Σχεδόν δύο χρόνια μετά την έναρξη της χειρότερης δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που έχει ζήσει η Ελλάδα μετά τον πόλεμο, οι Έλληνες φαίνεται να υπερασπιζόμαστε άκριτα το ευρώ, σαν να είναι ελληνική υπόθεση. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ακριβώς το αντίθετο.
Το Ευρώ, και όλες οι νομισματικές και οικονομικές πολιτικές που συνδέονται μαζί του εδώ και μία δεκαετία, αποτελούν το μοχλό αποδιοργάνωσης και απαξίωσης της ελληνικής οικονομίας και της παραγωγικής της βάσης. Μία μόνο μικρή επίσκεψη στη βιομηχανική ζώνη της Σίνδου στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες αποβιομηχανοποιημένες περιοχές, καθώς και στην ερημοποιημένη γεωργία, θα αποδείξουν ότι η κρίση που φαίνεται ότι ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2010, στην πραγματικότητα, προετοιμαζόταν και εξελισσόταν με μαθηματική ακρίβεια από τις αρχές της δεκαετίας.
Ένας από τους σημαντικότερους και αδιαμφισβήτητους παράγοντες αυτής της κρίσης απετέλεσε το χαμηλό κόστος των ευρωπαϊκών εισαγωγών- και αυτών από συνδεμένες χώρες - που μετά την εισαγωγή του ευρώ έγιναν εξαιρετικά φθηνές και ανταγωνιστικές απέναντι στην εθνική παραγωγή όλων των οικονομικών κλάδων, πλην των κατασκευών. Όσοι πίστευαν ότι το Ευρώ θα μάς προστατεύσει από τη νομισματική αστάθεια οδήγησαν αφελώς την ελληνική οικονομία σε έναν εξαιρετικά άνισο αγώνα απέναντι σε χώρες με εξαιρετικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, είτε αυτά ήταν τεχνολογικά και οργανωτικά, όπως της Γερμανίας, είτε το χαμηλό κόστος εργασίας, όπως είναι των γειτονικών βαλκανικών χωρών και άλλων αναδυόμενων οικονομιών.
Ταυτόχρονα, γνώριζαν οι ίδιοι, ότι η Ελλάδα δεν διέθετε, ούτε επρόκειτο να εφαρμόσει κανένα σοβαρό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και του κράτους το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει, στο ελάχιστο, τα σοβαρά προβλήματα οργάνωσης, την εκτεταμένης διαφθορά και τη φοροδιαφυγή.
Η είσοδός μας στη ζώνη του Ευρώ, κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, μπορεί να θεωρηθεί ως το δεύτερο πιο ριψοκίνδυνο, επιπόλαιο και καταστροφικό ‘πρόγραμμα’ της νεώτερής μας ιστορίας μας, μετά τη Μικρασιατική εκστρατεία και, όπως είναι φυσικό, έχει, ως προς το μέγεθος, σχεδόν ισοδύναμες καταστροφικές συνέπειες στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Στρατιές ανέργων, διαλυμένες επιχειρήσεις, κατεστραμμένες οικογένειες, φτώχεια, μετανάστευση του καλύτερου ανθρώπινου δυναμικού και τέλος απονομιμοποίηση του δημοκρατικού καθεστώτος - μία διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με περιορισμό της κρατικής κυριαρχίας και των πολιτικών δικαιωμάτων. Το Ευρώ, αντίθετα, έχει ωφελήσει δυσανάλογα τις χώρες στη βόρεια ζώνη του Ευρώ που κυριαρχούν στο παγκόσμιο εξαγωγικό εμπόριο, όπως είναι η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φιλανδία, η Αυστρία, η Σουηδία κ.α. χώρες δηλαδή που υποστήριξαν την παραγωγική τους δυναμική και την ανταγωνιστικότητά τους, κυρίως στηριζόμενες στις ενδοκοινοτικές συναλλαγές. Με αυτόν τον τρόπο το Ευρώ αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν είναι ένα πραγματικό κοινό νόμισμα , αλλά μάλλον ένα σύστημα διεύρυνσης της προϋπάρχουσας άνισης παραγωγικής διάρθρωσης της Ευρώπης.
Ο μακρόχρονος, χαμηλότοκος και ανεξέλεγκτος εσωτερικός δανεισμός προς την Ελλάδα, αλλά και τις άλλες Μεσογειακές χώρες, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, δεν ήταν παρά το όχημα συντήρησης και διεύρυνσης αυτών των διαδικασιών. Το σημερινό χρέος και η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας αποτελούν την απλή φυσική τους εξέλιξη.
Εάν το Ευρώ είναι πραγματικά επιθυμητό ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, οι χώρες που έχουν συγκεντρώσει πλεονάσματα θα πρέπει να στηρίξουν μία νέα οικονομική και νομισματική ισορροπία. Αυτή θα είναι το αποτέλεσμα μιας ισόρροπης ανάπτυξης καθώς θα πρέπει να γίνει δεκτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει μια μεσοχρόνια έξοδο από το Ευρώ, παράλληλα με την επιβολή ενός πραγματικού αναπτυξιακού (Ευρωπαϊκού) Προγράμματος που θα εξισορροπεί την αποανάπτυξη και θα αποτινάσσει ριζικά τα χρέη των τελευταίων δέκα ετών που πραγματοποιήθηκαν με την συνευθύνη και την υποστήριξη των ευρωπαίων εταίρων μας.
Ο αναγκαστικός δανεισμός και η αγωνία για την εξασφάλιση του σήμερα μέσω του μνημονίου δεν πρέπει, για τους λόγους αυτούς, να αποκρύβει και την καταστροφική συνεχιζόμενη επίδραση του ευρώ στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά ούτε και να οδηγεί στην υποτίμηση των συμφερόντων μας που βρίσκονται μεσοχρόνια εκτός της ζώνης του ευρώ, σε μία βαλκανική και Μεσογειακή οικονομική ζώνη που θα αναπτύσσεται παράλληλα προς το βορειο -ευρωκεντρικό πόλο της ΕΕ. Είναι φανερό ότι καμία άλλη νοτιευρωπαϊκή και μεσογειακή χώρα δεν πρόκειται να ωφεληθεί από το Ευρώ, αν δεν δημιουργηθεί άμεσα ένας αποτελεσματικός εξισορροπητικός αναπτυξιακός μηχανισμός, πράγμα απίθανο στις σημερινές πολιτικές συνθήκες στις οποίες οι χώρες της ευρωζώνης εφαρμόζουν τις γνωστές ‘ληστρικές’ μεθόδους σωτηρίας μας .
Η ανάδειξη αυτού του κεντρικού πλέον προβλήματος, μαζί με την αναγκαιότητα των σοβαρών διαρθρωτικών αλλαγών που καταγράφηκαν σε αυτήν την κρίση, αποτελούν τη βάση για μια πραγματική έξοδο από την τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, αποδεχόμενοι τελικά μία δεκαετία μεγάλων θυσιών που θα φέρουν όμως αποτέλεσμα, αφήνοντας στην άκρη την τραγική ψευδαίσθηση της σωτηρίας μας εντός της Ευρωζώνης.
Οι Έλληνες ειδικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, αντί να χάνουμε πολύτιμο χρόνο στη διαμάχη υπέρ ή εναντίον του μνημονίου, στην υπεράσπιση ενός άκριτου ευρωκεντρισμού ή στην ιδεολογική απαξίωση της Ε.Ε., θα πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας για να βρούμε το δικό μας δρόμο προς ένα νέο πραγματικό Ευρωπαϊκό στρατηγικό στόχο. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι σημαντική και η αποτίμηση των ευκαιριών που δίνουν οι σχέσεις με τους γείτονες μας με στόχο την δραστική μείωση των εξοπλισμών και την παράλληλη αξιοποίηση των φυσικών μας πόρων και του μεσογειακού περιβάλλοντος.
Ο κ. Σωτήρης Χτούρης είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Το Ευρώ, και όλες οι νομισματικές και οικονομικές πολιτικές που συνδέονται μαζί του εδώ και μία δεκαετία, αποτελούν το μοχλό αποδιοργάνωσης και απαξίωσης της ελληνικής οικονομίας και της παραγωγικής της βάσης. Μία μόνο μικρή επίσκεψη στη βιομηχανική ζώνη της Σίνδου στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες αποβιομηχανοποιημένες περιοχές, καθώς και στην ερημοποιημένη γεωργία, θα αποδείξουν ότι η κρίση που φαίνεται ότι ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 2010, στην πραγματικότητα, προετοιμαζόταν και εξελισσόταν με μαθηματική ακρίβεια από τις αρχές της δεκαετίας.
Ένας από τους σημαντικότερους και αδιαμφισβήτητους παράγοντες αυτής της κρίσης απετέλεσε το χαμηλό κόστος των ευρωπαϊκών εισαγωγών- και αυτών από συνδεμένες χώρες - που μετά την εισαγωγή του ευρώ έγιναν εξαιρετικά φθηνές και ανταγωνιστικές απέναντι στην εθνική παραγωγή όλων των οικονομικών κλάδων, πλην των κατασκευών. Όσοι πίστευαν ότι το Ευρώ θα μάς προστατεύσει από τη νομισματική αστάθεια οδήγησαν αφελώς την ελληνική οικονομία σε έναν εξαιρετικά άνισο αγώνα απέναντι σε χώρες με εξαιρετικά συγκριτικά πλεονεκτήματα, είτε αυτά ήταν τεχνολογικά και οργανωτικά, όπως της Γερμανίας, είτε το χαμηλό κόστος εργασίας, όπως είναι των γειτονικών βαλκανικών χωρών και άλλων αναδυόμενων οικονομιών.
Ταυτόχρονα, γνώριζαν οι ίδιοι, ότι η Ελλάδα δεν διέθετε, ούτε επρόκειτο να εφαρμόσει κανένα σοβαρό πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης και του κράτους το οποίο θα μπορούσε να αντιμετωπίσει, στο ελάχιστο, τα σοβαρά προβλήματα οργάνωσης, την εκτεταμένης διαφθορά και τη φοροδιαφυγή.
Η είσοδός μας στη ζώνη του Ευρώ, κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, μπορεί να θεωρηθεί ως το δεύτερο πιο ριψοκίνδυνο, επιπόλαιο και καταστροφικό ‘πρόγραμμα’ της νεώτερής μας ιστορίας μας, μετά τη Μικρασιατική εκστρατεία και, όπως είναι φυσικό, έχει, ως προς το μέγεθος, σχεδόν ισοδύναμες καταστροφικές συνέπειες στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Στρατιές ανέργων, διαλυμένες επιχειρήσεις, κατεστραμμένες οικογένειες, φτώχεια, μετανάστευση του καλύτερου ανθρώπινου δυναμικού και τέλος απονομιμοποίηση του δημοκρατικού καθεστώτος - μία διαρκής κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με περιορισμό της κρατικής κυριαρχίας και των πολιτικών δικαιωμάτων. Το Ευρώ, αντίθετα, έχει ωφελήσει δυσανάλογα τις χώρες στη βόρεια ζώνη του Ευρώ που κυριαρχούν στο παγκόσμιο εξαγωγικό εμπόριο, όπως είναι η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φιλανδία, η Αυστρία, η Σουηδία κ.α. χώρες δηλαδή που υποστήριξαν την παραγωγική τους δυναμική και την ανταγωνιστικότητά τους, κυρίως στηριζόμενες στις ενδοκοινοτικές συναλλαγές. Με αυτόν τον τρόπο το Ευρώ αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν είναι ένα πραγματικό κοινό νόμισμα , αλλά μάλλον ένα σύστημα διεύρυνσης της προϋπάρχουσας άνισης παραγωγικής διάρθρωσης της Ευρώπης.
Ο μακρόχρονος, χαμηλότοκος και ανεξέλεγκτος εσωτερικός δανεισμός προς την Ελλάδα, αλλά και τις άλλες Μεσογειακές χώρες, μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, δεν ήταν παρά το όχημα συντήρησης και διεύρυνσης αυτών των διαδικασιών. Το σημερινό χρέος και η δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας αποτελούν την απλή φυσική τους εξέλιξη.
Εάν το Ευρώ είναι πραγματικά επιθυμητό ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, οι χώρες που έχουν συγκεντρώσει πλεονάσματα θα πρέπει να στηρίξουν μία νέα οικονομική και νομισματική ισορροπία. Αυτή θα είναι το αποτέλεσμα μιας ισόρροπης ανάπτυξης καθώς θα πρέπει να γίνει δεκτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει μια μεσοχρόνια έξοδο από το Ευρώ, παράλληλα με την επιβολή ενός πραγματικού αναπτυξιακού (Ευρωπαϊκού) Προγράμματος που θα εξισορροπεί την αποανάπτυξη και θα αποτινάσσει ριζικά τα χρέη των τελευταίων δέκα ετών που πραγματοποιήθηκαν με την συνευθύνη και την υποστήριξη των ευρωπαίων εταίρων μας.
Ο αναγκαστικός δανεισμός και η αγωνία για την εξασφάλιση του σήμερα μέσω του μνημονίου δεν πρέπει, για τους λόγους αυτούς, να αποκρύβει και την καταστροφική συνεχιζόμενη επίδραση του ευρώ στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, αλλά ούτε και να οδηγεί στην υποτίμηση των συμφερόντων μας που βρίσκονται μεσοχρόνια εκτός της ζώνης του ευρώ, σε μία βαλκανική και Μεσογειακή οικονομική ζώνη που θα αναπτύσσεται παράλληλα προς το βορειο -ευρωκεντρικό πόλο της ΕΕ. Είναι φανερό ότι καμία άλλη νοτιευρωπαϊκή και μεσογειακή χώρα δεν πρόκειται να ωφεληθεί από το Ευρώ, αν δεν δημιουργηθεί άμεσα ένας αποτελεσματικός εξισορροπητικός αναπτυξιακός μηχανισμός, πράγμα απίθανο στις σημερινές πολιτικές συνθήκες στις οποίες οι χώρες της ευρωζώνης εφαρμόζουν τις γνωστές ‘ληστρικές’ μεθόδους σωτηρίας μας .
Η ανάδειξη αυτού του κεντρικού πλέον προβλήματος, μαζί με την αναγκαιότητα των σοβαρών διαρθρωτικών αλλαγών που καταγράφηκαν σε αυτήν την κρίση, αποτελούν τη βάση για μια πραγματική έξοδο από την τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, αποδεχόμενοι τελικά μία δεκαετία μεγάλων θυσιών που θα φέρουν όμως αποτέλεσμα, αφήνοντας στην άκρη την τραγική ψευδαίσθηση της σωτηρίας μας εντός της Ευρωζώνης.
Οι Έλληνες ειδικοί, οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, αντί να χάνουμε πολύτιμο χρόνο στη διαμάχη υπέρ ή εναντίον του μνημονίου, στην υπεράσπιση ενός άκριτου ευρωκεντρισμού ή στην ιδεολογική απαξίωση της Ε.Ε., θα πρέπει να στύψουμε το μυαλό μας για να βρούμε το δικό μας δρόμο προς ένα νέο πραγματικό Ευρωπαϊκό στρατηγικό στόχο. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι σημαντική και η αποτίμηση των ευκαιριών που δίνουν οι σχέσεις με τους γείτονες μας με στόχο την δραστική μείωση των εξοπλισμών και την παράλληλη αξιοποίηση των φυσικών μας πόρων και του μεσογειακού περιβάλλοντος.
Ο κ. Σωτήρης Χτούρης είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
4 σχόλια:
"Το Ευρώ, αντίθετα, έχει ωφελήσει δυσανάλογα τις χώρες στη βόρεια ζώνη του Ευρώ που κυριαρχούν στο παγκόσμιο εξαγωγικό εμπόριο, όπως είναι η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φιλανδία, η Αυστρία, η Σουηδία κ.α. χώρες δηλαδή που υποστήριξαν την παραγωγική τους δυναμική και την ανταγωνιστικότητά τους, κυρίως στηριζόμενες στις ενδοκοινοτικές συναλλαγές. Με αυτόν τον τρόπο το Ευρώ αποδείχτηκε ότι όχι μόνο δεν είναι ένα πραγματικό κοινό νόμισμα , αλλά μάλλον ένα σύστημα διεύρυνσης της προϋπάρχουσας άνισης παραγωγικής διάρθρωσης της Ευρώπης."
Οι εξαγωγικά διεθνώς κυρίαρχες χώρες της βόρειας ζώνης του Ευρώ που όπως λέει ο συγγραφέας υποστήριξαν την παραγωγική τους δυναμική και ανταγωνιστικότητα στηριζόμενες κυρίως στις ενδοκοινοτικές συναλλαγές πριν από το ευρώ δεν κυριαρχούσαν στο παγκόσμιο εξαγωγικό εμπόριο ; Και πως τα κατάφερναν χωρίς το ευρώ ; Τι θα τις εμποδίσει να συνεχίσουν να τα καταφέρνουν και αν/όταν εκλείψει το ευρώ ; Ο συγγραφέας δεν γνωρίζει ότι η Σουηδία είναι εκτός Ευρωζώνης ; Γιατί η εκτός ευρώ Σουηδία δεν υποτίμησε τη τελευταία δεκαετία το νόμισμά της (κορώνα) έναντι του ευρώ για να επωφεληθεί όπως υπονοεί ο συγγραφέας πως θα έπρεπε να κάνουν οι χώρες της Ν. Ευρώπης ; Πως αλήθεια θα μπορούσαν αυτές να υποτιμούν και να δανείζονται συγχρόνως ή να δέχονται εισροές κεφαλαίων λόγω της (χαμένης χωρίς το ευρώ) νομισματικής σταθερότητας ; Τέλος μήπως μπορεί κανείς να μου εξηγήσει τι εννοεί ο συγγραφέας στο παρακάτω χωρίο όπου κυριολεκτικά τον χάνω :
"Εάν το Ευρώ είναι πραγματικά επιθυμητό ως κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα, οι χώρες που έχουν συγκεντρώσει πλεονάσματα θα πρέπει να στηρίξουν μία νέα οικονομική και νομισματική ισορροπία. Αυτή θα είναι το αποτέλεσμα μιας ισόρροπης ανάπτυξης καθώς θα πρέπει να γίνει δεκτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο ότι η Ελλάδα πρέπει να αναζητήσει μια μεσοχρόνια έξοδο από το Ευρώ, παράλληλα με την επιβολή ενός πραγματικού αναπτυξιακού (Ευρωπαϊκού) Προγράμματος που θα εξισορροπεί την αποανάπτυξη και θα αποτινάσσει ριζικά τα χρέη των τελευταίων δέκα ετών που πραγματοποιήθηκαν με την συνευθύνη και την υποστήριξη των ευρωπαίων εταίρων μας."
Δυο φίλες ένθεν και ένθεν της ωραιότερης θάλασσας του κόσμου θα μπορούσαν να συναντιώνται το σούρουπο μεσοπέλαγα, να κουτσομπολεύουν, να κουτσοπίνουν και να σιγοτραγουδάνε τους ίδιους καημούς.
Κι αν ενώνανε μάλιστα τα βαπόρια και τ' αεροπλάνα τους, κάποιοι θα έχαναν για πάντα τον ύπνο τους. Και τα σκέλια τους θα έπαιρναν στ' αλήθεια φωτιά...
να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πολιτισμικός (άρα και πολιτικός) καταλύτης δημιουργικής συμπόρευσης αυτής της μετα-βυζαντινής Ανατολής (υπό τη Νεο-οσμανική ηγεσία) με τη μετα-ρωμαϊκή Δύση (υπό την ηγεσία των Βρυξελλών). Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_06/09/2009_328243
θα θυμαστε βεβαια τη συνομοσπονδια ελλαδας - τουρκιας που ειχε προτεινει καποτε ο μικης θεοδωρακης.
ελαχιστοι ειχαμε τοτε καταλαβει ποσο σημαντικο θα ηταν κατι τετοιο. θα επαυε ο φοβος του αιματος στη γειτονια, οι αλογιστοι εξοπλισμοι και σε σημαντικο βαθμο θα επαυε η αρπαγη του πλουτου και των δυο χωρων απο την ετοιμορροπη πλεον pax americana οπως τη βλεπουμε σημερα.
ομως τοτε οι περισσοτεροι συνεπαρμενοι απο το "ανηκομεν εις τη δυση" η/και το νεοπλουτιστικο μπουκωμα τους, το θεωρησαν ανοησια.
τωρα που ακομα και η αστικη ταξη αρχιζει να ψελλιζει μεσω των φυλλαδων της περι κριτικης στασης απεναντι στο ευρω, πρεπει να τους πουμε οτι χρεοκοπησαμε και το πουλακι πεταξε. δε μπορεις ως χρεοκοπημενος να κλεινεις τετοιες συμφωνιες γιατι θα σε λιωσουν οι τουρκοι οπως σε λιωνουν κι οι δανειστες.
ας σκυψουν τωρα το κεφαλι οι ελληνες κεφαλαιοκρατες και ας επαναλαβουν (με αλλο νοημα πλεον)
ΑΝΗΚΟΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗ ΔΥΣΗ...
Δημοσίευση σχολίου