Πατριωτικό κεφάλαιο και άλλα παραμύθια

Πηγή: Μάλλον Ακίνδυνος

του Γαλαξιάρχη

Ο διάλογος παραπάνω διάλογος δεν είναι φανταστικός. Ακόμη κι αν το λογαριασμό του Γ. Αλαφούζου στο tweeter τον διαχειρίζεται κάποιος υπάλληλός του. Ακόμη κι αν πρόκειται για ένα ακόμη τρολ που θα ήθελε να σπάσει πλάκα ως Αλαφούζος. H απάντηση που έδωσε είναι πέρα για πέρα ακριβής για τον τρόπο που λειτουργεί το λεγόμενο “πατριωτικό κεφάλαιο” (ακόμη και τα greeklish είναι σημειολογικώς σημαντικά). Ο μεγαλύτερος μύθος, με τον οποίο θα μπορούσε να ταϊσει η εξουσία το λαό, προκειμένου να τον πείσει ότι υπάρχει καλός και κακός εκμεταλλευτής.
Το μύθο που θέλει τον Έλληνα τραπεζίτη να είναι πιο χρήσιμος από το Γερμανό. Το παραμύθι που διαδίδει ότι ο Έλληνας ραντιέρης είναι επενδυτής, αλλά ο Εβραίος τραπεζίτης αρπακτικό. Τα φούμαρα ότι το κεφάλαιο που διακινείται από υπήκοους του ελληνικού κράτους έχει πατρίδα και εθνικό DNA. Ο μύθος αυτός είναι σιαμαίο αδερφάκι του παραμυθιού περί ξένων εργατών που τρώνε το ψωμί μας. Το ίδιο κάλπικο, το ίδιο βλακώδες, το ίδιο χυδαίο…

Ο Γ. Αλαφούζος ομολόγησε κυνικά, αυτό που γνωρίζουν όλοι οι Έλληνες πολίτες που αισθάνονται πατριώτες -ασχέτως ιδεολογίας- και δεν θέλουν να παραδεχτούν. Είτε Έλληνας, είτε Γερμανός, είτε Αμερικανός, είτε Κινέζος, είτε Μωαμεθανός, είτε Εβραίος, είτε Χριστανός Ορθόδοξος, ο επιχειρηματίας θα πάει εκεί που εξασφαλίζει το περισσότερο κέρδος, χωρίς καμία απολύτως διάθεση να το μοιραστεί με κανέναν, αδιαφορώντας για τα δικαιώματα, το εισόδημα και την τύχη του εργαζόμενου. Ο επιχειρηματίας που ορκίζεται στον φιλελεύθερο καπιταλισμό, διαφημίζοντάς τον ως συνώνυμο της δημοκρατίας, λατρεύει τα απολυταρχικά καθεστώτα, επιδιώκει να απασχολεί δούλους και σιχαίνεται τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα. Το αν ο δούλος είναι Έλληνας, Αλβανός ή Πακιστανός, ουδόλλως τον ενδιαφέρει. Αρκεί να ζητάει λίγα, να ζει με ελάχιστα και να δικαιούται το τίποτε.

 

Μεγαλοκαρχαρίες και μικροπιράνχας χωρίς σύνορα

Αν νομίζετε ότι η πρακτική αφορά τον κάθε μεγαλοεργολάβο, γιγαντοραντιέρη, τιτανοαεριτζή Αλαφούζο, απατάσθε. Εξίσου λαϊκός μύθος η πεποίθηση του αιμοσταγούς τραπεζίτη και τυρανικού εφοπλιστή. Πρόκειται για νοοτροπία, σφραγισμένη στον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος. Ο φραουλοπαραγωγός της Ηλείας και ο ιδιοκτήτης sweatshop στην Μακεδονία, διέπονται από την ίδια ακριβώς νοοτροπία. Δεν φέρονται κτηνωδώς στον Πακιστανό ή τον Μπαγκλαντεσιανό εργαζόμενο, λόγω εθνικότητας. Θα φέρονταν κτηνωδώς ούτως ή άλλως στον Έλληνα, εφόσον είχαν τη δυνατότητα, προκειμένου να εξασφαλίσουν το μέγιστο δυνατό κέρδος. Και για του λόγου το αληθές, αξίζει να ρίξουμε μία ματιά από πού περνάει η “επιτυχία” του μνημονίου όπως την ευαγγελίζονται εκείνα τα μίσθαρνα όργανα της εξουσίας (δημοσιογράφοι και καθηγητές) που προσπαθούν να μας πείσουν να το βουλώσουμε μην και μας στείλει η ΕΕ στο “μεσαίωνα της δραχμής”: τη μείωση των νόμιμων αποδοχών, και την ελαχιστοποίηση της εργασιακής ασφάλειας και δικαιωμάτων. Με λίγα λόγια, να συμπιεστούν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων, ώστε ο εργοδότης να μην προσφεύγει στη μαύρη εργασία του μετανάστη, ή -για να το εκφράσω με πιο αγοραίους όρους- με στόχο την πακιστανοποίηση όλων των εργαζομένων. Γι’ αυτό και το απομεινάρι της λαϊκής (ακρο)δεξιάς, Αντώνης Σαμαράς, ανεβάζει τόσο πολύ στην ατζέντα του το λεγόμενο μεταναστευτικό νόμο. Προφανώς και δεν τον ενδιαφέρει η εξασφάλιση του Έλληνα εργαζόμενου, τώρα που η συμπίεση των δικαιωμάτων του είναι τέτοια ώστε η μαύρη εργασία να αποτελεί νομιμοποιημένη πραγματικότητα. Πολύ απλά ο μετανάστης τού είναι άχρηστος. Ειδικά τώρα που η καπιταλιστική παραγωγή έχει δεχτεί χτύπημα από την κρίση του συστήματος και η διογκούμενη ανεργία τορπιλίζει τις βεβαιότητες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ σε ό,τι αφορά τη διαχείριση της εξουσίας. Ας μην ξεχνάμε ότι τις πόρτες στους εξαθλιωμένους μετανάστες που θα δούλευαν για μία μπουκιά στα (ελληνικότατα) κάτεργα της Ολυμπιάδας και των μεγάλων έργων του παρελθόντος, οι ίδιοι τις άνοιξαν. Σήμερα, μπροστά στο ενδεχόμενο η παρατεταμένη κρίση να ριζοσπαστικοποιήσει τη λαϊκή βάση, θα την κλείσουν ερμητικά, αφού πρώτα επιχειρήσουν να βάλουν τον Έλληνα και τον αλλοδαπό εργάτη να φάνε τις σάρκες τους.

 

Τι μας διδάσκει η πλατεία

Αν διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές της κοφτής απάντησης του Γ. Αλαφούζου, θα ανακαλύψουμε μία και μόνη πραγματικότητα – πέρα από τους μύθους περί πατριωτικού κεφαλαίου και εθνικής ομοψυχίας εκμεταλλευτών και εκμεταλλευόμενων. Τόσο το εθνικό, όσο και το διεθνές κεφάλαιο, τρέμουν την οργάνωση των εργαζομένων (Ελλήνων και αλλοδαπών). Αυτό που φαίνεται να απαξιώνουν, ως δείγμα οπισθοδρόμησης της χώρας, δηλαδή τις κινητοποιήσεις και τις απεργίες, είναι ακριβώς που τους τρομοκρατεί. Η οργάνωση των εργαζομένων, ειδικά όταν θα σπάσουν τα εθνικά πλασματικά σύνορα, είναι ο μπαμπούλας τους. Η συνειδητοποίηση τόσο των δικαιωμάτων, όσο όμως και της ισχύος στο ρόλο του καταναλωτή, της λαϊκής βάσης αποτελούν το μεγαλύτερο φόβητρο για την παντοδυναμία τους. Είτε δεν τους επιτρέψουμε να μας εκμεταλλευτούν, είτε δεν καταναλώσουμε τα προϊόντα τους, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και το αυτό: θα οπισθοχωρήσουν. Και τα φούμαρα περί πατριωτικού καθήκοντος, που όλως τυχαίως έχουν μόνο οι μισθωτοί, αλλά ποτέ οι κεφαλαιούχοι, θα καταρρεύσουν σα χάρτινος πύργος.

Και φτάνουμε στο διά ταύτα. Η Ελλάδα, μέσα στην πρωτόγνωρη οικονομική κρίση που βιώνει, ταυτόχρονα ζει μία εξίσου πρωτόγνωρη κοινωνική ζύμωση. Μπορεί η πλατεία Συντάγματος, αλλά και οι υπόλοιπες πλατείες της χώρας, να μην έχουν ακόμη διαμορφώσει ούτε ταξική, ούτε καν ιδεολογική συνείδηση, αλλά συνθέτουν νομοτελειακά ένα νέο λαϊκό κίνημα. Το ότι, μπροστά στο ενδεχόμενο γενικευμένης κοινωνικής εξέγερσης -και παρόλη τη μειωμένη αριθμητικά συγκέντρωση- της προχθεσινής ημέρας, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ έσπευσαν σε πυροσβεστικές κινήσεις, καθώς η έως χθες ακλόνητη κυβέρνηση Παπανδρέου φάνηκε να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της, πρέπει να μας πει πολλά για την ισχύ αυτού του άγουρου ακόμη κινήματος. Ωστόσο, πρέπει να καταλάβουμε ότι η κατάσταση για την εξουσία παραμένει διαχειρίσιμη όσο τα ψευδεπίγραφα σύνορα του πατριωτισμού διατηρούνται ακλόνητα. Δεν υπονοώ ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να σταματήσουν να αγαπούν τον τόπο τους (αυτό θα ήταν ούτως ή άλλως ανόητο). Ούτε ότι θα πρέπει να κλείσουν τη γαλανόλευκη στα μπαούλα τους. Απλώς θα πρέπει να κατανοήσουν ότι αυτό που ονομάζουν πατρίδα, δεν αποτελεί επ ουδενί σύνορο που τους χωρίζει από τους συνανθρώπους της τάξης τους. Άνεργοι, μισθωτοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, ακόμη και μικροεπιχειρηματίες, δεν χωρίζονται από εθνικά σύνορα, όπως ακριβώς το κεφάλαιο τα έχει σπάσει αποτελεσματικότατα προ δεκαετιών. Μόλις συνειδητοποιήσουμε την οριζόντια σχέση που μας ενώνει και όχι το κατακόρυφο (ψευδο)τείχος που μας χωρίζει, το σύστημα δεν θα αντέξει ούτε για λίγες ώρες.

Ας σταματήσουμε έστω και για λίγη ώρα να τρεφόμαστε με τα παραμύθια που μας ταϊζουν, κι ας απαντήσουμε μία και καλή: Δεν έχουν δράκους κύριε Αλαφούζε!

Ζαphod