Το κράτος να μην πληρώσει τα παράνομα χρέη των νοσοκομειακών προμηθειών

ΠΗΓΗ: Capital

Του Γιώργου Λωρίτη

Το γνωστό σκάνδαλο των υπερτιμολογήσεων των προμηθειών των νοσοκομείων που έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν αντιμετωπίσθηκε ποινικά διότι θεωρείται νομότυπο. Θωρείται δε νομότυπο επειδή οι υπερτιμολογημένες τιμές εμπίπτουν εντός του εύρους που ορίζουν οι αντίστοιχες Υπουργικές αποφάσεις ως ανώτατες τιμές. 

Έτσι το θέμα περιορίζεται σε πολιτική και ηθική κριτική και ήδη δρομολογείται νομοθετική τακτοποίηση που θα καταστήσει νόμιμες όσες υπερτιμολογήσεις έχουν ήδη γίνει. Τα δημοσιεύματα μιλούν για χρέη του κράτους προς τους προμηθευτές της τάξεως των 6 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ και για υπερτιμολογήσεις στο πολλαπλάσιο των κανονικών τιμών (ακόμη και οκταπλάσιο κλπ.). Έτσι είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι από το χρέος των 6 δισ. ευρώ μόνο το 1 ή 1,5 δισ. ευρώ είναι κανονικό χρέος, ενώ το υπερβάλλον δηλ. τα 4,5 ή 5  δισ. ευρώ είναι προϊόν υπερτιμολογήσεων. Θεωρείται λοιπόν ότι αυτό το υπερβάλλον ποσό των 5 δισ. ευρώ οφείλει να το καταβάλλει το κράτος στους προμηθευτές ως νόμιμο χρέος διότι δυστυχώς είναι νομότυπο χρέος και άρα έτσι και νόμιμο. 

Όμως στην πραγματικότητα αυτό το υπερβάλλον χρέος, δηλ. το προϊόν των υπερτιμολογήσεων, δεν είναι νόμιμο αλλά παράνομο χρέος και αυτό διότι αποτελεί προϊόν απάτης (ποινικής απάτης) και ως παράνομο χρέος δεν οφείλεται. Πρέπει να αρνηθεί το κράτος να πληρώσει το χρέος αυτό και ίσως αυτά τα 5 δισ. ευρώ που θα εξοικονομήσει να τα διαθέσει για να ανακουφίσει τους συνταξιούχους και γενικά κάποιους αδύναμους. 

Η απάτη (άρθρο 386 Ποινικού Κώδικος) διαπράττεται και με «παρασιώπηση» της αλήθειας, όταν αυτή η παρασιώπηση «παραπλανά» τον άλλο να προβεί σε μια ενέργεια (βλαπτική οικονομικά για τον ίδιο), στην οποία ενέργεια δεν θα προέβαινε εάν γνώριζε την αλήθεια. Περαιτέρω, απάτη διαπράττει εκείνος που παρασιωπά την αλήθεια ενώ όφειλε να την φανερώσει, και όφειλε να την φανερώσει και εκείνος που οφείλει να τηρεί και τα συναλλακτικά (και τα χρηστά) ήθη (σύμφωνα με τον Αστικό Κώδικα) δηλ. και οι συναλλασσόμενοι προμηθευτές (Βλ. π.χ. Α.Π. 780/2006). 

Αυτό είναι ολοφάνερο, π.χ. παραβιάζει τα συναλλακτικά ήθη όποιος «κλέβει» έναν τουρίστα και του πουλάει ένα κιλό ντομάτες προς 10 ευρώ ενώ η κανονική τιμή είναι 1 ευρώ.  Ομοίως εάν οι διοικήσεις των νοσοκομείων γνώριζαν ότι οι τιμές είναι υπερτιμολογημένες, τότε φυσικά δεν θα έκαναν την αγορά σε τιμή πολλαπλάσια της κανονικής διότι αλλιώς θα διέπρατταν «καραμπινάτη» απιστία ζημιώνοντας δολίως την περιουσία των νοσοκομείων. Έτσι το γεγονός ότι οι προμηθευτές παρασιωπούσαν το ότι οι τιμές ήταν πολλαπλάσιες των κανονικών (ενώ όφειλαν εκ των συναλλακτικών ηθών να το φανερώσουν) «παραπλανούσε» τα νοσοκομεία που προχωρούσαν στην προμήθεια. Έτσι όμως έχουμε ολοφάνερη απάτη που καθιστά παράνομο και όχι καταβλητέο το χρέος κατά το υπερβάλλον τίμημα. Εάν δε  υποπτευόμασταν ότι... τα νοσοκομεία γνώριζαν τις υπερτιμολογήσεις και συνειδητά προχωρούσαν, τότε θα είχαμε σωρεία ποινικών αδικημάτων, ήτοι απιστία για τις διοικήσεις των νοσοκομείων και απάτη για τους προμηθευτές και συνέργειες κλπ. Όμως νομίζω ότι τα νοσοκομεία θα αρνηθούν ότι γνώριζαν ενώ για τους προμηθευτές είναι αναπόφευκτο το ότι γνώριζαν. 

Το γεγονός ότι οι υπερτιμολογημένες τιμές ήταν μέσα στο όριο των ανωτάτων τιμών (που όριζαν διάφορες υπουργικές αποφάσεις όπως π.χ. η αρχική Κ.Y.A. 73754-02 κατ’ εξουσιοδότηση του αρ. 7 παρ. 2 Ν. 2955/2001) δεν αναιρεί την απάτη διότι οι διατάξεις αυτές δεν λένε ότι επιτρέπουν τα πολλαπλάσια τιμήματα ή τις υπερτιμολογήσεις, αλλά απλώς «βάζουν οροφή» που δεν επιτρέπεται να την ξεπεράσεις και όχι ότι εάν δεν ξεπερνάς την οροφή τότε νόμιμα κάνεις υπερτιμολογήσεις και απάτες ή απιστίες κλπ. Οι οριζόμενες ανώτατες τιμές δεν καταργούσαν τον ποινικό νόμο περί απάτης και απιστίας  και έτσι εκτός από το όριο των ανωτάτων τιμών παράλληλα ίσχυε πάντοτε και το γενικευμένο όριο που βάζουν οι ποινικοί νόμοι όπως περί απάτης και απιστίας κλπ. Ο συμβιβασμός του κράτους με έκπτωση 10-15% δεν αποτελεί παρά νομιμοποίηση του 85-90% της παρανομίας !        

Συνεπώς νομίζω ότι το κράτος μπορεί και πρέπει να αρνηθεί να καταβάλλει το υπερβάλλον χρέος των πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, κι αν ακόμη δεν παραπέμψει στη δικαιοσύνη τους υπαιτίους (...ίσως δεν έχουμε και τόσες φυλακές), τουλάχιστον ας εξοικονομήσει τόσα δισ. ευρώ με τα οποία θα μπορούσε να ανακουφίσει αδύνατα στρώματα του λαού μας.  Τα ανωτέρω δεν προϋποθέτουν απαραιτήτως απόδοση πολιτικών ευθυνών σε πρώην υπουργούς κλπ. (που θα δυσκόλευε πολιτικά το θέμα) διότι θεωρητικά αυτοί θα μπορούσαν να έχουν... άγνοια των όσων συνέβαιναν.  

*  Ο κ. Γιώργος Λωρίτης είναι δικηγόρος