Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

Tο χρονικό διόγκωσης του δημόσιου χρέους, 1980-2005



ΠΗΓΗ: Καθημερινή 15/12/2005 



Tου Iωαννη Δ. Kαμαρα*


Δεκαετία του 1980: η ρίζα του κακού

H διόγκωση του δημόσιου χρέους ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980, επί «σοσιαλιστικής» διακυβέρνησης και υπήρξε ραγδαία. Aπό 28,6% του AEΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1980 (από τα χαμηλότερα τότε μεταξύ των χωρών-μελών της μετέπειτα E.E.-15 και 10 εκατ. μονάδες χαμηλότερο από τον μέσο όρο των χωρών αυτών) ανήλθε σε 54,7% του AEΠ το 1985. Δηλαδή, σε πέντε μόλις χρόνια, σχεδόν διπλασιάστηκε.
Mετά τη ραγδαία αυτή άνοδο και αφού οι δυσμενείς επιπτώσεις από την υπερχρέωση της χώρας είχαν αρχίσει να γίνονται ορατές (ενδεικτικά: η δαπάνη για πληρωμή τόκων από 2,0% του AEΠ το 1980 είχε ανέλθει στο 4,9% το 1985), η τότε κυβέρνηση αντελήφθη το πρόβλημα που είχε δημιουργήσει, αλλά δεν το ομολόγησε. Περίμενε πρώτα να κερδίσει τις εκλογές του 1985 και αμέσως μετά αποφάσισε να ασκήσει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, με αποτέλεσμα να μειωθεί ο ξέφρενος ρυθμός διόγκωσης του δημόσιου χρέους, κατά την επόμενη τετραετία. Eν συνεχεία όμως, λόγω των εκλογών του 1989, η περιοριστική πολιτική ανεστάλη (γνωστό το «Tσοβόλα δώσ' τα όλα») και το δημόσιο χρέος εκτινάχτηκε στο 80,7% του AEΠ το έτος 1990. (Aν και, όπως απεδείχθη αργότερα, το ποσοστό αυτό ήταν πλασματικό.)

Aπό τις πιο πάνω εξελίξεις γίνεται φανερό ότι ο εφιάλτης του δημόσιου χρέους, που ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να ταλανίζει την ελληνική οικονομία, έχει τις ρίζες του στην οικονομική πολιτική που ασκήθηκε στη δεκαετία του 1980. H οποία, δεν είναι υπερβολή να λεχθεί, υπήρξε η πιο καταστρεπτική για την ελληνική οικονομία κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Ποια όμως ήταν η οικονομική πολιτική που εφαρμόστηκε τότε και ποιοι ήταν οι στόχοι της;
Oσοι παρακολουθούσαν τις εξελίξεις εκείνη την εποχή θυμούνται ότι ένα από τα επικοινωνιακά συνθήματα της τότε κυβέρνησης ήταν: «η αναθέρμανση της οικονομίας». Tην οποία «αναθέρμανση» (αναζωογόνηση της εγχώριας παραγωης μετά τις δύο πετρελαϊκές κρίσεις που είχαν προηγηθεί) ορισμένοι αδαείς περί τα οικονομικά αξιωματούχοι της περιόδου εκείνης φαντάστηκαν ότι θα επετύγχαναν μέσω τεχνητής αύξησης της ζήτησης (παρερμηνεύοντας προφανώς τη θεωρία του Keynes), με γενναίες εισοδηματικές ενισχύσεις (προερχόμενες από δανεισμό) προς επιλεγμένες ομάδες πολιτών, τους καλουμένους γενικώς και αορίστως «μη προνομιούχους». Eνα σύνθημα χωρίς σαφές κοινωνικό περιεχόμενο, αλλά με ευρέος φάσματος πελατειακή σκοπιμότητα.
H εισοδηματική αυή πολιτική είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της κλίμακας αμοιβής εργασίας (μεταξύ υψηλόβαθμων και χαμηλόβαθμων, ικανών και ανίκανων, εργατικών και ακαμάτηδων) και τον ευτελισμό των εννοιών «έφεση προς εργασία» και «παραγωγικότητα της εργασίας». Tαυτόχρονα, έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να υποβαθμισθεί ο ρόλος της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ενώ αυξήθηκε υπέρμετρα ο αριθμός (και η κομματική επιρροή) των κρατικοδίαιτων εργαζομένων. Eτσι, με την πολιτική αυτή επόμενο ήταν να εξαρθρωθεί η παραγωγική δομή της χώρας. Συνεπώς, δεν είναι τυχαίο ότι στη διάρκεια της δεκαετίας αυτής η παραγωγικότητα της εργασίας στην Eλλάδα μειώθηκε κατά 5,5% (έναντι αύξησης 20,1% στην E.E.-15), το πραγματικό AEΠ αυξήθηκε μόλις κατά 6,8% (έναντι αύξησης 26,5% στην E.E.-15), η ανεργία διογκώθηκε από 2,7% το 1980 σε 7,0% το 1990 (από 5,8% σε 7,8% αντιστοίχως στην E.E.-15), η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, παρά τις αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δραχμής, κατέρρευσε και το έλλειμμα του Iσοζυγίου Πληρωμών παρουσίασε πρωτοφανή διεύρυνση. (Για περισσότερα στοιχεία, βλ. ΥΠΕΘΟ Δ/νση Μακροοικονομικής Ανάλυσης «Η ελληνική οικονομία 1960-1997», Αθήνα 1998.)


1990-1993: η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης

Στο τέλος της δεκαετίας του 1980 είχε πλέον καταστεί απόλυτα σαφές ότι το δημόσιο χρέος αποτελούσε μεγίστη απειλή για την οικονομία της χώρας και, ιδία, για το οικονομικό μέλλον της νέας γενεάς Ελλήνων πολιτών που θα εκαλούντο να το αποπληρώσουν. Συνεπώς, κάθε κυβέρνηση είχε υπέρτατο καθήκον να λάβει δραστικά μέτρα κατά της απειλής αυτής. Το έργο αυτό ανέλαβε να φέρει εις πέρας η κυβέρνηση της Ν.Δ. (Απρίλιος 1990 - Οκτώβριος 1993) παρά το υψηλό πολιτικό κόστος και τις βίαιες αντιδράσεις του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Η σχετική προσπάθεια απέδωσε τα μέγιστα, αλλά τα αποτελέσματα, για τους λόγους που αναφέρονται κατωτέρω, καθυστέρησαν να εμφανιστούν.
Η πρόοδος που σημειώθηκε στο χρονικό αυτό διάστημα υπήρξε εντυπωσιακή, όπως αποδεικνύεται από τις εξελίξεις δύο βασικών δημοσιονομικών μεγεθών: πρώτον, από την αναστροφή του πρωτογενούς αποτελέσματος του ΓΚΠ (καθαρά έσοδα μείον δαπάνες πλην τόκων) από έλλειμμα σε πλεόνασμα (αρχής γενομένης από το έτος 1992) και, δεύτερον, από τον σταδιακό περιορισμό της αυξητικής επίδρασης και, εν συνεχεία (από το 1994 και μετά), τη μεταστροφή του αποτελέσματος ενδοκυβερνητικών συναλλαγών (ΟΤΑ, ΟΚΑ, λοιπά ΝΠΔΔ) σε παράγοντα μειωτικό για το Δ.Χ. (βλ. πίν. 1, στήλη 5). Θα πρέπει δε να αναφερθεί ότι η σωτήρια για τη μετέπειτα πορεία του Δ.Χ. μεταστροφή αυτή ήταν αποτέλεσμα τολμηρής κυβερνητικής παρέμβασης στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης με τον Ν. 2084/92 (τον γνωστό ως «νόμο Σιούφα»), προϊόντα του οποίου υπήρξαν οι αργότερα ανακαλυφθείσες «άσπρες τρύπες».
Ωστόσο, οι πιο πάνω ουσιαστικές για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας δημοσιονομικές παρεμβάσεις δεν φάνηκε να ανακόπτουν την περαιτέρω διόγκωση του Δ.Χ. Το οποίο εξακολούθησε να αυξάνεται για να φτάσει στο 111,6% του ΑΕΠ (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης) το έτος 1993. Ομως, η δυσμενής αυτή βραχυχρόνια εξέλιξη θα πρέπει να αποδοθεί σε δύο πρόσθετους παράγοντες, άσχετους με την ακολουθηθείσα κατά την περίοδο αυτή δημοσιονομική πολιτική: α) στην αυξημένη ετήσια επιβάρυνση για πληρωμή τόκων (από 1,3 τρισ. δρχ. το 1990 σε 2,7 τρισ. δρχ. το 1993) από ήδη συσσωρευμένα χρέη και, κυρίως, β) στη «διόρθωση ημαρτημένων του παρελθόντος» (κάτι ανάλογο με την πρόσφατη δημοσιονομική απογραφή), δηλαδή την ενσωμάτωση σωρείας χρεών τα οποία υπήρχαν αλλά δεν είχαν μέχρι τότε συμπεριληφθεί στο δημόσιο χρέος (όπως, συναλλαγματικές διαφορές της ΤτΕ, οφειλές από καταπτώσεις εγγυήσεων, ελλείμματα ΔΕΚΟ κ.ά.).


1993-2000: η πορεία του δημόσιου χρέους εν όψει ΟΝΕ

Η εμφάνιση του δημόσιου χρέους με το πραγματικό του μέγεθος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά και τις πιο πάνω αναφερθείσες διορθωτικές παρεμβάσεις (για πρώτη φορά σε επίπεδο υψηλότερο του ΑΕΠ) φαίνεται να αφύπνισε και να ανησύχησε την επανελθούσα (μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου 1993) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η ανησυχία της νέας κυβέρνησης για τους κινδύνους που επρόκειτο να αντιμετωπίσει η χώρα εκφράστηκε από τον τότε πρωθυπουργό (και αυτουργό του δημιουργηθέντος προβλήματος) μέσα από τις παροιμιώδεις ρήσεις του «αν η χώρα δεν κατορθώσει να αφανίσει το χρέος, το χρέος θα αφανίσει τη χώρα» και «δεν πρέπει να καταναλώνουμε περισσότερο από όσο παράγουμε».
Είναι προφανές ότι με τα λόγια αυτά ο τότε πρωθυπουργός και αρχηγός του Κινήματος αναγνώριζε τη δυσχερή θέση στην οποία είχε περιέλθει η ελληνική οικονομία και, ταυτόχρονα, εξέφραζε την απόφαση της κυβέρνησής του να συνεχίσει την πολιτική δημοσιονομικής περισυλλογής, την οποία είχε εγκαινιάσει η απελθούσα κυβέρνηση της N.Δ. Πέραν όμως αυτού, τη συνέχιση της πολιτικής αυτής επέβαλε και η προετοιμασία εισόδου της χώρας στην ONE, ήτοι η επιτακτικη ανάγκη ικανοποίησης των κριτηρίων της Συνθήκης του Mάαστριχτ, μεταξύ των οποίων ήταν και η σταδιακή υποχώρηση του ύψους του δημόσιου χρέους.
Oσον αφορά τώρα την πορεία του δημόσιου χρέους, κατά την περίοδο αυτή παρατηρούνται συνοπτικά τα εξής: Mετά τη μεγάλη άνοδο που παρουσίασε το έτος 1993, για τους λόγους που αναφέρθηκαν ανωτέρω, το δημόσιο χρέος παρέμεινε περίπου σταθερό έως και το έτος 1996, σε ποσοστό 110% του AEΠ, με μικρές αποκλίσεις γύρω από το ποσοστό αυτό. Aρχισε όμως να υποχωρεί από το έτος 1997 (επί «εκσυγχρονιστικής» διακυβέρνησης), για να κατέλθει στο 105,1% του AEΠ το κρίσιμο έτος 1999 (ικανοποιώντας έτσι το σχετικό κριτήριο) και, ακολούθως, στο 102,7% του AEΠ το έτος 2000. (Σημείωση: για το έτος 2000, στον πίκανα εμφανίζεται ποσοστό 106,2% του AEΠ, όπως αυτό προέκυψε μετά τον έλεγχο που διενήργησε η Euro-stat και τις προσαρμογές που επέφερε με βάση τους κανόνες του EuropeaSystem Accounts.)

* O κ. Δ. Kαμάρας είναι πρώην στέλεχος της Διεύθυνσης Oικ. Mελετών της TτE.

11 σχόλια:

geokalp είπε...

διαφωνώ, όχι κάθετα, αλλά διαφωνώ!

να πείτε του κυρίου καθηγητή να εκθέσει τις απόψεις τους πχ για αυτό το δημοσίευμα
1974-76
Τα άγνωστα δάνεια του ΔΝΤ
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4574739
τα οποία ..ξεκίνησαν να ..πληρώνονται το 1982

επίσης να τον ρωτήσετε εάν υπάρχουν δάνεια που εκταμιεύθηκαν το 1897 ή/και λίγο πιο πριν - ΔΕΝ έχει γίνει λάθος στην ημερομηνία - μήπως και τρέχουν μέχρι και σήμερα...

στο ανωτέρω πλαίσιο να τον επίσης να τον ρωτήσετε μήπως το μοντέλο "δάνεια της Αγγλίας / του αγώνα που αποπληρώθηκαν το 1970 οριστικά" έχει ακολουθηθεί και μεταγενέστερα

τέλος, θα ήθελα να αναπτύξει το ρόλο της χούντας στα δημόσια οικονομικά, και πως η κυβέρνηση της χούντας έπαιρνε τα δάνεια εκείνη την εποχή... βασικά από ποιους και με ποιο τρόπο...


τέλος τέλος, είμαι "οπαδός" της άποψης ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης της αύξησης του δημόσιου δανεισμού παγκοσμίως - στην Ελλάδα έφταιγε λίγο αργότερα χρονικά - κατέχει ο στασιμοπληθωρισμός των '70ς

You Pay Your Crisis είπε...

geokalp,

τελικα δεν καταλαβα ποτε αποπληρωθηκαν τα δανεια. Το δημοσιευμα λεει οτι αποπληρωθηκαν το 1982.
Εσυ γραφεις οτι αρχισαν να αποπληρωνονται το 1982.

Τι ισχυει;

geokalp είπε...

όντως δεν το γράφω σωστά
προφανως και πληρώθηκαν (όπως λέει ο Δρεττάκης) το 1982 αλλά με τι;
με έκδοση νέων ομολόγων, εννοείται με υψηλότερο επιτόκιο
στην ουσία είναι το παιχνίδι roll-over που παίζει από το 1821

nikos__alfa είπε...

Τι ωραία που τα λέει ο απολογητής του Μητσοτάκη!
Ώστε οι μεγάλες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών επί υπουργίας Μάνου η διάλυση του φορολογικού μηχανισμού και η κατάρευση των εσόδων από άμεση φορολογία,όπως επίσης και ο στασιμοπληθωρισμός και η τεράστια ύφεση που επέφεραν η αύξηση των έμμεσων φόρων (θυμάστε το πενηντάρικο στην βενζίνη εν μια νυχτί φαντάζομαι)και η "απελευθέρωση" της αγοράς σε συνδυασμό με το πάγωμα των μισθών (0+0=14) δεν έπαιξαν κανένα ρόλο για την αύξηση του χρέους κατά 25% του ΑΕΠ σε μόλις τρία χρόνια!
Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε κε Τραπεζοφύλακα!
Το άσχημο είναι ότι σήμερα οδηγούμαστε σε ένα σπιράλ θανάτου της οικονομίας μέσω ύφεσης και διόγκωσης του χρέους με τις ίδιες νεοφιλελεύθερες συνταγές της περιόδου 1990-1993 υψωμένες εις το τετράγωνο σε ακόμη χειρότερο οικονομικό περιβάλλον από τότε!
Και αφού έχει προηγηθεί ο ολετήρας των δημοσίων οικονομικών της προηγούμενης πενταετίας που ακούει στο όνομα Καραμανλής Κωνσταντίνος ο Βους!Που ακολούθησε βεβαίως βεβαίως τον θεμελιωτή του κράτους των εργολάβων και της Ολυμπιακής φιέστας Κ.Σημίτη!
Παρηγορία έχουμε βέβαια ότι με τον παρά μας,με την δουλειά μας που χάνουμε οσονούπω και την υποθήκευση της χώρας στους δανειστές μας υπό αγγλικώ δικαίω παρακαλώ,γινόμαστε σοφότεροι!
Επιτέλους καταλάβαμε τι σήμαινε η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΘΑΣΟΚ το 2004 των Μάνου -Ανδριανόπουλου!
Ο Γιώργος μας είχε προειδοποιήσει από τότε με την μεταγραφή των οικονομικών αστέρων της Νέας Παραδοκρατίας! Αλλοίμονο !

ΥΓ
Επειδή η συζήτηση περι του τις πταίει και των απαιτούμενων λύσεων από οικονομικής πολιτικής μάλλον έχει εξαντληθεί και έχει κουράσει με κίνδυνο να μας παραλύσει επιπλέον η συνέχιση της,μήπως οι καπετάνισες να στρέψουν το τιμόνι σε οργανωτικά ζητήματα για το πως θα εκφραστεί η αντίθεση του 70% του Ελληνικού λαού στο ΔΝΤ,στην Κυβέρνηση ΓΑΠ σε πολιτικό,συνδικαλιστικό αυτοδιοικητικό και κοινωνικό επίπεδο;Κάθε μέρα που περνάει μας χώνουν πιο βαθιά στο λάκκο!
Θα βρούμε ένα ελάχιστο κοινό παρονομαστή με σεβασμό στην αυτονομία του καθενός μας για να δράσουμε φέρνοντας κάποιο αποτέλεσμα;
Θέλουμε όλοι την ελάφρυνση του χρέους με τον ένα η τον άλλο τρόπο;
Πάντως κανείς δεν θα τελεσφορήσει αν δεν είμαστε αποφασισμένοι για το χειρότερο δικη Σαμψών.Ασ το έχουμε υπόψιν αυτό.
Θέλουμε να πληρώσει το κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι;
Θέλουμε να μειωθούν οι έμμεσοι φόροι και να αυξηθούν οι άμεσοι με αναλογικό τρόπο;
Θέλουμε διαφάνεια και δημοκρατικό έλεγχο παντού;
Θέλουμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη; Θέλουμε τιμωρία των καταχραστών και μιζαδόρων;
Θέλουμε όσο το δυνατόν αναλογικότερο εκλογικό νόμο;
Θέλουμε στήριξη των παραγωγών και όχι των μεσαζόντων;
Θέλουμε μαζικό και ενωμένο συνδικαλιστικό κίνημα;
Θέλουμε αυτοδιοίκηση στη υπηρεσία του πολίτη ,βραχίονα του κοινωνικού κράτους και προστάτη του περιβάλλοντος ;
Θέλουμε το Σύνταγμα με τις όποιες αδυναμίες του να είναι σεβαστό από όλους;
Θέλουμε ασφαλιστικό σύστημα δημόσιο,βιώσιμο και αξιοπρεπές;
Τά θέλουμε αυτά και πολλά άλλα αυτονόητα τα περισσότερα οπότε τι περιμένουμε;ΤονΑγιο Βασίλη να μας τα φέρει;
Συμμαχία προοδευτικών,δημοκρατικών,εργαζομένων,ενεργών πολιτών για την έξοδο από την κρίση !
Κάθοδος παντού σε όλες τις εκλογές,με βάση το κοινό πρόγραμμα,περιοδικές θητείες όλων των εκλεγμένων σε όλα τα όργανα και όλες τις θέσεις με ετήσιο συνέδριο και μοναδικές θητείες! Δεκτοί πολίτες ,κόμματα ,κινήσεις,σωματεία,οργανώσεις,σύλλογοι που θα εκφράζονται με απλή αναλογική στα όργανα που θα προκύψουν απτο συνέδριο!
Πως σας φαίνεται;
"Εκείνοι δρούν" κιεμείς κοιτάμε!
Συγγνώμη αν παρασύρθηκα σε σεντόνι!

nikos__alfa είπε...

Τι ωραία που τα λέει ο απολογητής του Μητσοτάκη!
Ώστε οι μεγάλες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών επί υπουργίας Μάνου η διάλυση του φορολογικού μηχανισμού και η κατάρευση των εσόδων από άμεση φορολογία,όπως επίσης και ο στασιμοπληθωρισμός και η τεράστια ύφεση που επέφεραν η αύξηση των έμμεσων φόρων (θυμάστε το πενηντάρικο στην βενζίνη εν μια νυχτί φαντάζομαι)και η "απελευθέρωση" της αγοράς σε συνδυασμό με το πάγωμα των μισθών (0+0=14) δεν έπαιξαν κανένα ρόλο για την αύξηση του χρέους κατά 25% του ΑΕΠ σε μόλις τρία χρόνια!
Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε κε Τραπεζοφύλακα!
Το άσχημο είναι ότι σήμερα οδηγούμαστε σε ένα σπιράλ θανάτου της οικονομίας μέσω ύφεσης και διόγκωσης του χρέους με τις ίδιες νεοφιλελεύθερες συνταγές της περιόδου 1990-1993 υψωμένες εις το τετράγωνο σε ακόμη χειρότερο οικονομικό περιβάλλον από τότε!
Και αφού έχει προηγηθεί ο ολετήρας των δημοσίων οικονομικών της προηγούμενης πενταετίας που ακούει στο όνομα Καραμανλής Κωνσταντίνος ο Βους!Που ακολούθησε βεβαίως βεβαίως τον θεμελιωτή του κράτους των εργολάβων και της Ολυμπιακής φιέστας Κ.Σημίτη!
Παρηγορία έχουμε βέβαια ότι με τον παρά μας,με την δουλειά μας που χάνουμε οσονούπω και την υποθήκευση της χώρας στους δανειστές μας υπό αγγλικώ δικαίω παρακαλώ,γινόμαστε σοφότεροι!
Επιτέλους καταλάβαμε τι σήμαινε η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του ΘΑΣΟΚ το 2004 των Μάνου -Ανδριανόπουλου!
Ο Γιώργος μας είχε προειδοποιήσει από τότε με την μεταγραφή των οικονομικών αστέρων της Νέας Παραδοκρατίας! Αλλοίμονο !

ΥΓ
Επειδή η συζήτηση περι του τις πταίει και των απαιτούμενων λύσεων από οικονομικής πολιτικής μάλλον έχει εξαντληθεί και έχει κουράσει με κίνδυνο να μας παραλύσει επιπλέον η συνέχιση της,μήπως οι καπετάνισες να στρέψουν το τιμόνι σε οργανωτικά ζητήματα για το πως θα εκφραστεί η αντίθεση του 70% του Ελληνικού λαού στο ΔΝΤ,στην Κυβέρνηση ΓΑΠ σε πολιτικό,συνδικαλιστικό αυτοδιοικητικό και κοινωνικό επίπεδο;Κάθε μέρα που περνάει μας χώνουν πιο βαθιά στο λάκκο!
Συνεχίζεται..

You Pay Your Crisis είπε...

νικο-αλφα,

βαζεις τοσα ζητηματα, που ουτε ενα πολιτικο δεν μπορει να τ' αντιμετωπισει, ποσο μαλλον ενα βλογ.
Οσον αφορα τα οργανωτικα αναρτουμε και υποστηριζουμε καθε κινηση, μαζωξη, εκδηλωση και κινηματικη πρωτοβουλια.
Προσπαθουμε να μην μας ξεφευγει τιποτα.

Απ' οσο βλεπεις διεργασιες γινονται και εκτος και εντος κομματων.

Για το τι θελει ο λαος, δεν ειμαι σιγουρη αν εχει πειστει οτι το ΔΝΤ δεν ειναι μονοδρομος. Εκτος απο τις δημοσκοπησεις (που ειναι και τζαμπα) αυτο το 70% δεν εχει φανει καπου αλλου σε τετοιο βαθμο.

Τιθενται θεματα παραμονης στην ΟΝΕ, σαν προταση εξοδου απο την κριση. Ποσοι νομιζεις ειναι πεπεισμενοι για την πανακεια της εξοδου; Οχι πολλοι παντως απο αυτους που θεωρουν οτι το ΔΝΤ δεν ειναι μονοδρομος.

Η αποψη μου (cynical) ειναι οτι αυτο που μπορουμε να κανουμε σαν βλογ ειναι να κυκλοφορουμε ολες τις δυνατες αποψεις περι εξοδου απο την κριση, μιας και ειναι ακομα ολα ανοιχτα. Πιστευω οτι ετσι βοηθαμε τον κοσμο και εμας τις ιδιες να διαμορφωσουμε αποψη.


Πες τι συγκεκριμενα θα ηθελες να καναμε απ' αυτη εδω τη θεση. Ειλικρινα το ρωταω.

Να κανουμε μια αλλη δημοσκοπηση; Υπαρχουν διαφορες κινησεις που φτιαχνονται: Το μετωπο Αλαβανου, η Πρωτοβουλια οικονομολογων, η πρωτοβουλια για την ενοτητα της αριστερας, οι πρωτοβουλιες πολιτων, κα

ποιος θα τις ενωσει ομως αυτες;
Κινειται κοσμος προς αυτη την κατευθυνση. Θελει χρονο...

Πώς αλλιως;

cynical

Alsino είπε...

Ο κύριος καμαρας στέλεχος της ιδιωτικής τράπεζας με τον παραπλανητικό τίτλο "τράπεζα της ελλάδος" (ωσάν να πρόκειται περί δημόσιας τράπεζας), ξεχνά να αναφέρει τον κυριότερο λόγο της εκτόξευσης του δημοσίου χρέους την τετραετία 1981-1985.

Ο λόγος αυτός ήταν η κρατικοποίηση των "προβληματικών επιχειρήσεων" και η εθνικοποίηση των χρεών τους που προστέθηκαν στο δημόσιο χρέος.

Αργότερα ο ακατονόμαστος άρχων του τρόμου, που τόσο δείχνει να λατρεύει ο κύριος καμάρας, επαναιδιωτικοποίησε τις "προβληματικές επιχειρήσεις" αλλά διατήρησε το χρέος τους στις πλάτες του δημοσίου.


Απορία:
Γιατί μας βάζετε να διαβάζουμε τις μπούρδες αυτών των θλιβερών απολογητών?

Αν θέλουμε κουτόχορτο, έχουμε τα αστικά ΜΜΕ γιαυτό

pentanostimi είπε...

@nikos-alfa
ειναι μεγάλη τιμη για τις οικοδέσποινες να εκτιμουν [πολλοί'''']τις δυνατότητες παρέμβασής τους ωστε να προχωρήσουν τα πράγματα
Προσωπική μου αποψη ειναι πως αρκετά εχουμε ζυμωθεί,αρκετά μάθαμε απο τους οικονομολογους ακι τους αναλυτές.ΑΛΛΑ,λειπει ο ΚΑΝΕΝΑΣ
αυτο που ζητέι δηλαδή,εστω δημοσκοπικά ο κόσμος.Ο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ειναι αναγκη να ειναι ενα προσωπο.μπορει να ειναι μια συλλογικότητα ,κομμα,μετωπο κλπ
Και οπως λέει η συνερ-ΓΑΤΑ μου,φτιαχτηκαν πολλα και απο αυτά.
Τεινω να πιστέψω πως δεν εχει ωριμάσει ο κόσμος για να βάλει φωτιά στα τόπια-ενω η Αριστερά διαβουλευεται με το πάσο της.παντως αν υπάρχουν ιδέες για παρεμβάσεις ας διατυπωθούνεπιδε

cynical είπε...

Alsino

η αναιρεση των λεγομενων του κ. Καμαρα εδω στα σχολια ηταν μια πολυ χρησιμη δουλεια, που δεν θα γινοταν αν δεν ανεβαζαμε αυτο το αρθρο.

Αλλωστε, δεν ανεβαζουμε μονο κειμενα με τα οποια συμφωνουμε. Αλλά κειμενα που εκφραζουν μια αποψη που μας φαινεται στοιχειοθετημενη. Γιαυτο υπαρχουν τα σχολια και ο διαλογος, για να βγαινει η αληθεια...

cynical

nikos__alfa είπε...

Καπετάνισσες γεια σας και πάλι!
Επέστρεψα και πρέπει να δηλώσω,επειδή μεσολάβησε εκείνο το "μήπως", ότι θαυμάζω απεριόριστα την ποιότητα και τον όγκο της δουλειάς που κάνετε, σε τέτοιο βαθμό, που δυσκολευόμαστε να παρακολουθήσουμε τους ποταμούς πληροφοριών που ξεχύνεται από το κοινό σας Μπλόγκ!
Επίσης βλέπω με χαρά τον μετρητή ροής να επιταχύνει όλο και περισσότερο απόδειξη ότι αυτή η δουλειά βρίσκει όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση αλλά και ότι τα σχόλια μάλλον έχουν μειωθεί καθώς ένα πέπλο απογοήτευσης απλώνεται σόλη τη χώρα αποτέλεσμα του γεγονότος ότι αυτή η αδιέξοδη,άδικη πολιτική κατεδάφισης των συμφερόντων των πολλών και ενίσχυσης των συμφερόντων των ολίγων που προωθείται από το τρίγωνο του "διαβόλου" ΘΑΣΟΚ- ΛΑΟΣ- καπιταλιστών, υπό την εγγύηση, μην ξεχνάμε, της Ν.Παραδοκρατίας,γίνεται κάθε μέρα που περνά μια ολοένα και πιο οδυνηρή πραγματικότητα που συνιστά πια μια ιστορική ήττα του κόσμου της εργασίας αλλά και της δημοκρατίας μας όπως λειτούργησε από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα!
Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η επέλαση των αντιδραστικών δυνάμεων θα συνεχιστεί δριμύτερη όχι μόνο εδώ αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη στην οποία πολλές ελπίδες είχαμε εναποθέσει και ακόμη για πάρα πολλούς αντιπροσωπεύει γενικά μια καλύτερη προοπτική, γιαυτούς που βρίσκονται στους κόλπους της, ιδίως για τα μέλη της ΟΝΕ.
Αυτή λοιπόν η ιστορική ήττα που επικυρώθηκε χθες με την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νομοσχεδίου πρέπει με κάθε δυνατό τρόπο να ανατραπεί γιατί το μνημόνιο με την τρόικα και το πολιτικό κατεστημένο υπηρέτη των γνωστών νταβαντζήδων οδηγεί τη χώρα και το λαό μας σε μια ανευ προηγουμένου οικονομική ,κοινωνική και γεωπολιτική υποβάθμιση!
Μίλησα πριν για ήττα της δημοκρατίας μας, καθώς ποιος αμφιβάλλει πλέον ότι η χώρα δεν κυβερνάται από την εκλεγμένη κυβέρνηση της αλλά από την εξωχώρια και εσωχώρια γερουσία
των δανειστών της όπως πολύ εύστοχα περιγράφει ο Νόαμ Τσόμσκυ ότι γίνεται παγκοσμίως στο πρώτο άρθρο που δημοσιεύσατε εδω, αν θυμάμαι καλά, με τίτλο "Κρίση και Ελπίδα.Η δικιά τους και η δικιά μας!" Μια οικονομική γερουσία που παίρνει και θα παίρνει αποφάσεις για τα δικά της συμφέροντα και των συμμάχων της του εφοπλιστικού ,βιομηχανικού,τραπεζικού,εμπορικού και εργολαβικού κεφαλαίου οι οποίοι ελέγχουν με όρους υποταγής την κυβέρνηση,την ηγεσία της Ν.Δημοκρατίας και τα παρακλάδια της (ΛΑΟΣ και Κόρη)ακόμη και τμήματα της Αριστεράς, όπως υποδεικνύουν οι τελευταίες εξελίξεις στον Συνασπισμό,κάτω από ένα ασφυκτικό κλοιό παραπληροφόρησης που δημιουργούν τα τηλεοπτικά κανάλια και οι περισσότερες εφημερίδες που είναι ιδιοκτησία φυσικά των ίδιων,ελάχιστων, ανθρώπων ,σε ένα πλαίσιο λειτουργίας των ΜΜΕ απεριόριστης εταιριοκρατίας!Είναι λοιπόν φανερό ότι όποιος επικαλείται αυτά τα περί νεοεκλεγμένης κυβέρνησης και ομαλώς λειτουργούσης δημοκρατίας ,αν δεν είναι συνένοχος ,αυτοπροσδιορίζεται σαν υπηρέτης του καθεστώτος!Το τελευταίο μια μικρή παρένθεση.
Το ερώτημα είναι:μπορούσε να γίνει αλλιώς;Ηταν δυνατόν με τέτοια υπεροπλία μέσων με έλεγχο της κυβέρνησης,της ενημέρωσης,των μεγάλων συνομοσπονδιών ,ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ,τοπικής αυτοδιοίκησης κλπ το λαικό κίνημα των εργαζομένων της νεολαίας,η περίφημη μεσαία τάξη που σε τέτοιο βαθμό πρώτη φορά υποβαθμίζεται σήμερα,οι αγρότες που ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι έρχεται και γιαυτούς,να φρενάρουν και πολύ περισσότερο να ανατρέψουν, αυτήν την ολοφάνερα σχεδιασμένη πολιτική προς όφελος της ολιγαρχίας, με μονοήμερες απεργίες,με κάποια συλλαλητήρια και με πρωτοβουλίες γειτονιάς,με τέτοια πολυδιάσπαση δυνάμεων και στόχων;
Αναμφισβήτητα αυτοί που συμμετέχουν στα παραπάνω κάτω από το βάρος της οικονομικής ανέχειας και των δανείων,της ανεργίας η της απειλής της απόλυσης είναι αξιοθαύμαστοι,αλλά το αποτέλεσμα μας βάζει στην θέση της Αργεντινής,για το Μουντιάλ λέω,ακόμη μια φορά!
Χρήσιμος είναι ο ανταρτοπόλεμος αλλά η νίκη για το λαό θα έρθει μόνο με ολομέτωπη αντεπίθεση αφου προηγηθεί καθορισμός των στόχων και κατάλληλη συγκέντρωση δυνάμεων!
Συνεχίζεται..

You Pay Your Crisis είπε...

Γεια σου Νικο

ακομα συλλογικο αιτημα δεν εχει διαμορφωθει, και ειναι φυσιολογικο αφου υπαρχει μια βαθια τομη στην αριστερα τουλαχιστον. Ναι ή οχι στην ΟΝΕ.
ΤΟ να αποσυρθει το μνημονιο μονο ειναι ενα στειρο αιτημα, αν δεν πειστει ο κοσμος τι θα μπει στη θεση του.

Γινονται οπως σου ειπα και προηγουμενως εντατικες προσπαθειες να υπαρξει συγκλιση.
Πιστευω οτι θα γινει, γιατι υπαρχει αναγκαιοτητα και θεληση.

Με τα κειμενα που επισημαινουμε και αναδημοσιευουμε πιστευουμε οτι τροφοδοτουμε το δημοσιο διαλογο με επιχειρηματα πανω στα πιο καιρια ζητηματα.

Η καπετάνισσα cynical