ΠΗΓΗ: βλέμμα
Ν. Ξυδάκης
Οι αυριανές αυτοδιοικητικές εκλογές λαμβάνουν χώρα σε μια ιστορική στιγμή για την Ελλάδα, σε ένα μεταίχμιο. Ο παλιός κόσμος ψυχορραγεί από καιρό, και θα συνεχίσει για πολύ ακόμη. Ταυτοχρόνως, ο νέος κόσμος δεν ξεπροβάλλει, κανείς δεν μπορεί να διακρίνει το πρόσωπό του. Ολοι αισθάνονται όμως ότι η νέα Ελλάδα θα είναι πολύ διαφορετική· οι αλλαγές θα είναι βαθιές, και θα συντελεστούν γρήγορα, πολύ πιο γρήγορα και δραματικά απ’ όσο μπορούμε να σκεφτούμε τώρα, γιατί τώρα σκεφτόμαστε ακόμη με παλιά δεδομένα, παλιούς όρους.
Το μεταίχμιο φέρνει πόνο στους ανθρώπους που πρώτοι πλήττονται υλικά από την ύφεση, που χάνουν τη δουλειά, το μαγαζί τους. Και πλημμυρίζει αβεβαιότητα, στα όρια της αγωνίας, όλους, ακόμη και όσους δεν θίγονται άμεσα. Αυτός ο ίλιγγος του μετεωρισμού είναι ο εχθρός σήμερα· παγώνει τον νου, καθηλώνει τις δημιουργικές δυνάμεις, έχει διαλύσει το συλλογικό φρόνημα ― αυτό προ πάντων. Το υποκείμενο πολίτης, άνθρωπος, λαός, δεν αισθάνεται μέρος των πολιτικών σχεδιασμών, σαν κανείς να μην το λαμβάνει υπ’ όψιν, δεν καλείται να λάβει ενεργά μέρος στον μετασχηματισμό, απλώς καλείται να υπακούει και να συμμορφώνεται. Ομως πώς μπορεί κάποιος να είναι υπάκουος σε μια μάχη που άλλοι σχεδιάζουν, άλλοι αποφασίζουν, και η οποία ενδεχομένως να φέρει την ατομική καταστροφή του;Από τον πολιτικό λόγο σήμερα απουσιάζει παντελώς η ειλικρινής βούληση να αντληθεί πρωτογενής ισχύς και νομιμοποίηση από τον λαό, για τους αναγκαίους μετασχηματισμούς, και οι μετασχηματισμοί να γίνουν με τον λαό και για τον λαό. Αυτή η τριπλή επίκληση, οντολογικό θεμέλιο της δημοκρατικής πολιτείας, σήμερα ακούγεται σπάνια, ενώ συχνά χαρακτηρίζεται λαϊκισμός. Αλλά είδαμε πού μας έφεραν οι σχεδιασμοί ερήμην των υποκειμένων, το 1965, ακόμη και το 1989: στην καχεκτική, επειδή κίβδηλη, δημοκρατία του τότε, στην κερματισμένη, χρεοκοπημένη κοινωνία σήμερα.
6 σχόλια:
Οσο μεγαλώνει η αυταρχικότητα του κεφαλαίου τόσο η Δημοκρατία θα συνβαδίζει με τον Σοσιαλισμό.
Με τις πέτρες!
Τέρμα τα ψέματα! Τέρμα οι απειλές και οι εκβιασμοί! Τέρμα ο φόβος και η ανασφάλεια που καλλιεργεί συνειδητά ο κυνισμός τους. Τέρμα οι προσβολές εκ μέρους των ολετήρων.
Τέρμα στη φλυαρία, την προπαγάνδα και τις φωτοβολίδες με τις οποίες προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια και να κρύψουν την ανικανότητα και τον λαϊκισμό τους. Τέρμα στα ψεύτικα πιστόλια τους, στις πομφόλυγες και στη μάσκα με την οποία κρύβουν το πραγματικό πρόσωπό τους. Τέρμα στους εξαρτημένους που αλυσόδεσαν τη χώρα και την έκαναν πειραματόζωο. Τέρμα στους δεδομένους! *** Ούτε ένας από τους βαρείς χαρακτηρισμούς δεν είναι άδικος. Μία-μία οι λέξεις το μαρτυρούν: Με χυδαία ψέματα πήραν την εξουσία. Ηξεραν με το νι και με το σίγμα τη σοβαρότητα της κατάστασης, αλλά έλεγαν ότι «λεφτά υπάρχουν». Ηξεραν ότι δεν μπορούν να υλοποιήσουν τίποτε από αυτά που έταζαν και -ενώ είχαν έτοιμο το σημερινό, τραγικό σχέδιό τους- καθυστερούσαν εγκληματικά να πάρουν αποφάσεις γιατί δεν ήθελαν να εκτεθούν και να γίνουν αμέσως περίγελως στα μάτια των εξαπατημένων ψηφοφόρων τους. Και σκάρωσαν ψέματα μεγαλύτερα από τα προεκλογικά. Οτι δήθεν μάχονται σκληρά και διαπραγματεύονται επί ίσοις όροις με τους εταίρους. Οτι δήθεν ακούγεται η φωνή τους. Οτι βγάζουν πιστόλια στο τραπέζι. Και, βέβαια, ότι με το Μνημόνιο έσωσαν τη χώρα από τη χρεωκοπία. Το πιο κυνικό, το πιο ωμό, το πιο χυδαίο ψέμα τους. Η πιο μεγάλη απάτη... Απολύτως τίποτε δεν διαπραγματεύτηκαν. Απολύτως τίποτε καλό για τη χώρα δεν πέτυχαν. Ηξεραν -ή όφειλαν να γνωρίζουν- ότι ο κίνδυνος να χρεωκοπήσει η χώρα ήταν ανύπαρκτος. Διότι, εκείνοι που θα έβγαιναν πρωτίστως χαμένοι είναι οι Γαλλογερμανοί (θα έχαναν τα χρήματά τους). Και το ευρώ. Τέτοια τρικυμία, τέτοιον κλονισμό κανένας δεν ήθελε. Ο «κίνδυνος της χρεωκοπίας» ήταν όπλο στα χέρια της Ελλάδος, δεν ήταν δαμόκλειος σπάθη. Και αν υπήρχε σοβαρός ηγέτης να θέσει ευθέως και δραματικά το θέμα της «επαπειλούμενης πτώχευσης», οι Ευρωπαίοι θα βρίσκονταν ξαφνικά σε δυσχερέστατη θέση. Και εκόντες άκοντες θα ενέδιδαν. Με αποτέλεσμα και επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής (των χρεών) να δοθεί, και δάνειο με ανεκτό επιτόκιο. Και όλα αυτά τότε, τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο του 2009, προτού η αθλιότης των ημετέρων δηλώσεων περί χρεωκοπίας εκτινάξουν τα spreads *** Τώρα τρέμουν! Γιατί ξέρουν ότι εξόντωσαν τη χώρα, αλλά και τις δικές τους -λιγοστές, αλλά υπαρκτές και σημαντικές- προτάσεις για το συμμάζεμα του κράτους. Τις εξόντωσε η ανικανότης, το απαράσκευον και τα μυαλά της δράκας που κυβερνά το Μαξίμου... Τώρα τρέμουν! Γι' αυτό εκβιάζουν με... εκλογές και απειλούν. Γιατί ξέρουν ότι από όσα έχουν πει, μονάχα ένα θα βγει αληθινό: θα τους πάρουν με τις πέτρες!
Είμαι στην πολιτική απ' το 1973, σκιτσάρω και γράφω για αυτήν απ' το 1981, πρώτη φορά δεν κατανοώ έναν εκβιασμό. Οπως αυτόν που θέτει ο Παπανδρέου: ψηφίστε με να μη χάσω, διότι, αν χάσω, θα σας βάλω να ξαναψηφίσετε για να χάσω περισσότερο!
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός εκβιάζεται, απειλείται ή τίθεται προ διλήμματος, μάλιστα αυτή είναι μάλλον η συνήθης πρακτική, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που ο εκβιασμός είναι παράλογος και το δίλημμα κουτό.
Επιπλέον.
Ο Παπανδρέου έχει φθάσει στο σημείο να πιστεύει ότι «υπονομεύεται». Και τι είναι αυτή η «υπονόμευση»; απλώς το να ψηφίσει κανείς κάποιον άλλον. Εντυπωσιακό!
Επιπροσθέτως: ο κ. Παπανδρέου χαρακτηρίζει «αντιπατριωτική» όποια ψήφο δεν τον υποστηρίζει. Εδώ τα πράγματα χάνουν τη σοβαρότητά τους ή είναι πολύ σοβαρά. Δηλαδή, αν ψηφίσει κανείς Παφίλη ή Πορτάλιου ή Κικίλια ή Ψαριανό, δεν είναι πατριώτης. Ενώ αν ψηφίσει Καμίνη ή Τατούλη είναι πατριώτης και ουχί μίασμα!
Οντως το παράλογο δύσκολα ερμηνεύεται.
Παράκρουση, παραλήρημα, πανικός, φόβος ή απλή χαζομάρα, ό,τι και να 'ναι, είναι επικίνδυνο.
Ηδη η χώρα έχει υποστεί πολλά, έχει Μνημόνιο αντί Σύνταγμα, πάει για «Πειναλόγκα» (όπως προσφυώς αυτοσαρκαζόμεθα), όταν λοιπόν ούτε καν οι σοφιστείες δύνανται να εμφανίζονται κάπως πιο έξυπνες, τότε τα πράγματα είναι σκούρα.
Δυτικώς του 25ου Μεσημβρινού. Διότι, ανατολικώς πάνε για μαύρα. Μαυρίστε τους, αυτή την Ιερά Συμμαχία Παπανδρέου - Καρατζαφέρη - Ντόρα με ολίγην από Κουβέλη, μαυρίστε τους, όσον είναι καιρός...
Στον γκρεμό μας έριξαν και τα δυο κόμματα του κεφαλαίου.
Ας το θυμόμαστε, γιατί οι σειρήνες πολλές φορές παραπλανούν και ψάχνουν για αφελείς.
Ρε ανώνυμε ενδιαφέροντα αυτά που λες, αν αντέξει να σε διαβάσει κάποιος, αλλά εγώ που... είμαι στην "πολιτική" από το Δεκέμβρη του 2008 ειλικρινά βγάζω σπυράκια με τον επιτηδευμένο και τον ξύλινο λόγο σου. Τι γλώσσα είναι αυτή;
Άστα μάλλον μοιάζεις με απαρχαιωμένο πολιτικό παράδειγμα.
To κειμενο του ανωνυμου ειναι του Σταθη απο τη σημερινη ελευθεροτυπια.
cynical
Δημοσίευση σχολίου