Έλλειμμα, μνημόνιο και Εξεταστική: Ποιον συμφέρει η συγκάλυψη; Του Π.Παναγιώτου

ΠΗΓΗ: tvxs.gr
του Π. Παναγιώτου

Αναλαμβάνοντας τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα το 2009, ο κ. Γ. Παπανδρέου κατηγόρησε την απελθούσα κυβέρνηση για εγκληματική απόκρυψη του ελλείμματος και παραποίηση των δημόσιων στατιστικών στοιχείων και αφού σύστησε μία νέα ελληνική στατιστική υπηρεσία προχώρησε στη μεγαλύτερη αυξητική αναθεώρηση ελλείμματος που έχει πραγματοποιήσει ποτέ αναπτυγμένη χώρα. Το αποτέλεσμα ήταν ένας διεθνής πανικός που προκάλεσε μαζικές πωλήσεις ελληνικών περιουσιακών στοιχείων, μεταξύ των οποίων και ελληνικών ομολόγων, οδηγώντας σε δραματική αύξηση του κόστους κρατικού δανεισμού, στον αποκλεισμό της Ελλάδας από τις αγορές κεφαλαίων και τελικά στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κρίση. Άρθρο- έρευνα  του Πάνου Παναγιώτου, Χρηματιστηριακός Τεχνικός Αναλυτής. 

Με τη χώρα στα πρόθυρα της πτώχευσης τους πρώτους μήνες του 2010, ο κ. Παπανδρέου βρέθηκε να έχει δύο βασικές επιλογές: είτε να προχωρήσει σε μία γενναία αναδιάρθρωση κάνοντας το χρέος βιώσιμο ώστε η όποια δημοσιονομική προσαρμογή ακολουθούσε να μπορούσε να πετύχει χωρίς να δημιουργήσει ένα καταστροφικό κύκλο ύφεσης που θα ταλαιπωρούσε την Ελλάδα για δεκαετίες είτε να αποφύγει την αναδιάρθρωση και να επιχειρήσει το ακατόρθωτο, δηλαδή να καταστήσει το χρέος βιώσιμο ακολουθώντας μία αποπληθωριστική πολιτική βάναυσης λιτότητας

Με σημαία του το επιχείρημα περί ανάκτησης της αξιοπιστίας της χώραςεπέλεξε το δεύτερο και μέσα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα υπέστη τη μεγαλύτερη ύφεση που καταγράφηκε σε αναπτυγμένο κράτος από τα τέλη του 1700 (στοιχεία BBC).

Στο μεσοδιάστημα η κυβέρνηση πριν από το ΠΑΣΟΚ, δια στόματος ενός εκ των υπουργών οικονομικών της, αρνήθηκε την κατηγορία για απόκρυψη του πραγματικού μεγέθους του ελλείμματος και αντέστρεψε το τραπέζι, κατηγορώντας την κυβέρνηση Παπανδρέου ότι φούσκωσε επίτηδες το έλλειμμα.

Έρχονται νέα μέτρα σε δύο δόσεις

ΠΗΓΗ: Capital.gr

της Δήμητρας Καδδά

Νέα μέτρα το Μάρτιο του 2013, για να κλείσει το κενό των €6,4 δισ. τη διετία 2015-2016, και εάν αυτά δεν επαρκούν νέες παρεμβάσεις έως τέλος Αυγούστου (που περιλαμβάνουν πρόσθετη κατάργηση φοροαπαλλαγών και επτώσεων, και χρονική επέκταση παρεμβάσεων περιορισμένης ισχύος, π.χ. μείωση αριθμού συμβασιούχων, που έληγε το 2014), προβλέπει το νέο προσχέδιο του μνημονίου.

Προβλέπει ακόμη τις ρήτρες λήψης πρόσθετων μέτρων, επιτροπεία του λογαριασμού καταβολής των δόσεων, αλλά και τη ρήτρα πρόσθετης περικοπής δαπανών σε περίπτωση απόκλισης του στόχου των αποκρατικοποιήσεων, με ανώτατο πλαφόν 1 δισ. ευρώ ετησίως.

Στο προσχέδιο του μνημονίου που συζητήθηκε από το Eurogroup και οδεύει προς  οριστικοποίηση από τις υπηρεσίες της Κομισιόν,  έχουν έχουν προστεθεί μία σειρά από μέτρα. Μεταξύ αυτών, προβλέπεται η επαναφορά του έκτακτου φόρου σε σκάφη αναψυχής, πισίνες και είδη πολυτελείας από το 2014, η κατάργηση των αυτόματων προαγωγών στις ένοπλες δυνάμεις, η εφαρμογή εντός του 2012 του νέου μισθολογίου στους υπαλλήλους της Βουλής, περικοπές σε αμοιβές βουλευτών αλλά και αιρετών, πρόσθετες περικοπές στο εκπαιδευτικό προσωπικό, καθώς και καθολικές περικοπές στο εφάπαξ χωρίς όριο.

Ο Μύθος του Πελατειακού Κράτους

ΠΗΓΗ: Μωρίας Εγκώμιον

Σουλτάνης Γρ.

Ο μύθος του πελατειακού κράτους, έχει γίνει η βασική ιδέα της καθεστωτικής ιδεολογίας, με την οποία η κυρίαρχη τάξη ενορχηστρώνει την αναγκαία συναίνεση, για την καρατόμηση του κοινωνικού κράτους και την κινεζοποίηση των εργαζόμενων. Το επιχείρημα εδράζεται στο υποτιθέμενο γεγονός ότι το πελατειακό κράτος είναι κατασκεύασμα συλλήβδην της μεταπολίτευσης, δηλαδή όλων των τάξεων, και αποτελεί απόδειξη του ότι «ξοδεύαμε περισσότερα από όσα παράγαμε». Η θυμική ισχύς αυτού του επιχειρήματος-που διεγείρει την ευθιξία του κάθε νοικοκυραίου-, είναι ιδιαίτερα φανερή στις αυτοχειρίες αλλά και στην συλλογική οσφυοκαμψία. Η ίδια ρητορική και μηχανισμός ελέγχου, χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις χώρες των PIGS, προκειμένου να μην υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε πελατειακό κράτος, αλλά ένα κράτος φέουδο μιας τάξης, σε βάρος των χαμηλών τάξεων. 

Το αξιοπερίεργο είναι ότι ακόμη και μια μερίδα της αριστεράς-εκτός βέβαια της νεοφιλελεύθερης, τύπου ΔΗΜΑΡ-, έχει αποδεχτεί και ενσωματώσει στο λεξιλόγιό της τον εν λόγω μύθο.

Ο εκβιασμός δεν είναι πατριωτισμός

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Σταύρος Χριστακόπουλος

Αυτό το ρημάδι το «πατριωτικό καθήκον», το οποίο ανέσυρε χθες ο Γιάννης Στουρνάρας για να δικαιολογήσει τον εκβιασμό προς τα ασφαλιστικά ταμεία και όλους τους υπόλοιπους κατόχους ομολόγων στο εσωτερικό, δεν είναι δικό του εφεύρημα.

Από τον Γ.Α. Παπανδρέου, την εποχή που μας έσερνε στην άβυσσο των μνημονίων, μέχρι την υπό τον Σαμαρά συγκυβέρνηση των τριών, με κορώνες περί πατριωτισμού δικαιολογούν όλα τα εγκλήματα εις βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας οι ολίγιστες ηγεσίες της.

Μόνο που το έργο, το οποίο αναγγέλλει ο Στουρνάρας, το έχουμε ξαναδεί: με το PSI επί Παπαδήμου, που άφησε πίσω του συντρίμμια. Όχι μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία είδαν διά της βίας να κουρεύονται τα αποθεματικά τους, αλλά και στους ταλαίπωρους μεμονωμένους αποταμιευτές, εκ των οποίων κάποιοι πριν από λίγες μέρες «στόλιζαν» με γιαούρτια και μουσταλευριές το πορτρέτο του προέδρου της Ν.Δ. στα γραφεία της στη Συγγρού.

Μόνον 1,9 δισ. στην αγορά από τη δόση του δανείου

ΠΗΓΗ:  sofokleousin.gr

Φρούδες θα αποδειχθούν οι ελπίδες των επιχειρήσεων, που περίμεναν επί μήνες την εκταμίευση της δόσης της τρόικας, ελπίζοντας ότι το Δημόσιο θ' αρχίσει να πληρώνει τις ληξιπρόθεσμες οφειλές του. Από τα 34,4 δισ. που θα εκταμιευθούν σε πρώτη φάση τον Δεκέμβριο, μόλις 1,65 δισ. θα διατεθούν για πληρωμές σε προμηθευτές, εργολάβους και πάσης φύσεως επιχειρήσεις που έχουν λαμβάνειν από το Δημόσιο. Κάποια επιπλέον μικροποσά μπορεί να δοθούν το πρώτο τρίμηνο του επομένου έτους, με την εκταμίευση των υπόλοιπων "κομματιών" της δόσης - η οποία όμως θα εξαρτηθεί από την υλοποίηση ή μη προγραμματισμένων μεταρρυθμίσεων.

Οπως επισημαίνεται σε ανάλυση της Eurobank, μετά την έγκριση των χθεσινών αποφάσεων του Eurogroup από κοινοβούλια χωρών της Ευρωζώνης και από το ΔΝΤ, θα δοθεί στην Ελλάδα το βασικό "κομμάτι" της δόσης, ποσού 34,4 δισ. ευρώ. Από αυτά, 23,8 δισ. θα διατεθούν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τα υπόλοιπα 10,6 δισ. θα καλύψουν δημοσιονομικές ανάγκες.

Γιατί και για ποιόν ο περισσότερος χρόνος και χρήμα ; Tου Κ. Καλλωνιάτη

Πηγή: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη

Όπως αναμενόταν, έστω και με δυσκολίες στο τελικό παζάρι, ΕΕ και ΔΝΤ συμφώνησαν μία λύση για την Ελλάδα με την τελευταία φυσικά στο περιθώριο. Η λύση δίνει ανάσα στην οικονομία από πλευράς ρευστότητας και τονώνει την εμπιστοσύνη των αγορών πως η χώρα δεν κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, ενώ ενισχύει τις προσδοκίες πως η τελευταία θα μπορέσει βαθμιαία να σταθεί στα πόδια της και να προχωρήσει τον δύσκολο δρόμο της ενοποίησης.

Παρ’ όλα αυτά η συμφωνία για την Ελλάδα δεν συνιστά οριστική και βιώσιμη λύση για το χρέος της, ούτε σημαίνει πως η Ευρώπη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί όπως έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει χωρίς μαζική διαγραφή των 2/3 περίπου του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει βιώσιμη λύση για την οικονομία, παρά μόνον παράταση της συντήρησης της στην εντατική με την ίδια πολιτική που την έστειλε εκεί. Κι αυτή η διαγραφή επειδή δεν μπορεί να γίνει μόνο για την Ελλάδα προϋποθέτει την δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης με δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμικές κατοχυρώσεις που, αλίμονο, ακόμη δεν υπάρχουν. 

Η συμφωνία του Eurogroup για το χρέος και τη δόση, του Γιάννη Βαρουφάκη

ΠΗΓΗ: tvxs

του Γ. Βαρουφάκη

Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.

Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.

1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.

2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.

3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.

Συμφωνία για .. θαύμα, του Πάνου Παναγιώτου

ΠΗΓΗ: tvxs

του Π. Παναγιώτου

Μία διακρατική ‘συμφωνία ή σύμβαση’ είναι, σύμφωνα με τον ορισμό της, ‘μια γραπτή ή προφορική σύμπτωση βουλήσεων (συμφωνία - agreement) μεταξύ περισσοτέρων κρατών με στόχο τη δημιουργία νομικών δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, δεσμευτικών για τα μέρη που υπογράφουν».

Από την άλλη πλευρά ως ‘θαύμα’ χαρακτηρίζεται κάθε συμβάν που με τα καθιερωμένα, επιστημονικά αποδεκτά, κριτήρια θεωρείται "ανεξήγητο" και που αποτελεί ένα στατιστικά απίθανο αλλά θετικό γεγονός.

Ο λόγος που δημιουργήθηκε η ανάγκη για τη ‘συμφωνία’ της 27ης Νοεμβρίου για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης είναι ότι όλες οι προηγούμενες ‘συμφωνίες’ απέτυχαν γιατί επεδίωκαν το στατιστικά απίθανο και επιστημονικά ανεξήγητο. Έτσι έθεταν ως προϋπόθεση για την ευόδωση τους την επίτευξη από την Ελλάδα παγκόσμιων δημοσιονομικών και οικονομικών ρεκόρ που, προφανώς, μόνο με θαύμα θα μπορούσαν να επιτευχθούν (το θέμα έθιξα πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2010 σε συνέντευξη στο Mega και στη συνέχεια σε εκτενή αρθρογραφία, βλ. «το ελληνικό κυνήγι παγκόσμιου δημοσιονομικού ρεκόρ» 4 Μαΐου, 2010, συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο «Υπόθεση Ελληνική Κρίση» Εκδόσεις Λιβάνη).

SPIEGEL: Denying Reality Germany's Ongoing Refusal to Forgive Greek Debt

The International Monetary Fund believes that the only way to reduce Greek debt to a sustainable level is by way of a debt haircut involving the country's government creditors. But with an election approaching, Germany has refused to consider the proposal. Reality is on the IMF's side. 

By SPIEGEL Staff

An elegant appearance is important to Christine Lagarde. The head of the International Monetary Fund (IMF) wears her short hair carefully coiffed, and diamonds glitter on her manicured fingers. When she talks about global financial issues, she hardly ever raises her voice. Her colleagues at the Washington-based financial authority call her "Ms. Perfect."

But last Tuesday Lagarde, who was once French finance minister, was having trouble keeping her composure. She had hurried back to Europe from Asia to attend the latest in a series of Euro Group crisis meetings on Greece. And even though she had a fever and felt weak from the flu, she began to raise her voice as she spoke. For Greece to recover, she insisted, creditor countries would have to forgive the government in Athens a large share of its debt. "Nothing else will work," Lagarde said.

But the group, most notably Germany's impassive Foreign Minister Wolfgang Schäuble, from Chancellor Angela Merkel's Christian Democratic Union (CDU), refused to budge. The meeting ended unsuccessfully at around 5 a.m. and was adjourned until this Monday.

Το Ξεπούλημα της Αν. Γερμανίας: VIDEO

27EUROPE S02EP05 TREUHAND από 27europe

Δεν μας φοβίζουν τα νέα μέτρα (αυτοί θα έπρεπε να φοβούνται…)

ΠΗΓΗ: Eagainst

Συγγραφική ομάδα glid2

Λίγους μόλις μήνες από τις τελευταίες εκλογές, η τρικομματική κυβέρνηση έχει ήδη φροντίσει να διαλύσει τις αυταπάτες όσων την εμπιστεύτηκαν. Όλες οι προεκλογικές εξαγγελίες για επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου ή απαγκίστρωση απ’ αυτό ξεχάστηκαν και τη θέση τους πήρε η κλιμάκωση της βάρβαρης πολιτικής της τελευταίας διετίας, με τη λήψη του πιο σκληρού πακέτου μέτρων από την αρχή της κρίσης. Πρόκειται για μέτρα πολλαπλάσια απ’ του Φεβρουαρίου, που ενώ αρχικά ανέρχονταν στο ύψος των 11,5  δισ. ευρώ, έφτασαν τα  13,5 δισ. ευρώ κατά την ψήφισή τους για ν’ αποκαλυφθεί ότι τελικά αγγίζουν τα 18,9 δισ. χωρίς να υπολογίσουμε τις ρήτρες αυτόματης αναπλήρωσης που επέβαλε η τρόϊκα. Με άλλα λόγια πρόκειται για μέτρα που ξεπερνούν το 8,5 % του ΑΕΠ και τα οποία είναι βέβαιο ότι θα βαθύνουν την ύφεση, θα αυξήσουν την ανεργία και θα οδηγήσουν στην εξαθλίωση την συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού.

Κύριοι άξονες αυτών των μέτρων που ταιριάζουν περισσότερο σε κατοχική κυβέρνηση, είναι οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, η περιστολή κάθε κοινωνικής δαπάνης, η κατεδάφιση της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας, η διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού συστήματος και κυρίως οι νέες, πέρα από κάθε λογική αυξήσεις φόρων που κυριολεκτικά εξοντώνουν τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Παράλληλα, στον τομέα των εργασιακών έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση για μια σειρά ρυθμίσεων που αν υλοποιηθούν, θα γυρίσουν το εργατικό δίκαιο της χώρας στο 19ο αιώνα.

Συλλέκτες χρέους: Η Οικονομία, η Πολιτική και η Ηθική του χρέους

ΠΗΓΗ: Εφημ. Δράση

Μετάφραση-Επιμέλεια: Θοδωρής Σάρας

Πρωτότυπο κείμενο: Unemployed Negativity

Κάθε φιλοσοφική θεώρηση της πολιτικής του χρέους, ίσως θα πρέπει να αρχίσει με το γεγονός ότι το σύνολο της ρητορικής του χρέους, της κατοχής και της πληρωμής των χρεών, είναι ταυτόχρονα ένα λεξιλόγιο ηθικών και οικονομικών όρων. Αυτό το σημείο σχετίζεται μεν, αλλά σε αντίθεση, με το γνωστό επιχείρημα του Νίτσε στην Γενεαλογία της Ηθικής. Ενώ ο Νίτσε υποστήριξε ότι η ηθική, η ενοχή, ήταν κατά βάση της, χρεωστική, μια πληρωμή βασάνων για όσους δεν μπορούσαν να πληρώσουν το τίμημα, η εξέταση του χρέους αποκαλύπτει το πόσο η πληρωμή των χρεών του, η πληρωμή των λογαριασμών του, είναι τόσο μια ηθική επιταγή όσο και μια οικονομική σχέση.

Όπως υποστηρίζει ο David Graeber ακόμη και από τη σκοπιά της πρότυπης οικονομικής θεωρίας η τοποθέτηση του χρέους ως κάποιου είδους ηθικού καθήκοντος, σαν κάτι που δεν μπορεί ποτέ να καταργηθεί, έρχεται σε αντίθεση όχι μόνο με την αιτιολόγηση του τόκου, που υποτίθεται ότι είναι μια αποζημίωση με βάση το ρίσκο, αλλά παράλληλα είναι και μία τεράστια συσκευή που είναι αφιερωμένη στην εκτίμηση του ρίσκου, διακρίνοντας ανάμεσα σε καλό και κακό ρίσκο. Η ιδέα της αποπληρωμής του χρέους, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ηθική ιδέα, και μάλιστα μία ιδέα απόλυτης ηθικής υποχρέωσης που μεταφέρεται στη σφαίρα της οικονομίας. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει αυτή την ηθική δουλική, για το γεγονός ότι κρατεί τους πάντες να πληρώνουν την υποθήκη για ένα σπίτι κάτω από το νερό, να πληρώνουν τα δάνεια σπουδών τους, χωρίς ποτέ να πάρουν τη δουλειά που τους υποσχέθηκε μια τέτοια εκπαίδευση. Φαίνεται λοιπόν ότι το πολιτικό καθήκον είναι ζήτημα απλά να διαχωρίσουμε την ηθική της υποχρέωσης από την οικονομία του χρέους. Ο κόμπος είναι λίγο πιο μπερδεμένος από το να πετάξουμε απλά στην άκρη, τη γλώσσα του χρέους εξ ολοκλήρου, αφού το χρέος, είναι ο κυρίαρχος τρόπος έκφρασης των κοινωνικών υποχρεώσεων. 

Financial Times Deutschland: Ελλάδα – Προοπτική λαϊκής εξέγερσης

Δημοσιεύουμε σε μετάφραση το πολυσυζητημένο άρθρο που δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα «Financial Times Deutschland» στις 8.11.2012.

ΠΗΓΗ: αριστερό blog

Markus Bernath

Μετάφραση: Έφη Παπαπαύλου

Τα πνεύματα είναι οξυμένα, κάθε πακέτο μέτρων λιτότητας οδηγεί τους Έλληνες σε μεγαλύτερη απελπισία. Και ακόμα υπάρχουν σκηνές ερημωμένου κοινοβουλίου. Όμως, από τις αρχές του επόμενου έτους, όταν οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις εφαρμοστούν πλήρως, βλέπουν ακόμα και οι ανεξάρτητοι παρατηρητές τον κίνδυνο της επανάστασης. 
Στη γωνιά του δρόμου βγάζει τα σκουλαρίκια της και τραβάει ένα προσεκτικά διπλωμένο μαύρο μαντίλι από την τσάντα της.

«Λόγω της αστυνομίας, αν μας επιτεθούν», λέει η Στέλλα. Η 48χρονη ανθοπώλης κατέβηκε πάλι να διαδηλώσει. Δεν έχει δουλειά, δύο από τα τρία παιδιά έχουν μεγαλώσει, λέει. Αλλά η ζωή είναι αρκετά δύσκολη. «Δεν έχουμε άλλο τρόπο να αντισταθούμε», λέει η Στέλλα και χάνεται μέσα στο πλήθος που κατευθυνόταν προς την πλατεία Συντάγματος.

Η Ελλάδα είναι σε ελεύθερη πτώση και το νέο πακέτο λιτότητας ένα ακόμα βαρίδι στα πόδια των Ελλήνων. Τα πνεύματα είναι οξυμένα στο κέντρο της Αθήνας. Τα συνδικάτα οργάνωσαν δύο ημέρες απεργίας. Ώρες πριν ψηφιστεί το νέο πακέτο λιτότητας με οριακή πλειοψηφία στη βουλή, η πλατεία Συντάγματος είναι πλημμυρισμένη από κόσμο. Χιλιάδες συνωστίζονται από τους παράπλευρους δρόμους προς το κέντρο.

Ο κυβερνητικός συνασπισμός του συντηρητικού πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά πρέπει να καταλάβει ότι οι αντίπαλοι της λιτότητας δεν τα παρατάνε. Το αντίθετο μάλιστα: πολλοί είναι που βγαίνουν στους δρόμους για πρώτη φορά. Και οι διαθέσεις γίνονται ολοένα και πιο ριζοσπαστικές.

Οι καπιταλιστές του ΣΕΒ ζητούν κρατικές ενισχύσεις για να επενδύσουν στα Βαλκάνια!

Του Γεράσιμου Λιόντου

ΚΟΝΤΡΑ / ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 24/11/2012

Οι κυβερνήσεις χρύσωναν το χάπι για να δικαιολογήσουν το ξεπάτωμα της παραγωγικής βάσης του καπιταλισμού

Είχαμε δεσμευτεί ότι θα επανέλθουμε στα προγράμματα ειδικής επιδότησης ανεργίας του ΟΑΕΔ, τα οποία καταργούνται με την παράγραφο 1Α.1  του νόμου 4093/2012 (πολυνομοσχέδιο-εφιάλτης για το νέο Μεσοπρόθεσμο).

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ –αλλά και της ΝΔ συμπληρωματικά– από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90, μετά την κατάρρευση των χωρών του παλινορθωμένου καπιταλισμού, χάραξαν νέα στρατηγική «ανάπτυξης» του ντόπιου κεφαλαίου. Αναγόρευσαν τις χώρες των Βαλκανίων σε ελληνική ενδοχώρα και άρχισαν να βοηθούν βιομηχανικές επιχειρήσεις και τράπεζες είτε να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και να μεταφέρονται στις βαλκανικές χώρες είτε να δημιουργούν θυγατρικές επιχειρήσεις τους σ’ αυτές. Τις βοηθούσαν με πολλούς τρόπους. Με τη μείωση του υποχρεωτικού χρόνου λειτουργίας των χρηματοδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό καπιταλιστικών επιχειρήσεων (μέσω του λεγόμενου αναπτυξιακού νόμου). Κάνοντας τα στραβά μάτια στους καπιταλιστές που έκλειναν πρόωρα τις επιχειρήσεις τους στην Ελλάδα και στη συνέχεια τις μετέφεραν στις βαλκανικές χώρες. Οι καπιταλιστές δεν εκμεταλλεύονταν μόνο την ανυπαρξία στην ουσία εργατικών δικαιωμάτων σ’ αυτές τις χώρες, αλλά και την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Ετσι, μπορούσαν να εισάγουν στις χώρες αυτές πρώτες ύλες ή ημιτελή προϊόντα, να ολοκληρώνουν την παραγωγή τους σ’ αυτές και στη συνέχεια να τα επανεισάγουν στην Ελλάδα αφορολόγητα.

Το ψέμα Φούχτελ, ο καλλωπισμός του και η αλήθεια για την παραγωγικότητα

ΠΗΓΗ: Αυγή

Του Κώστα Καλλωνιάτη

Την οργή των Ελλήνων εργαζομένων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση που είχαν προκαλέσει οι δηλώσεις του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας και ειδικού απεσταλμένου της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ στην Ελλάδα Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ, με συνέπεια τον προπηλακισμό του Γερμανού πρόξενου στη Θεσσαλονίκη μπορεί να μην εξευμένισαν μεταγενέστερες διορθωτικές δηλώσεις του "περί παρεξήγησης", όμως για τον σκοπό αυτό ανέλαβαν δράση εγχώριοι αναλυτές "αξιοποιώντας" τις μάλιστα μερικώς στο όνομα αποκατάστασης της αλήθειας.

Θυμίζουμε πως ο κ. Φούχτελ είχε δηλώσει ότι: «Σύμφωνα με έρευνες 1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα. Οι χώρες - εταίροι της Ελλάδας που χρηματοδοτούν αυτή την προσπάθεια ανόρθωσης θέλουν να ακούσουν απαντήσεις για το πώς μπορεί να αυξηθεί η παραγωγικότητα των απασχολούμενων στον δημόσιο τομέα στην Ελλάδα». Με άλλα λόγια, ο κ. Φούχτελ μας πληροφορούσε πως η παραγωγικότητα των Γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι τριπλάσια αυτής των Ελλήνων ή 200% υψηλότερη.

Interview with Economist Hans-Werner Sinn 'Temporary Euro-Zone Exit Would Stabilize Greece'

ΠΗΓΗ: SPIEGEL

In a SPIEGEL interview, pugnacious German economist Hans-Werner Sinn warns of the huge dangers associated with a continuation of current bailout policies, why he believes Greece and Portugal should temporarily leave the euro zone and why financial markets are anything but irrational.

SPIEGEL: Mr. Sinn, Chancellor Angela Merkel feels as though economists have left her in the lurch. She once said that the advice that she receives from economists is "about as diverse as it gets." Can you see where she is coming from?

Sinn: No.

SPIEGEL: Excuse me? Economists have completely different ideas about how the euro can be saved. You suggest, for example, that countries should temporarily leave the euro zone until they have re-established their competitiveness. Others, by contrast, recommend collectivizing debt across the euro zone. How should politicians deal with such contradictory advice?

Sinn: There are differences in the recommended therapies, but fewer divergences in the analysis. There is considerable agreement today on the euro's defects.

SPIEGEL: But not on how the euro can be saved, or even whether it should be.

Παρεξηγήσεις σχετικά με το διεθνές εμπόριο. Του Νίκου Προγούλη

                     

ΠΗΓΗ: Πολιτική Οικονομία

του Νίκου Προγούλη

   “…οι δεσμοί της υποτέλειας έχουν δημιουργηθεί από την αλληλεξάρτηση     μεταξύ των ανθρώπων. Είναι αδύνατο να υποδουλώσεις άνθρωπο χωρίς προηγούμενα να τον βάλεις σε τέτοια θέση που να μην μπορεί να επιβιώσει χωρίς κάποιον άλλο.”

                                     J.J. Rousseau, (1753).  Πραγματεία περί της καταγωγής και των                                           θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους.

Το ζήτημα του διεθνούς εμπορίου, (ΔΕ), όπως θα το προσεγγίσουμε εδώ, δεν είναι ένα θεωρητικό ζήτημα. Μέσω του ΔΕ γίνεται ένας ασύμμετρος παγκόσμιος καταμερισμός εργασίας ο οποίος, κατά τη γνώμη μας, είναι η κύρια αιτία του σημερινού αδιεξόδου στο οποίο βρίσκεται η Ελλάδα μαζί με άλλες χώρες της περιφέρειας.

Ειδικότερα, θα υποστηρίξουμε ότι το ελεύθερο διεθνές εμπόριο είναι ολέθριο για τις αδύναμες οικονομικά χώρες, (όπου “ελεύθερο διεθνές εμπόριο” σημαίνει την απουσία συμφωνιών ή άλλων εργαλείων που θα διατηρήσουν μια ισορροπία).

Το εμπόριο, σε γενικές γραμμές, είναι αμοιβαία επωφελές όταν δύο μεριές μπορούν να ανταλλάξουν η κάθε μια, κάτι που της περισσεύει, με κάτι που της λείπει. Είναι τελείως διαφορετικό το να ενταχθεί μια χώρα σε μια ανταγωνιστική υπερεθνική παραγωγική αλυσίδα από την οποία εξαρτάται η επιβίωσή της και την οποία δεν ελέγχει!

Η κρίση δεν έχει καμία σχέση με το έλλειμμα παραγωγικότητας.Του Κ. Καλλωνιάτη

ΠΗΓΗ: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη

Η δήθεν ‘παρεξηγημένη’ δήλωση του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας Χανς-Γιόαχιμ Φούχτελ πως «1.000 εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία κάνουν τόση δουλειά όση 3.000 στην Ελλάδα» έγινε για να ζητήσει αμέσως μετά προτάσεις για την αύξηση της παραγωγικότητας του ελληνικού δημόσιου τομέα. Σαν να επρόκειτο δηλαδή για μία απάντηση-κλειδί στην κρίση χρεών που πλήττει την ελληνική οικονομία.
Κι ενώ κανείς δεν αμφισβητεί ότι η παραγωγικότητα του ελληνικού δημόσιου τομέα όπως κι η ποιότητα των παρεχομένων
υπηρεσιών του είναι χαμηλή και έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, η άποψη Φούχτελ για τριπλάσια παραγωγικότητα των γερμανών δημοσίων υπαλλήλων είναι εντελώς αυθαίρετη και ψευδής. Τα τελευταία στοιχεία του ΟΟΣΑ για το 2011 δείχνουν για το σύνολο της οικονομίας πως η παραγωγικότητα εργασίας στην Γερμανία είναι μόλις 63% υψηλότερη απ’ ότι στην Ελλάδα κι όχι 200% που ισχυρίζεται ο κ. Φούχτελ. Δεδομένου, δε, ότι η δύναμη της γερμανικής εξαγωγικής οικονομίας είναι ο ιδιωτικός τομέας, στον δημόσιο τομέα η διαφορά παραγωγικότητας είναι ασφαλώς ακόμη μικρότερη.

Betting with Trillions. Prison of Debt Paralyzes West

ΠΗΓΗ: SPIEGEL
By Cordt Schnibben

1. Prison of Debt Paralyzes West

Be it the United States or the European Union, most Western countries are so highly indebted today that the markets have a greater say in their policies than the people. Why are democratic countries so pathetic when it comes to managing their money sustainably?

  

In the midst of this confusing crisis, which has already lasted more than five years, former German Chancellor Helmut Schmidt addressed the question of who had "gotten almost the entire world into so much trouble." The longer the search for answers lasted, the more disconcerting the questions arising from the answers became. Is it possible that we are not experiencing a crisis, but rather a transformation of our economic system that feels like an unending crisis, and that waiting for it to end is hopeless? Is it possible that we are waiting for the world to conform to our worldview once again, but that it would be smarter to adjust our worldview to conform to the world? Is it possible that financial markets will never become servants of the markets for goods again? Is it possible that Western countries can no longer get rid of their debt, because democracies can't manage money? And is it possible that even Helmut Schmidt ought to be saying to himself: I too am responsible for getting the world into a fix?

The most romantic Hollywood movie about the financial crisis isn't "Wall Street" or "Margin Call," but the 1995 film "Die Hard: With a Vengeance." In the film, an officer with the East German intelligence agency, the Stasi, steals the gold reserves of the Western world from the basement of the Federal Reserve Bank of New York and supposedly sinks them into the Hudson River. Bruce Willis hunts down the culprit and rescues the 550,000 bars of gold, which, until the early 1970s, were essentially the foundation on which confidence in all the currencies of the Western world was built.

Εκτεταμένες παραβιάσεις στα εργασιακά διαπιστώνει η ILO

ΠΗΓΗ: tvxs at gr

Πολλαπλές, σοβαρές και εκτεταμένες παραβιάσεις των διεθνών υποχρεώσεων της Ελλάδας για την προστασία της συλλογικής αυτονομίας, του απαραβίαστου των όρων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των συλλογικών δικαιωμάτων των εργαζομένων διαπιστώνει η τριμερής Επιτροπή Συνδικαλιστικής Ελευθερίας, το ανώτατο ελεγκτικό όργανο της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ILO).

Η Επιτροπή ζητά επίσης την αναθεώρηση των μέτρων αυτών όπως αναφέρεται στα συμπεράσματα από τον έλεγχο της προσφυγής της Γ.Σ.Ε.Ε. κατά των μνημονιακών μέτρων που επιβλήθηκαν σε βάρος των εργαζομένων, από τον Ιανουάριο του 2010 έως και σήμερα.

Στο ογκώδες κείμενο συμπερασμάτων που αφορούν στην εξέταση των καταγγελιών για την κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών Διεθνών Συμβάσεων Εργασίας 87 (προστασία της συνδικαλιστικής ελευθερίας) και 98 (προστασία των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων), διατυπώνονται βαρύνουσες επισημάνσεις για την απαράδεκτη κατάσταση των συνδικαλιστικών ελευθεριών στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τη Διεθνής Οργάνωση Εργασίας:

Οι επαναλαμβανόμενες και εκτεταμένες παρεμβάσεις του Κράτους με διαρκή νομοθετικά μέτρα στο σύστημα των συλλογικών διαπραγματεύσεων του ν.1876/1990 οδηγούν στην αποσταθεροποίηση συνολικά των εργασιακών σχέσεων, καθώς απογυμνώνουν τους εργαζόμενους από τα θεμελιώδη συλλογικά δικαιώματα και μέσα για την υπεράσπιση των οικονομικών και κοινωνικών τους συμφερόντων. Τέτοια απαγορευμένη παρέμβαση είναι αυτή στο θεσμό, τη διαδικασία και το περιεχόμενο της Εθνικής Γενικής ΣΣΕ και εν γένει στη συλλογική αυτονομία των εθνικών κοινωνικών διαπραγματευτών ως προς τη θέσπιση κατώτατων ενιαίων όρων αμοιβής και εργασίας. Το Κράτος οφείλει αφενός να διασφαλίζει μέσω της νομοθεσίας του και αφετέρου να απέχει από πράξεις που παραβιάζουν το δικαίωμα των κοινωνικών διαπραγματευτών (εργαζομένων και εργοδοτών) να οργανώνουν ελεύθερα τη δράση και τις αποφάσεις τους.

No sacrifices without hope

If the EU had greater legitimacy, Europeans would agree more readily to the efforts that are asked of them, because they could then expect to see these sacrifices rewarded.

ΠΗΓΗ: Project Syndicate

Michael Marder

In a recent interview, French President François Hollande made the crucial, but often forgotten, point that there are limits to the level of sacrifice that can be demanded of the citizens of southern Europe’s financially distressed countries. To avoid turning Greece, Portugal, and Spain into collective “correctional houses,” Hollande reasoned, people need hope beyond the ever-receding horizon of spending cuts and austerity measures.

Even the most rudimentary understanding of psychology supports Hollande’s assessment. Negative reinforcement and delayed gratification are unlikely to achieve their goals unless there is a perceived light at the end of the tunnel – a future reward for today’s sacrifices.

Public pessimism in southern Europe is largely attributable to the absence of such a reward. As declining consumer confidence and household purchasing power deepen the recession, projections of when the crisis will end are repeatedly pushed back, and those bearing the brunt of austerity are losing hope.

How Shadow Banks Rule the World

ΠΗΓΗ: SPIEGEL
By Martin Hesse and Anne Seith

Beyond Regulators' Grasp

Beyond the banking world, a parallel universe of shadow banks has grown in the form of hedge funds and money market funds. They're outside the reach of conventional financial regulation, prompting authorities to plan introducing new rules to prevent the obscure sector from triggering a new financial crisis. But in doing so they risk drying up an important source of funding to banks and firms.

  

In the financial world, there is a narrow divide between heaven and hell. Frenchman Loïc Féry realized this when he was 33. He was a rising star in the banking world, managing the trade in complex loan packages for an investment bank. According to his business card, he was the bank's "global head of credit markets." But then one of his employees gambled away about €250 million ($317 million), and suddenly Féry was without a job.

That was in 2007. A number of investment bankers experienced a similarly precipitous fall in the turbulent years of the financial crisis. But, like Féry, many reappeared before long and became more successful than ever, in the world of the so-called shadow banks. These are companies that engage in business similar to that of ordinary banks, but without being subject to the same strict regulation.

Multinationals Find Loopholes Galore in Europe

ΠΗΓΗ: SPIEGEL

Tango with the Tax Man

Large multinationals, many of them based in the United States, are masters at avoiding taxes on profits made abroad. Apple, for example, paid just $100 million in taxes in 2010 on overseas profits of $13 billion. But Germany would like to put a stop to the practice, and is finding some influential support. By SPIEGEL Staff

  

Johannes Teyssen sees himself as a manager with a global outlook. The CEO of Düsseldorf-based energy giant E.on is proud of the fact that two-thirds of his revenues come from abroad. He also takes a global perspective when it comes to solving the major issues facing the future of his industry, from Germany's shift to renewal energy to climate change. "Anyone who thinks in national terms is thinking too narrowly," says Teyssen.

But now that his company is also seeing lower profits, it makes sense that Teyssen is trying to improve E.on's bottom line with international help. The energy giant is making the final preparations to transform itself into a European stock corporation (SE) next year. What is now a German joint-stock company is to become a European corporation. The transformation will provide the group with new options, and the advantages are not just limited to escaping Germany's rigid rules granting employees a say in company management.

Μαύρο στους ευρωπαϊστές. Ξηλώστε με μια ψήφο την Γερμανία από την Ευρώπη (video)

ΠΗΓΗ: Γ. Παπαιωάννου

Στο videο που αφορά την Πορτογαλία βλέπουμε όλα όσα μας αφορούν και εμάς. Με την χωρά αυτή έχουμε κοινή πορεία. Στο video γινεται αναφορά στα Γερμανικά υποβρύχια που γερνούν και στην  ziemens.  Γίνεται αναφορά στους ακριβούς ολυμπιακούς  του 2004 ( euro 2004  για την Πορτογαλία), την Τρόικα αλλά και τους “τεμπέληδες”  Πορτογαλούς. Όλα όσα ζήσαμε τα ζουν και εκεί. Δείτε το

Φαινεται καθαρά ότι η Πορτογαλία και η Ελλάδα ζουν την ίδια φάση με τους ίδιους όρους την ίδια δοσολογία και το ίδιο χρώμα. Ζούμε το ίδιο γερμανικό  σχέδιο  και δεν υπάρχει Ευρωπαϊκό Όραμα. Υπάρχει μόνο Γερμανικό σχέδιο και συνεργάτες των Γερμανών που το εφαρμόζουν.

και η Λυση είναι Μια και Δημοκρατική.

Μαύρο στους ευρωπαϊστές. Ξηλώστε με μια ψήφο την Γερμανία από την Ευρώπη.

Ο έρπων φασισμός του ακαδημαϊκού μανδαρινισμού

ΠΗΓΗ: ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ

Παναγιώτης Σωτήρης

Περίσσευσε και πάλι η υποκρισία απέναντι στις κινητοποιήσεις της Πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά την κατάληψη του κέντρου υπολογιστών του Πανεπιστημίου Αθηνών από τους φοιτητικούς συλλόγους. Κραυγές στα κανάλια για τα… νοσοκομεία που υποτίθεται ότι κατέρρεαν εξαιτίας της κινητοποίησης των φοιτητών (στην πραγματικότητα απλώς στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Αθήνας υπήρξε μικρό πρόβλημα με την πρόσβαση στο διαδίκτυο, όχι προφανώς την υποδομή τους). Αναφορές σε… κουκουλοφόρους, ενώ στην πραγματικότητα ήταν φοιτητές, εργαζόμενοι και μέλη ΔΕΠ, που στηρίζονταν σε επανειλημμένες αποφάσεις των συνελεύσεών τους κατά της εφαρμογής των νόμων 4009/11 και 4076/12. Και βέβαια αλλεπάλληλες εκκλήσεις για να λάβουν δράση οι Εισαγγελείς, πρωτοστατούντων σε αυτή την επιχείρηση διαφόρων υποψηφίων για το Συμβούλιο Ιδρύματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Είχε προηγηθεί η ανάλογη επίθεση ενάντια στο Σύλλογο ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Και εκεί ακούστηκαν κάθε είδους τερατολογίες για μια κινητοποίηση που όχι μόνο ήταν δημοκρατικά αποφασισμένη αλλά και – όπως αποδείχτηκε από το γεγονός ότι στο Αιγαίο είχαμε τελική τη μικρότερη συμμετοχή στις εκλογές για Συμβούλιο Ιδρύματος – πραγματικά νομιμοποιημένη.

Nτοκιμαντέρ της Irena Salina Flow-For Love of Water

Tο βραβευμένο ντοκιμαντέρ της Irena Salina Flow-For Love of Water ερευνά αυτό που οι εμπειρογνώμονες θεωρούν ως το πιο σημαντικό πολιτικό και περιβαλλοντικό θέμα του 21ου αιώνα. Την παγκόσμια κρίση νερού. Η έρευνα της Salina εστιάζει στην πολιτική, την ρύπανση, τα ανθρώπινα δικαιώματα και στην εμφάνιση διαφόρων εταιριών για έλεγχο του νερού. Αναρωτηθήκατε πότε αν "Μπορεί πραγματικά να μας ανήκει το νερό;"
Μετά την προβολή:
Για δεύτερη φορά τα γαλλικά δικαστήρια δικαίωσαν την εταιρία TV Channel ARTE, παραγωγό του βραβευμένου ντοκιμαντέρ FLOW, το οποίο περιγράφει τις καταστροφικές πρακτικές των πολυεθνικών στον τομέα του νερού, ανάμεσά τους και της Suez, η οποία σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα ενδιαφέρεται για την απόκτηση της ΕΥΑΘ.

Το 2010, ένα γαλλικό δικαστήριο απέρριψε την αγωγή δυσφήμισης της Suez ενάντια στην ταινία FLOW. Απαίτησε επίσης η Suez να αποζημιώσει τους παραγωγούς της ταινίας για τα νομικά τους έξοδα. Ανικανοποίητη από αυτή την απόφαση, η Suez άσκησε έφεση. Την περασμένη εβδομάδα, στις 27 Ιουνίου 2012, το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και δικαίωσε και πάλι τους κατηγορούμενους.

Σώστε το νερό από την ιδιωτικοποίηση:
http://www.avaaz.org/en/petition/SAVE_GREEK_WATER_FROM_PRIVATIZATION_SOSTE_TO...

ΠΟΙΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ;

ΠΗΓΗ: eparistera
του Γ. Τριανταφυλλόπουλου

ΠΟΙΟΙ ΖΟΥΣΑΝ ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΑ ΤΕΛΙΚΑ;

Ιδιωτικές πόλεις, ιδιωτικές πλατείες, ιδιωτικοί πεζόδροµοι

Δημοσιεύτηκε στο ΠΡΑΣΙΝΟ ΠΟΝΤΙΚΙ, 
τεύχος 36 στις 4 Οκτωβρίου 2012

Βάλια Μπαζού

Ιδιωτικές πόλεις, ιδιωτικές πλατείες, ιδιωτικοί πεζόδροµοι

Ας προσπαθήσουµε να κάνουµε µια προβολή στο µέλλον και ας υποθέσουµε ότι τα κυβερνητικά σχέδια για την αξιοποί­ηση του Ελληνικού λάµβαναν σάρκα και οστά και στην παρα­λιακή ζώνη χτιζόταν µια καινούργια πόλη µέσα στην πόλη, µε ένα καινούργιο πάρκο, το µεγαλύτερο της Ευρώπης. Ας υποθέσουµε ότι είναι καλοκαίρι, βραδάκι, και επιχειρείτε να γνωρίσετε από κοντά τη «Ριβιέρα της Αθήνας» και να κάνετε τη βόλτα σας στη νέα όαση πρασίνου. Εκεί, λοιπόν, που απολαµβάνετε τα απτά αποτελέσµατα της «σωτηρίας» της χώρας και θέλετε να µπείτε στο πάρκο, µια ταµπέλα σάς προειδοποιεί: «Παρακαλείσθε να απολαύσετε την ιδιωτική περιουσία µε διακριτικότητα» και ένας κύριος µε στολή σεκιουριτά σας πληροφορεί ότι έχετε µόνο µία ώρα στη διάθεσή σας γιατί µετά ο χρόνος σας τελειώνει και ο ιδιώτης θέλει την ησυχία του…

Η εικόνα που σας περιγράφουμε, αν και µπορεί να σας φαίνεται τραβηγµένη από τα µαλλιά, δεν είναι, αφού αυτά συµβαίνουν στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, όπου ο δηµόσιος χώρος, πλατείες, πεζόδροµοι και δρόµοι, παραδίδονται σε ιδιώτες που, ως κράτος εν κράτει, αναλαµβάνουν τη διαχείρισή τους.

Το δηµόσιο των ιδιωτών

Η κατάλυση του δηµόσιου χώρου, η απαξίωσή του και η αντικατάστασή του επί της ουσίας από την ιδιότυπη έννοια του «κενού χώρου» αποτελεί µια πραγµατικότητα που βιώνουµε όλοι µας, ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια από τις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Leaked Greek troika report: devil in the details

H ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ  ΤΡΟΙΚΑΣ ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: FT

It may be incomplete and its conclusions subject to debate, but on Monday night eurozone finance ministers got a draft copy of the much anticipated troika report on Greece. As we report online, there’s not much in it we didn’t already know – including the fact Greece will need as much as €32.6bn in new financing if the programme is extended through 2016.

But the language in the report is, as usual, pretty revealing. We’ve posted a copy of the draft here. It makes clear that eurozone creditors will be leaning on Greece pretty heavily for the foreseeable future. This, in spite of the fact the Greek parliament barely passed €13.5bn in austerity measures last week amidst serial defections form its governing coalition.

The most glaring is that Athens will have to find an additional €4bn in austerity measures for 2015 and 2016, meaning the pain isn’t done yet. But it also implies there are some more shorter-term measures that haven’t been completed yet that the troika is expecting.

Greece has revamped its reform effort and fulfilled important conditions…. These steps, which have tested the strength and cohesiveness of the coalition supporting the government, leaving also some scars therein, significantly improve the overall compliance, provided some remaining outstanding issues are solved by the authorities.

Competitiveness will not save the euro

ΠΗΓΗ: FT

By Wolfgang Münchau

After Germany’s 2002 elections, its government embarked on a series of economic reforms, mostly to the labour and welfare sectors. The German economy continued to stagnate until about 2005 but experienced a solid recovery, interrupted by the 2009 recession. These are the facts. But the story told across Europe is that the reforms have caused a new German economic miracle.

The argument is a logical fallacy of the post hoc ergo propter hoc variety: after this, therefore because of this. First the reforms, then growth, hence causality, hence universal applicability. Every European official seems to have bought into this chain of argument. And they are now applying their flawed logic to France.

Last week a report by Louis Gallois, former chairman of EADS, suggested measures to render France more competitive. The report and the debate that came with it reflect a wider intellectual muddle about the nature of reforms. I detect a triple misdiagnosis – about the effects of reforms in Germany; about the kind of reforms that are now needed in France, and in Italy and Spain; and about the focus on competitiveness.

The first of the three fallacies concerns Germany. Throughout the postwar period, Germany’s economy performed strongly in fixed exchange rate mechanisms. Its first economic miracle occurred during the Bretton-Woods era of the 1950s and 1960s, as it managed to devalue its real exchange rate against other members of the system. It should come as no surprise that Germany prospers in the eurozone doing exactly the same thing. The recovery that followed the financial crunch in the early part of the last decade was caused by a long period of wage moderation.

Το Πανεπιστήμιο της ολιγαρχίας: ένας κατάλογος προσόντων

ΑΥΓΗ

Ημερομηνία δημοσίευσης: 11/11/2012

του Νικου Παρασκευοπουλου

Αντί εισαγωγής, ένας τόπος κοινής αποδοχής: οι γνώσεις είναι το όπλο της νέας εποχής. Στις προνεωτερικές κοινωνίες, οι αλλόφυλοι, οι δούλοι, οι περιθωριακοί, δεν μπορούσαν να φέρουν όπλα. Στις νέες κοινωνίες της ανισότητας, οι φτωχοί είναι εκείνοι που δεν μπορούν πια να έχουν πρόσβαση στις γνώσεις. Ο παραλληλισμός, μάλιστα, ενέχει μια ένταση. Τότε, τα όπλα ήταν κατά βάση μέσα επίθεσης και αρπαγής. Τώρα, οι γνώσεις είναι κάτι ακόμη πιο ζωτικό: έχουν γίνει εργαλεία επιβίωσης, σε έναν κόσμο που αντιμετωπίζει το φάσμα της περιβαλλοντικής καταστροφής και της πλήρους κοινωνικής απορρύθμισης.

Η οικονομική κρίση και η κοινωνική δίνη επιδρούν καταλυτικά στην απόκτηση και τη μετάδοση της γνώσης. Καταλυτικά, οπωσδήποτε, αλλά όχι και ασύντακτα. Με εμπειρικές παρατηρήσεις ή με θεωρίες συνωμοσίας, με σταδιακές αναλύσεις ή με αιφνίδιες αφαιρέσεις, συγκλίνουμε στο ίδιο εύρημα: η μετανεωτερική κρίση στην εκπαίδευση έχει ως σταθερό και σαφέστερο όλων προσανατολισμό την ολιγαρχική διαχείριση της γνώσης. Σε μια συμπυκνωμένη περιγραφική αναφορά, τα πιο ευδιάκριτα σημεία που σηματοδοτούν την παραπάνω πορεία είναι τα ακόλουθα.

Greece’s debt burden. How to end the agony

Greece will remain a disaster until it gets the treatment given to heavily indebted poor countries in the past

The Economist

Nov 10th 2012 | from the print edition

A GENERAL strike; protesters on the streets; parliamentary battles over austerity measures needed to unlock rescue funds; and a sinking economy with an ever bigger debt burden. The situation in Athens this week is grimly familiar—and not just because Greece has had so many similar weeks over the past couple of years. There are also eerie echoes of the developing-country debt crises of the 1980s and 1990s.

The experience of dozens of debt-ridden countries in Latin America and Africa holds lessons that Greece’s rescuers ought to heed. For years, the IMF and rich-world governments tried to help them with short-term rescue loans. But the most indebted started to recover only when their debts, including those owed to official creditors, were slashed. In Europe, Poland also provides a precedent: its economy took off in the 1990s after it too was given a break by its creditors.

Greece is in the same boat. Provided that the country’s parliament passes the 2013 budget on November 11th, a fresh infusion of rescue funds will stave off imminent catastrophe (see article). Yet Greece’s economy won’t recover until it has more debt relief. That should involve, broadly, a two-part process: first, agree on a plan to reduce debt if certain targets are met; then cut the debt in stages over the next decade.

Έχουν για δανειστές, δεν έχουν για μισθούς

ΠΗΓΗ: Το Ποντίκι

Tα μέτρα είναι «αναπόφευκτα», οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις «αναγκαίες», η νέα λιτότητα «απαραίτηση» κ.ο.κ. Γιατί; Επειδή «δεν θα έχουμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις». Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι που ακούμε τρία χρόνια τώρα.

Λες, δηλαδή, και δεν το έχουν καταλάβει ακόμα και οι πέτρες ότι δεν είναι τα δάνεια και οι δόσεις που μέσω αυτών πληρώνονται οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις, αλλά είναι οι (κομμένοι) μισθοί και οι (κομμένες) συντάξεις που πληρώνουν τους τόκους για τα δάνεια και τις δόσεις.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι υπάρχει έστω και ένας κόκκος αλήθειας σε αυτό που λένε. Ότι δηλαδή δεν υπάρχουν λεφτά για μισθούς και συντάξεις. Ποια είναι η αιτία;

Η αιτία είναι πως η βασική έννοια των κυβερνώντων δεν είναι το πώς και το αν θα ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Η βασική τους έννοια είναι να πληρώνονται στην ώρα τους οι δανειστές. Δηλαδή, οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι. Αλλά αν «πρέπει» να πληρώνεις τοκογλύφους, τότε λογικό είναι να μην φτάνουν τα λεφτά για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.

Στη ζούλα

Αυτό, άλλωστε, το ομολογούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες. Δεν το ομολογούν, βέβαια, τόσο φωναχτά και τόσο «λεβέντικα», όπως όταν παριστάνουν τους «σωτήρες». Το ομολογούν στα μουγγά, το ομολογούν στα κιτάπια τους και μάλιστα στα πιο επίσημα. Όπως για παράδειγμα στους προϋπολογισμούς τους.

Αποκάλυψη: Το Ελληνικό Πείραμα Μίλγκραμ. Του Πάνου Παναγιώτου

ΠΗΓΗ: tvxs.gr

του Πάνου Παναγιώτου

Το 1961 ο καθηγητής ψυχολογίας του πανεπιστημίου Yale, Στάνλεϊ Μίλγκραμ, διεξήγε ένα ιστορικό πείραμα που έδειξε ότι άνθρωποι που βρίσκονται σε θέση εξουσίας είναι ικανοί να προβούν σε πράξεις που αντιβαίνουν στην κοινή λογική και το αίσθημα δικαίου παραβιάζοντας την ίδια τη συνείδηση τους, αρκεί αυτές να γίνονται κατόπιν εντολής από μία εποπτεύουσα αρχή που υποτίθεται πως κατέχει υψηλού επιπέδου γνώση και δρα με καλό σκοπό.

Στο πείραμα, ένας εκπρόσωπος της επιστημονικής 'αρχής' διαχώριζε μία ομάδα ατόμων σε 'δασκάλους' και 'μαθητές', παρέχοντας στους πρώτους την εξουσία να ελέγχουν τους δεύτερους ως προς τη γνώση τους σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να τους τιμωρούν μέσω της πρόκλησης σταδιακά αυξανόμενης έντασης ηλεκτροσόκ όταν δε γνώριζαν τις σωστές απαντήσεις.

Αν κατά τη διάρκεια του πειράματος ο 'δάσκαλος' αμφισβητούσε τη χρησιμότητα του ή πάθαινε κρίση συνείδησης, παρενέβαινε ο επόπτης με 'παραινέσεις' και 'απειλές', ζητώντας του να ολοκληρώσει τη διαδικασία, και λέγοντας του άλλοτε ότι 'το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε', άλλοτε πως 'είναι απολύτως κρίσιμο να συνεχίσετε' και άλλοτε πως “δεν υπάρχει άλλη επιλογή, πρέπει να συνεχίσετε.”

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ή ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ;

ΠΗΓΗ: ΕΠΙΚΑΙΡΑ (via aristerh diexodos)

Του Π.Παπακωνσταντίνου*

Το Μνημόνιο 3 θα φέρει την κατάρρευση της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης. Η Αριστερά ενώπιον ιστορικών προκλήσεων.

Οι καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου δεκαημέρου με επίκεντρο το ολέθριο, για την κοινωνική πλειονότητα και εθνική κυριαρχία, Μνημόνιο 3 έθεσαν το πολιτικό σκηνικό σε τροχιά επιταχυνόμενης αποσταθεροποίησης για τρίτη συνεχή φορά, μετά την κατάρρευση των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου.

Το χειρότερο, για την υφιστάμενη πολιτική τάξη, είναι ότι αυτή τη φορά δε διαγράφεται στον ορίζοντα ομαλή εναλλακτική λύση- πλην βεβαίως του απεχθούς σεναρίου κάποιου είδους αυταρχικής εκτροπής. Ο Αντώνης Σαμαράς και η Νέα Δημοκρατία είναι η τελευταία ζώνη άμυνας ενός συστήματος που εξαντλεί τις εφεδρείες του. Με το ΠΑΣΟΚ κλινικά νεκρό, το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι αν το ιστορικό κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου διατηρεί κάποια αξία χρήσης ως δωρητής οργάνων προς άλλους πολιτικούς σχηματισμούς. Το ενδεχόμενο να βρεθεί η Ελλάδα σε αχαρτογράφητα νερά, με μια κυβέρνηση της Αριστεράς στο πηδάλιο, τίθεται στην ημερήσια διάταξη.

Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για μια καμπή ιστορικών διαστάσεων. Για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η πέραν της σοσιαλδημοκρατίας Αριστερά θα κληθεί να κυβερνήσει όχι ένα έθνος της «περιφέρειας» (Λατινική Αμερική, Ασία) αλλά μια αναπτυγμένη χώρα της Δύσης.

Οι Ιταλοί κέρδισαν τη μάχη της ιδιωτικοποίησης του νερού

Το νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.

 Πηγή: Babylonmedia (via Rednotebook)

Στις 20 Ιουλίου το Συνταγματικό Δικαστήριο έδωσε πίσω τη φωνή των Ιταλών πολιτών και της Δημοκρατίας της Ιταλίας.

Αυτό επιτεύχθηκε με την ανακήρυξη του άρθρου 4 του νομοθετικού διατάγματος 138 της 13ης Αυγούστου 2011 (με το  οποίο η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι καταπάτησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και επανεισήγαγε την ιδιωτικοποίηση των τοπικών δημόσιων υπηρεσιών) ως αντισυνταγματικού και επομένως απαράδεκτου. Η απόφαση αυτή αποκλείει επίσης όλες τις μεταγενέστερες τροποποιήσεις, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων  της κυβέρνησης Μόντι.

Η απόφαση εξηγεί  σαφώς ότι το δημοψήφισμα  θίγεται  από το άρθρο 4, και δηλώνει ότι ο νόμος που ψηφίστηκε από την κυβέρνηση Μπερλουσκόνι παραβίασε το άρθρο 75 του Συντάγματος. Αυτό επιβεβαιώνει ό, τι είχαμε πει ένα  έτος πριν, ότι το μέτρο θα επαναφέρει την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων υπηρεσιών και θα καταπατηθεί η βούληση των πολιτών.

Η απόφαση επιβεβαιώνει εντόνως τη βούληση των πολιτών όπως διατυπώθηκε στις 12 και 13 Ιουνίου 2011 και είναι μια προειδοποίηση προς την κυβέρνηση Μόντι και όλες τις μελλοντικές δυνάμεις που κερδοσκοπούν με τα κοινά αγαθά. Μετά την εξαιρετική νίκη του δημοψηφίσματος που χτίστηκε από κάτω προς τα πάνω, σήμερα κατέστη σαφές προς όλους, ότι αυτό που 27 εκατομμύρια Ιταλοί επέλεξαν, πρέπει να τηρείται:

Το  νερό και οι δημόσιες υπηρεσίες πρέπει να παραμείνουν Δημόσια.

Το μεγάλο φαγοπότι

ΠΗΓΗ: The Press Project
Πέτρος Παπακωνσταντίνου

Την πρώτη, σοβαρή τρικυμία στην εσωτερική τρόικα Σαμαρά- Βενιζέλου- Κουβέλη προκάλεσαν οι επιδόσεις του Γ. Στουρνάρα στο πρόσφατο Eurogroup. Δεν φτάνει που μας έφερε από τις Βρυξέλλες νέα αντιλαϊκά μέτρα ύψους 3 δισ. ευρώ, ο υπερκομματικός υπουργός Οικονομικών αφαίρεσε και το τελευταίο φύλλο συκής των τριών εταίρων, παραιτούμενος και από αυτήν την τόσο ποθητή επιμήκυνση (της περιόδου δημοσιονομικής προσαρμογής). «Το τανγκό θέλει δύο», δήλωσε αφοπλιστικά ο πρώην υπάλληλος του ΣΕΒ. Αφού λοιπόν η κ. Μέρκελ δεν εννοεί να μας χαρίσει το τανγκό της επιμηκυμένης αναδιαπραγμάτευσης, μοιραία θα περιοριστούμε σε μοναχικές ηδονές, σέρνοντας το μακρύ ζεϊμπέκικο των ιδιωτικοποιήσεων: Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή από μια χώρα που δεν ζεί...

Προβάλλοντας το εκβιαστικό δίλημμα “είτε θα πουλήσουμε τα ασημικά της οικογένειας είτε θα κόψουμε κι άλλο μισθούς και συντάξεις”, η κυβέρνηση Σαμαρά εννοεί να επαναφέρει την Ελλάδα στα χρόνια του “αθλιέστατου προτεκτοράτου”, όταν οι κάτοικοι της Αθήνας έπαιρναν ρεύμα από την ΠΑΟΥΕΡ και νερό από την ΟΥΛΕΝ. Πρέπει να ανατρέξει κανείς στη Ρωσία του Γέλτσιν για να βρει συγκρίσιμη λεηλασία του εθνικού πλούτου από τα αρπακτικά του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου. Ο ΟΤΕ, με καθαρά κέρδη 119,7 εκ. πέρυσι, θα παραδοθεί στην Deutsche Telekom. Η ΔΕΗ, με κέρδη 558 εκ. το 2010 και 693 εκ. το 2009 προορίζεται για τις γαλλικές GFF και EdF, αλλά και για τη γερμανική Siemens, γνωστή για τις τόσο αποδοτικές επενδύσεις της στο ανθρώπινο κεφάλαιο της χώρας μας. Ο ΟΠΑΠ, ίσως η πιο κερδοφόρα εταιρεία του Δημοσίου, παίρνει σειρά να εκποιηθεί αντί τιμήματος που είναι ζήτημα αν καλύψει τα κέρδη τριών μηνών. Από την “αξιοποίηση” του Καταριανού (πρώην Ελληνικού), ολόκληρη η παράκτια ζώνη από το Φάληρο μέχρι το Σούνιο προορίζεται να γίνει μια τεράστια, αραβικών συμφερόντων τσιμεντούπολη -κατ' ευφημισμόν Αττική Ριβιέρα- κάνοντας να ωχριά ακόμη και τον Μητσοτάκη της δεκαετίας του '90, που είχε βαλθεί να δώσει το Λαγονήσι και τον Πάτροκλο στον γιο του Ισραηλινού πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν για να ανοίξει καζίνο.