιτίθεται στην ίδια του την ‘καρδιά’. Την ατομική ιδιοκτησία. Την μισθωτή εργασία. Τα σύννεφα που μαζεύτηκαν στον ουρανό του είναι κατάμαυρα. Ο καρκίνος μη αναστρέψιμος.

Ζήσαμε από πρώτο χέρι, ποια μέσα χρησιμοποιεί. Το μεγάλο του εμπόδιο, η ίδια η δημοκρατία, έμμεσα με ταχυδακτυλουργίες αλλά ενίοτε και στυγνά, βιάστηκε και παραμερίστηκε. Το δεύτερο εμπόδιό του, η θεσπισμένη δικαιοσύνη, απλά αγνοήθηκε. Μια καλοπληρωμένη ‘βιομηχανία’ ψέματος, εκβιασμών, τρομοκρατίας (παπαγαλάκια, τρόικα, ΔΝΤ, κλπ) έπιασε δουλειά με θέρμη κι ενθουσιασμό. Το έσχατο όπλο (η βία) χρησιμοποιήθηκε κι αυτή, για την ώρα μόνο στο κατασταλτικό-αστυνομικό της κομμάτι. Ούτε να ξεχνάμε, ούτε να παραμυθιαζόμαστε πως ακόμη και η στρατιωτική ισχύς ελέγχεται απ’ τα ίδια κέντρα εξουσίας.

Ο λαός αμύνθηκε. Και συνεχίζει. Χάρη στην όξυνση της κρίσης, ρεύματα, κινήματα, αντιστάσεις εμφανίστηκαν. Ένα ιδιότυπο ‘ηλεκτρονικό αντάρτικο’ έσπασε τα ψέματά τους, οργάνωσε διαμαρτυρίες και συγκεντρώσεις. Τα κόμματα της αριστεράς κάλεσαν σε οργανωμένες μορφές πάλης. Ρεύματα απ’ το πουθενά, ακύρωσαν ‘μέτρα’. Συνδικάτα άλλοτε σφιχταγκαλιασμένα με το κομματικό σκυλολόι, ανάπνευσαν ξανά ‘καθαρό αέρα’. Ένας ολόκληρος λαός, που τον θεωρούσαν οριστικά ναρκωμένο. Που νόμιζαν πως τον είχαν θέσει τελειωτικά σε καταστολή, ξυπνάει ! Κακώς τον υποτίμησαν. Τα τελευταία τους ‘μέτρα’, θέτουν σιγά-σιγά στην πρωτοκαθεδρία του αγώνα το ‘βαρύ πυροβολικό’. Την εργατική τάξη.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ. Αυτό είναι το μεγάλο μας κέρδος. Αυτή είναι η μεγαλύτερή τους ‘ζημιά’. Γιατί η θεωρητική αδικία, όταν αγγίξει τις ζωές, γίνεται χειροπιαστή, γίνεται εχθρός με τον οποίο πρέπει να τα βάλεις. Εχθρός συγκεκριμένος, άρα τρωτός.

Το 35% της ‘αδιευκρίνιστης ψήφου’ έτοιμο να ενωθεί με το 15 και βάλε της αριστεράς, κρέμεται ήδη πάνω απ’ τα κεφάλια τους. Νομίζουν πως μπορούν να το κατευθύνουν. Νομίζουν πως μπορούν να το βάλουν στα τσεπάκια τους. Πως μπορούν να το ξαναστείλουν στην ξαπλώστρα. Ήδη είναι έτοιμη η ‘λύση Σαμαράς’, για να συνεχίσει τη βρώμικη δουλειά, που δεν θα προλάβει να τελειώσει, όπως όλα δείχνουν η ‘λύση Παπανδρέου’. Ως πότε όμως;;…

Οι σικέ αγώνες που ‘έστησαν’ εδώ και δεκαετίες, έχουν πια ξεθωριάσει. Δεν αντέχουμε πια να χαζεύουμε το ‘νέο’ φεγγάρι, να διαδέχεται ίδιο κι απαράλλαχτο το ‘παλιό’. Τώρα που βλέπουμε ξεκάθαρα ποιος είναι ο πραγματικά ‘ξένος’, ποιος είναι ο αληθινός ‘σύντροφος’. Τώρα που βλέπουμε επιτέλους, πως δεν υπάρχει Σαμαράς και Παπανδρέου, Ντόρα και Καρατζαφέρης, αλλά μόνο ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ και ΚΕΦΑΛΑΙΟ.Τώρα που ο διπλανός μας. Ο γείτονας, παύει πια να είναι ‘ΠΑΣΟΚ’ ή ‘ΝΔ’, ‘λαθρομετανάστης’ ή ‘έλληνας’. Τώρα που ξαναγίνεται διπλανός. Γείτονας. Απλήρωτος. Συμβασιούχος. Εν εφεδρεία. Άνεργος. Πεινασμένος. Άστεγος. Τώρα που ΜΑΘΑΜΕ, οφείλουμε (στις επόμενες εκλογές, όποτε και να γίνουν), να διαβούμε ΕΜΕΙΣ, οι εργαζόμενοι, τον ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ. Και να τους στείλουμε από ‘κει που ‘ρθαν. Αυτούς και όλο τους το ..σόι….

Αυτή είναι η μόνη λύση.