Ξόρκια και μαγγανείες

Πηγή: Ελευθεροτυπία

του Γ. Τριάντη

Τις Παρασκευές ανατέλλει άλλος ήλιος. Βλέπεις τον κόσμο αλλιώς. Τη νύχτα μέρα. Τις δυκολίες ευλογία. Τις ώρες ευρύχωρες. Και τα δεινά του κόσμου, αναπόσπαστο στοιχείο του δράματος... Δεν ξεχνάς τη Φουκουσίμα ούτε ξεπλένεις το αίμα στη Λιβύη αποστρέφοντας το βλέμμα. Τίποτε δεν διαγράφεται ούτε υποτιμάται στο υπερώο της Παρασκευής.

Η ανέχεια, οι απολύσεις, οι δύσκολες αναπνοές του διπλανού για επιβίωση - όλα είναι εδώ. Απλώς, η Παρασκευή -αυτό το ηλιόλουστο μπαλκόνι που μένει ανοιχτό μέχρι το χάραμα της Δευτέρας- σου ανάβει τσιγάρο και νιώθεις φαντάρος σε τριήμερη άδεια. Στρατιώτης που βρίσκει χρόνο, όταν σιγούν προσωρινά τα όπλα, να διαβάσει τα γράμματα των γονιών και της αγαπημένης... Μονάχα με 'κείνο το βάσανο, τον θάνατο, τα βρίσκεις δύσκολα. 

Τότε ψάχνεις για γέφυρες με το χάος. Για μαγγανείες και προσωπικές αλχημείες. Για σκέψεις ή για κείμενα-ξόρκια, όπως αυτό, του παλιού φίλου που κωπηλατεί σε άλλες θάλασσες: «Ξόρκι στο θάνατο. Ολη η τέχνη, αυτό να είναι, ξόρκι στο θάνατο. Η επέτειος του Μπουκόφσκι, και ο αδόκητος χαμός του Νίκου Αλεξίου, τόσο σημαντικού εικαστικού καλλιτέχνη, κι ύστερα η απώλεια του πρωτοπόρου Βλάση Κανιάρη, και μετά να φεύγει ο Μανώλης Ρασούλης (σ.σ. και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης και ο Μπάμπης Τσικληρόπουλος). Και ο όλεθρος στην Ιαπωνία. Βούτυρο στο ψωμί των τρελαμένων αποκαλυψιακών. Και ολοένα και ξανά και πάλι να σφυροκοπάει μελωδικά το μυαλό ο ανοξείδωτος αίνος/οίνος της ποίησης του Dylan Thomas, "Κι ο θάνατος δεν θα 'χει πια εξουσία", "And Death shall have no Dominion» -άντε να τον πιστέψεις πια, κι όμως δεν παύεις να τον πιστεύεις. Αλλιώς, χάθηκες» (Ικαρος Μπαμπασάκης, από τη στήλη του στο «Διαβάζω») *** Τις Παρασκευές λύνεται ο κόμπος της εβδομάδος. Οι ώρες χοροπηδάνε σαν άσπρα, ανέμελα κατσίκια στο λιβάδι. Τα δευτερόλεπτα ξαποσταίνουν στις όχθες των ποταμών. Η ασχήμια χάνει την όψη της. Ο κόσμος γεμίζει νεραντζιές και φωνήεντα, λυμένα μαλλιά γυναικών και οπωροφόρες σκέψεις... Μέχρι τη Δευτέρα, υπάρχει καιρός. Ωσπου να ξαναπιάσεις τα δασωμένα τεφτέρια των λογαριασμών και των υποχρεώσεων, κάποια σελίδα, κάποια νότα, κάποιο βλέμμα, κάποιο πλατύφυλλο όνειρο -και γιατί όχι; κάποιο σαράκι, από αυτά τα υπέροχα που μας ταλανίζουν- θα σφυρίζει μαζί σου ύμνους εωθινούς και τραγούδια της Γης, που κρέμεται σαν γεώμηλο στο χάος... Αν υπάρχει παράδεισος, έχει αντικλείδι τις Παρασκευές...