Κατασκευή συναίνεσης και απόκρυψη κερδοσκοπίας: Οι δύο μύθοι ότι δεν παράγουμε τίποτα και δεν υπάρχουν λεφτά

Πηγή: Διαλεκτικά
του Κώστα Νικολάου

Όλες οι οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις του διεθνώς αποτυχημένου και καταρρέοντος νεοφιλελευθερισμού προσπαθούν να επιβάλλουν την πολιτική τους για την «αντιμετώπιση» της κρίσης στηριζόμενοι στη μαζική διάδοση και επικράτηση διαφόρων μύθων, μεταξύ των οποίων εξέχουσα θέση κατέχουν ο μύθος ότι σαν χώρα δεν παράγουμε τίποτα και ο μύθος ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Συνοδευτικά στοιχεία αυτών των μύθων είναι οι ισχυρισμοί ότι ο Ελληνικός λαός είναι ένας λαός διεφθαρμένων, κλεφτών, τεμπέληδων, βολεψάκηδων, χαβαλετζήδων κλπ, ότι δεν κάνει τίποτα άξιο λόγου και φυσικά, ότι ζει με δανεικά.

Η επιτυχής έκβαση της παραπάνω προσπάθειας θα έχει σαν συνέπεια την κατασκευή ενός λαού, που θα συναινέσει και θα αποδεχθεί τα πάντα, αφού τίποτα δεν παράγει, άρα κέρδη δεν υπάρχουν και φυσικά, λεφτά δεν υπάρχουν.

Μήπως όμως παράγουμε πολλά μεν, αλλά ο παραγόμενος πλούτος στην Ελλάδα γίνεται στο μεγαλύτερο μέρος του κέρδη και μάλιστα σχεδόν αφορολόγητα και έτσι αναγκαζόμαστε να δανειζόμαστε και γι’ αυτό δημιουργήθηκε το χρέος;

Μήπως αυτό είναι που επιχειρείται με κάθε τρόπο να αποκρυφτεί, επιρρίπτοντας ταυτόχρονα την ευθύνη του χρέους στο δήθεν υπερτροφικό δημόσιο και στους δήθεν τεμπέληδες έλληνες εργαζόμενους, έτσι ώστε –ως ένοχοι - να αποδεχθούν ότι το χρέος είναι δικό τους, ότι πρέπει αυτοί να πληρώσουν (με επιπλέον φόρους σε μισθωτούς και συνταξιούχους, με απολύσεις-ανεργία και με δραματική μείωση εισοδημάτων) και ότι πρέπει να πουληθεί δημόσια περιουσία;

Μήπως;

Τι δείχνουν τα στοιχεία σε ότι αφορά το αν παράγουμε ή όχι και αν υπάρχουν λεφτά;

Δεν παράγουμε τίποτα;

Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία του Υπουργείου Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής (ΥΠΕΚΑ), της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) καθώς και του Συνδέσμου Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων (ΣΜΕ) προκύπτει ότι η Ελλάδα είναι σημαντική παραγωγός χώρα βασικών μετάλλων, αλλά και βιομηχανικών ορυκτών, ορισμένων με περγαμηνές σε παγκόσμιο επίπεδο. Εταιρείες του κλάδου κατέχουν ηγετικές θέσεις στην Ευρωπαϊκή αλλά και στην διεθνή αγορά σε προϊόντα όπως βωξίτης, αλουμίνα, αλουμίνιο, νικέλιο, καυστική μαγνησία, μπεντονίτης, περλίτης, ελαφρόπετρα και μάρμαρα. Ενδεικτικά, η Ελλάδα, σε παγκόσμια κλίμακα, είναι η μοναδική χώρα παραγωγής χουντίτη, πρώτη χώρα παραγωγής περλίτη, δεύτερη χώρα παραγωγής κίσσηρης (ελαφρόπετρας) και μπεντονίτη καθώς και πρώτη στην εξαγωγή προϊόντων λευκόλιθου/μαγνησίτη στην ΕΕ (βλ. Π. Τζεφέρης, «Η εξορυκτική / μεταλλουργική δραστηριότητα στην Ελλάδα. Στατιστικά δεδομένα 2007-2008», Ορυκτός πλούτος/Mineral Wealth, 153, 2009)

Η Ελλάδα στο βιομηχανικό-εξορυκτικό τομέα ενδεικτικά:

- Κατέχει την 1η θέση παγκόσμια με μερίδιο πάνω από το 25% της παγκόσμιας παραγωγής περλίτη (ο περλίτης χρησιμοποιείται στην οικοδομική βιομηχανία, στη διήθηση βιομηχανικών λυμάτων, στη βιομηχανία τροφίμων και ποτών κλπ)

- Κατέχει την 1η θέση στην Ευρώπη και τη 2η θέση παγκόσμια στην παραγωγή μπεντονίτη. Η Ελλάδα έχει τη μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγό μπεντονίτη στην ΕΕ καθώς και τη μεγαλύτερη εξαγωγική εταιρεία παγκόσμια (ο μπεντονίτης χρησιμοποιείται στα χυτήρια, στα κατασκευαστικά έργα, στην παραγωγή σιδήρου, στις γεωτρήσεις πετρελαίου, στην παραγωγή προσροφητικών υλικών, στη βιομηχανία χάρτου, στη χημική βιομηχανία, τα κεραμικά και την κτηνοτροφία)

- Είναι στις 10 πρώτες χώρες του κόσμου στην παραγωγή και εξαγωγή μαρμάρου (σχεδόν το μισό εξάγεται)

- Είναι στις πρώτες θέσεις της Ευρώπης και του κόσμου μεταξύ των σημαντικότερων εξαγωγικών χωρών τσιμέντου

- Κατέχει την 8η θέση παγκόσμια με τα μεγαλύτερα αποθέματα βωξίτη και είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της ΕΕ. Η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή αλουµινίου (ο βωξίτης αποτελεί πρώτη ύλη για την παραγωγή αλουμινίου)

- Έχει τη μεγαλύτερη εξαγωγική επιχείρηση μαγνησίας στην ΕΕ. Η Ελλάδα καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής μαγνησίτη της Δυτικής Ευρώπης (ο μαγνησίτης μετατρέπεται σε προϊόντα με μεγάλη ζήτηση στη χαλυβουργία)

- Είναι μια από τις μεγαλύτερες παραγωγούς χώρες της ΕΕ σε νικέλιο (και μάλιστα η μοναδική στη ΕΕ που το παράγει από εγχώριες πηγές) και καλύπτει το 7% των αναγκών της ευρωπαϊκής αγοράς και το 2-3% του δυτικού κόσμου (το νικέλιο αποτελεί μια βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα – στον καταναλωτή είναι αναγνωρίσιμο στις ανοξείδωτες οικιακές συσκευές)

- Έχει κάνει στροφή, την τελευταία δεκαετία, στην αξιοποίηση νέων βιομηχανικών ορυκτών με καινοτόμες, εξειδικευμένες χρήσεις με περιβαλλοντικό προσανατολισμό και υψηλή προστιθέμενη αξία. Ενδεικτικά αναφέρεται η εξόρυξη και επεξεργασία του ατταπουλγκίτη, τα κοιτάσματα του οποίου είναι μοναδικά τέτοιου μεγέθους στην Ευρώπη και από τα μεγαλύτερα παγκόσμια (ο ατταπουλγκίτης χρησιμοποιείται σε μοριακά φίλτρα, gels κλπ). Επίσης αναφέρεται η εξόρυξη / επεξεργασία του χουντίτη-υδρομαγνησίτη (ο χουντίτης-υδρομαγνησίτης χρησιμοποιείται σε προϊόντα πληρωτικά, επιβραδυντικά πυρός, στα χρώματα, στη χαρτοποιία). Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στον κόσμο που διαθέτει τα προϊόντα αυτά.

Η Ελλάδα στον αγροτικό τομέα: οι γεωργικές εξαγωγές αντιπροσωπεύουν κατά μέσο όρο το 24,2% των συνολικών εξαγωγών της χώρας κατά την 6ετία 2004-2009. Οι κυριότερες κατηγορίες προϊόντων στις οποίες πραγματοποιούμε το 85% των γεωργικών μας εξαγωγών, είναι κατά σειρά μεγέθους αξίας: φρούτα και λαχανικά, ψάρια και παρασκευάσματα ψαριών, καπνός και προϊόντα καπνού, δημητριακά και τα παρασκευάσματα τους, φυσικές υφαντικές ίνες (βαμβάκι), έλαια και λίπη, γαλακτοκομικά προϊόντα (ΕΛΣΤΑΤ και Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, 2011). Στον αγροτικό τομέα, η Ελλάδα είναι παγκόσµια 3η στην παραγωγή ελιάς και λαδιού (κατέχει το 15% της παγκόσµιας παραγωγής), 3η σε παραγωγή κρόκου, 5η σε εξαγωγές σπαραγγιών, 7η σε εξαγωγές ßαµßακιού, 11η σε παραγωγή ßαµßακιού, 16η σε εξαγωγές τυροκοµικών προιόντων.

Η Ελλάδα στον τομέα παροχής τουριστικών υπηρεσιών είναι 15η στην παγκόσμια κατάταξη με βάση τις εισπράξεις και 16η με βάση τις αφίξεις τουριστών. Το 2009 το ποσοστό συμμετοχής του ελληνικού τουρισμού στο ΑΕΠ υπολογίζεται στο 15,2% (Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων – ΣΕΤΕ).

Η Ελλάδα στον τομέα της ναυτιλίας είναι 1η παγκόσµια κατέχοντας το 16% του παγκόσμιου εμπορικού στόλου. Η δραστηριότητα της ναυτιλίας (κυρίως δραστηριότητα των ποντοπόρων πλοίων) παράγει το 7% του ελληνικού ΑΕΠ σύμφωνα με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας.

Ώστε λοιπόν δεν παράγουμε τίποτα; Όλος ο παραπάνω (ενδεικτικά και μόνον) αναφερόμενος πλούτος και οι παγκόσμιες και ευρωπαϊκές πρώτες θέσεις της Ελλάδας είναι τίποτα; Δεν δίνει κέρδη και έσοδα για το κράτος διαμέσου της φορολογίας; Κι αν όχι, γιατί όχι;

Δεν υπάρχουν λεφτά;

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Eurostat (Eurostat, Taxation Trends, 2010), σε κάθε 1000 ευρώ νέα προϊόντα και υπηρεσίες που παρήγαγε ετήσια η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία, τα 560 ευρώ έγιναν επιχειρηματικά κέρδη και μόνο τα 350 ευρώ έγιναν μισθοί (στην ΕΕ η κατανομή είναι ακριβώς η αντίστροφη!). Το Ελληνικό κράτος φορολογεί με 35% τα 350 ευρώ των μισθών και με 16% τα 560 ευρώ των κερδών, αφού ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στο κεφάλαιο στην Ελλάδα βρίσκεται κάτω από το μισό του μέσου όρου της Ε.Ε. (15,8 στην Ελλάδα, έναντι 32,6 στην Ε.Ε. των 25). Δηλαδή, το Ελληνικό κράτος εισπράττει τους μισούς φόρους κάθε χρόνο από τις επιχειρήσεις και τους εισοδηματίες σε σύγκριση με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και όλα αυτά χωρίς να λάβουμε καθόλου υπόψη τη φοροαποφυγή και τη φοροδιαφυγή (βλ. σχετικό άρθρο στα ‘Διαλεκτικά’: «Η νεοφιλελεύθερη προπαγάνδα για το μέγεθος και το κόστος του δημόσιου τομέα και την ανάγκη απολύσεων» http://konstantinosnikolaou.blogspot.com/2010/11/blog-post.html).

Είναι εξαιρετικά ενδεικτικό το γεγονός ότι ενώ η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο εμπορικό στόλο στον κόσμο, τα φορολογικά έσοδα από την ναυτιλία κατά το έτος 2007 (με βάση τις υπάρχουσες φοροαπαλλαγές) ήταν μικρότερα από τα έσοδα που είχε το κράτος από τα παράβολα που πλήρωσαν οι μετανάστες για τη νομιμοποίηση τους! (Α. Κούρος, «Το δημόσιο χρέος, η φορολογία και μια ευφυής περαίωση», Αυγή, 01.10.2010)

Τι έγιναν λοιπόν τα λεφτά που προέκυψαν από τα κέρδη που δεν φορολογήθηκαν όπως στην ΕΕ αλλά στο μισό (τρόπος του λέγειν φορολογήθηκαν); Μήπως έγιναν επενδύσεις; Όχι βέβαια. Έγιναν ιδιωτικός ακίνητος (ακίνητα και γη) και κινητός (μετρητά-ρευστά, χρεόγραφα, μετοχές, ομόλογα, χρυσός, κοσμήματα κλπ.) πλούτος. Σύμφωνα με έκθεση της Credit Suisse (Credit Suisse, Global Wealth Databook, October 2010), ο συνολικός (κινητός και ακίνητος) ιδιωτικός πλούτος των πιο πλούσιων Ελλήνων αυξάνει συνεχώς όλο και περισσότερο. Συγκεκριμένα οι ιδιωτικές κινητές και ακίνητες περιουσίες από 492,6 δις USD που ήταν το 2000 έφθασαν τα 898,6 δις USD το 2010, δηλαδή 3 φορές το ΑΕΠ της χώρας! Τα στοιχεία αυτά φορούν περίπου 60.000 έλληνες κατοίκους, δεν περιλαμβάνονται όλοι εκείνοι που έχουν κάποια ομόλογα εν είδη αποταμίευσης και πρόκειται για αποθησαυρισμό που δεν χρησιμοποιείται στην οικονομία με την μορφή επενδύσεων (βλ. Δ. Καζάκης, «Υπάρχουν λεφτά», http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/05/blog-post_25.html).

Ξεκαθαρίζοντας…..

Η Ελλάδα λοιπόν παράγει πλούτο. Παράγει τόσο πλούτο, που αν φορολογούνταν όχι ιδιαίτερα, αλλά όσο και στην ΕΕ, θα έφθανε για να μη δανειζόμαστε και να μην έχουμε χρέος. Στη μη φορολόγηση των κερδών και του πλούτου οφείλεται το χρέος και όχι στο δεν παράγουμε τίποτα, στους τεμπέληδες Έλληνες, στο υπερτροφικό κράτος κλπ.

Και λεφτά υπάρχουν. Τα κατέχει το 1% περίπου του πληθυσμού χάρη στην υποφορολόγησή του, σ’ αυτό οφείλεται το χρέος, αλλά η νεοφιλελεύθερη πολιτική ζητάει να το πληρώσει το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού.