Ας φανταστούμε την «επόμενη μέρα», κι ας προετοιμαστούμε γι΄ αυτήν

ΠΗΓΗ: RedNotebook.gr

Στα πρόθυρα μεγάλων πολιτικών ανατροπών σε Ελλάδα και Ευρώπη

Του Πάνου Κοσμά Τι θα συμβεί αν τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών προκαλέσουν αστάθεια, βραχυκυκλώσουν ή αποδυναμώσουν εξαιρετικά τη μνημονιακή διακυβέρνηση; Τι θα συμβεί αν η αδυναμία του πρώτου κόμματος να σχηματίσει κυβέρνηση στον πρώτο γύρο των διερευνητικών εντολών, φέρει την εντολή στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα σημάνει η -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- εκλογή του Ολάντ την ίδια μέρα με τις ελληνικές εκλογές; Πόσο προετοιμασμένοι είμαστε για τις πολιτικές διεργασίες την «επόμενη μέρα» σε Ελλάδα και Ευρώπη;   Η Ευρώπη ολόκληρη, με την Ελλάδα στην περίοπτη θέση του «αδύναμου κρίκου», βρίσκεται μπροστά σε μια καμπή: το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής είναι σε πλήρες αδιέξοδο, και μαζί μ΄ αυτό η «συνταγή» που οι Μερκοζί επέλεξαν για να διαχειριστούν την κρίση στο όνομα των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η ανασφάλεια και η νευρικότητα είναι εμφανείς στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες, στους «θεσμικούς επενδυτές», στα μεγάλα ευρωπαϊκά και διεθνή μίντια, που μιλούν για την ανάγκη ...crisis management, εξαιτίας της ανόδου της Αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα! Η κρίση βαθαίνει, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μοιάζουν με συμπιεσμένα ελατήρια έτοιμα να εκραγούν, και ο φόβος περνάει στο στρατόπεδο του κεφαλαίου. Τι προδιαγράφουν όλα αυτά; Η ευρωπαϊκή διάσταση Πρώτα απ΄ όλα, ότι η  «επόμενη μέρα» θα έχει ευρωπαϊκή χροιά. Και ήδη έχουν πάρει θέση στην πολιτική αρένα οι φορείς των διαφορετικών πολιτικών σχεδίων: α. Το σχέδιο της ελεγχόμενης στροφής: Η ελαφρά μετατόπιση από τη γραμμή Μερκοζί στη γραμμή Μερκολάντ, με τη λιτότητα να παραμένει ακλόνητη και να συνδυάζεται με μεγαλύτερη έμφαση στην «ανάπτυξη», αλλά με δανεικά (από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, από «αναπτυξιακά funds» που θα συσταθούν κ.λπ.). Τόσο οι πολιτικές προϋποθέσεις όσο και η αποτελεσματικότητα του σχεδίου αμφισβητούνται σοβαρά. Αν ωστόσο προχωρήσει, θα στηριχτεί, όπως και μέχρι τώρα, σε δυνάμεις της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας.  β. Το σχέδιο του προστατευτισμού και της δεξιάς «αντιπαγκοσμιοποίησης»: Ο ευρωσκεπτικισμός μετασχηματίζεται γοργά σε εθνικιστική και υπερσυντηρητική «αντιπαγκοσμιοποίηση», σε προτάσεις προστατευτισμού (ανάκτηση εθνικών εργαλείων πολιτικής, τόσο οικονομικής με βάση το νόμισμα και την «απεμπλοκή από τις ευρω-δουλείες», όσο και «εθνικής ασφάλειας» με απεγκλωβισμό από τη συνθήκη Σένγκεν κ.λπ.)• σε λόγο για την πατρίδα («πρώτα η Γαλλία» - η Ιταλία, η Ελλάδα κ.λπ.) και σε φιλοϊμπεριαλιστικό και φιλοπόλεμο εθνικισμό (τα «απαράγραπτα εθνικά συμφέροντα» και οι «ξένοι επιβουλείς»)• σε αντισυστημική συνωμοσιολογία (η «παγκόσμια διακυβέρνηση», οι «Εβραίοι», «η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ»), σε φασίζοντα ή και ανοιχτά ναζιστικού χαρακτήρα ρατσισμό. γ. Το σχέδιο της πολιτικής ανατροπής και μιας ιστορικά επίκαιρης «Άνοιξης» των ευρωπαϊκών λαών: Ένα σχέδιο που βασίζεται στη διαλεκτική της ανάπτυξης των κινημάτων αντίστασης στους «αδύναμους κρίκους», σε άμεση συνάφεια με τα ευρωπαϊκά κινήματα αληλλεγγύης στην Ελλάδα και αντίστασης στην ευρω-λιτότητα. Το δικό μας σχέδιο Η «λογική» αυτού του τελευταίου σχεδίου (μπορεί να) είναι διεθνιστική και όχι «ευρω-σκεπτικιστική». Να θέλει, δηλαδή, να προβάλει σε ευρωπαϊκό επίπεδο τη δυναμική των αγώνων στις επιμέρους χώρες και τις πολιτικές ανατροπές στους «αδύναμους κρίκους», να οργανώσει σε ευρωπαϊκό επίπεδο τη μάχη ενάντια στη λιτότητα και τη μετωπική αντιπαράθεση με την Ευρωζώνη, να οικοδομήσει τους όρους για μια «Άνοιξη των ευρωπαϊκών λαών» ενάντια στη σύγχρονη Ιερή συμμαχία των Βρυξελλών. Μια αντιπαράθεση ταξική και όχι «εθνική», στο βαθμό που αυτή δεν ομνύει στην εθνική αναδίπλωση, στο ρόλο του εθνικού νομίσματος, στην «εθνική ανάπτυξη» και στην «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας», εν τέλει στη «σωτηρία της πατρίδας» -  αλλά στη σωτηρία της «πατρίδας των εργαζομένων», των ιστορικών τους κατακτήσεων, και στον αγώνα ενάντια στην κοινωνία του κέρδους. Μια αντιπαράθεση αγωνιστική - ανατρεπτική και όχι κοινοβουλευτική, στο βαθμό που παλεύουμε για κυβέρνηση της Αριστεράς ως αφετηρία, βήμα ή θρυαλλίδα στη διαδρομή της «μάχης για την εξουσία», στο βαθμό που ξέρουμε ότι το βήμα αυτό θα μας φέρει αντιμέτωπους με τη σκληρή αντίσταση των πραγματικών κατόχων της εξουσίας: των τραπεζιτών και βιομήχανων, των μιντιαρχών, των δυνάμεων καταστολής του κράτους έκτακτης ανάγκης, των στρατοκρατών. Πρόκειται για μια επιλογή σοσιαλιστική και όχι για ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στο πλαίσιο του καπιταλισμού, στο βαθμό που δεν μπορούμε να αναδιανείμουμε τον πλούτο χωρίς να τον κατέχουμε, και που δεν θέλουμε εθνικοποιήσεις με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο προκειμένου να λειτουργήσουν οι  κοινωνικοποιημένες επιχειρήσεις στο πλαίσιο και με τους όρους της καπιταλιστικής αγοράς, και με κυρίαρχο το «νόμο» του κέρδους. Η «επόμενη μέρα» σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν θα είναι ήρεμη ούτε εύκολη. Θα έχει στοιχεία πολιτικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης και ρευστότητας. Θα χαρακτηριστεί από σκληρούς πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Οι «εφεδρείες» του φασισμού και του κράτους έκτακτης ανάγκης θα μπουν στον «εξωκοινοβουλευτικό αγώνα» πιο αποφασιστικά. Οι φορείς των τριών διαφορετικών πολιτικών σχεδίων θα συγκρουστούν σκληρά, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ας είμαστε έτοιμοι/ες! Ο Πάνος Κοσμάς είναι υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθηνών