Περιδιαβάζοντας την εφημερίδα Έθνος πέφτω σε έναν τίτλο που έβγαζε μάτι. Κάθε ώρα και 11 διακηρύξεις. Είναι αλήθεια πως μετά την αναστολή της έκδοσης της Ελευθεροτυπίας δεν έχω τι να διαβάσω. Αλλά όπως είμαι εξαρτημένος «εφημεριδάκιας», αναγκαστικά μπήκα σε ένα πρόγραμμα «μεθαδόνης του Τύπου», που είχε όμως πολλές παρενέργειες, λόγω υψηλών δόσεων Μνημονίου. Και έτσι περισσότερο τις ξεφυλλίζω, παρά τις διαβάζω. Και ό,τι αρπάξει το μάτι μου. Και αυτός ο τίτλος σήκωνε τσιγάρο. Αφήνω κατά μέρος την εφημερίδα και αρχίζω να διερωτώμαι: Είναι δυνατόν τόσες πολλές διακηρύξεις ενότητας; Έτσι το προσέλαβα, γιατί αν η Αριστερά είναι σε κάτι πολύ παραγωγική, είναι σε δηλώσεις, διακηρύξεις και μανιφέστα.
Ο Γλέζος είχε μετρήσει σχεδόν πενήντα οργανώσεις της Αριστεράς. Οι αναρχικές οργανώσεις να μην είναι άλλες τόσες; Και για λόγους ισοτιμίας ας υποθέσουμε πως οι οικολόγοι διαθέτουν και αυτοί στο στρατόπεδό τους άλλες πενήντα. Σύνολο εκατό πενήντα διακηρύξεις. Μικρό νούμερο που δεν αντιστοιχεί με τον αριθμό που έδινε η εφημερίδα και υποδήλωνε ένα μαζικό κίνημα διακηρύξεων.
Είναι αλήθεια πως τις τελευταίες δύο δεκαετίες, σε όλο το φάσμα των Οργανώσεων της Αριστεράς (εκτός ΚΚΕ) έχουν παρθεί διάφορες πρωτοβουλίες για ενότητα του χώρου και ακούστηκαν πολλές προτάσεις. Στην ουσία, όλες οι προτάσεις είχαν κάτι κοινό. Όλες ήθελαν μια μορφή μετώπου, όμως η κάθε συνιστώσα θα κρατούσε την αυτονομία της.
Αυτές οι προσπάθειες δεν ευοδώθηκαν και έπρεπε να περιμένουμε αρκετά χρόνια μέχρι να δημιουργηθούν δύο μετωπικοί σχηματισμοί, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στη συνέχεια εμφανίζονται και άλλα μέτωπα. Το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης (ΜΑΑ), ακολουθεί το Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο (ΕΠΑΜ) και φυσικά η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη που έσβησε πριν φτάσει στις εκλογές και το ΜΑΑ δεν επιθυμεί να καταγράψει τις δυνάμεις του «στον κατακερματισμένο κόσμο της Αριστεράς».
Και από πέντε μέτωπα που είχαμε, καταλήξαμε σε τρία. Και ας κάνουμε μια γοητευτική υπόθεση πως όλα τα μέτωπα αποφασίζουν να κατέβουν μαζί στις εκλογές με την επωνυμία «Ενωμένα Μέτωπα Ελλάδας» (ΕΜΕ) -θα θύμιζε βέβαια λίγο τα «Ενωμένα Βουστάσια», αλλά μικρό το κακό- και είχαν μια μεγάλη εκλογική επιτυχία. Τι θα γινόταν; Μια τρύπα στο νερό. Η παρουσία της Αριστεράς στη Βουλή και εν γένει στους θεσμούς, έχει σημασία μόνο όταν εκπροσωπεί την κοινωνία, την εκφράζει και αποτελεί μέρος της κοινωνίας και όχι ως εκπρόσωπος των ψηφοφόρων της.
Ο μη ενεργός πολίτης που ξεθυμαίνει βρίζοντας και απειλώντας είναι κινούμενη άμμος. Και από το ΚΚΕ μπορεί να βρεθεί στη Χρυσή Αυγή, αφού πρώτα είχε ψηφίσει όλα τα κόμματα. Προς το παρόν τα τρία μέτωπα ζητούν την ψήφο μας. Αλλά όπως λέει ο λαός, «όπου ακούς πολλά μέτωπα, αργεί η ενότητα».
Και εδώ ας πούμε μια πικρή αλήθεια. Είναι γνωστό, εξάλλου, πως η αλήθεια δεν βλάπτει κανέναν φυσικά, εκτός από αυτόν που τη λέει. Και ας την πούμε με την μορφή ερωτήματος. Είναι αυτό μια συγκροτημένη Αριστερά που έχει μια εναλλακτική λύση που να βγάζει τη χώρα από την κρίση και τις προϋποθέσεις να την πραγματοποιήσει; Και εδώ υπάρχει ένας καθοριστικός παράγοντας, που χωρίς αυτόν δεν μπορεί να γίνει καμία αλλαγή. Είναι η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του λαού, που προς το παρόν είναι ο άγνωστος Χ.
Τελικά, αυτός ο λαός Χ, τι είναι στην πλειοψηφία του, Αριστερός ή Δεξιός; Αν πάρουμε ως κριτήριο της Δεξιάς το δικομματικό σύστημα -κατά την άποψη μου είναι μονοκομματικό με δύο φράξιες, ανταγωνιστικών προσωπικοτήτων εξουσίας- τότε ας θυμηθούμε το 90% του δικομματισμού του 2000 και ας βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Η Ελλάδα είναι μια βαθιά δεξιά χώρα και η πραγματική Αριστερά, μπορεί να έχει δυνατό φως και αυτό κυρίως οφείλεται στις προσωπικότητές της, αλλά ως κοινωνική παρουσία είναι αναιμική. Ποια είναι τα μόνιμα και σταθερά κινήματα που έχει δημιουργήσει;
Όλα αφήνονται στην τύχη τους ακόμα και όταν τα κινήματα είναι πραγματικά, αλλά αυθόρμητα. Και η Χρυσή Αυγή θα είναι η έκπληξη των εκλογών. Θα είναι το απόσταγμα της μακράς κυριαρχίας της Δεξιάς.
Και αν ήπιαμε το πρώτο πικρό ποτήρι για την Αριστερά, σημαίνει πως μπορούμε να πιούμε και ένα δεύτερο. Ποια Αριστερά είναι διασπασμένη; Αν αφήσουμε απέξω τους αναρχικούς και τους οικολόγους, όλη η υπόλοιπη Αριστερά είναι σταλινογενής. Υπάρχει βέβαια και η ανανεωτική της πτέρυγα όπως κυρίως εκφράστηκε από τον ΣΥΝ. Αλλά αυτή η ανανέωση έχει το εξής παράδοξο: Όσο πιο δεξιά πάει, τόσο μεγαλύτερη και η ανανέωση. Εξού και ο έρωτας για τις αποτυχημένες προσωπικότητες του κατεστημένου εξουσιαστικού χώρου. Ο κομμουνισμός, όχι με την έννοια του φαντασιακού, αλλά σαν μια αδήριτη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, μας έχει αφήσει προ πολλού χρόνους. Αλλά το πτώμα του έχει ταριχευτεί και το διεκδικούν πολλές χήρες, περίπου όσες ήταν οι νόμιμες σύζυγοι του Πάντσο Βίλα.
Και όλοι ξέρουμε πως ενότητα μεταξύ χηρών του ίδιου άντρα δεν μπορεί να υπάρξει. Άρα, ενότητα της Αριστεράς είναι μια επιθυμία όλων των αριστερών, αλλά όχι των γραφειοκρατικών ηγεσιών που θέλουν να διαιωνίσουν την καρέκλα τους. Και εδώ μπορούμε να εντοπίσουμε δύο προτάσεις ενότητας· μια γραφειοκρατική και μια κοινωνική.
Ο ναρκισσισμός της γραφειοκρατίας την έχει ανακηρύξει ντε φάκτο ηγεσία που καλεί σε ενότητα όλους τους άλλους αφού αποδεχτούν τις θέσεις της και την ιστορική αποστολή της. Στην ουσία, αυτή η ενότητα είναι προσηλυτισμός.
Δηλαδή, πρώτα αλλαξοπιστείτε και μετά προσχωρείτε. Και αυτό στην πράξη σημαίνει αιώνια διάσπαση, αν οι γραφειοκρατίες είναι πολλές. Η δεύτερη είναι η ενότητα των κινημάτων, που βρίσκει πολιτική έκφραση των υπαρκτών προβλημάτων της κοινωνίας και τα παλεύει εντός και εκτός των θεσμών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε κάτι τέτοιο και παρέμεινε εκλογικός μηχανισμός δίνοντας την μερίδα του λέοντα, σε έδρανα, στον ΣΥΝ. Αλλά θα τον ξαναψηφίσουμε, έχοντας πλήρη συνείδηση τι κάνουμε, μαζί με την εντολή της επανίδρυσης.
Υ.Γ. Τελικά ο τίτλος του Έθνους δεν ήταν «διακηρύξεις» αλλά «διαρρήξεις». Να και ένα επάγγελμα που γνωρίζει άνθηση, παίζοντας στην μικροκλίμακα την κυβέρνηση και τις τράπεζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου