Ενημερωτικό για το Δημόσιο Χρέος

ΚΥΡΙΑ ΜΕΓΕΘΗ ΓΕΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ εκατομμύρια €	2001	2002	2003	2004	2005	2006	2007	2008	2009	2010	ΣΥΝΟΛΑ	ΔΙΑΦΟΡΕΣ 2001-2010
'Εσοδα	59,816	63,041	67,290	70,583	75,219	82,728	90,723	94,459	87,567	89,933	781.359	50,35%
Φόροι στην παραγωγή και στις εισαγωγές,	19,406	20,159	20,756	21,637	22,764	25,857	28,412	28,811	26,110	28,552
Φόροι στο εισόδημα, εισπραττόμενοι	12,528	13,415	13,498	14,825	16,578	16,960	18,201	18,695	19,111	17,474
Κοινωνικές εισφορές, εισπραττόμενες	18,397	21,310	23,722	24,671	26,104	26,932	28,961	30,749	29,458	29,663
Λοιπά τρέχοντα έσοδα	7,340	6,237	6,365	6,360	6,694	7,825	9,424	10,969	9,651	9,638
Κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, εισπραττόμενες	2,145	1,920	2,949	3,090	3,079	5,154	5,725	5,235	3,237	4,606
Συνολικές Δαπάνες	66,318	70,614	77,143	84,333	85,626	95,427	105,923	117,634	124,215	113,887	941.120	71,73%
Πρωτογενείς Δαπάνες(χωρίς τόκους)	56,861	61,873	68,556	75,347	76,619	85,649	95,245	105,884	111,887	101,293	839.214	78,14%
Αμοιβές εξαρτημένης εργασίας, πληρωνόμενες	15,180	17,308	18,641	21,345	22,384	24,324	25,213	27,668	30,559	27,183
Κοινωνικές παροχές	22,499	24,184	27,332	28,873	31,814	35,625	39,949	45,765	48,844	47,400
Προϊόντα και υπηρεσίες	9,063	10,229	10,387	10,155	10,286	12,417	15,444	15,283	17,228	13,333
Επιδοτήσεις, πληρωνόμενες	195	205	238	240	257	277	41	43	76	93
Λοιπές τρέχουσες μεταβιβάσεις, πληρωνόμενες	1,442	1,563	2,393	3,421	3,321	3,239	3,767	4,113	3,669	3,905
Κεφαλαιακές μεταβιβάσεις, πληρωνόμενες	8,482	8,384	9,565	11,313	8,557	9,767	10,831	13,012	11,511	9,379
Τόκοι, πληρωνόμενοι(1)	9457	8741	8587	8986	9007	9778	10678	11750	12328	12594	101.906
Πρωτογενές ισοζύγιο(χωρίς τόκους)	2,955	1,168	-1,266	-4,764	-1,400	-2,921	-4,522	-11,425	-24,320	-11,360	-57.855
Ισοζύγιο Γενικής Κυβέρνησης (κατά ΕΣΛ95 με τόκους)	-6,502	-7,573	-9,853	-13,750	-10,407	-12,699	-15,200	-23,175	-36,648	-23,954	-159.761
Χρέος Γενικής Κυβέρνησης, κατά Μάαστριχτ	151,869	159,214	168,025	183,187	212,418	224,915	239,364	262,318	298,706	328,588		176.719 €
Χρεολύσια πληρωθέντα(2)	12777	20860	21615	20356	21752	16954	22554	26246	29135	19549	211.798
Δανεισμός(<1 έτους) σε ΕΓΕΔ	9886	11929	13378	16829	15325	11342	15310	17283	39953	1155	152.390
Σύνολο τόκων-χρεολυσιων & ΕΓΕΔ(1+2+3)	32120	41530	43580	46171	46084	38074	48542	55279	81416	33298	466.094
Ελλειμμα Ισοζύγιου Τρεχουσών Συναλλαγών	-10495	-10221	-9887	-10717	-15677	-23667	-32393	-34797	-25818	-24048	-197.720
Ακαθάριστο Εγχώριο Προιον (ΑΕΠ)	146248	156615	172431	185266	194819	211300	227074	236917	235017	230173		83.925 €
Πηγή : ΕΛΣΤΑΤ (23/9/2011) – ΤτΕ Δελτιο Οικονομικής Συγκυρίας

Προσδιοριστικοί παράγοντες του ύψους και της εξέλιξης του δημοσίου χρέους.

«Οι παράγοντες που προσδιορίζουν το ύψος και την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, είναι το ετήσιο πρωτογενές έλλειμμα ή πλεόνασμα, οι δαπάνες για τόκους, ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ(η συνολική παραγωγή της χώρας δηλαδή), η ανάληψη νέου χρέους και τέλος οι μεταβολές των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ για το εξωτερικό χρέος και το χρέος με ρήτρα συναλλάγματος.» Κ.Π.-2001

Παρατηρήσεις επί των μεγεθών του Δημοσίου Χρέους και των βασικών μεγεθών της Κυβέρνησης

Όπως παρατηρούμε από τα παραπάνω μεγέθη της Γεν. Κυβέρνησης της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού, που αφορούν το σύνολο της ελληνικής οικονομίας έχουμε να επισημάνουμε :

1. Το σωρευτικό αποτέλεσμα μεταξύ 2001-2010 στο Ισοζύγιο Γενικής Κυβέρνησης ανέρχεται σε έλλειμμα -159.761 δις € , που σημαίνει ότι το κράτος θα πρέπει αναγκαστικά αυτό το έλλειμμα να το τροφοδοτήσει με ισόποσο δανεισμό. Παρατηρούμε όμως ότι, ο δανεισμός της Γενικής Κυβέρνησης στο ίδιο διάστημα αυξήθηκε κατά 176.719 δις €. Υπάρχει λοιπόν δανεισμός ύψους 16.958 δις € ο οποίος έγινε πέραν του συνολικού ελλείμματος που δημιουργήθηκε κατά την εκτέλεση των Προϋπολογισμών και προφανώς δεν έγινε για να καλύψει αυτό το σκοπό. Είναι μια γκρίζα ζώνη που μένει να απαντηθεί στο μέλλον(;).

2. Πέραν του παραπάνω ελλείμματος υπάρχει κι ένα άλλο σημαντικό έλλειμμα στο Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών (δείτε προηγούμενη ανακοίνωση μας-Το ιδεολογικό υπόβαθρο της κρίσης) συνολικού ύψους 197.720 δις € στη δεκαετία 2001-2010. Στην ελληνική οικονομία υπάρχουν λοιπόν «δίδυμα ελλείμματα», στο σκέλος του Ισοζυγίου της εκτέλεσης του Προϋπολογισμού αλλά και στο σημαντικό κομμάτι του Ισοζυγίου Τρεχουσών Συναλλαγών που μεταξύ τους αυτοτροφοδούνται.

3. Στο μέγεθος τώρα του Δημοσίου Χρέους και στη σύνθεση του έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής :

1. Το σύνολο των τόκων, χρεολυσίων(κεφαλαίου) του δημοσίου χρέους που αποπληρώθηκε στη δεκαετία (2001-2010) ανέρχεται σε 313.704 δις € (1+2) και ενώ με τέτοιο ποσό αποπληρωμής θα έπρεπε στο τέλος της δεκαετίας, να αναμέναμε ένα χαμηλότερο δημόσιο χρέος, εντούτοις αυτό στο τέλος του 2010, ήταν στο ύψος των 328.588 δις € !, δηλαδή περισσότερο χρέος από όσο έχουμε ήδη εξοφλήσει. Αν συνυπολογίσουμε και τα ΕΓΕΔ βραχυχρόνιας διάρκειας (συνήθως 3μηνης ή 6μηνης διάρκειας) τότε το συνολικό ποσό αποπληρωμής ήταν 466.094 δις €, και επαναλαμβάνουμε εναπομείναν χρέος στο τέλος του 2010, 328.588 δις €.

2. Το πρώτο που αποφαίνεται από αυτή την εξέλιξη, είναι η υψηλή πέραν κάθε νόμιμης επιβάρυνσης σε τόκους του χρέους, καθώς η σχέση μεταξύ κεφαλαίου και τόκου που αποπληρώθηκε, είναι πέραν κάθε κερδοσκοπικών προσδοκιών υψηλότατη, καθώς για συνολικό κεφάλαιο που αποπληρώθηκε ύψους 211.798 (χρεολύσια) καταβλήθηκαν 101.906 τόκοι !. Αναζητώντας στα επίσημα στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους , της τελευταίας δεκαετίας το μέσο επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται γύρω στο 4,6%-5%., Κάνοντας τον απλό υπολογισμό (συνολικό χρέος*μέσο επιτόκιο δανεισμού) για να βρούμε τους ετήσιους τόκους, βλέπουμε ότι σε καμία περίπτωση το αποτέλεσμα δε συμβαδίζει με τους πληρωθέντες τόκους του αντίστοιχου έτους (π.χ για το 2001 : χρέος =151.869*5%=7,593 τόκοι, ενώ καταβλήθηκαν 9.497,αύξηση 25%). Αρα τα πραγματικά επιτόκια είναι μεγαλύτερα από τα επίσημα στοιχεία ή προστίθεται «κρυφό» χρέος ή γίνεται επανακεφαλαιοποίηση των τόκων.

3. Επίσης είναι προφανές ότι λόγω των διαρκών ελλειμμάτων δεν μπορούσαν να αποπληρωθούν στη λήξη τους όσα ομόλογα έληγαν (χρεολύσια) οπότε καταφεύγαμε σε νέο δανεισμό για την αποπληρωμή του ίδιου ομολόγου. Κι έτσι πχ ενα αρχικό ομόλογο 4 ετούς διάρκειας στη λήξη του ανανεωνόταν για άλλα πχ 4 ή και πολύ περισσότερα χρόνια με επιτόκια της τάξης του 4-7%. Οπότε ένα ομόλογο συνολικής διάρκειας 10 ετών με επιτόκιο 7% σχεδόν διπλασιάζεται η αποπληρωμή του, με τους καταβληθέντες τόκους. Κι άλλα ελλείμματα δηλαδή. Με αυτή την τακτική που αναγκαζόμασταν να ακολουθούμε, έχουμε το ελάχιστο διπλοπληρώσει και τριπλοπληρώσει το σύνολο του χρέους ! Για την πλήρη καταγραφή της κατάστασης, θα χρειαστεί να ανοιχτούν τα βιβλία του δημοσίου χρέους (ομόλογο-ομόλογο, μαζί με τη σύμβαση του) για να αποκαλυφθεί το πραγματικό πρόβλημα του ανατοκισμού που έχει υποστεί το δημόσιο χρέος.

4. Η επίδραση του χρέους ως προς την αύξηση του ΑΕΠ, καθώς στη συνήθη πρακτική τα κράτη προσφεύγουν σε δανεισμό για να επενδυθούν τα ποσά αυτά σε υποδομές, έργα και αναπτυξιακές δράσεις, τα οποία με την λειτουργία και την απόδοσή τους θα μπορέσουν να αποπληρώσουν τουλάχιστον τους τόκους του δανεισμού αυτού, στη χώρα μας το μέγεθος του ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 83.925 δις € σε αγοραίες τιμές, ο δανεισμός αυξήθηκε κατά 176.719 δις (το ποσό των τόκων που καταβλήθηκαν ήταν 101.906 δις €) που σημαίνει για κάθε 1 ευρώ ανάπτυξης του ΑΕΠ χρειάστηκε να δανειστούμε 2,105 € και σ΄αυτό το ποσό αν προσθέσουμε και το 1,214 € που απαιτήθηκε για την αποπληρωμή των τόκων –άρα η μέση επιβάρυνση των τόκων – του επιτοκίου δανεισμού δηλαδή είναι 21,4% !!! (δηλ. 1 ευρώ αύξησης ΑΕΠ σε δανεισμό κόστισε στη δεκαετία στη χώρα μας, 3,319€ !).

5. Σε κάθε περίπτωση για να είναι αποτελεσματικός ο δανεισμός ενός κράτους θα πρέπει τα οφέλη που προσδοκούνται (στην αύξηση του ΑΕΠ - εσόδων) να είναι περισσότερα από το ποσοστό του επιτοκίου δανεισμού. Αυτή η πρακτική δε συνέβη σχεδόν ποτέ, καθώς το μέσο επιτόκιο του δανεισμού υπερέβαινε την ποσοστίαια αύξηση του ΑΕΠ που προκαλείτο. Αυτός είναι και ένας κύριος παράγοντας που οδήγησε στην αύξηση του ελλείμματος και συνεπακόλουθα και του ύψους του χρέους. Κι αν συνυπολογίσουμε ότι ο δανεισμός της

τελευταίας δεκαετίας κατευθύνθηκε στην αποπληρωμή παλαιότερου δανεισμού ή στην κατανάλωση από την πλευρά του κράτους, και όχι στις επενδύσεις, είναι απολύτως λογικό το χρέος που δημιουργείτο να μην βρίσκει πόρους να αποπληρωθεί. Η ευθύνη βέβαια των χωρών που δάνειζαν τη χώρα μας, βλέποντας την οικονομική της αποτελεσματικότητα, είναι τεράστια καθώς δε δανείζεις και ξαναδανείζεις κάποιον που οι λογιστικές του καταστάσεις είναι γεμάτες ελλείμματα στο Ισοζύγιο της Γεν. Κυβέρνησης.

6. Η κυρίαρχη προπαγάνδα που διακινείται από Κυβέρνηση και ΜΜΕ, είναι οτι το πρόβλημα θα λυθεί με τη δημιουργία «πρωτογενών πλεονασμάτων» δηλαδή, όταν τα έσοδα είναι περισσότερα από τα έξοδα(πλην του τόκους του χρέους) ή σε λειτουργική κερδοφορία.. Αναζητώντας τη λειτουργική κερδοφορία της Γεν. Κυβέρνησης, χωρίς να υπολογίζουμε το αποτέλεσμα των Προγραμμάτων Δημοσίων Επενδύσεων(ΠΔΕ), τα στοιχεία(γράφημα) οδηγούν στο συμπέρασμα των υπαρκτών πρωτογενών πλεονασμάτων σε 8 από τα τελευταία 10 χρόνια. Παρόλη την συσσώρευση πλεονασμάτων 41,267 δις € (μέχρι το 2008) αυτά δε μας βοήθησαν καθόλου στην αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, καθώς αλλού είναι το πρόβλημα. Επιπρόσθετα, το πρωτογενές πλεόνασμα δημιουργείται από την περιστολή δαπανών εκεί που δεν υπάρχει παραγόμενη αξία, αλλά κύρια και αποκλειστικά, από την πραγματική φορολόγηση εκείνων που συμμετέχουν υποτυπωδώς με τη μορφή «δωρεάς» προς τα κρατικά έσοδα, και εκείνων που διαρκώς δε καταβάλλουν καθόλου φόρους(άμεσους και έμμεσους) ενώ έχουν τεράστια φοροδοτική ικανότητα. (βλέπε παράγραφο 5).

7. Συνολικά το μεγάλο πρόβλημα που αναδεικνύεται, είναι το κόστος αποπληρωμής του δανεισμού, που δε προέκυψε το τελευταίο έτος, αλλά υπήρχε συνολικά στη δεκαετία. Η επιβάρυνση αυτή σε τόκους είναι βέβαιο ότι ήταν υψηλότατη σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε. αλλά και γίνεται αντιληπτό ότι από τα υψηλά ποσοστά απόδοσης τόκων είναι βέβαιο, ότι υπάρχει μεγάλο μέρος του δημοσίου χρέους που είναι προϊόν ανατοκισμού(κεφαλαιοποίησης τόκων και νέος δανεισμός). Αν ακολουθείτο η κλασσική τραπεζική πρακτική από την πλευρά των δανειστών, οτι η αποπληρωμή του δανεισμού δε μπορεί να υπερβαίνει το 40% του εισοδήματος (των εσόδων), δε θα οδηγούμασταν στην τρομερή παγίδα χρέους που βρισκόμαστε σήμερα. Σε όλη τη δεκαετία του ευρώ, το κλάσμα των εξόδων δανεισμού προς έσοδα κυμάνθηκε ως εξής : 2001:53%, 2002:65%, 2003:64%, 2004:65%, 2005:61%, 2006:46%, 2007:53%, 2008:58%, 2009:92% και το 2010:37%. Βλέπουμε λοιπόν τις τεράστιες ευθύνες των δανειστών, για τη χρεωκοπία που οδηγούσαν τη χώρα αλλά και τον κίνδυνο που ανάλαμβαναν οι ίδιοι για τη αναγκαστική στάση πληρωμών που θα προκαλείτο με αυτή την πρακτική. Η μήπως ήταν εσκεμμένο για να μπορέσουν μ’αυτό τον τρόπο να ζητήσουν την ρευστοποίηση δημόσιας περιουσίας προκειμένου να αποπληρωθούν οι απαιτήσεις τους, και να μπούν ως ελεγκτές και επόπτες της χώρας, όπως έκαναν τους περασμένους αιώνες λειτουργώντας ως γνήσιοι μερκαντιλιστές και αποικιοκράτες; Όχι, αυτή τη φορά θα έρθουν ως «επενδυτές» εκμεταλλευόμενοι ακόμα και τα αδιάθετα κονδύλια του ΕΣΠΑ της χώρας(!), επιβάλλοντας ειδικές οικονομικές ζώνες στις οποίες θα ισχύουν χαμηλοί φορολογικοί συντελεστές(10%), και ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα καθώς δε θα ισχύουν οι ελάχιστοι κατώτατοι μισθοί των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με το πρόσχημα της μείωσης της ανεργίας !!!

4. Το ύψος των μισθών και των συντάξεων που καταβάλλει το Δημόσιο το 2001, αντιστοιχούσε στο 10,38% του ΑΕΠ και επί του συνόλου των δαπανών αντιστοιχούσε στο 26,7% των πρωτογενών δαπανών(χωρίς τους τόκους). Στο τέλος του 2010 τα αντίστοιχα ποσοστά είναι 11,80% και 26,83%. Βλέπουμε λοιπόν την ασήμαντη επιβάρυνση που έχει το μέγεθος των μισθών(καθώς σε οποιαδήποτε επιχείρηση είναι πολύ μεγαλύτερο) στη πρώτη δεκαετία του ευρώ, και με μεγάλη σιγουριά καταλήγουμε ότι δεν είναι αυτό το μέγεθος που προκάλεσε το σημαντικό πρόβλημα των δίδυμων ελλειμμάτων στη χώρα μας, καθώς το συνολικό ποσό μισθών και συντάξεων της δεκαετίας ανέρχεται σε περίπου 230 δις €, ενώ το σύνολο της δαπάνης για την εξυπηρέτηση του χρέους ανήλθε στα 466 δις €. Ο πίνακας από τον επίσημο προϋπολογισμό του 2011 που ακολουθεί δείχνει το πραγματικό ποσοστό των μισθών στο σύνολο των δαπανών και το τεράστιο μέγεθος της αποπληρωμής του χρέους, και αποδεικνύει το τεράστιο ψέμα της προπαγάνδας, για το μέγεθος του κόστους του Δημοσίου τομέα.

Αθροιστικά το ποσοστό της εξυπηρέτησης του χρέους ανέρχεται σε 51,5% των συνολικών εξόδων του 2011, ενώ οι μισθοί-συντάξεις το τεράστιο(;) ποσοστό του 16,4%, από 26,83% το 2010. Όπως φαίνεται τις τελευταίες μέρες, η τεράστια αυτή μείωση δε βοήθησε καθόλου ώστε να μην αναθεωρηθούν ακόμα και οι στόχοι της 21^ης Ιουλίου 2011(Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα).

Οι φόροι στο εισόδημα το εν λόγω διάστημα αυξήθηκαν κατά 39,47%, ενώ η αύξηση του ΑΕΠ ανήλθε σε 57,38%, το ποσοστό των φόρων επί του ΑΕΠ το 2001 ήταν 8,56% ενώ το 2010 ήταν 7,59%. Διακρίνουμε μια αύξηση του ΑΕΠ η οποία δεν αυξάνει ανάλογα και τα έσοδα της φορολόγησης, ενώ επί του ΑΕΠ μειώνεται. Αυτό δεν καταδεικνύει ότι οι μισθωτοί-συνταξιούχοι καταβάλλουν λιγότερους φόρους σήμερα, αλλά την διαπραττόμενη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή άλλων τμημάτων της οικονομίας μας, που αύξησαν τα εισοδήματά τους την τελευταία δεκαετία χωρίς να καταβάλλουν τη φορολογία που τους αντιστοιχεί. Επίσης παρατηρώντας τον παρακάτω πίνακα, κατανομής των εσόδων ανα κατηγορία προσώπων, εξάγουμε το συμπέρασμα οτι το μεγαλύτερο βάρος στην πληρωμή των άμεσων φόρων(εισοδήματος) στη δεκαετία 2000-2009, το επιβαρύνονται τα φυσικά πρόσωπα(19,7%) ενώ τα νομικά πρόσωπα (εταιρείες) συνεισφέρουν ελάχιστα(10,9%), εκμεταλλευόμενοι το πλήθος φοροαπαλλαγών που ισχύουν αλλά και των φορολογικών συντελεστών που βαίνουν μειούμενοι την τελευταία δεκαετία(σήμερα 21% επί των κερδών που δε διανέμονται και 24% αν διανέμονται). Σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ, το 2007 στην Ελλάδα η πραγματική φορολογική επιβάρυνση για τα κέρδη δεν ξεπερνούσε το 15,9%. Την ίδια στιγμή η πραγματική φορολογική επιβάρυνση της εργασίας ήταν στο 35,1%, δηλαδή 2,5 φορές μεγαλύτερη! (Η πηγή του πίνακα προέρχεται από τον Κρατικό Προϋπολογισμό του 2011.)

Στο σημείο αυτό δε μπορούμε να μην αναφέρουμε τις ειδικές φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν οι εφοπλιστές στη χώρα μας, καθώς 87 περιπτώσεις φοροαπαλλαγών έχουν θεσπιστεί για την προστασία του εισοδήματος τους (των φυσικών-νομικών προσώπων που έχουν στη κατοχή τους πλοία-ναυτιλιακές επιχειρήσεις). Σύμφωνα με στοιχεία του αρμόδιου Υπουργείου η συνολική χωρητικότητα των υπό ελληνική σημαία στόλου είναι 32.048.052 κόροι(στοιχεία LLOYDS 31-12-2006) σε σύνολο 1455 πλοία άνω των 100 κόρων.

Ο φόρος που πληρώθηκε το 2006 ανέρχεται σε 9,1 εκ. €, δηλ. για κάθε πλοίο πληρώθηκε φόρος 6.254 € (έξι χιλιάδες διακόσια πενήντα τέσσερα ευρώ)!

Σας παραθέτουμε το τρόπο υπολογισμό του φόρου που καταβάλλουν, ο οποίος δε βασίζεται, στα έσοδα-κέρδη που αποκομίζουν από τη νόμιμη δραστηριότητα τους, αλλά από τη χωρητικότητα(!) του πλοίου που κατέχουν, για την οποία στην καλύτερη των περιτπώσεων είναι 1(ένα) δολλάριο ανά κόρο. Πχ. Σε ένα πλοίο 10.000-19.000 κόρων, για παράδειγμα, ο συντελεστής είναι 1 δολάριο ανά κόρο και αναλόγως με την ηλικία του πλοίου προσαυξάνεται με άλλον ένα συντελεστή. Π.χ. για πλοίο ηλικίας 5-9 ετών, ο συντελεστής είναι 0,95 του δολαρίου. Με δυο λόγια ο εφοπλιστής με την ελληνική σημαία πληρώνει για το συγκεκριμένο πλοίο 9.500 δολάρια! το χρόνο φόρο στο ελληνικό κράτος όταν τα έσοδά του, αν ναυλώνεται όλο το χρόνο, μπορεί φτάνουν και τα 60 εκ. δολάρια. Δείτε τη νομοθεσία για επιβεβαίωση.

Και για την «ποσοτική» επιβεβαίωση ανατρέξαμε στα επίσημα στοιχεία του Υπ. Οικονομικών, στη σελίδα 6 και στον κωδικό 141 ο «Φόρος πλοίων» για το 2009 ήταν στο αστρονομικό ποσό των € 12,7 εκ !!!. Οι εφοπλιστικές εταιρίες δηλαδή πλήρωσαν φόρο το 2009 ίσο με 12,7 εκ € ενώ οι μισθωτοί 5,592 δις € (σελ 6, κωδικός 113) ή 440% περισσότερο φόρο.

Με τέτοιες σκανδαλώδεις ρυθμίσεις υπέρ των φτωχών μας εφοπλιστών, είναι δυνατόν να μην τους ανήκει οτιδήποτε κινείται στην ελληνική επικράτεια; Και δεν είναι μόνο αυτοί. Η φοροαπαλλαγή της περιουσίας που ανήκει στην Εκκλησία της Ελλάδος (Παράρτημα ΙΙ) που έγινε θέμα ακόμα και στα ευρωπαϊκά μέσα, τα τεράστια υπερκέρδη των μεγάλων εμπορικών τραπεζών που μειώνονται από τις λογιστικές (νόμιμες) πρακτικές τους, και οι μειούμενοι συνεχώς φορολογικοί συντελεστές των νομικών προσώπων, είναι η καρδιά του προβλήματος των μειωμένων φορολογικών εσόδων στη χώρα. Αν αναλογιστούμε ότι το ποσοστό φορολόγησης επί των κερδών των Α.Ε. τη δεκαετία του 80 ήταν στο 46% και σήμερα είναι στο 21% και το 2012 στο 20%, σε μια περίοδο αυξημένων και τεράστιων κερδών των Α.Ε., καταλαβαίνουμε που πήγαν τα λεφτά.(μέχρι το 2004 ο συντελεστής είχε μειωθεί στο 35%, το 2007 μειώθηκε στο 25% - τα στοιχεία προέρχονται από το ΠΔ 129/89 και ν. 2238/94 και τις τροποποιήσεις του).

Περισσότερα στο Παράρτημα IV, διαβάστε και

http://www.theseis.com/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=330

http://www.theseis.com/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=343

5. Στο κομμάτι των καταβαλλόμενων εισφορών κοινωνικής ασφάλισης και αντίστοιχων παροχών, ενώ είχαμε αύξηση κατά 61,24% των καταβαλλόμενων εισφορών οι κοινωνικές παροχές αυξήθηκαν κατά 110,68%, κάτι που πιθανώς αποδεικνύει το έλλειμμα διαχείρισης και λανθασμένης αξιοποίησης των πόρων των ασφαλιστικών ταμείων (άτοκες καταθέσεις των αποθεματικών των ταμείων, δομημένα ομόλογα, τοποθετήσεις σε μετοχές και κερδοσκοπικά προϊόντα, υπερκοστολόγηση και υπερσυνταγογράφηση σε ιατροφαρμακευτική - έξοδα για νοσοκομειακή και εξωνοσοκομειακή, περίθαλψη). Επίσης πως είναι δυνατόν 60 χρόνια(840 μήνες εισφορών) μετά την ίδρυση των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης, τα αποθεματικά τους σε χρήμα να ανέρχονται μόνο σε 15,7 δις €(στοιχεία Υπ. Οικονομικών), ποσό δηλαδή που επαρκεί να πληρώσει 6 μηνών συντάξεις ! «Υποτίθεται» , ότι οι 3 μεγάλες τροποποιήσεις που έγιναν στο Ασφαλιστικό, θα έλυναν το πρόβλημα. Πως είναι δυνατόν να έχει απαγορευτεί τα διαθέσιμα των ταμείων να μην κατατίθενται σε οποιαδήποτε εμπορική τράπεζα(Α.Ν. 1611/1950) παρά μόνο στην Τράπεζα Ελλάδος, η οποία εκείνη τα τοποθετεί σε καταθέσεις στις εμπορικές τράπεζες και με επιτόκιο που εκείνη επιλέγει ,και οι τόκοι που προκύπτουν να μην μπορούν να ελεγχθούν για την ακρίβεια τους, λόγω της ασυλίας που υπάρχει στην ΤτΕ από το καταστατικό της; Είναι σίγουρο, ότι τα μεγάλα ελλείμματα του δημοσίου χρέους έχουν προέλθει απ’ αυτό τον τομέα. Υπάρχει μήπως νομοθεσία για τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες, που να τις καθορίζει ότι τα όλα τα διαθέσιμά τους θα τα διαχειρίζεται η ΤτΕ; Όχι φυσικά, για τα δημόσια ταμεία όμως η διαχείριση θα γίνεται από την ιδιωτική συμφερόντων Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι υπεράνω νόμων και το Δημόσιο δε μπορεί να ελέγξει τα βιβλία της, όπως ορίζει το καταστατικό της.

Φορείς κοινωνικής ασφάλισης(σε εκ €) Πηγή: Κρατ. Προυπ. 2011
	Απολογισμός 2009
ΕΣΟΔΑ	41.435,60
Ασφαλιστικές εισφορές	22.069,62
Τόκοι	569,80
Επιχορηγήσεις από τακτικό. προϋπολογισμό	13.185,08
Επιχορηγήσεις από ΠΔΕ	0,60
Λοιπά έσοδα	5.610,51
ΕΞΟΔΑ	40.059,14
Αμοιβές προσωπικού	1.153,06
Συντάξεις	26.168,02
Τόκοι	3,09
Δαπάνες για επενδύσεις	83,33
Λοιπά έξοδα	12.651,63
ΑΠΟΤΈΛΕΣΜΑ ΧΡΗΣΗΣ έλλειμμα (-) πλεόνασμα (+)	1.376,46
ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ	-1.376,46

6. Τέλος οι παρεμβάσεις που αποφασίστηκαν με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και οι επιπτώσεις τους στο κομμάτι του Δημοσίου Χρέους, διόλου δε επιλύουν το πρόβλημα, καθώς οι τόκοι βαίνουν αυξανόμενοι σε ένα διογκούμενο δημόσιο χρέος(δέιτε τον παρακάτω πίνακα). Συμπερασματικά το περιεχόμενο του χρέους είναι τόσο δυναμικό, καθώς αφενός περιλαμβάνει μεγάλο κομμάτι του σε τόκους κεφαλαιοποιούμενους και αφετέρου δείχνει ότι υπάρχει κομμάτι του , που εμφανίζεται να αυξάνει από χρόνο σε χρόνο καθώς προφανώς έχει τιτλοποιηθεί ή έχει μεταφερθεί σε εξωλογιστικούς λογαριασμούς (swap 2000-2001 από την Goldman Sachs).

7. Για το λόγο αυτό είναι απαραίτητος ένας λογιστικός έλεγχος του Δημοσίου χρέους από την ίδια την κοινωνία, ώστε να εμφανιστεί ποιο κομμάτι του είναι πραγματικό και ποιο είναι προϊόν τοκογλυφικής πρακτικής και μη νόμιμης σύστασής του, με στόχο να διαγραφεί οριστικά όπως ορίζει και το διεθνές δίκαιο, το οποίο έχει εφαρμοστεί σε αρκετές χώρες τον τελευταίο αιώνα. Αυτή η κίνηση για να αποδώσει θετικά αποτελέσματα θα πρέπει να γίνει με πρωτοβουλία του δανειζόμενου-της χώρας μας- και όχι των δανειστών μας, καθώς εκείνοι θα καταλήξουν να επιβάλλουν πρακτικές που θα ισοφαρίζουν τουλάχιστον την όποια «χασούρα» τους, από την μείωση του χρέους που θα αποφασίσουν να κάνουν. Πρέπει οπωσδήποτε το αίτημα για έλεγχο του χρέους και η οριστική διαγραφή του (μεγάλου μέρους του) σε ποσοστό τουλάχιστον 80%, να γίνει καθολικό αίτημα της κοινωνίας μας, ώστε να ασκηθεί η ανάλογη πίεση στις κυβερνήσεις του τόπου, για τη διέξοδο της χώρας από την παγίδα χρέους που έχει βρεθεί. Αυτή η ενέργεια μαζί με την καθιέρωση εθνικού νομίσματος αποτελεί απλά την αρχή και όχι τη λύση, για μιας νέα οικονομική πολιτική για τη χώρα (Παράρτημα ΙΙΙ).

ΠΙΝΑΚΕΣ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟΥ 2011-2015
Ι. Τόκοι κεντρικής κυβέρνησης (σε εκατ. €)
	2011	2012	2013	2014	2015
Υπολογισμός τόκων με παρεμβάσεις και αποκρατικοποιήσεις
Τόκοι σε ταμειακή βάση	16.100	16.900	19,800	20.700	21.100
Τόκοι σε δεδουλευμένη βάση (ESA 95)	15.800	17.900	20.900	21.300	21.700
Τόκοι σε δεδουλευμένη βάση ως % ΑΕΠ	7,0%	7,8%	8,9%	8,8%	8,6%
Διαφορά ταμειακών-δεδουλευμένων τόκων (προσαρμογή κατά ESA)	300	-1.000	-1.100	-600	-600
ΑΕΠ	225.400	228.400	235.500	242.900	251.900
ΙΙ. Εξέλιξη Χρέους Γενικής Κυβέρνησης
	2009	2010	2011	2012	2013	2014	2015
Α. Υπολογισμός χρέους γενικής κυβέρνησης με παρεμβάσεις
Χρέος γενικής κυβέρνησης	298.706	328.587	357.450	379.900	393.400	399.400	401.300
Χρέος γενικής κυβέρνησης ως % ΑΕΠ	127,1%	142,8%	157,7%	166,3%	167,0%	164,4%	159,3%
Β. Υπολογισμός χρέους γενικής κυβέρνησης με παρεμβάσεις και αποκρατικοποιήσεις
Χρέος γενικής κυβέρνησης	298.706	328.587	352.436	364.886	371.436	364.503	351.356
Χρέος γενικής κυβέρνησης ως % ΑΕΠ	127,1%	142,8%	155,5%	159,8%	157,7%	150,1%	139,5%

Σημ. Όλα τα γραφήματα-πίνακες προέρχονται από τα επίσημα στοιχεία των Κρατικών Προϋπολογισμών

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Ι – ΠΙΝΑΚΕΣ(πηγη : Υπ. Οικονομικων – Κρατικος Προϋπολογισμος 2011)

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙ – Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

H εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πλέγμα που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Ο ιστός αυτών των ΝΠΔΔ, κρύβει αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων.

Κάθε ένα από αυτά τα ΝΠΔΔ έχει δική του ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση, γεγονός που καθιστά το εγχείρημα για την καταμέτρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας λίγο-πολύ ανέφικτο. Εξάλλου και για τη γνωστή ιδιοκτησία της Εκκλησίας δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα, διότι ουδείς μπορεί να αποτιμήσει, λόγου χάρη, την αξία των δασών, των χορτολιβαδικών εκτάσεων αλλά και των δεσμευμένων από δήμους και κράτος οικοπέδων.

Πολύ πρόχειροι υπολογισμοί, φέρουν την περιουσία του ΝΠΔΔ της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανέρχεται σε τουλάχιστον δεκαπέντε δισεκατομμύρια (15.000.000.000) ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη-αμύθητη περιουσία των περίπου δυόμισι χιλιάδων (2.500) μοναστηριών. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά. Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις αλλά και στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας φτάνει τα 1.300.000 στρέμματα. Απ΄ αυτά 732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις και 189.000 γεωργικές.

Η Εκκλησία της Ελλάδος φέρεται μεταξύ άλλων να διαθέτει περίπου οκτακόσια (800) κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα. Όσον αφορά δε την ρευστότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπολογίζεται σε μερικές δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει δύο Ανώνυμες Εταιρίες (Α.Ε.), μία για την διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, με την επωνυμία «Υποστήριξη Επιχειρησιακών και Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων Μελετών και Έργων, Ανώνυμη Εταιρία» και μία για την διαχείριση της περιουσίας της.

«Η δυναμική πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ επιβεβαιώθηκε και με την αγορά “1.600.000”μετοχών της Εθνικής Τράπεζας η οποία καλύφθηκε με την συμμετοχή των διαθεσίμων της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ (Αποφ. ΔΙΣ 31-07-2008).Ήτοι το σύνολο των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας της Εκκλησίας της Ελλάδος –ΕΚΥΟ την 31-12-2008 ανήλθε εις το ύψος των 7.785.405 τεμαχίων».

Σε απάντηση των ανωτέρω που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ο μακαριότατος απάντησε στις 5/10/2011 «Η περιουσία της Εκκλησίας πρέπει να πάρει πνευματική αξία», και «Διακαής μας πόθος είναι να μετουσιωθεί η ύλη σε πνευματικό έργο» Η πνευματική αξία φορολογείται; αναρωτιόμαστε εμείς. Με τέτοια τεχνάσματα και ρητορική δεν απαντάς. Μάλλον καλύπτεσαι στο ότι η περιουσία να γίνει αύλη, άρα δεν θα μπορεί να εκτιμηθεί για να φορολογηθεί !.

Τα συμπεράσματα δικά σας, πάντως ο προβληματισμός παραμένει.

Περισσότερες πληροφορίες για την περιουσία της Εκκλησίας

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=5206

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=516

http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=6877

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙΙΙ – Η εξοδος απo το ευρω

Από άρθρο του Δ. Καζάκη

Από πού προκύπτει ότι με το να φύγουμε από το ευρώ και να επανέλθουμε σε εθνικό νόμισμα θα οδηγηθούμε σε απανωτές υποτιμήσεις και θα εκτιναχθεί ο πληθωρισμός; Επειδή μας το λένε όλοι εκείνοι που ευθύνονται σήμερα για την κατάντια της ελληνικής οικονομίας και το παπαγαλίζουν κάθε είδους μισθωμένα όργανα; Δεν θα έπρεπε να μας το αποδείξουν αντί να το θεωρούν ως δεδομένο ή θέσφατο;

Εκείνοι που μας προέτρεπαν να αποδεχτούμε το Μηχανισμό Στήριξης και το Μεσοπρόθεσμο καθώς θα οδηγήσει τη χώρα ξανά στις αγορές και θα φέρει την ανάπτυξη και τη λύση του προβλήματος, είναι οι ίδιοι που μας εκφοβίζουν τώρα οτι θα οδηγηθούμε στην καταστροφή.

Γιατί τώρα που βρισκόμαστε ήδη;

Μήπως στην ευημερία, στην αύξηση του εισοδήματος μας; Μήπως έχουν μειωθεί – υποτιμηθεί η αγοραστική μας δύναμη πάνω από 20% μόνο σ’ ένα χρόνο; Μήπως έχει τελειωμό αυτή η διαδικασία της υπακοής στις αποφάσεις της ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ; Θα μπορύσαμε να συναινέσουμε αν υπήρχε η γραπτή διαβεβαίωση ότι με αυτές τις πολιτικές, θα υπήρχε αποτέλεσμα προς όφελος της κοινωνίας. Αλλά ούτε αυτό δεν μπορούν να εγγυηθούν ούτε καν προφορικά, καθώς δε ξέρουνε σε ποιό σημείο (αν υπάρχει) ικανοποιούνται οι δανειστές-αγορές.

Για να καταλάβει κανείς πόσο παραμύθι είναι η επίκληση της καταστροφής της Ελλάδας λόγω εξόδου από το ευρώ, θα αναφέρουμε απλώς την περίπτωση των Βρετανών οικονομικών συμβούλων του Centre for Economics and Business Research (CEBR) που κάλεσε η ίδια η κυβέρνηση πριν από λίγους μήνες για να τους συμβουλευτεί για το τι θα συμβεί αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ. Σύμφωνα με τους «Times» του Λονδίνου (30.5), ο επικεφαλής του CEBR Νταγκ ΜακΓουίλλιαμς απάντησε σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με το τι θα υποστεί το νέο νόμισμα της Ελλάδας μετά την έξοδο από το ευρώ: «Εγκαταλείποντας το ευρώ θα σήμαινε ότι το νέο νόμισμα θα υποτιμηθεί κατά 15%». Αποτελεί καταστροφή μια υποτίμηση κατά 15%;

Με εξαίρεση τα επίσημα και ανεπίσημα παπαγαλάκια της ΕΚΤ και της Ε.Ε., που όμως δεν προσκομίζουν κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο, μια και ο σκοπός τους είναι μόνο να τρομοκρατήσουν τον κόσμο, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός οικονομικός αναλυτής ανά τον κόσμο που να θεωρεί ότι θα υποστεί καταστροφή η Ελλάδα αν φύγει από το ευρώ. Αυτό που λένε είναι ότι η Ελλάδα θα περάσει μια περίοδο νομισματικής αστάθειας, την οποία άλλοι προσδιορίζουν σε λίγους μήνες και άλλοι σε ένα με δύο χρόνια, έως ότου η συναλλαγματική αξία της νέας δραχμής σταθεροποιηθεί μέσα από την ανάκαμψη της οικονομίας της. Σ' αυτό που συμφωνούν όλοι είναι ότι αυτός που πιθανόν να υποστεί την καταστροφή είναι το ίδιο το ευρώ, αλλά αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Δύο μοντέλα

Κι όλα αυτά από αναλυτές που δεν υιοθετούν τα μέτρα ή την κατεύθυνση πολιτικής που προτείνουμε για την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Όποιος έχει στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας, γνωρίζει ότι υπάρχουν δυο τρόποι να δημιουργήσεις νόμισμα: Ο πρώτος είναι να το ρίξεις στις αγορές, βορά και έρμαιο των κερδοσκόπων και να περιμένεις πού, πότε και πώς θα σταθεροποιηθεί η αξία του. Με ό,τι συνεπάγεται για την οικονομία και την κοινωνία σου. Αυτό συμβαίνει με το ευρώ, που είναι εκ φύσεως τέτοιο νόμισμα. Όμως αυτό συνέβαινε και με την παλιά δραχμή, την οποία οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούσαν ως εργαλείο ραγδαίας υποτίμησης της εθνικής οικονομίας και των εισοδημάτων από εργασία προς όφελος των ντόπιων και ξένων κερδοσκόπων.

Ο δεύτερος είναι να δημιουργήσεις ένα εθνικό νόμισμα που να υποστηρίζει και να υποστηρίζεται από την πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως της παραγωγικής της βάσης. Αν θέλει πραγματικά κάποιος την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό παρά μόνο έχοντας το δικό του νόμισμα. Ούτε η οικονομική θεωρία, αλλά ούτε και η ιστορική εμπειρία έχει να επιδείξει άλλο τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα σχήματα παγκόσμιου χρήματος, όλες οι νομισματικές ενώσεις, όλα τα συστήματα σταθερών ισοτιμιών και σταθερής νομισματικής αξίας, με πιο γνωστό εκείνο του χρυσού κανόνα, απέτυχαν παταγωδώς αφήνοντας πίσω τους ερείπια εκείνες ειδικά τις χώρες που ήταν πιο αδύναμες και εξαρτημένες από την παγκόσμια αγορά.

Ανάγκη «οικονομικής αυτονομίας»

Ο Αλέξανδρος Διομήδης, ιδρυτής και πρώτος διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, προσπαθώντας να αντλήσει συμπεράσματα από την τραγωδία της επίσημης χρεοκοπίας του 1932, τόνιζε την «ανάγκη οικονομικής αυτονομίας», έναντι του μοντέλου της νομισματικά σταθερής δραχμής κλειδωμένης με τη χρυσή βρετανική λίρα, προκειμένου η ελληνική οικονομία να είναι ανοιχτή στην παγκόσμια αγορά και στις κυρίαρχες δυνάμεις της: «Η Ελλάς πρέπει απαραιτήτως να φροντίση πώς θα ζη, θα τρέφεται, θα κινήται, θα εργάζεται, με ίδια κατά το πλείστον εφόδια. Πώς θ' ασφαλίση με δυνάμεις αντλουμένας εκ του ιδίου αυτής τόπου, σχετικήν τουλάχιστον ισορροπίαν και μείζονα ή κατά το παρελθόν οικονομικήν αυτοτέλειαν. Αι προσπάθειαί της πρέπει προς αυτό το αποτέλεσμα να τείνουν».

Ο Διομήδης δεν ήταν οπαδός της οικονομικής αυτάρκειας, αλλά πίστευε ότι, αν δεν σταματήσει η εξάρτηση της οικονομίας από το εξωτερικό, αν δεν στηριχθεί η ελληνική οικονομία πρωτίστως σε εσωτερικούς όρους συσσώρευσης και ανάπτυξης, δεν πρόκειται να πάψει να είναι έρμαιο των συγκυριών στην παγκόσμια αγορά που αναγκαστικά οδηγούν τη χώρα στη χρεοκοπία όταν ξεσπούν μεγάλες παγκόσμιες κρίσεις. Το ίδιο ισχύει και σήμερα.

Αιτία χρεοκοπίας

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο αν δεν διαθέτει η οικονομία το δικό της νόμισμα, ένα νόμισμα που να ελέγχει και να προσαρμόζει κάθε στιγμή στις ανάγκες της; Φυσικά και όχι. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, είτε είναι παντελώς άσχετος με το θέμα, είτε είναι πολύ μεγάλος απατεώνας. Μπορεί το ευρώ να λειτουργήσει ως τέτοιο νόμισμα για την ελληνική οικονομία; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει την ιδιοσυστασία και τη λειτουργία του ευρώ, ή απλώς προτάσσει άλλες σκοπιμότητες, μπορεί να απαντήσει θετικά στο ερώτημα. Μπορεί να έχουμε ανάπτυξη της παραγωγικής βάσης στην ελληνική οικονομία με το ευρώ; Μόνο όποιος δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να γνωρίζει τι συνέβη τη δεκαετία του ευρώ μπορεί να θεωρεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο εφικτό. Άλλωστε στον κόσμο της φαντασίας όλα είναι εφικτά.

Μια άλλη πολιτική

Όμως στον αληθινό κόσμο έχει αποδειχτεί ότι το ευρώ λειτούργησε καταλυτικά τόσο για την οικονομική καταστροφή που έχει υποστεί η χώρα όσο και για τη χρεοκοπία της.

Πώς μπορεί να υπάρξει ένα εθνικό νόμισμα που να μην υποτιμάται διαρκώς και να μην πυροδοτεί τον πληθωρισμό;

Πρώτα και κύρια χτυ­πώντας τις εσωτερικές αιτίες των υποτιμήσεων και του πληθωρισμού, και αυτές δεν είναι νομι­σματικές, αλλά έχουν άμεση σχέση αφενός με τη συνολική κατάσταση και τις εξαρτήσεις της οικονομίας και αφετέρου με τις μονοπωλιακές καταστάσεις στην εσωτερική αγορά. Τι σημαί­νει αυτό; Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντό­πιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, η αντιστροφή της σχέσης ιδιωτικών κερδών και αμοιβών που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επι­χειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομί­ας και πρωτίστως του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημο­σίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλού­του, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματι­κές συμφωνίες, εναλλακτικές μορφές εμπο­ρικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περι­οχές όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και την επιβολή ενός επιλεκτικού ανταγωνιστικού πλαισίου για την προστασία των πιο σημαντι­κών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εκδή­λωση πληθωριστικών πιέσεων.

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΙV - «Ιδου ποιοι τα φαγανε»

Από το βιβλίο του Ν. Μπογιόπουλου «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε»

Για πάνω από μια δεκαετία και μέχρι το 2007 ο μέσος όρος της «ανάπτυξης» στην Ελλάδα κινούνταν με ρυθμό 5%. Άρα, με το «περίσσευμα» από την αύξηση της πίτας που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να κατευθύνεται στο δημόσιο ταμείο, το χρέος από 109% του ΑΕΠ που ήταν το 1997 θα έπρεπε 10 χρόνια μετά να έχει πέσει στο 60%. Αντ’ αυτού, εκείνο που προέκυψε ήταν η διόγκωση του χρέους. Γιατί; Επειδή, όπως λένε, «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Ή μήπως επειδή το ερώτημα, τελικά, δεν είναι αν και πόσο αυξάνει η πίτα, αλλά ποιος την κατέχει και ποιος την «τρώει» την πίτα; Είναι προφανές ότι τα ποσά που καταγράφονται ως δημόσια ελλείμματα δεν «τα φάγαμε όλοι μαζί». Μόνοι τους τα φάγανε.

Μόνοι τους τα τρώνε. Στους υπόλοιπους, στη συντριπτική πλειονότητα του λαού, μένουν μόνο τα χρέη. Οι εργαζόμενοι λεηλατούνται διπλά: τη μια όταν τους κλέβουν το πλούτο που παράγουν. Την άλλη, όταν τους καλούν να πληρώσουν κι από πάνω τη λεηλασία. Πρόκειται για αρπαγή, ληστεία και διασπάθιση –που όμως γίνεται με όλους τους τύπους. Τα πάντα εξελίσσονται «νόμιμα». Και «ηθικά». Με νόμους. Με ρυθμίσεις. Με δικομματική κοινοβουλευτική «τάξη».

Τα χρέη και τα ελλείμματα δεν προκλήθηκαν ούτε από μισθούς ούτε από συντάξεις. Είναι τα λύτρα που – ανάμεσα στα άλλα – πληρώνει ο ελληνικός λαός για τις σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές, για τα θηριώδη προνόμια, για τις χαριστικές ρυθμίσεις υπέρ των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζών, των εφοπλιστών, των εργολάβων. Όσα ακολουθούν είναι ενδεικτικά. Σημειωτέον, ότι περιλαμβάνουν ορισμένες μόνο ρυθμίσεις της τελευταίας, προ Μνημονίου, περιόδου. Αποκαλυπτικές ωστόσο και για το «πως πάνε» και για το «που πάνε» τα λεφτά. Πίσω από τις παρακάτω καταγραφές – «σταγόνες» απλώνεται ένας ολόκληρος ωκεανός φοροαπαλλαγών για το μεγάλο κεφάλαιο.

ΙΟΥΛΗΣ 2001. Σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου οικονομικών, από τις φοροαπαλλαγές που είχαν ψηφιστεί έως εκείνη τη στιγμή, υπολογιζόταν, σε αντίθεση με όσα αρχικά προβλεπόταν για το 2001, ότι: α) οι μεγάλες επιχειρήσεις (ΑΕ, ΕΠΕ, κλπ) θα απέδιδαν σε ετήσια βάση 288 δις δρχ (845εκ €) λιγότερο φόρο σε σχέση με τον προβλεπόμενο β)οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο θα προκαλούσαν υστέρηση εσόδων στον προϋπολογισμό ύψους 250 δις δρχ. (733 εκ. €). Δηλαδή, από τις δύο αυτές πηγές το δημόσιο ταμείο θα στερούνταν έσοδα, μόνο για το 2001, ύψους 550 δις δραχμών (περίπου 1,6 δις ευρώ).

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2002. Ενώ τα δημόσια ταμεία άδειαζαν προς δόξαν των φοροαπαλλαγών και των χαριστικών ρυθμίσεων υπέρ της πλουτοκρατίας, ήρθε ένα σκάνδαλο «άνευ προηγουμένου» : η ρύθμιση για τις φοροαπαλλαγές ... απροσδιόριστου ύψους! Στο νόμο, με τίτλο «μέτρα ενίσχυσης της κεφαλαιαγοράς και την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας», η ίδια η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους ομολογούσε ότι οι φοροαπαλλαγές που θεσπίζονταν συνιστούσαν για το Δημόσιο «απώλεια εσόδων ακαθόριστη...»!

Σε εκείνες τις περιπτώσεις των πολλών δισεκατομμυρίων που έγινε δυνατό να καταμετρηθούν και που με εκείνη τη ρύθμιση χαρίστηκαν σε επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές, ανήκουν και οι ακόλουθες: εφάπαξ δαπάνη συνολικού ποσού 116,6 εκ. Ευρώ για την υπαγωγή επένδυσης της επιχείρησης Ελληνικά Πετρέλαια συμφερόντων Λάτση στα αναπτυξιακά κίνητρα. Εφάπαξ δαπάνη ύψους 264,1 εκ. Ευρώ για την κάλυψη ομολογιών της Αγροτικής Τράπεζας. Εφάπαξ απώλεια εσόδων πόσου 176,1 εκ. Ευρώ για το οικονομικό έτος 2003 από την μείωση του συντελεστή φορολογίας στις επιχειρήσεις που θα… έκαναν αύξηση προσωπικού.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2002. Εκδίδεται εγκύκλιος για την εφαρμογή του νόμου 2992/2002 με την οποία προβλέπεται: απαλλαγή φόρου επιχειρήσεων για χορηγίες και δωρεές προς την «Αθήνα 2004 Α.Ε.», απαλλαγή φόρου των πάσης φύσεως εσόδων της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που προέκυψαν στην Ελλάδα λόγω της διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων, απαλλαγή φόρου από τη φορολογία εισοδήματος για το εισόδημα που αποκτούν οι αλλοδαπές επιχειρήσεις που ανακηρύχτηκαν διεθνείς χορηγοί από την ΔΟΕ, απαλλαγή φόρου των ξένων εταιρειών ακόμα και για εισοδήματα που αποκτήθηκαν στην Ελλάδα αλλά δεν σχετίζονται με δραστηριότητες των Ολυμπιακών Αγώνων. Και κάτι ακόμα πολύ ενδιαφέρον: απαλλαγή για Τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και μόνιμους κατοίκους του εξωτερικού από κάθε φόρο εισοδήματος για τόκους που εισπράττουν από ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου.

ΜΑΡΤΗΣ 2003. Με νόμο υπό τον τίτλο «Ομολογιακά Δάνεια, τιτλοποίηση απαιτήσεων και απαιτήσεων από ακίνητα», προωθήθηκε ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η έκδοση, διάθεση, μεταβίβαση των ομολογιακών τίτλων θα είναι παντελώς αφορολόγητη. ΟΙ εταιρείες ειδικού σκοπού που προβλέπονταν στον Νόμο: α) απαλλάσσονται πλήρως από το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας και από το τέλος χαρτοσήμου για τα ακίνητα που έχουν στο ενεργητικό τους, β)κάθε μεταβίβαση ακινήτου προς της εταιρείες αυτές καθώς και η αναμεταβίβαση τους απαλλάσσεται από κάθε άμεσο ή έμμεσο φόρο.

ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2006. Υιοθετούνται 57 νέες κατηγορίες δαπανών που εκπίπτουν από τα φορολογικά κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων: γενικής φύσεως επιχειρηματικά έξοδα ακόμα και για δαπάνες διαφήμισης που πραγματοποιεί μια εταιρεία για την προώθηση ενός νέου προϊόντος της, δαπάνη για την κατάρτιση μελέτης με θέμα την μελλοντική αξιοποίηση κτιρίων και οικοπέδων της, αμοιβές που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις σε μεσιτικά γραφεία για την εξεύρεση κατοικίας σε ξένα στελέχη τους, οι δαπάνες περιβάλλοντος χώρου για δεντροφύτευση και συντήρηση αυτής, τα ποσά που καταβάλλει η επιχείρηση για την ψυχαγωγία του προσωπικού της, ενώ απαλλάσσεται μέχρι και η δαπάνη δημιουργίας και συντήρησης ιστοσελίδας στο διαδίκτυο.

ΜΑΡΤΙΟΣ 2006. Το όργιο των φοροαπαλλαγών δεν έχει τέλος. Με νέα ρύθμιση υπέρ βιομηχάνων, τραπεζιτών κλπ αποφασίζεται να εκπίπτουν από τα κέρδη τους τα ποσά που καταβάλλουν στους εργαζόμενους με τη μορφή μπόνους, πριμ παραγωγικότητας και άλλες αμοιβές! Επίσης εκπίπτουν τα ποσά που πληρώνουν οι επιχειρήσεις για τη διοργάνωση ημερίδων, εκθέσεων προβολής των εμπορευμάτων τους, τα έξοδα ταξιδίων στελεχών τους στο εξωτερικό έως και η αξία δώρων που χαρίζει η επιχείρηση σε πελάτες της. Κάπου εκεί μέσα χώρεσαν και την απαλλαγή από το τεκμήριο δαπάνης για τα ιδιωτικά σκάφη αναψυχής των μονίμων κατοίκων του εξωτερικού.

Ο παραγωγικός μήνας συνεχίζεται αφού πλην των ανωτέρω είχαμε και την ρύθμιση – φοροασυλία για τις νεοεισερχόμενες στο Χρηματιστήριο «Ανώνυμες Εταιρείες Επενδύσεων Ακίνητης Περιουσίας» (όπως η Eurobank Properties). Η ρύθμιση περιελάμβανε: την πλήρη απαλλαγή τους από το φόρο εισοδήματος, απαλλαγή από κάθε φόρο μεταβίβασης ακίνητης περιουσίας, απαλλαγή από το φόρο ενοικίων, απαλλαγή από το φόρο μεγάλης ακίνητης περιουσίας, μείωση τελών σε υποθηκοφυλακεία. Το αποτέλεσμα που προκύπτει από τις παραπάνω φοροαπαλλαγές αλλά και πλήθους άλλων προηγούμενων φοροαπαλλαγών των επιχειρήσεων δημιούργησαν τα εξής: οι φόροι που πλήρωσαν οι Ανώνυμες Εταιρείες το 2004 μειώθηκαν από 4,8 δις ευρώ στα 4,7 δις ευρώ σε μια περίοδο αύξησης του ΑΕΠ 27,88% (από το 2004 στο 2008), ενώ την ίδια περίοδο οι φόροι που κατέβαλαν μισθωτοί, συνταξιούχοι και φυσικά πρόσωπα είχαν αύξηση 96%.

Το κόστος που συνεπάγεται για το λαό η διατήρηση και διεύρυνση αυτού του προκλητικού φορολογικού καθεστώτος που έχει θεσπιστεί για το μεγάλο κεφάλαιο είναι ανυπολόγιστο.

Πρόκειται για αμέτρητες φοροαπαλλαγές που επιτρέπουν στις επιχειρήσεις να εμφανίζουν μικρότερο και πλασματικό φορολογητέο εισόδημα. Ανάμεσα στις άλλες έχουμε διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες εκπίπτουν από τα ακαθάριστα έσοδα: τα ποσά για την αγορά των ιδρυτικών τους τίτλων, τα ποσά για τόκους που καταβάλλονται στους κατόχους προνομιούχων μετοχών, τα ποσά για τις αμοιβές και αποζημιώσεις των μελών του Δ.Σ., οι δαπάνες για τη συντήρηση και επισκευή των επαγγελματικών τους εγκαταστάσεων, η ζημιά απο φθορά ή απώλεια ή υποτίμηση κεφαλαίου, τα ποσά των εξόδων πρώτης εγκατάστασης και κτήσης ακινήτων.

Από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις είναι: το δικαίωμα σε εξαγωγικές επιχειρήσεις και σε επιχειρήσεις που παρέχουν υπηρεσίες στο εξωτερικό, να αφαιρούν χωρίς δικαιολογητικά ένα ποσοστό 2% επί των ακαθόριστων εσόδων τους. Θεσπίστηκαν επίσης: η έκπτωση 1% επί του τζίρου - άνευ δικαιολογητικών – σε επιχειρήσεις εξαγωγής πετρελαιοειδών και στις επιχειρήσεις διεθνών οδικών εμπορευματικών μεταφορών, η έκπτωση 4% επί των ακαθάριστων εσόδων, χωρίς δικαιολογητικά, στις επιχειρήσεις έκδοσης εφημερίδων, έκπτωση 5% επί των ακαθάριστων εσόδων χωρίς δικαιολογητικά, στις εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις που, σε συνεργασία με αλλοδαπές, εξάγουν βιομηχανικά εμπορεύματα και η απαλλαγή από το φόρο εισοδήματος των κερδών των επιχειρήσεων από υπεραξία και αγοραπωλησία χρεογράφων.

Σύμφωνα με μελέτη του ΟΟΣΑ, το 2007 στην Ελλάδα η πραγματική φορολογική επιβάρυνση για τα κέρδη δεν ξεπερνούσε το 15,9%. Την ίδια στιγμή η πραγματική φορολογική επιβάρυνση της εργασίας ήταν στο 35,1%, δηλαδή 2,5 φορές μεγαλύτερη!