Στην Κύπρο, εγκλωβισμένοι λέγονται οι ελληνοκυπριακοί πληθυσμοί που παρέμειναν στα χωριά τους στο Βορρά μετά την εισβολή του 1974.
Στην Ελλάδα, εγκλωβισμένοι είναι όσοι ζουν και εργάζονται στην χώρα χωρίς να έχουν τα οικονομικά, οικογενειακά ή εκπαιδευτικά μέσα να μεταναστεύσουν με καλές οικονομικές προϋποθέσεις στο εξωτερικό. Είναι αυτοί που θα αποτελέσουν τα πρότυπα θύματα της ασιατικοποίησης του Κεφαλαίου στην Ευρώπη: τρομοκρατημένοι μην χάσουν την πενιχρότατα αμοιβόμενη δουλειά τους, με δραστικές περικοπές στην κοινωνική πρόνοια για την υγεία τους και τα παιδιά τους, χωρίς ελπίδα για βιώσιμη σύνταξη, ζώντας με τον συνεχή φόβο της επόμενης δόσης, στοιχειωμένοι απ' τις φρικτές φήμες σεναριών καταστροφής, με το μυαλό στις σκηνές τραγωδίας που εξελίσσονται καθημερινά στις δημοπρασίες περιουσιών, θα μάθουν να ζουν και να εργάζονται με λιγότερα χρήματα, λιγότερα δικαιώματα, λιγότερες ελπίδες. Όσοι ξεφεύγουν από την νέα φουκωική πειθαρχία που επιβάλλει η οικονομική ανάγκη θα διαπομπεύονται, έτσι δείχνουν τα πράγματα, με όλο και μεγαλύτερη ξεδιαντροπιά, χωρίς την στοιχειώδη τήρηση δεοντολογικών κανόνων: όνομα, επίθετο, φωτογραφία προσώπου αρκούντως ταλαιπωρημένου ώστε να δείχνει εκ των προτέρων ένοχο, ενοχοποιητικά περιεχόμενα βιβλιοθήκης.
Όλες οι ενδείξεις συνηγορούν: το έδαφος είναι έτοιμο για το χτίσιμο μιας εύκρατου κλίματος εργασιακής φυλακής στα νοτιοανατολικά της Ε.Ε που θα τροφοδοτεί με φτηνή εργασία τις δοκιμαζόμενες οικονομίες των αναπτυγμένων κρατών, οι οποίες τρέφουν ακόμα ελπίδες ότι μπορούν να τονώσουν τις αγορές τους μέσα από την διαμόρφωση ενός νέου κύματος οικονομικιστικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην ημιναναπτυγμένη περιφέρεια. Και η διαφήμιση το είπε ήδη, με τον τρόπο του ασυνειδήτου, με μια ψηφιακά στημένη οπτική παράλλαξη: οι κολώνες των ερειπωμένων ναών ως σίδερα του νέου εγκλωβισμού για όσους δεν έχουν την τύχη να αγοράζουν ήδη ακίνητα στο Λονδίνο. Και από την πλευρά της θεωρίας --οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής-- τα πράγματα γίνονται απλά και ξεκάθαρα: ή είσαι με τους εγκλωβισμένους ή κάνεις την πάπια. Ή είσαι έμπρακτα αλληλλέγγυος με τα θύματα του επερχόμενου ολέθρου ή ελπίζεις να τη βγάλεις κάνοντας ησυχία για να μην ενοχληθούν οι θύτες.
Η αντίληψη της χρονικότητας που έχουν επιβάλλει επί χρόνια τα ΜΜΕ είναι ότι και η μεγαλύτερη καταστροφή δεν μας αφορά για περισσότερο από τρία εικοσιτετράωρα. Ε, αυτή η καταστροφή είναι εξαίρεση στον κανόνα του μηντιακού short attention span και της φαστ φουντ πολιτικής των επιφυλλίδων. Έχει εξελιξιμότητα, έχει διακυμάνσεις, κορυφώσεις, επίπεδα εκδήλωσης, γκρανταρισμένα βάθη απελπισίας. Όσοι από μας αντέχουν, για όσο αντέχουν, για όσο οι συγκυρίες και τα μέσα τους τους το επιτρέπουν, έχουν ένα καθήκον να εκπληρώσουν: να εκθρέψουν μία νέα πολιτική βούληση μέσα από τις στάχτες της προ πολλού χρεοκωπημένης "αριστεράς".
Να κρατήσουν παρέα στους απελπισμένους, να ενημερώνουν, να ενθαρρύνουν, να διασπείρουν, να ενώνουν τις αδύναμες υπάρξεις των ανώνυμων με μια κλωστή πίστης, με μια ίνα ελπίδας. Ο δρόμος που απλώνεται τώρα μπροστά μας θα είναι μακρύς και δύσβατος, γεμάτος πίκρα και απογοητεύσεις, γεμάτος ανήμπορη οργή και αδιέξοδη απελπισία. Μπορεί να μη ζήσουμε να δούμε το τέλος του --ποιος να το ξέρει; Αλλά ορισμένα πράγματα στη ζωή δεν τα διαλέγεις. Σε διαλέγουν αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου