Στην αυγή του 2012...

ΠΗΓΗ: Ελεύθερη Ελλάδα

Το 2011 έφυγε, το 2012 ήδη μπήκε. Αξίζει ίσως να προσπαθήσουμε να βγάλουμε ένα-δύο συμπεράσματα και να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις για τις προκλήσεις που έρχονται. Όχι ότι δεν έχουν γίνει τέτοιες αναλύσεις μέχρι ώρας. Νομίζουμε όμως ότι σήμερα είναι μια καλή στιγμή να δούμε εκ νέου ορισμένα ζητήματα.

Ας δούμε όμως τα πράγματα με μια ορισμένη σειρά.Κατά τη γνώμη μας μπορούμε να χωρίσουμε τη μέχρι τώρα κατάσταση σε τρεις μεγάλες υποπεριόδους:

Η πρώτη περίοδος είναι εκείνη η δύσκολη αρχή όπου η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ εκίνησε τη διαδικασία παραχώρησης της χώρας και του λαού φέρνοντας στη χώρα το ΔΝΤ και τους επίτροπους της Μέρκελ. Τα μέτρα και τα μνημόνια ερχόταν το ένα μετά το άλλο φέρνοντας πόνο, δυστυχία και αγανάκτηση ενώ η κυβέρνηση δυνητικά έχανε κάθε μέρα την κοινωνική στήριξη και αποδοχή. Την περίοδο αυτή φάνηκαν τα όρια του λαϊκού κινήματος στην μέχρι σήμερα μορφή του και με την τροπή που είχε πάρει το συνδικαλιστικό κίνημα και η αριστερά στη χώρα μας. Κατέστη εν τέλει σαφές ότι έτσι δεν υπάρχει καμιά πιθανότητα να τα καταφέρουμε απέναντι στη σαρωτική επίθεση του διεθνούς κατεστημένου Δεν κρίνουμε ορθή μια λογική αφορισμού του ότι υπήρξε μέχρι τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα ή στην αριστερά γενικά. Δεν μπορούμε όμως να μην παραδεχτούμε ότι έγινε επταφάνερη η ανεπάρκεια του. Κάτι καινούργιο έπρεπε να γεννηθεί.

Και έτσι ήρθε η αυγή της δεύτερης φάσης. Συμβολική στιγμή είναι οι Πλατείες το περσινό καλοκαίρι. Εκεί αποτυπώθηκαν τρία πράγματα ταυτόχρονα: α) η παλλαϊκή εμβέλεια του ξεσηκωμού,  β) η ανάγκη για λαϊκή ενότητα, γ) η ανάγκη για καθαρές αντικυβερνητικές απαντήσεις για άλλη εθνική πορεία κόντρα στη μερικότητα ή στην αοριστία της παραδοσιακής αριστεράς. Ένας λαός βγήκε στις πλατείες και πρακτικά καμιά πολιτική δύναμη δεν ήταν σε θέση να το εκτιμήσει ή έστω να μπει από την αρχή στο πετσί αυτού του αγώνα. Η πιο σημαντική επιτυχία του “κινήματος των πλατειών” είναι ότι έδειξαν ότι υπάρχει ο λαός που μπορεί να χτυπήσει την πολιτική εξουσία στα ίσια. Αυτό φάνηκε από τον πανικό τους, από τα καραγκιοζιλίκια Παπανδρέου - Σαμαρά για συγκυβέρνηση τότε. Δεν είναι εδώ η ώρα να αναλύσουμε το φαινόμενο των πλατειών σε βάθος. Μα αν μη τι άλλο έδωσε άλλη τροπή στον “παρατεταμένο λαϊκό πόλεμο” βγάζοντας το λαό από τα καταφύγια και βάζοντας τον στα χαρακώματα του πολέμου. Όπως λέει και ο Μάο υπάρχουν τρεις φάσεις στο λαικό πόλεμο:

“Η πρώτη φάση χαρακτηρίζεται ως φάση της προετοιμασίας και των αψιμαχιών και αφορά τη διάδοση της ιδεολογίας στα λαϊκά στρώματα και την εξασφάλιση της υποστήριξής τους. Η δεύτερη φάση, η ονομαζόμενη και φάση της ισορροπίας, σχετίζεται με εξάπλωση της βίας, των αντάρτικων επιχειρήσεων. Η τρίτη φάση, η φάση της αντεπίθεσης, χαρακτηρίζεται από ανοικτές πολεμικές συγκρούσεις ανάμεσα στις δυνάμεις του καθεστώτος και των ανταρτών.”

Οι πλατείες μας φέρανε στο μεταίχμιο μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης φάσης. Και για αυτό από τις πλατείες και μετά αλλάζουν δύο πράγματα: α) διαμορφώνεται η δυνατότητα απάντησης, β) το μπλοκ εξουσίας όταν ένιωσε για πρώτη φορά το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια του αποφάσισε ότι από εδώ και μπρος ‘δεν θα κάνει πλάκα’.

Πριν προχωρήσουμε αξίζει νομίζουμε να γίνουμε κάπως πιο αναλυτικοί θέτοντας τρία ερωτήματα:

α) αρκούσαν οι πλατείες;, β) υπήρξε η πολιτική τομή στην αριστερά που αντιστοιχεί στην ανάγκη και τη δυναμική που δείξαν οι πλατείες;, γ) ποια είναι η απάντηση του αντιπάλου;

Ας τα δούμε ένα - ένα. Στο ερώτημα του αν αρκούσαν οι πλατείες δεν θέλουμε να δώσουμε μια απάντηση του τύπου “ναι ή όχι”. Αν αρκούσαν θα το είχαμε καταλάβει αλλά από την άλλη αν δεν γινόταν αυτό σήμερα δεν θα είχαμε δει την ακτίδα της ελπίδας της αντίστασης. Αυτό που θέλουμε μονάχα να σημειώσουμε είναι ότι σε κάθε περίπτωση οι πλατείες διαμόρφωσαν οι ίδιες την ανάγκη για την υπέρβαση τους: στη σαρωτική δυναμική τους δείξανε ότι χωρίς οργάνωση και πρόγραμμα όλη αυτή η τεράστια δυναμική δεν μπορεί να νικήσει. Άρα θέλουμε και οργάνωση και πρόγραμμα πολιτικής διεξόδου. Αλλιώς δεν μπορούμε να δώσουμε τον πόλεμο οργανωμένα και παρατεταμένα, δεν μπορούμε να σώσουμε τους συνανθρώπους μας (αλληλεγγύη) και να χτυπήσουμε αποτελεσματικά (οργάνωση του αγώνα). Αλλιώς δεν περνάμε από το “όχι” στη διεκδίκηση άλλης πολιτικής διεξόδου και άλλης πολιτικής εξουσίας.

Τι έκανε η επίσημη αριστερά (και το τονίζουμε: θα μιλήσουμε αρχικά για την επίσημη αριστερά, το ΚΚΕ και τον ΣΥΝ όχι για τις άλλες ομάδες μέρος των οποίων φυσικά και παρουσιάζει ενδιαφέρον) για να συνδράμει στην επίλυση των παραπάνω δύο αδυναμιών και αντιφάσεων του λαικού αγώνα μέχρι τώρα; Πως συνέδραμε στη περαιτέρω παλλακή οργάνωση του λαού και τι απαντήσεις έδωσε ως προς το ερώτημα της κρίσιμης πολιτικής διεξόδου; Κατά τη γνώμη μας και ως προς αυτό υπήρχαν πρακτικά τρεις φάσεις σε σχετική αντιστοιχία με το γενικό ρου της πολιτικής συγκυρίας. Στη πρώτη περίοδο η αριστερά πρακτικά επαναλάμβανε τα ίδια ενώ σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο όλα άλλαζαν. Το γάντι δεν σηκώθηκε απέναντι στην εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, στην “σύγχρονη κατοχή”. Ο αντί-ΕΕ λόγος του ΚΚΕ δεν μετασχηματίστηκε ποτέ σε ουσιαστική γραμμή εδώ και τώρα διαγραφής του χρέους και πάλης για μια ανεξάρτητη οικονομική πολιτική. Αντίθετα μέχρι και σήμερα λέει ότι “μια έξοδος από το Ευρώ θα είναι καταστροφή”. Για τον δε ΣΥΝ τι πιο απλό να πει κανείς από το προφανές: καλή η ενότητα αλλά άμα ζητάει ενότητα με αγκαλιά το Ευρώ το μέγιστο που μπορεί να επιτύχει είναι να γυρίσει στην αγκαλιά του Κουβέλη. Πάντως να παλέψει όλος ο λαός για μια Ελλάδα με όλες τις ντιρεκτίβες και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ, το κατακλέψιμο των τραπεζών αλλά “με άλλη ευρω-συνταγή” δεν το βλέπουμε! Μετά από αυτή την περίοδο ήρθε το κίνημα των πλατειών. Και τέθηκε δυνητικά το ερώτημα: αλλάζει και η αριστερά μαζί με την ανάγκη αλλαγής του κινήματος; Και η αλήθεια είναι ότι ήταν τόσο γερό το ταρακούνημα που υπήρξαν βήματα αλλαγής ή τουλάχιστον μια ακαθόριστη κίνηση στην αρχή που έδινε μια δυνατότητα άμεσου διεμβολισμού ακόμα και της επίσημης αριστεράς σε επίπεδο ηγεσίας. Κορύφωση αυτής της προοπτικής ήταν η συμμετοχή του ΚΚΕ στη συγκέντρωση στις 20 Οκτώβρη στο Σύνταγμα (με τον όποιο τρόπο) αλλά και η πιο αιχμηρή στάση του ΣΥΡΙΖΑ για ένα διάστημα. Αλίμονο όμως: όταν τα πράγματα φαινομενικά καταλάγιασαν η επίσημη αριστερά επανήλθε στο Business as usual. Το ΚΚΕ ταμπουρώθηκε πίσω από το θάνατο ενός ανθρώπου, νευρίασε με τους άλλους αγωνιστές (και φυσικά δεν μιλάμε για τους μπάχαλους και ψευτο-αντιεξουσιαστές) αντί να στραφεί με όλες του τις δυνάμεις απέναντι στους κυβερνώντες. Το κράτος με τους παρακρατικούς του του σκοτώσανε άνθρωπο! Ο δε ΣΥΝ δεν φαίνεται να κάνει καμιά επιλογή ρήξης με την ΕΕ και την Ευρωζώνη υποστηρίζοντας το Ευρώ ακόμα και αν αυτό σημαίνει αποδοχή του χρέους και δυνητικά σκληρά μνημόνια. Στην καλύτερη τάζει έναν ψεύτικο κόσμο όπου και θα είμαστε στο Ευρώ και δεν θα τηρούμε καμιά απόφαση της ΕΕ. Ποιον κοροϊδεύει; Θα καταστρέψουμε τα σχέδια Γερμανίας και Γαλλίας και αυτοί δεν θα εκμεταλλευτούν το δικαίωμα τους να μας πετάξουν από την Ευρωζώνη; Όσο ο ΣΥΝ δεν κάνει πολιτική τομή στο περιεχόμενο αντικειμενικά δεν μπορεί να παίξει και ριζοσπαστικό ρόλο. Κατά αυτή την έννοια οι συμμαχίες με μερίδες του ΠΑΣΟΚ αντί να γίνονται σε αριστερή βάση μάλλον μετατοπίζουν τον ίδιο τον ΣΥΝ. Και είναι ενδεικτικό και για το ΚΚΕ και για τον ΣΥΝ: όταν τέθηκε το ερώτημα του δημοψηφίσματος για το Ευρώ αντί να βγουν επιθετικά και να πουν εδώ και τώρα έξω από την Ευρωζώνη, όχι γιατί θα το κερδίζαμε εύκολα αλλά σίγουρα ένα μαζικό (της τάξης του 40% “όχι στο Ευρώ”) θα καταγραφόταν, είπαν ότι “έξοδο από το Ευρώ είναι καταστροφή και ότι η κυβέρνηση εκβιάζει!”. Η κυβέρνηση εκβίαζε ΝΔ-ΛΑΟΣ λέγοντας τους ότι “μάγκες ή όλοι μαζί και ΕΕ ή στάχτη και μπούρμπερη” και αυτοί τη βοήθησαν! Αν είναι δυνατόν!

Εν πάσει περιπτώσει ο λαός δεν σταμάτησε. Στις 28 Οκτώβρη σήκωσε περήφανα τη δικιά του σημαία, πέταξε τους ξεφτίλες “επίσημους” και έκανε τη δικιά του παρέλαση. Γιόρτασε τον αγώνα ενάντια στη Γερμανική κατοχή του Β’ Π.Π. με επίγνωση ότι και σήμερα είναι στη μέση ενός τέτοιου αγώνα. Μετά από πολύ καιρό αυτός ο λαός έδειξε ξανά τη διάθεση να γίνει από ένα σύνολο ατόμων που διαμορφώνουν μια διάχυτη μάζα, κυρίαρχος λαός!

Και εκεί ξεκίνησε μια νέα περίοδος για τις πολιτικές εξελίξεις και τον αγώνα. Η στιγμή όπου η αντίπαλη πλευρά αποφάσισε να ξεδιπλώσει μια νέα επίθεση διότι οι αποκάτω το είχαν παρακάνει και το πηγαίνανε για κλιμάκωση του αγώνα. Η επίθεση αυτή σχηματοποιείται στην υπόθεση της προδοτικής συγκυβέρνησης των δοσιλόγων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑΟΣ με δοτό “πρωθυπουργό” τον αρχιληστή Παπαδήμο, ένα πιόνι των τραπεζών που ως πιστός τους υπηρέτης του έλαχε να κάνει την πλεόν βρώμικη δουλειά για την εξόντωση του λαού και τη διάσωση των τραπεζών με ότι απέμεινε στις τσέπες του Έλληνα και ότι ακόμα είναι δημόσιο σε αυτό τον τόπο. Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε το ποιόν της κυβέρνησης αυτής και τα χαρακτηριστικά της. Τι να πούμε για τον Σαμαρά και τον Καρατζαφέρη; Δεν μπορούμε καν να επιλέξουμε ποιος από τους δυο είναι μεγαλύτερος κωλοτούμπας. Αυτό που σίγουρα μπορούμε να πούμε είναι ότι και οι δύο πουλάνε ολίγη ψεύτικη κριτική για τα μάτια του κόσμου αλλά κατ’ ουσίαν και εμπράκτως στηρίζουν την νέα αντιδημοκρατική κυβέρνηση εθνικής προδοσίας. Είναι αστείο και παράλληλα ενδιαφέρον: όσοι δήθεν μιλούν για την Πατρίδα γίνονται οι μεγαλύτεροι προδότες της. Χορτάσαμε “Εφιάλτες” σε αυτή τη χώρα... Δεν υπάρχει στην ελληνική γλώσσα λέξη τόσο βαριά για να περιγράψει το βάθος της προδοσίας και την αηδία που μας προκαλούν αυτοί οι κυβερνητικοί γυμνοσάλιαγκες.

Νομίζουμε ότι σε αυτή τη νέα περίοδο ακόμα δεν έχουμε δει την απάντηση του λαικού κινήματος και της αριστεράς που είναι στο πλάι του (όχι όσων ακόμα δεν μπορούν να κατεβούν από το άρμα του Ευρωμονόδρομου και του καθωσπρεπισμού του να μην πούμε “διαγραφή του χρέους” ή των κόκκινων μέχρι τα μπούνια στα λόγια αλλά ακόμα και όταν ο λαός δεν θα έχει να φάει αυτοί θα μετράνε τη συγκριτική άνοδο τους σε σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ). Να διευκρινήσουμε εδώ ότι πιστεύουμε ότι υπάρχουν πολλές δυνάμεις και ρεύματα της Αριστεράς που παλεύουν (με αδυναμίες φυσικά) πλάι στο λαό και αναζητούν μια “άλλη λύση” (κόντρα στα όρια που μας βάζουν οι πολιτικοί κυρίαρχη) στο σήμερα (και όχι με θρησκευτική προσμονή μιας άλλης εποχής που δεν θα έρθει ποτέ). Τέτοιες δυνάμεις είναι τα κοινωνικά ενεργητικά τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής, δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ, συναγωνιστές και ομαδοποιήσεις μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα καθώς και ηλικιάκα νεότεροι σχηματισμοί με πολύ δραστήρια όμως παρουσία όπως το ΕΠΑΜ. Απευθυνόμενοι σε όλους αυτούς και πάνω από όλα στον αγωνιζόμενο λαό πέρα και έξω από την αρχική ιδεολογική αναφορά του καθενός, σε όλους αυτούς δηλαδή που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο - ρητά ή άρρητα - βρίσκονται πλάι στον αγώνα έχουμε να καταθέσουμε 5 ταπεινές σκέψεις για την περίοδο. Συνοπτικά θα λέγαμε ότι:

Η πλειοψηφία του λαού θα παραμένει μαγκωμένη (και ας ξέρει ότι έχει χίλια δίκια) όσο η “άλλη λύση” δεν είναι σαφής και όσο δεν υπάρχει μια αρχική πολιτική συσσώρευση για να την διεκδικήσει και δομές υποδοχής και οργάνωσης του λαικού αγώνα.

Αναλυτικότερα...

1. Όταν λέμε σαφής λύση εννοούμε συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη διαγραφή του χρέους, την επόμενη μέρα, την αλλαγή νομίσματος και τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, την επανακοινωνικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων, το άμεσο σχέδιο διάσωσης όσων σήμερα πλέον δεν αντέχουν και φυσικά του Τι και Πως θα παράγουμε. Αδυνατούμε να συνειδητοποιήσουμε πως αλλιώς μπορεί ένας λαός να γίνει κυρίαρχος αν δεν ξέρει ποιο θα είναι το δικό του πρόγραμμα. Ποια θα είναι η δική του πολιτική λύση. Μιλάμε για τα άμεσα αλλά και για τα μεσοπρόθεσμα. Πως θα τρώμε; Τι θα βιομηχανοποιηθεί; Ποιος είναι ο πλούτος που έχει αυτή η χώρα; Τι μπορούμε άμεσα να εκμεταλλευτούμε και τι μπορούμε να σχεδιάσουμε για το μέλλον; Ποιες θα είναι οι διεθνείς μας σχέσεις. Ο Μπρεχτ έγραφε για την εργατική τάξη και μιλούσε για τη σημασία αυτή να μορφωθεί. Γιατί η επισημή αριστερά το ξεχνά; Που είναι ο σύγχρονος Μπάτσης; Ποια είναι η νέα βιομηχανία για την Ελλάδα; Αν δεν δοθούν κάποιες πρώτες απαντήσεις είναι σαν να καλούμε ένα λαό να επαναστατήσει αλλά σε κάθε περίπτωση γκαρσόνι για τους τουρίστες του λέμε ότι θα είναι μια ζωή.

2. Ως προς την “κρίσιμη αρχική πολιτική συσσώρευση” εννοούμε μια συμμαχία όλων των πολιτικών δυνάμεων και συνιστωσών που μπορούν να συμφωνήσουν στα σημεία του ελέγχου και της διαγραφής του ληστρικού χρέους, της αλλαγής νομίσματος με προστασία των λαικών καταθέσεων, της εθνικοποίησης του τραπεζικού συστήματος, την κοινωνικοποίησης των κοινωφελών επιχειρήσεων και της διάθεσης για μια άλλη κοινωνική και οικονομική οργάνωση σε φιλολαική κατεύθυνση. Όλοι όσοι – μηδενός εξαιρουμένου – συμφωνούν σε μια τέτοια βάση οφείλουν να βρεθούν σε ένα ενιαίο αριστερό ριζοσπαστικό πολιτικό μέτωπο. Το μέτωπο αυτό θα προτάσει και θα επεξεργάζεται το πρόγραμμα διεξόδου και θα αποτελεί τον πυρήνα από όπου θα πηγάζουν και θα συντονίζονται οι αγωνιστές που θα παίζουν καθημερινά πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση του λαού. Ένα πολιτικό μέτωπο με απευθείας σχέση με αυτούς που θέλει να υπηρετήσει, δηλαδή τους ανθρώπους της δουλειάς και τη νεολαία.

3. Ως προς την οργάνωση του λαού εννοούμε την ανάπτυξη σε ευρύτερο παλαικό επίπεδο σταθερών δομών υποδοχής της λαικής αγανάκτησης και της λαικής ανάγκης. Δηλαδή δομές που θα λειτουργούν ως αγκαλιά αλληλεγγύης, που θα οργανώνουν την καθημερινή αντίσταση (χαράτσια κλπ), θα είναι το κύτταρο του συντονισμού των παλαικών κινητοποιήσεων ή των απεργιών μαζί με τα εργατικά σωματεία. Δομών που θα συζητούν για τις δράσεις αλλά και το πολιτικό πλαισιο του αγώνα. Εκεί ο λαός θα νιώθει ότι λαμβάνει αποφάσεις αυτός για τον εαυτό του. Και αυτές τις αποφάσεις μετά θα μπορεί να τις παλέψει με πάθος και μέχρι τέλους. Να νοιώθει μονιασμένος με τους δίπλα του. Να μην ντρέπεται που δεν έχει λεφτά. Να μην αγωνίζεται μόνος τα θηρία. Να είναι μαζί με τους αποδίπλα του, τους συναδέλφους του. Να μην είναι ένα σύνολο από άτομα αλλά ένας λαός.

4. Όλα αυτά δεν γίνονται με ανακοινώσεις αλλά με ουσιαστική ζύμωση. Δεν αρκούν τα δελτία τύπου και οι λόγοι της αριστεράς από το κανάλι. Πάνω από όλα θέλουμε να φέρουμε την πολιτική συζήτηση στο οικογενειακό τραπέζι και το καφενείο. Και πάνω από όλα θεωρούμε ότι ο λαός οφείλει και του αξίζει να μορφωθεί. Δεν εννοούμε να του τα πούμε. Εννοούμε ότι ο κυρίαρχος λαός είναι αυτός που γνωρίζει και συνειδητοποιεί την οικονομική και κοινωνική συγκυρία της εποχής του, που την κατανοεί, που είναι σε θέση να οργανώσει τη δικιά του παραγωγική προοπτική. Όλα αυτά δεν γίνονται με τσιτάτα. Δεν θα είναι ο λαός που θα αντισταθεί ίδιος με τον λαό που καθόταν στην τηλεόραση. Ο πρώτος θα είναι αντικειμενικά πολύ πιο μορφωμένος. Μόνο που δεν εννοούμε μόρφωση με διδαχές αλλά μόρφωση από τα συμπεράσματα και την ανάλυση της πραγματικής ζωής.

5. Και η αλήθεια είναι ότι σήμερα η πραγματική συγκυρία μας δίνει ένα πλήθος ερεθισμάτων για να κάνουμε βήματα σε αυτή την κατεύθυνση. Για να αναλογιστούμε: έχει να συνεισφέρει σήμερα μια συνεταιριστική λογική μεταξύ παραγωγών ή λιανέμπορων; έχει να συνεισφέρει σήμερα μια λογική συνεταιρισμού ομοεπαγγελματιών κόντρα στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου; ποια είναι η στάση μας απέναντι σε μια μεγάλη επιχείρηση που κλείνει; μπορούν σήμερα να περάσουν στα χέρια των εργαζομένων ακόμα και ιστορικά συγκροτήματα του τύπου; Μπορεί σήμερα να υπάρξουν πρωτοπόρα τμήματα των εργαζόμενων μερίδων που να κάνουν από τώρα πράξη την προσπάθεια μιας άλλης παραγωγικής οργάνωσης; Μπορούν τέτοιες προσπάθειες να λειτουργήσουν ως κοινωνικό παράδειγμα απέναντι στο φόβο και τη λογική των μονόδρομων; Αν ναι τότε έχουμε άλλη μια σημαντική επιτυχία.

Φυσικά πέρα από τις σκέψεις θέλει κανείς και συγκεκριμένη τακτική. Εν τέλει αυτό θα ορίσει και πως θα προχωρήσει ο αγώνας του λαού. Στη μηχανή που καίει πρέπει να ανεβάσουμε στροφές. Όχι γιατί βιαζόμαστε απλώς αλλά γιατί είναι αναγκαίο. Τα λαμόγια οι δοσίλογοι περνάνε το χρέος σε αγγλικό δίκαιο και με το Six Pack Agreement περνάνε στο Σύνταγμα την υποτέλεια μας στη Μέρκελ και την κάθε Μέρκελ.

Μπορεί σήμερα να υπάρξει μια άμεση πρωτοβουλία δυνάμεων για τη συγκρότηση του πολιτικού μετώπου που περιγράψαμε προηγουμένως; Θα πάρουν κάποιοι την πρωτοβουλία να το καλέσουν συγκεκριμένα και όχι γενικόλογα; Θα κουβεντιάσουμε συλλογικά για την ταμπακέρα της εναλλακτικής πολιτικής λύσης; Θα πάψουν ορισμένοι να κρύβονται πίσω από το δάχτυλο του ενός χεριού  μη προχωρόντας σε τομές με δικαιολογία ότι κανείς άλλος δεν πήρε την πρωτοβουλία πρώτος; Θα γίνει σήμερα η τομή ώστε να οργανωθεί πλατύτερα ο αγώνας του λαού και να περάσει η γραμμή της αντίστασης σε πλατύτερα κοινωνικά στρώματα, σε όλο εν τέλει το λαό;

Αναμφίβολα γίνονται σημαντικότατες προσπάθειες. Από τις επιτροπές και τις συνελεύσεις γειτονιάς που στήνονται σε πολλές πόλεις, την προσπάθεια συντονισμού των επιμέρους μερίδων του κινήματος, τις ιστορικές απεργίες εργασιακών κλάδων (και την αλληλεγγύη προς αυτούς) ή τις ομιλίες και συζητήσεις που γίνονται για την αριστερά και το αναγκαίο πολιτικό μέτωπο. Σήμερα μπορεί κανείς στο ραδιόφωνο να ακούσει εκπομπές (λίγες αλλά υπάρχουν) που να τον εξοπλίσουν με επιχειρήματα απέναντι στον αντίπαλο. Το ότι όμως σήμερα κάτι γίνεται πρέπει να μας δίνει τροφή για το περαιτέρω και όχι φυσικά να μας φαίνεται αρκετό. Αν δεν προχωρήσουμε, και οι χιλιάδες που έχουν μπει στον αγώνα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους ή για άλλη μια φορά μετά από πολλά χρόνια, ενδέχεται να απογοητευτούν. Ο άνθρωπος θέλει να νικά και πάνω από όλα ο λαός μας το έχει ανάγκη.

Η χρονιά όμως που μπήκε είναι δύσκολη και οι προκλήσεις πολύ μεγάλες. Ο προδότης δοτός Παπαδήμος και οι τα άλλα πιόνια των γραφειοκρατών της ΕΕ έχουν βάλει νέο στόχο την πλήρη παράδοση της εθνικής κυριαρχίας. Πρέπει να έχουμε συνείδηση του εύρους της επίθεσης. Όταν το χρέος θα είναι στους δικούς τους νόμους τότε δεν θα λυπούνται να μας πετάξουν από το Ευρώ και να μας ζητήσουν να πληρώσουμε με χώμα και αίμα για το χρέος σε μια νέα τραγική ισοτιμία (και φυσικά καμία σχέση δεν έχει το να βγούμε από το Ευρώ με δική μας πρωτοβουλία και το να μας πετάξουν αυτοί). Όπως το είχε πει ο τωρινός υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας “Όσες χώρες θέλουν να πάρουν βοήθεια από την Ευρώπη θα πρέπει να είναι έτοιμες να απολέσουν ένα μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας αν αυτό χρειαστεί”. Άστο! Όχι άλλο σώσιμο. Προτιμούμε να παλέψουμε μόνοι μας χωρίς ξένο κουμανταδόρο και “ντόπιους” τοποτηρητές.

Πρέπει συνεπώς να ανεβάσουμε τις μηχανές. Εξάλλου οι πολιτικές εξελίξεις θα δίνουν πολλαπλές ευκαιρίες, είτε με αφορμή τις εκλογές είτε πάνω από όλα λόγω του ότι έχουμε μια μη εκλεγμένη φορετή κυβέρνηση που λαμβάνει τις πιο σκληρές και ιστορικά καταστροφικές αποφάσεις. Σήμερα μας δίνουν χίλιους και πλέον λόγους να τους ανατρέψουμε!

Πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο είναι πιο κοντά στο να γίνει. Το πιστεύουμε για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι διότι ιστορικά ετούτος ο λαός στο τέλος πάντα τους την έκανε. Διότι τράπεζες, ΔΝΤ και ΕΕ είναι ένα μάτσο βαμπίρ που κανονικά θα έπρεπε να έχουν πεθάνει αλλά για να κρατηθούνε στη ζωή τα έχουνε βάλει με τους λαούς όλου του κόσμου και στο τέλος θα το πληρώσουν από αυτούς. Διότι πριν δύο χρόνια κανείς δεν θα πίστευε ότι θα ήμασταν πρακτικά υπό κατοχή αλλά κανείς δεν θα πίστευε ότι θα μουτζώνανε 15χρονα του επισήμους στην παρέλαση και ότι ένας λαός θα δάκρυζε με συγκίνηση. Ο δεύτερος λόγοςείναι γιατί έτσι πρέπει να σε κάθε περίπτωση σκεφτόμαστε. Πρέπει να διατηρούμε την ελπίδα. Αν τους τη χαρίσουμε τότε αυτοί θα μας κλέψουν όλο μας το μέλλον... Εξάλλου μια σπίθα (μια πανεργατική απεργία διαρκείας;;;) θέλει για να ανάψει φωτιά σε ολόκληρο τον κάμπο!

Όπως τα λέει το τραγούδι της αντίστασης...

…Δουλειά χαρά και μόρφωση

να το ιδανικό μας

και θέλουμε στον τόπο μας

Ελλάδα μας

Αφέντη το λαό μας.