του Γιώργου Λιερού
απο http://antisomata.wordpress.com/
«Εμείς» ποιοί είμαστε; Οι αριστεροί; Οι Έλληνες; Οι προλετάριοι; Οι εξεγερμένοι; «Εμείς» είμαστε η πρόθεση, η υλική κίνηση για να γεννηθεί ένας λαός. Είμαστε μόνοι γιατί μια αδυσώπητη συγκυρία μας αναγκάζει είτε να βουλιάξουμε στην αθλιότητα είτε να προχωρήσουμε μόνοι μπροστά, να αρχίσουμε τον πόλεμο με τους ομοεθνείς μας και με τους άλλους και να αποτολμήσουμε την επιβεβλημένη «έξοδο», την έξοδο που θα ανοίξει μια πόρτα για όλους εκείνους με τους οποίους θέλουμε να συναντηθούμε.
5 Μαϊου 2010, δρόμοι της Αθήνας, διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν, δεκάδες χιλιάδες συγκρούονται με τις δυνάμεις της τάξης, τρεις νεκροί.
Η ημερομηνία αυτή αποτελεί ένα ορόσημο για την μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνία μας. Αν με το νέο πρόγραμμα σταθεροποίησης που επέβαλε το Δ.Ν.Τ. και η Ευρωπαϊκή Ένωση κουρελιάστηκε το μεταπολιτευτικό κοινωνικό συμβόλαιο και δρομολογούντας μείζονες ανατροπές στο κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό, στις 5 του Μάη ένα μεγάλο πλήθος εφόρμησε στην δημόσια ζωή. Ένα πλήθος το οποίο αυξάνεται μέρα με την μέρα, αρνείται να πειθαρχήσει, εκδηλώνει την αποδοκιμασία του για το σύνολο του πολιτικού κόσμου και διερωτάται τι έφταιξε και τι μπορεί να γίνει.
«Ο όχλος θα καταλύσει το κοινοβούλιο» προειδοποιεί ένας «πνευματικός» άνθρωπος στο Βήμα της Κυριακής της 9/5/2010. Πράγματι βρισκόμαστε σ’ ένα σημείο από το οποίο πολλά ενδεχόμενα φαίνονται να είναι ανοιχτά. Ανοιχτά όμως κάτω από μια προϋπόθεση, με ένα δεδομένο: Οι μέρες της αφθονίας των προηγούμενων δεκαετιών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί μαζί και ένας τρόπος ζωής · καμία πολιτική ή κοινωνική δύναμη, κανένα σχέδιο δεν μπορεί να τα φέρει πίσω.
Το μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησε η χώρα την δεκαετία του 1980 και πιο συνειδητά από την δεκαετία του 1990 και μετά εκ των πραγμάτων έχει χρεωκοπήσει. Η ιδέα ήταν ότι στην νέα εποχή η αγροτική και βιομηχανική παραγωγή μπορούν να αφήσουν την θέση τους στην πιο προσοδοφόρα άυλη οικονομία. Η χώρα θα μπορούσε να ευημερεί στηριγμένη στον τουρισμό, ως κέντρο διοίκησης επιχειρήσεων και φιλοξενώντας χρηματιστικές και χρηματιστηριακές δραστηριότητες για την Ανατολική Μεσόγειο, τα Βαλκάνια ακόμα και για την υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη.
Σ’ αυτή την προοπτική είχαν εγγραφεί τα μεγάλα έργα στην Αττική, η είσοδος στην Ο.Ν.Ε. και η πολυδάπανη διοργάνωση της Ολυμπιάδας του 2004.
Η χώρα όμως ήταν αρκετά μεγάλη για να γίνει μια επιπλέον Κύπρος.
Διαλύοντας ιδεοληψίες διαδεδομένες επίσης ανάμεσα σε στοχαστές της αριστεράς ή της «αυτονομίας» η παγκόσμια κρίση κατέστησε σαφές ότι η άυλη οικονομία, οι υπηρεσίες, ο χρηματιστικός και ο χρηματιστηριακός τομέας υπάρχουν σε μια συγκεκριμένη σχέση με την υλική παραγωγή
περισσότερα εδω
http://antisomata.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου