ΧΡΕΟΣ, ΕΥΡΩ ΚΑΙ CDS

ΠΗΓΗ: banks'News

του Β. Βιλιάρδου

Επειδή κανείς δεν γνωρίζει ποιος έχει ασφαλίσει ποιόν και για ποιο ποσόν, δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε που θα «προσγειωνόταν» στο τέλος η ζημία μίας ενδεχόμενης στάσης πληρωμών – αλλά ούτε και το μέγεθος της

“Κάποιες κυβερνήσεις λειτουργούν ως μεταφορικός ιμάντας, για να μεταβιβάζεται το δημόσιο χρήμα σε ιδιωτικά χέρια – ένα έργο για το οποίο η ιδεολογική αφοσίωση είναι πολύ πιο σημαντική από την εμπειρία…...Το 2005, περίπου το 80% των δανείων του ΔΝΤ ήταν προς τη Λατινική Αμερική, ενώ το 2007 αντιστοιχούσαν μόλις στο 1% των συνολικών – το 2008 δε, ο μοναδικός σχεδόν πελάτης τουΔΝΤ ήταν η Τουρκία” (N.Klein).  

Έχοντας ήδη αναφερθεί αναλυτικά στα εκβιαστικά διλήμματα που τοποθετούνται στην Ελλάδα, στην παγίδα των ιδιωτικοποιήσεων, στις οδυνηρές επιλογές μεταξύλιτότητας, δραχμής ή αναδιάρθρωσης, καθώς επίσης στον νούμερο ένα εχθρό της Ευρώπης, σε αυτόν δηλαδή που απειλεί να μετατρέψει το ευρωπαϊκό όνειρο σε εφιάλτη, στη Γερμανία, επιθυμούμε να τονίσουμε ακόμη μία φορά τα εξής:

(α)  Δεν υπάρχει τίποτα πιο επώδυνο για τους Πολίτες μίας χώρας, ιδιαίτερα για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες της, από μία ανεξέλεγκτη στάση πληρωμών. Οι τράπεζες χρεοκοπούν, οι επιχειρήσεις κλείνουν, το δημόσιο αδυνατεί να εξοφλήσει μισθούς, συντάξεις ή άλλες του υποχρεώσεις, νοσοκομεία και σχολεία παύουν να λειτουργούν, οι εισαγωγές σταματούν, με αποτέλεσμα να εξαντλούνται τα φάρμακα ή το πετρέλαιο κοκ.  

Εν τούτοις, υπάρχει κάτι πολύ χειρότερο, με κριτήριο αυτά που συνέβησαν στην Αργεντινή: η άτακτη χρεοκοπία,μετά από την εφαρμογή εξαντλητικών, υφεσιακών προγραμμάτων λιτότητας και «εντάσεως ανεργίας», χωρίς αποτέλεσμα – προγράμματα που εξαθλιώνουν τους Πολίτες, λεηλατώντας παράλληλα τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική τους περιουσία, πριν ακόμη τους οδηγήσουν «αξιωματικά» στη χρεοκοπία: μέσα από τεράστιες κοινωνικές εκρήξεις (οι θάνατοι το 2001 στην Αργεντινή, τεκμηριώνουν τη θέση μας).   

Όσον αφορά δε τη σημερινή μας κατάσταση, το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο το μνημόνιο: το πρόβλημα μας είναι κυρίως η Τρόικα, η Γερμανία δηλαδή και το «μεσοπρόθεσμο έγκλημα» που θέλει να μας επιβάλλει. Η χώρα ανήκει σε όλους τους Έλληνες, οπότε αυτοί πρέπει να αποφασίσουν με δημοψήφισμα – πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση δεν ενημέρωσε κανέναν με το προεκλογικό της πρόγραμμα, σε σχέση με τον τρόπο που θα διαχειριζόταν την εξουσία της.

(β)  Η μονομερής έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν αναμφίβολα μία εγκληματική ενέργεια, αφού ουσιαστικά μοιάζει με την αυτοκτονία μίας χώρας – εάν όχι με την εν ψυχρώ εκτέλεση της, από τους «εταίρους» της. Εν τούτοις, εάν σταματούσε η χρηματοδότηση της, τα χρήματα της κυβέρνησης θα τελείωναν μέσα σε λίγες εβδομάδες - αφού δεν επιτρέπεται να «εκτυπώνει» μία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης.

Κατ’ επέκταση, δεν θα μπορούσε να πληρωθεί κανείς – γεγονός που θα οδηγούσε σε χάος το χρηματοπιστωτικό της σύστημα, σε καταστροφή τις επιχειρήσεις, σε απόγνωση τους Πολίτες, αλλά και σε σοβαρές κοινωνικές αναταραχές. Μεταξύ άλλων, οι άνθρωποι θα έπρεπε τότε να προμηθεύονται τα είδη άμεσης ανάγκης με τη βοήθεια της ανταλλαγής προϊόντων, όπως στο μεσαίωνα – χωρίς δηλαδή χαρτονομίσματα, αφού δεν θα υπήρχαν.

Επομένως η μοναδική, εκβιαστική ουσιαστικά «λύση», θα ήταν η επιστροφή της χώρας στο εθνικό της νόμισμα - παρά τους τεράστιους κινδύνους που θα αντιμετώπιζε (αλλεπάλληλες υποτιμήσεις, φτώχεια, υπερπληθωρισμός, αδυναμία δανειοδότησης, υψηλά επιτόκια κλπ.).   

(γ)  Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους (επιμήκυνση με χαμηλά επιτόκια κλπ.), καθώς επίσης η εθελούσια διαγραφή μέρους των χρεών, σε απόλυτη συμφωνία με τους πιστωτές (ελεγχόμενη πτώχευση), είναι αφενός μεν εφικτές λύσεις, αφετέρου δεν είναι πολύ αρνητικές για το μέλλον μίας χώρας – όπως τουλάχιστον έχει τεκμηριωθεί από τις χρεοκοπίες τόσο της Γερμανίας, όσο και της Πολωνίας (ενώ η Ουγγαρία, η οποία επέλεξε να μην απαιτήσει διαγραφή χρεών, υποφέρει ακόμη).

Δημιουργούν βέβαια κάποια προβλήματα στην εύρεση δανείων, αλλά μόνο προσωρινού χαρακτήρα – αφού οι αγορές τελικά αξιολογούν τη χώρα, με κριτήριο τη δυνατότητα αποπληρωμής των τόκων και των δανείων που της προσφέρουν (αρκεί φυσικά οι όροι που συμφωνούνται να μην είναι αποικιοκρατικοί).        

(δ)  Η άρνηση πληρωμής του χρέους ή η μονομερής διαγραφή, αυτή δηλαδή που δεν γίνεται σε συμφωνία με τους πιστωτές, είναι εξαιρετικά προβληματική, ακόμη και αν η χώρα τη «δικαιούται» – αφού το κράτος απομονώνεται για πάρα πολλά χρόνια από τις «αγορές», όπως απέδειξε το «παράδειγμα» του Ισημερινού. Είναι επομένως κάτι που πρέπει να αποφεύγεται από την εκάστοτε κυβέρνηση τους.

(ε)  Οι ιδιωτικοποιήσεις μη κοινωφελών και μη στρατηγικών επιχειρήσεων του δημοσίου, καθώς επίσης η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δεν είναι σε καμία περίπτωση αρνητικές ενέργειες – αρκεί φυσικά να μην δρομολογούνται σε περιόδους ύφεσης ή από τους δανειστές (όπως συμβαίνει δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα). 

Βέβαια, δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε ποτέ τους τομείς της «δημόσιας φροντίδας» (Παιδεία, Υγεία, Συγκοινωνίες, Λιμάνια, Ενέργεια και Ύδρευση) στον ιδιωτικό τομέα, επειδή εξυπηρετούν ανάγκες, οι οποίες ευρίσκονται σε αντίθεση με τους κανόνες λειτουργίας της ελεύθερης αγοράς - οπότε δεν μπορούν να διαχειρίζονται με κριτήρια απόδοσης, αλλά ούτε και να αξιολογούνται με γνώμονα το κέρδος. 

(στ) Η ελεύθερη αγορά, ο κοινωνικός καπιταλισμός καλύτερα, έχει αποδειχθεί ότι είναι το καλύτερο «λειτουργικό σύστημα» μίας Οικονομίας. Εν τούτοις, ο σημερινός μονοπωλιακός καπιταλισμός, στον οποίο «κυβερνούν απολυταρχικά» αφενός μεν οιχρηματοπιστωτικές αγορές, αφετέρου το Καρτέλ, είναι ότι πιο καταστροφικό μπορεί να συμβεί στον πλανήτη.

(ζ)  Τέλος, τα κράτη οφείλουν να έχουν Ισολογισμούς – έτσι ώστε να γνωρίζουν οι Πολίτες τους τι ακριβώς έχουν και όχι μόνο τι χρωστούν. Η αξιολόγηση λοιπόν μίας χώρας χωρίς να δίνεται σημασία στα περιουσιακά της στοιχεία, καθώς επίσης στο ιδιωτικό χρέος της (και στους δύο αυτούς τομείς η Ελλάδα υπερτερεί σε μεγάλο βαθμό των περισσοτέρων δυτικών χωρών), είναι εντελώς εσφαλμένη – εάν όχι σκόπιμη.          

Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ ΤΩΝ CDS

Συνεχίζοντας, το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούγονται πάρα πολλά, σε σχέση με το ρόλο των οίκων αξιολόγησης, στην αγορά των ασφαλιστηρίων συμβολαίων πιστωτικών απωλειών (CDS). Πολλοί ισχυρίζονται δε ότι, οι πανίσχυροι αυτοί ιδιωτικοί οίκοι εμποδίζουν τις προσπάθειες αναδιάρθρωσης του Ελληνικού χρέους, «απειλώντας» ότι θα τις χαρακτηρίσουν «πιστωτικό γεγονός» (credit event) – κάτι που θα είχε σαν αποτέλεσμα την ενεργοποίηση των CDS, την πληρωμή δηλαδή όλων όσων έχουν ασφαλίσει τις απαιτήσεις τους απέναντι στην Ελλάδα. 

Το αποτέλεσμα αυτών των «απειλών» ήταν η τεράστια άνοδος των ασφαλίστρων για τα πενταετή ελληνικά ομόλογα, στα επίπεδα των 2.025 μονάδων βάσης. Αυτό σημαίνει ότι, εάν ήθελε κανείς να ασφαλίσει ομόλογα συνολικής αξίας 100 εκ. €, θα έπρεπε να πληρώνει ετήσια το ποσόν των 20,25 εκ. €. Επομένως, σε βάθος πενταετίας, το κόστος των ασφαλίστρων θα υπερέβαινε την ονομαστική αξία των ομολόγων. Στον Πίνακα ΙΙ αποτυπώνεται η σημερινή τιμή των CDS για τις χώρες των GIIPS, παράλληλα με ορισμένους άλλους δείκτες.

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Τιμή των CDS στις 28.06.11 (17.20) σε μονάδες βάσης, ΑΕΠ 2009 σε δις $ και ποσοστά χρέους, σε σχέση με το ΑΕΠ, επίσης για το 2009 

Χώρα	CDS  σε μ.β.	ΑΕΠ σε δις $	Χρέος / ΑΕΠ
Ελλάδα*	2.357	330.780	115%
Ιρλανδία	849	227.781	64%
Πορτογαλία	846	227.855	77%
Ισπανία	294	1.464.040	53%
Ιταλία	197	2.118.264	116%

* Δημόσιο χρέος μη αναμορφωμένο

Πηγή: IMF, Bundesbank, Capital

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος (28.6.11) 

Σε σχέση με τον Πίνακα Ι, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξήθηκε σήμερα, λόγω των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού, καθώς επίσης της εγγραφής «νέων βαρών» (χρέη νοσοκομείων κλπ.). Το δημόσιο χρέος τηςΙρλανδίας ξεπέρασε ήδη το 100% του ΑΕΠ, λόγω της «διάσωσης» των τραπεζών της. Της Πορτογαλίας αυξήθηκε επίσης από τα ελλείμματα, ενώ θα προστεθούν σύντομα αντίστοιχες εγγραφές με την Ελλάδα (από το ΔΝΤ). Στην Ισπανία δεν έχει ακόμη εμφανισθεί καθαρά το κόστος διάσωσης των τραπεζών, αλλά ούτε και στην Ιταλία – την οποία θεωρούμε ως την πιο επικίνδυνη χώρα της Ευρωζώνης, κυρίως λόγω του μεγέθους της, καθώς επίσης των τεράστιων χρεών της (τα οποία δεν είναι μάλλον αυτά που φαίνονται). 

Συνεχίζοντας ο στόχος της ΕΚΤ, έτσι όπως ανακοινώθηκε, είναι η αντιμετώπιση της Ελληνικής κρίσης χρέους και δανεισμού, χωρίς την πρόκληση ενός «πιστωτικού γεγονότος» - χωρίς την ενεργοποίηση δηλαδή των CDS, η οποία θα οδηγούσε σε «εκκαθάριση» των απαιτήσεων των ασφαλισμένων, από τους εκάστοτε ασφαλιστές.

Η θέση όμως αυτή της ΕΚΤ έχει κριθεί αρνητικά από τις «αγορές» - οι οποίες ισχυρίζονται ότι, η ζημία που θα προκαλούσε στο χρηματοπιστωτικό σύστημα τυχόν μη ενεργοποίηση των CDS, στην περίπτωση μίας αναδιάρθρωσης χρέους, θα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερη από το όφελος. Όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά, εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, οι τράπεζες θα ήταν εκτεθειμένες σε μη ασφαλισμένες θέσεις του ενεργητικού τους, οπότε θα υποχρεώνονταν να πουλήσουν τα ομόλογα – κάτι που θα έφθανε στα ύψη το κόστος χρηματοδότησης όλων των κρατών (επιτόκια δανεισμού).

Κατά τις αγορές, η ΕΚΤ φοβάται να παραδεχθεί το «λάθος» της – λάθος που οφείλεται στην τοποθέτηση της σχετικά με το ότι, είναι απαγορευμένη η χρεοκοπία ενός κράτους της Ευρωζώνης. Ειδικότερα, εάν πράγματι η χρεοκοπία είναι απαγορευμένη, τότε ποιος ο λόγος ύπαρξης των CDS; Γιατί επέτρεψε η ΕΚΤ τη συγκεκριμένη κερδοσκοπία, αφού είχε αυτήν την τοποθέτηση;

«Μήπως ο ισχυρισμός της κεντρικής τράπεζας», αναρωτιούνται οι αγορές, «έχει μοναδικό στόχο την προστασία του Ισολογισμού της από τυχόν πιστωτικές απώλειες, αφού η ίδια δεν έχει ασφαλισθεί, καθώς επίσης του κύρους και της εικόνας της; Ή μήπως άλλαξε άποψη, σε σχέση με την υποχρέωση αλληλεγγύης των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, πιεζόμενη από τη Γερμανία, η οποία πλέον θέλει να χρεοκοπήσει την Ελλάδα για να κυριαρχήσει στην ΕΕ;».

Περαιτέρω, παρά τις τοποθετήσεις των εταιρειών αξιολόγησης, η τελική απόφαση σε σχέση με την «ενεργοποίηση» ή μη των ασφαλιστηρίων (swaps), είναι θέμα της ISDA – της International Swaps &Derivatives Association η οποία, με έδρα τη Νέα Υόρκη, εκπροσωπείται από 15 «επενδυτές» (μεταξύ των οποίων ηDeutsche Bank και η Blackrock).  Σύμφωνα δε με τη διαδικασία που ακολουθείται, η επιτροπή της ISDAαποφασίζει τότε μόνο για τον χαρακτηρισμό ενός «συμβάντος» ως πιστωτικού γεγονότος, εάν προηγουμένως ένας ενδιαφερόμενος καταθέσει αίτηση επ’ αυτού (όπως ακριβώς συμβαίνει με τις αιτήσεις πτώχευσης στα δικαστήρια).

Συνεχίζοντας, εάν τυχόν δημιουργούνταν ένα πιστωτικό γεγονός, το οποίο όμως δεν θα χαρακτηριζόταν ως τέτοιο, με αποτέλεσμα να μην ενεργοποιηθούν τα CDS, τότε θα σήμαινε ότι οι τράπεζες, οι οποίες έχουν στην κατοχή τους αυτά τα ομόλογα, θα ήταν «γυμνές» - δηλαδή, ότι θα έπρεπε να διαγράψουν τις ανάλογες απαιτήσεις τους και να αυξήσουν άμεσα τα ίδια (εγγυητικά) κεφάλαιατους, κάτι που θα ήταν μάλλον καταστροφικό για το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Σε τελική ανάλυση τώρα, επειδή κανείς δεν γνωρίζει ποιος έχει ασφαλίσει ποιόν και για ποιο ποσόν (η σημαντικότερη ίσως διαφορά μίας ενδεχόμενης ελληνικής χρεοκοπίας, σε σχέση με την Αργεντινή), δεν είναι δυνατόν να ξέρουμε που θα «προσγειωθεί» στο τέλος η ζημία – αλλά ούτε και το μέγεθος της. 

Το κυριότερο δε όλων, εάν ο τελικός αποδέκτης, αυτός δηλαδή που θα κληθεί να πληρώσει τη ζημία, είναι σε θέση να το κάνει ή όχι (όπως απέδειξε η εμπειρία τηςAIG, η οποία αδυνατούσε να πληρώσει και εθνικοποιήθηκε από τις Η.Π.Α.). Εάν βέβαια δεν θα μπορούσε να πληρώσει ο τελικός αποδέκτης και χρεοκοπούσε, τότε η αλυσιδωτή αντίδραση θα κατέληγε σε μία πυρηνική έκρηξη άνευ προηγουμένου.Ο Πίνακας ΙΙ τώρα που ακολουθεί, αναφέρει τους δανειστές της Ελλάδας, αναλυτικά:  

ΠΙΝΑΚΑΣ IΙ: Οι μεγαλύτεροι δανειστές της Ελλάδας (σε δις €)

Οργανισμός	Ποσόν	Οργανισμός	Ποσόν
ΕΚΤ	49,0	Groupama (Γαλλία)	2,0
Χώρες ΕΕ	38,0	CNP (Γαλλία)	2,0
Δημόσια Ελληνικά ταμεία	30,0	ΑΧΑ (Γαλλία)	1,9
Ξένα δημόσια ταμεία	25,0	Τράπεζα Κύπρου	1,8
ΔΝΤ	15,0	Deutsche Bank	1,6
Εθνική τράπεζα (ΕΤΕ)*	13,2	LBBW (Γερμανία)	1,4
Κεντρικές τράπεζες ΟΝΕ	13,1	ING (Ολλανδία)	1,4
Eurobank	9,0	Allianz (Γερμανία)	1,3
Τράπεζα Πειραιώς	8,0	BPCE (Γαλλία)	1,2
FMS (HRE)	6,3	Ageas (Βέλγιο)	1,2
Τράπεζα της Ελλάδος(ΤτΕ)	6,0	RBS (Βρετανία)	1,1
BNP Paribas	5,0	DZ Bank (Γερμανία)	1,0
Αγροτική (ΑΤΕ)	4,6	Unicredito(Ιταλία)	0,9
Alpha bank	3,7	Intesa SP (Ιταλία)	0,8
Dexia **	3,5	HSBC (Βρετανία)	0,8
Ταχυδρομικό Ταμ. (ΤΤ)	3,1	Erste Bank(Αυστρία)	0,8
Generali (Ιταλία)	3,0	Munich Re(Γερμανία)	0,7
Commerzbank(Γερμανία)	2,9	Rabobank(Ολλανδία)	0,6
Societe Generale(Γαλλία)	2,9	Credit Agricole	0,6
Marfin (Ελλάδα)	2,3	KBC (Βέλγιο)	0,6

* ΕΤΕ 13,2 δις € ομόλογα και 5,4 δις € δάνεια, συνολικά 18,6 δις €

** Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία

Πηγή: Barclays Capital

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Σημείωση: Η Ελλάδα οφείλει στις τράπεζες των Η.Π.Α. μόλις 1,5 δις $. Εν τούτοις, οι υπόλοιπες τοποθετήσεις των αμερικανικών τραπεζών είναι της τάξης των 34 δις $, αφού αυτές ασφαλίζουν κυρίως τις ευρωπαϊκές με CDS. Επομένως, οι Η.Π.Α. δεν θέλουν καθόλου την ενεργοποίηση των CDS – άρα δεν επιθυμούν τη χρεοκοπία της Ελλάδας, μάλλον σε αντίθεση με τη Γερμανία.   

Παρά το ότι φαίνονται μικρά κάποια ποσά στον Πίνακα ΙΙ, εάν κανείς σκεφθεί ότι, κάποιες τράπεζες έχουν λάβει από την εκάστοτε κεντρική έως και 50 φορές περισσότερα δάνεια (άρθρο μας), έχοντας καταθέσει τα ομόλογα για εγγύηση, θα κατανοήσει το τεράστιο μέγεθος του προβλήματος που θα δημιουργούταν.  

Περαιτέρω, σύμφωνα με τα κριτήρια αποφάσεων τηςISDA, πιστωτικό γεγονός αποτελεί η μείωση της ονομαστικής αξίας των ομολόγων (haircut) ή των επιτοκίων, η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής τους, η καθυστέρηση της πληρωμής τους, η αλλαγή τηςσυναλλαγματικής ισοτιμίας τους, καθώς επίσης η διαφοροποίηση του «βαθμού» τους. Η οποιαδήποτε όμως από αυτές τις αλλαγές οφείλει παράλληλα να συνοδεύεται από μία σημαντική επιδείνωση της πιστοληπτικής ικανότητας του «εκδότη» (εδώ υπεισέρχονται οι εταιρείες αξιολόγησης), θα πρέπει να αφορά πολλούς επενδυτές μαζί, καθώς επίσης να είναι υποχρεωτική για όλους τους κατόχους των ομολόγων.

Η εθελοντική λοιπόν «αναμόρφωση» (reprofiling) των Ελληνικών ομολόγων που προτείνει η Κομισιόν, η οποία θα προερχόταν από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή από την ανταλλαγή των παλαιοτέρων ομολόγων με καινούργια, δεν θα χαρακτηριζόταν ως «πιστωτικό γεγονός», σύμφωνα με δηλώσεις της ISDA – αφού τέτοιες συμφωνίες έχουν γίνει συχνά με κατόχους δημοσίων ομολόγων των Η.Π.Α., χωρίς να προκαλέσουν την ενεργοποίηση των CDS.

«Μία στάση πληρωμών όμως», όπως λέει ένα τραπεζικό στέλεχος, «η οποία θα χαρακτηριζόταν διαφορετικά και δεν θα ενεργοποιούσε τα CDS, θα σήμαινε ότι οι τράπεζες δεν είναι ασφαλισμένες – γεγονός που θα τις έφερνε αντιμέτωπες με τεράστια προβλήματα. Απλά και μόνο ο μη χαρακτηρισμός μίας χρεοκοπίας ως πιστωτικό γεγονός, δεν σημαίνει προφανώς ότι το ρίσκο εξαφανίζεται».

Ολοκληρώνοντας, η απροθυμία της ΕΕ να επιτρέψει την ενεργοποίηση των CDS, είναι σε πλήρη αντίθεση με τη συμπεριφορά των επιχειρήσεων - οι οποίες συνήθως διευκολύνουν την πληρωμή των παραγώγων, με τα οποία ασφαλίζουν τις οφειλές τους. Η αιτία είναι ότι πολλοίεπενδυτές, οι οποίοι αγοράζουν εταιρικά ομόλογα, τα ασφαλίζουν ταυτόχρονα – οπότε είναι πολύ πιο πρόθυμοι να αποδεχθούν μία αναδιάρθρωση χρέους, αφού καλύπτουν τις ζημίες τους από την ασφάλεια που εισπράττουν.

Συμπερασματικά λοιπόν εάν δεχθεί κανείς ότι, η Ελλάδα χρειάζεται απαραίτητα μία μορφή αναδιάρθρωσης του δημοσίου χρέους της, ενώ δεν έχει τη δυνατότητα να δανείζεται πλέον από τις «αγορές» (οπότε δεν έχει νόημα η αύξηση του κόστους δανεισμού της, λόγω των CDS), τυχόν ενεργοποίηση των CDS θα ήταν πιθανόν προς όφελος της - αφού τότε θα αποδεχόταν οι πιστωτές της μάλλον ευκολότερα την αναδιάρθρωση (αναφερόμαστε στα «κλειστά» βέβαια ασφαλιστήρια και όχι στα όπλα μαζικής καταστροφής – όχι σε αυτά δηλαδή που ασφαλίζουν το σπίτι του γείτονα από πυρκαγιά, προσπαθώντας στη συνέχεια να το κάψουν!). Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι είμαστε υπέρ των αχόρταγωνκερδοσκόπων, οι οποίοι έχουν κυριολεκτικά οδηγήσει την πραγματική οικονομία διεθνώς σε απόγνωση -  ενώ απειλούν να καταστρέψουν ολόκληρο των πλανήτη.  

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 28. Ιουνίου 2011

viliardos@kbanalysis.com