Γιατί και για ποιόν ο περισσότερος χρόνος και χρήμα ; Tου Κ. Καλλωνιάτη

Πηγή: avanti popolo

του Κ. Καλλωνιάτη

Όπως αναμενόταν, έστω και με δυσκολίες στο τελικό παζάρι, ΕΕ και ΔΝΤ συμφώνησαν μία λύση για την Ελλάδα με την τελευταία φυσικά στο περιθώριο. Η λύση δίνει ανάσα στην οικονομία από πλευράς ρευστότητας και τονώνει την εμπιστοσύνη των αγορών πως η χώρα δεν κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, ενώ ενισχύει τις προσδοκίες πως η τελευταία θα μπορέσει βαθμιαία να σταθεί στα πόδια της και να προχωρήσει τον δύσκολο δρόμο της ενοποίησης.

Παρ’ όλα αυτά η συμφωνία για την Ελλάδα δεν συνιστά οριστική και βιώσιμη λύση για το χρέος της, ούτε σημαίνει πως η Ευρώπη στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Γιατί όπως έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει χωρίς μαζική διαγραφή των 2/3 περίπου του ελληνικού χρέους δεν υπάρχει βιώσιμη λύση για την οικονομία, παρά μόνον παράταση της συντήρησης της στην εντατική με την ίδια πολιτική που την έστειλε εκεί. Κι αυτή η διαγραφή επειδή δεν μπορεί να γίνει μόνο για την Ελλάδα προϋποθέτει την δημοσιονομική και πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης με δημοκρατικές διαδικασίες και θεσμικές κατοχυρώσεις που, αλίμονο, ακόμη δεν υπάρχουν. 

Έτσι περιοριζόμαστε τώρα σε συμβιβαστικές φόρμουλες και συνταγές προσωρινού χαρακτήρα που σε μεγάλο βαθμό αποτελούν άσκηση επί χάρτου καθώς οι στόχοι που θέτουν για τη μείωση του ελληνικού χρέους είναι εξωπραγματικοί. Γιατί ακόμη και εάν αγνοήσουμε το γεγονός πως όλα τα πρωτογενή πλεονάσματα και τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων θα πηγαίνουν στην αποπληρωμή του χρέους, η σχεδιαζόμενη μείωση του χρέους από 185% το 2016 (βάσει του Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου) σε 110% το 2022 (συμφωνία ΕΕ-ΔΝΤ) ισοδυναμεί με ετήσια μείωση 12,5% του ΑΕΠ την μετά το 2016 εξαετία. Με δεδομένο ότι την τετραετία 2013-2016 ο μέσος όρος πρωτογενούς πλεονάσματος που επιδιώκεται είναι 2,3% του ΑΕΠ και ότι η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων της τάξης του 4% του ΑΕΠ θεωρείται απ’ όλους εξαιρετικά δύσκολη μακροχρονίως χωρίς πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ακόμη και εάν δεχθούμε πως την εξαετία 2016-2022 θα πετυχαίνουμε πλεονάσματα 4% ετησίως, μένει να μας εξηγηθεί πως θα πετύχουμε τα υπόλοιπα 8,5% του ΑΕΠ που απαιτούνται για την μείωση του χρέους αποκλειστικά μέσω αποκρατικοποιήσεων !!! 

Για την ιστορία του ζητήματος θυμίζουμε πως η καλύτερη χρονιά σε έσοδα αποκρατικοποιήσεων για την Ελλάδα ήταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και δεν ξεπέρασε σε έσοδα τα 3,5% του ΑΕΠ , ενώ οι στόχοι του μεσοπρόθεσμου για έσοδα από αποκρατικοποιήσεις δεν υπερβαίνουν το 1,5%. Νομίζω πως χρειάζεται μία αρκετά μεγάλη δόση φαντασίας για να καλυφθεί αυτή η διαφορά. Κι από αυτή διαθέτουν κατά τα φαινόμενα μπόλικη οι σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής στην ΕΕ και το ΔΝΤ. 

Τέλος, η πρόταση για επαναγορά χρέους ακούγεται σαν μία φαρσοκωμωδία από τη στιγμή που ορίζεται πως οι τιμές επαναγοράς δεν μπορούν να είναι υψηλότερες από τις τιμές στο κλείσιμο στις 23 Νοεμβρίου στην δευτερογενή αγορά, δηλαδή τις 28 μονάδες βάσης, όταν σήμερα οι τιμές είναι ήδη πολύ υψηλότερες (βλ τις 35 μ.β. στο διάγραμμα) κι όταν η διαδικασία της επαναγοράς θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι τις 13 Δεκεμβρίου. 

AvantiPopoloGR