ΠΗΓΗ: ΔΡΟΜΟΣ
Του Μάρκου Δεληγιάννη.
Χρόνια τώρα η ίδια απορία τριβελίζει το μυαλό μου: Πώς κακοστημένες παραστάσεις, από θιάσους-μπουλούκια καταφέρνουν, όχι μόνο να επιζούν, αλλά και να θριαμβεύουν; Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι κάκιστοι ηθοποιοί με κοιλιές έτοιμες να διαρραγούν από υπερχείλιση, θέλγουν αφτιά και μάτια θεατών; Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι περιφερόμενοι διεκπεραιωτές κακογραμμένων σεναρίων να διαστρέφουν προαιώνιες έννοιες λέξεων κι οι ακροατές να δέχονται με απάθεια τους τόσους βιασμούς;
Αναρωτιέμαι: Τόσο εύκολα υπερισχύει το ψέμα;
Αναρωτιέμαι: Τόσο εύκολα υπερισχύει το ψέμα;
Λέξεις που συγκλόνισαν το είναι μας, αφού ξεπέζεψαν από της νιότης το άρμα, αφέθηκαν στις ορέξεις των βαρύγδουπων ανακριτών στα νυχτερινά ραντεβού των οκτώ, να κοσμούν το πολύχρωμο πάνελ της εκπόρνευσης της αλήθεια. Λέξεις που ξέπεσαν σε ρόλο διακοσμητικό: Να διαλαλούν τον ερχομό του γενικού ξεπουλήματος! Ενώ οι δρόμοι βογκάνε κάτω από τα κουρασμένα βήματα της μοναχικής μας οδοιπορίας, τα μεγάφωνα, ακούραστα, υμνούν αποστειρωμένους κόλπους, οι τυφλοί στα ρείθρα των σπασμένων πεζοδρομίων εκλιπαρούν ελεημοσύνη κι η επιγραφή: «Απαγορεύεται η στάθμευση τροχοφόρων» αυτοσαρκάζεται. Πάει καιρός που κανείς δεν την προσέχει.