Δ. Καζάκης, Video: Όλα για την Κρίση

Σύνοψη απο το blog: Θραξ Αναρμόδιος

Το πραγματικό ποσό που έχει δανειστεί το ελληνικό δημόσιο,  το κεφάλαιο δηλαδή των δανείων του ελληνικού δημοσίου, δεν υπερβαίνει το 7% του συνόλου του δημοσίου χρέους. Δηλαδή στα 340 τόσα δις ευρώ του χρέους, το κεφάλαιο που έχει πραγματικά δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, δεν υπερβαίνει τα 20 δις ευρώ. Ολα τα υπόλοιπα είναι κεφαλαιοποιήσεις τόκων. Δανειστήκαμε 20 και βρεθήκαμε να χρωστάμε 340. Χώρια το τι έχουμε πληρώσει ως τώρα.

Ο παραπάνω υπολογισμός ισχύει με σχετικά μικρή απόκλιση μια και το  ελληνικό δημόσιο δεν έχει ακόμη δώσει στην δημοσιότητα λεπτομερείς πληροφορίες για τον δανεισμό του.

Στην τελευταία δεκαετία το ελληνικό δημόσιο δανείστηκε συνολικά 490 δις ευρώ, από τα οποία το 97% πήγε στην αποπληρωμή παλαιότερων δανείων. Και μόλις το 3% πήγε στο λεγόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα.

Είμαστε έτσι σε καθεστώς χρεοκοπίας εδώ και πάνω από μια δεκαετία, μια και το ελληνικό δημόσιο επιβιώνει αναζητώντας δάνεια στις διεθνείς αγορές για να πληρώνει τα παλαιότερα δάνειά του. Κι αυτό είναι ο ορισμός της χρεοκοπίας

Το κράτος όμως δεν είναι επιχείρηση ώστε, όταν χρεωκοπεί, ο δανειστής να μπορεί να προβαίνει σε κατασχέσεις. Και αυτό είναι ο εφιάλτης του κάθε δανειστή. Ούτε μπορεί να σύρει ο δανειστής ένα κράτος σε δικαστήρια με το ερώτημα της κατάσχεσης περιουσιακών του στοιχείων. Διότι το κράτος ασκεί εθνική κυριαρχία. Από την οποία η ελληνική κυβέρνηση παραιτήθηκε με την θέλησή της “άνευ όρων και αμετάκλητα” όπως επι λέξει λέει η ρήτρα του Μνημονίου.

Στη συζήτηση στην βουλή για τον προϋπολογισμό το 2009 έγινε φανερό ότι και τα δύο κόμματα (ΠαΣοΚ και ΝΔ) γνώριζαν, και μάλιστα με αριθμούς και όχι με γενικότητες, την κατάσταση του δημοσίου χρέους και τους κινδύνους στους οποίους οδηγούσε αυτό το χρέος.

Η κυβέρνηση Καραμανλή γνώριζε πως λόγω της ισχνής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας της δεν μπορούσε να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί πια με το χρέος. Η πλευρά του ΠαΣοΚ πλειοδότησε σε ψηφοθηρικά συνθήματα (“λεφτά υπάρχουν”) προεκλογικά, εν γνώσει της ότι επρόκειτο περί ψεύδους, ώστε να αποσπάσει ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που θα της έδινε την δυνατότητα να εφαρμόσει τα μέτρα που εφάρμοσε.

Για να εφαρμοστεί η πολιτική που εφάρμοσε το ΠαΣοΚ έπρεπε να δημιουργηθεί ένα κλίμα. Ετσι από τον Δεκέμβριο του 2009 και για τουλάχιστον ένα δίμηνο, μπήκαμε σε μια περίοδο όπου κυβέρνηση, διεθνείς κερδοσκόποι και Ευρωπαϊκή Ενωση, προετοίμασαν την κατάσταση.

• Οι κερδοσκόποι άρχισαν να αγοράζουν μαζικά, ασφάλιστρα ομολόγων του ελληνικού χρέους (CDS και naked CDS). Αγοράζοντας μαζικά CDS σημαίνει ότι ο αγοραστής ποντάρει στην ξαφνική άνοδο της τιμής τους. Ούτε η ελληνική κυβέρνηση, ούτε κάποια άλλη “ενδιαφερόμενη” κυβέρνηση, ούτε βέβαια η Ευρωπαϊκή Ενωση διανοήθηκε, ακόμη και σε κείνη την περίοδο μόχλευσης, να ζητήσει να τεθούν κανόνες στην διεθνή αγορά (στο Λονδίνο γίνονται όλα) αυτή των ασφαλίστρων ομολόγων. Στο κερδοσκοπικό αυτό παιχνίδι εικάζεται ότι συμμετείχαν και μεγάλα ελληνικά επιχειρηματικά συμφέροντα.
• Η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, είχαν επαφές και συνομιλίες, με αυτούς που φέρονται να διακινούν το μεγαλύτερο όγκο ασφαλίστρων ομολόγων παγκοσμίως (Πόλσον, Σόρος κλπ) και οι οποίοι είχαν στήσει το παιχνίδι με τις μαζικές αγορές ασφαλίστρων.
• Στην φάση αυτή έγιναν και οι “περίεργες” κυβερνητικές δηλώσεις. Οτι δεν υπάρχει περίπτωση προσφυγής στο ΔΝΤ, ενώ όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων και από τις δηλώσεις Στρος Καν, οι επαφές με το ΔΝΤ είχαν ήδη γίνει. Τότε, τον Δεκέμβριο του 2009, έγιναν και οι δηλώσεις περί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας του πρωθυπουργού, ενώ ακόμη δεν έχουμε καν Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση. Και φυσικά οι δηλώσεις περί Τιτανικού κλπ. Την επομένη της κάθε δήλωσης τα sreads εκτινάσσονταν. Από όλον αυτόν τον ντόρο, οι διεθνείς αναλυτές υπολογίζουν πως οι κερδοσκόποι κέρδισαν 17 δις ευρώ.

Η ελληνική κυβέρνηση, πριν προσφύγει στο ΔΝΤ και τον μηχανισμό στήριξης, δεν διερεύνησε την πιθανότητα να δανειστεί από άλλες πηγές. Στο ταξίδι του, εκδρομή χωρίς σοβαρό λόγο, στην Ρωσία ο πρωθυπουργός, το οποίο κατέληξε στην γνωστή προτροπή Μεντβένιεφ “απευθυνθείτε στο ΔΝΤ”, διαβεβαίωνε τους ρώσους παράγοντες πως “δεν υπάρχει πρόβλημα” με το ελληνικό χρέος, χωρίς καν να ζητήσει οποιαδήποτε ρωσική βοήθεια.

Και ενώ, σχετικά με το δημόσιο χρέος, το διεθνές δίκαιο αλλά και τότε πρόσφατη απόφαση του ΟΗΕ, του Απριλίου 2010, έδιναν την δυνατότητα στην ελληνική κυβέρνηση να προστατέψει τα ελληνικά συμφέροντα, η κυβέρνηση προτίμησε το ΔΝΤ και την μηχανισμό στήριξης. Με αποτέλεσμα να έχουμε, τον Μάιο του 2010, αυτό το Μνημόνιο και αυτή την δανειακή σύμβαση, στα οποία συμπεριλαμβάνονται πρωτοφανείς όροι, πρωτοφανείς για την διεθνή πρακτική. Οροι τέτοιοι που δεν τόλμησαν να δεχτούν ούτε κυβερνήσεις οι οποίες πρόδωσαν τις χώρες τους σε ξένους κατακτητές.

• Βασικά η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία και εκχώρησή της. Η ελληνική κυβέρνηση έχει ρητά αποδεχτεί και υπογράψει πως “παραιτείται η ελλάδα από την ασυλία λόγω άσκησης της εθνικής κυριαρχίας, άνευ όρων και αμετάκλητα”, καθώς
• και “όλα τα έννομα δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης έναντι του δανειστή του”,
• ενώ ταυτόχρονα η σύμβαση απαγορεύει στην ελληνική πλευρά να αναζητήσει “τρίτες πηγές δανεισμού”, να επιχειρήσει δηλαδή να δανειστεί από αλλού
• επιτρέπει όμως στους δανειστές της Ελλάδας να πωλήσουν τις  “χρεωστικές τους απαιτήσεις σε τρίτους” (στην Τουρκία για παράδειγμα;)
• και προβλέπει πως εάν το ελληνικό δημόσιο καθυστερήσει για 30 μέρες να πληρώσει μία δόση του δανείου, τότε μπορεί να τεθεί σε ισχύ το σύνολο των επαχθών ρητρών της δανειακής σύμβασης.

Ετσι εκείνοι οι τέσσερις γερμανοί καθηγητές που προσέφυγαν στο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας τους  κατηγορούν την κυβέρνηση της δικής τους χώρας, ότι με την δανειακή σύμβαση αυτή

• χρησιμοποιεί χρήματα των γερμανών φορολογουμένων προς όφελος ιδιωτικών τραπεζών και
• καταλύει την δημοκρατία σε χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Ο εισηγητής μάλιστα που δέχτηκε την προσφυγή τάχθηκε υπέρ της προσφυγής. Εκκρεμεί η τελική απόφαση του γερμανικού συνταγματικού δικαστηρίου.

Σε αντίθεση με την αντίστοιχη ελληνική προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας όπου η εισηγήτρια της υπόθεσης, τάχθηκε κατά της προσφυγής, με ένα σκεπτικό τέτοιο που ειδικοί νομικοί κύκλοι θεωρούν πως στερείται βάσεως.

Ετσι η ελλάδα μετατράπηκε θεσμοθετημένα πλέον σε μια “δουλοπαροικία χρέους”. Οι κρατικοί πόροι, οι καταθέσεις των ελλήνων, το έδαφος της χώρας, οι δημόσιες δαπάνες συμπεριλαμβανομένων και των δαπανών για την άμυνα, έχουν τεθεί στην διάθεση των δανειστών του ελληνικού δημοσίου.

Η δανειακή σύμβαση, παράρτημα της οποίας είναι το περίφημο Μνημόνιο, δεν έχει έλθει ποτέ για συζήτηση και κύρωση στην ελληνική βουλή.

Η δανειακή σύμβαση αυτή ενώ δεν έχει κυρωθεί από την ελληνική βουλή έχει τεθεί σε ισχύ με βάση μια απλή υπογραφή του υπουργού οικονομικών. Η δυνατότητα μάλιστα αυτής της υπερεξουσίας δόθηκε στον υπουργό οικονομικών με μια απλή τροπολογία. Το καλύτερο δε όλων είναι ότι η τροπολογία αυτή προστέθηκε στον νόμο, μετά την ψήφισή του νόμου από την βουλή. Και μάλιστα δύο μέρες μετά την ψήφισή του. Τροπολογία σε ψηφισμένο νόμο.

Η περίφημη αυτή δανειακή σύμβαση του Μνημονίου απαγορεύει να χρησιμοποιηθούν τα χρήματα των δόσεων που λαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση από την Τρόϊκα, για οποιονδήποτε άλλο σκοπό, εκτός από την εξόφληση των χρεολυσίων των ξένων δανειστών.

Δηλαδή δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ούτε ένα ευρώ από τις δόσεις του δανείου της Τρόϊκας, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Στην πραγματικότητα δεν γίνεται καν εκταμίευση για λογαριασμό του ελληνικού δημοσίου. Απλώς τα χρήματα μεταφέρονται από την εκάστοτε δόση του δανείου με μια λογιστική εγγραφή, στους δανειστές του ελληνικού δημοσίου, στις ξένες τράπεζες που μας έχουν δανείσει. Το ελληνικό δημόσιο δεν πιάνει στα “χέρια” του, ούτε ένα ευρώ.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε ούτε από τα ελλείμματα, ούτε από τους υψηλούς μισθούς και τις υψηλές συντάξεις. Υπάρχουν χώρες με αναλογικά πολύ υψηλότερους μισθούς και συντάξεις, χωρίς πρόβλημα χρέους. Το 2009 το ελληνικό δημόσιο για να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος πλήρωσε συνολικά 82 δις ευρω. Ενώ για μισθούς και συντάξεις συνολικά, μόνο 26 δις ευρώ.

Ετσι κανείς στις διεθνείς αγορές, οικονομολόγοι, ειδικός τύπος αλλά και κερδοσκόποι, δεν αναμένει ότι θα βρεθούν τα χρήματα για να εξυπηρετηθεί το ελληνικό δημόσιο χρέος, περικόβοντας μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Οι περικοπές αυτές είναι μια παραλλαγή της πολεμικής τακτικής “σοκ και δέος” με οικονομικά όπλα, και έχουν άλλο στόχο. Να οδηγηθεί ο λαός στην απόγνωση ώστε αναγκαστεί να αποδεχθεί τις πιο σκληρές πολιτικές και το ξεπούλημα της χώρας του.

Περικόπτονται μισθοί και συντάξεις ενώ την ίδια στιγμή 65.000 έλληνες έχουν συσσωρευμένο πλούτο, σε κινητά και ακίνητα, που ισοδυναμεί με 4 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Η ισότητα στην κατανομή βαρών που προβλέπει το Σύνταγμα σε πλήρη εφαρμογή.

Αν αυτή τη στιγμή το ελληνικό δημόσιο προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, δηλαδή παύση πληρωμών προς τους δανειστές του, θα συμβούν τα εξής:

• για ένα χρονικό διάστημα δεν θα μπορεί να ξαναδανειστεί από τις διεθνείς αγορές. Μικρό το κακό γιατί και τώρα το ίδιο συμβαίνει, δηλαδή και τώρα το ελληνικό δημόσιο δεν δανείζεται και δεν μπορεί να δανειστεί από τις ξένες χρηματαγορές
• θα συνεχίσουμε να έχουμε όπως και είχαμε ως χώρα πρόσβαση στις διεθνείς αγορές εμπορευμάτων
• Ομως το σημαντικώτερο είναι πως μετά την μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους δεν θα χρειάζεται να δανειστεί το ελληνικό δημόσιο. Διότι και μόνοι οι φοροι που συλλέγει αρκούν για να καλύψουν τις ανάγκες του. Διότι μέχρι τώρα ο δανεισμός του ελληνικού δημοσίου γινόταν για να εξυπηρετεθούν προηγούμενα δάνεια και όχι τρέχουσες ανάγκες του.

Τα παραπάνω είναι μέρος μόνο της “απομαγνητοφώνησης” με δικά μου λόγια των όσων είπε ο πάντα εξαίρετος κ. Δημήτρης Καζάκης, οικονομολόγος και αναλυτής, που αρθρογραφεί και στην εφημερίδα Το Ποντίκι, σε συζήτηση που είχε με τον δημοσιογράφο κ. Γεώργιο Σαχίνη στον τηλεοπτικό σταθμό Κρήτη TV, στις 4 Μαρτίου 2011.