ΠΗΓΗ: Τα Νέα
(...) Σήμερα ο ορθός λόγος υφίσταται την πιο βίαιη επίθεση. Κρίση και Μνημόνιο έχουν δημιουργήσει ένα πλαίσιο όπου ανθούν ο πανικός, τα εκβιαστικά διλήμματα και η δημαγωγία. Όποιος προσέρχεται στον δημόσιο διάλογο πρέπει εξαρχής να δηλώσει πίστη στο θέσφατο του συνομιλητή του. Πρέπει καταρχήν να αποκηρύξει τον λαϊκισμό και τις παραφυάδες του. Να δεσμευτεί αδιαμαρτύρητα στη «μόνη ρεαλιστική οδό εξόδου από την κρίση» για να αποδείξει ότι τον ενδιαφέρει η σωτηρία της χώρας. Αυτός ο κυρίαρχος λόγος ορίζει τους κανόνες του διαλόγου και οικοδομεί το παράλογο στο όνομα της «κοινής λογικής». Αποθεώνει το ανούσιο: έχει βάλει μια χώρα για μήνες αυτιστικά να συζητά εάν οι εκλογές θα γίνουν μια εβδομάδα πριν ή μετά. Υμνεί το κενό περιεχομένου: αναδεικνύει την εκλογή με έναν και μοναδικό υποψήφιο σε κομματική αναγέννηση και δημοκρατική εποποιία. Βιάζει την προφανή αλήθεια: παρουσιάζει την κενή σιδερόφραχτη παρέλαση ως απότιση τιμής στους ήρωες του '21. Βαφτίζει επιτυχία αυτό που χθες έλεγε απευκταία χρεωκοπία. Κραδαίνει ένα ιδιότυπο πιεσόμετρο που μετρά την ένταση του αντιλαϊκιστικού οίστρου. Ασκείται στην οργιαστική κινδυνολογία και υπονοεί, όταν δεν εννοεί καθαρά, πως η ελεύθερη επιλογή εκπροσώπων έχει και όρια. Ότι δηλαδή υπάρχουν σωστά και λάθος αποτελέσματα στις εκλογές και τα λάθος δύσκολα γίνονται δεκτά.
Όποιος κατανοεί ότι η σημερινή καταβαράθρωση επιτάσσει την επανεξέταση πολλών ακλόνητων πεποιθήσεων, κι αυτή η επανεξέταση δεν είναι μονοσήμαντη, πρέπει να επιδείξει πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης. Βρίσκεται λοιπόν μεταξύ σφύρας και άκμονος εκείνος που προσπαθεί να συγκροτήσει συντεταγμένα και νηφάλια ένα νέο στρατηγικό όραμα και να διασφαλίσει τα μείζονα: την ανυποχώρητη υποστήριξη στην ευρωπαϊκή ιδέα αλλά με πίστη στην κοινωνική Ευρώπη. Την αλληλεγγύη στις πιο ευάλωτες ομάδες αλλά και τις αναγκαίες αναδιαρθρώσεις που θα καταστήσουν τη χώρα λειτουργική και παραγωγική. Την ασφάλεια των πολιτών αλλά και τον σεβασμό στα θεμελιώδη δικαιώματα όλων. Όποιος λοιπόν τα υποστηρίζει αυτά θεωρείται αυτόχρημα εθνικά ανεύθυνος από τους μεν και κοινωνικά ανάλγητος από τους δε. Κι αυτό γιατί η αντίθεση στο μνημονιακό αδιέξοδο και την εξαθλίωση, χωρίς όμως απώλεια της κριτικής μνήμης και της αυτοκριτικής σκέψης, ξενίζουν και απορρίπτονται ως περιττές πολυτέλειες. Σπεύδουν λοιπόν αμέσως και οι δυο πλευρές να καταγγείλουν ασάφειες, αμηχανίες και κρυφή συστράτευση με τον εχθρό.
Το ιδεολογικό λιντσάρισμα θα κλιμακωθεί στον δρόμο προς τις εκλογές. Μακάρι οι φορείς του ορθού λόγου, κόμματα, συλλογικότητες και άτομα, να αντέξουν. Μακάρι να μην υποκύψουν στη γοητεία της ευκολίας, των υποχωρήσεων, των συμβιβασμών και των ευκαιριακών συμμαχιών με εκπροσώπους του ξοφλημένου χθες. Υπάρχουν δυστυχώς ανησυχητικά δείγματα για το αντίθετο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου