«Και δεν υπάρχει μονόδρομος……. Μα δεν είναι έτσι. Υπάρχει άλλος δρόμος και σε δημοκρατικές κοινωνίες, σε μια δημοκρατική κοινωνία, ο ελληνικός λαός, ο κάθε λαός, μπορεί να επιλέξει άλλον δρόμο.»
(Γ. Παπανδρέου. Νίκαια, 11 Οκτωβρίου 2006 )
Περί αγανακτισμένων
«Γεμίζουν τις πλατείες με την οργή, μακριά όμως από τους βανδαλισμούς, με πρόσωπα ακάλυπτα, φανερά, χωρίς κουκούλες. Διαδηλώνουν την νεανική τους ορμή και αυθόρμητα, μακριά από κομματικές αυθεντίες ή επαγγελματίες καθοδηγητές. Βγαίνουν απ' το καβούκι τους, της ατομικότητας, ψάχνοντας για μια νέα συλλογικότητα, για να πουν «όχι» στη βία που γεννά ένα σάπιο σύστημα εξουσίας και να ρίξουν το τείχος της απόρριψης, του αποκλεισμού που συναντούν κάθε μέρα μπροστά τους. Ν' ανοίξουν επιτέλους ένα παράθυρο στο μέλλον.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, προχθές, άκουσα νέα παιδιά που διαδήλωναν, να φωνάζουν ένα σύνθημα, το οποίο είδα και σ' ένα πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα. Έλεγαν το εξής: «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες. Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες».
Είχαν δίκιο. Έχουν δίκιο. Ήρθε η ώρα γι' αυτούς, ήρθε η ώρα για όλους μας ν' αναλάβουμε την μεγάλη ευθύνη των αλλαγών στην χώρα μας. Να φέρουμε πιο κοντά τις δικές τους μέρες. (Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008)
Περί ακραίου νεοφιλελευθερισμού
Σήμερα, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, ο νεοσυντηρητισμός καταρρέει σ' όλο τον πλανήτη. Και εμείς, οι σοσιαλιστές, ήδη έχουμε πάρει πρωτοβουλίες, έχουμε καταθέσει προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό της παγκοσμιοποίησης, για την αναδιοργάνωση, τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για έναν νέο και ενισχυμένο ρόλο του κράτους, για ένα κράτος Δικαίου όμως. Αυτό χρειάζεται πολύ περισσότερο και στη χώρα μας, την Ελλάδα. Ένα κράτος δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Παραφράζοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ή θα έχουμε δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και πράσινη ανάπτυξη, ή θα έχουμε βία και βαρβαρότητα»
(Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008)
Περί αντίστασης και φόβου.
«Για να πάμε μαζί στη νέα εποχή, όπως λέει εδώ η νεολαία μας, εμπνεόμαστε και η νέα γενιά εμπνέεται, από τους αγώνες της Αντίστασης, του 1-1-4, της αντίστασης ενάντια στην ξενοκρατία, ενάντια στον φασισμό, ενάντια στην παραίτηση, ενάντια στο φόβο. Το μπλόκο της Κοκκινιάς, η απόπειρα των στρατευμάτων κατοχής το '44, να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού μας, η προσπάθεια να διαλύσουν τον οργανωμένο αντιφασιστικό αγώνα, προσέκρουσε στο φρόνημά των αγωνιστών που μας εμπνέει σήμερα.
Εδώ επίσης, στους Δήμους των Μικρασιατών, που ζουν οι επίγονοι της ξεριζωμένης γενιάς του '22, νιώθουμε το ιστορικό βάρος της πατρίδας μας. Νιώθω και νιώθουμε το πολιτικό βάρος αυτού του τόπου, καθώς στις 17 Αυγούστου του 1982 αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση ο Ανδρέας Παπανδρέου.»….. «Σήμερα καλούμαστε να αντισταθούμε στις δυνάμεις της ισοπέδωσης, στις δυνάμεις της παραίτησης, στις δυνάμεις που θέλουν την αποδοχή μιας απαράδεκτης κατάστασης για την Ελλάδα»..
(Γ. Παπανδρέου. Νίκαια, 11 Οκτωβρίου 2006)
Περί της ανάγκης ενίσχυσης του λαϊκού κράτους, νεοσυντηρητισμού και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι τυχαίο ότι δύο Καθηγητές Νομπελίστες, πρόσφατα, έγραψαν για ένα άλλο κράτος με πέντε σημεία, τα οποία πιστεύω ότι, όταν τα ακούσουμε, θα μας φανούν αρκετά γνωστά, αρκετά οικεία δυστυχώς.
Το νεοσυντηρητικό κράτος, το περιγράφουν ως εξής:
Πρώτον, ένα κράτος που προωθεί την υπονόμευση της δύναμης της οργανωμένης κοινωνίας, των εργαζομένων, των συλλογικών μορφών διαπραγμάτευσης.
Δεύτερον, που προωθεί τη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και των εισοδημάτων τους.
Τρίτον, την βίαιη αναδιανομή του πλούτου μέσα από ένα άδικο φορολογικό σύστημα, που χαρίζει στους πλουσίους και αφαιρεί από τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα.
Τέταρτον, την χρήση του φόβου, της ανασφάλειας, των ασύμμετρων απειλών, των εξωτερικών εχθρών, για να κάμψει κάθε αντίσταση των πολιτών στις συντηρητικές πολιτικές.
Και πέμπτον, συνεχίζουν οι δύο Νομπελίστες –και ο Κρούγκμαν, και ο Στίγκλιτζ- χαρακτηρίζοντας αυτό το κράτος, καταλήγει σε μια βαθιά κοινωνική ανισότητα, καταλήγει σε ένα κράτος διαφθοράς, καταλήγει σε ένα κράτος ανικανότητας.
Ναι, η ανικανότητα την οποία βλέπουμε και εμείς σήμερα στην Ελλάδα, δεν είναι απλώς μία ανικανότητα τεχνοκρατική, είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ιδεολογία τους, τη φιλοσοφία τους, το νεοσυντηρητισμό τους, τον τρόπο με τον οποίο ασκούν εξουσία.
Αυτά ζήσαμε κι εμείς τα τελευταία 5 χρόνια: μια νεοσυντηρητική πολιτική, που πιστεύει στο ιδεολόγημα ότι η αγορά θα τα λύσει όλα. Αλλά πίσω από αυτό το πέπλο, ενορχηστρώθηκε συστηματικά η μεταφορά εξουσίας, δημόσιου πλούτου, προνομίων, media, πολιτικής εξουσίας, στα χέρια λίγων και «ημετέρων». (Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008 ).
Περί του εργασιακού μεσαίωνα.
Η νεοδεξιά κυβέρνηση χρησιμοποίησε αδίστακτα το κράτος. Ο κρατικός προϋπολογισμός ήταν εργαλείο αναστροφής, αντίστροφης αναδιανομής του πλούτου υπέρ των λίγων. Οι προϋπολογισμοί τους ποτέ δεν είχαν χρήματα για την παιδεία, ποτέ δεν είχαν χρήματα για την υγεία, για τις συντάξεις και τους μισθούς.
Γι' αυτό δεν έβγαινε –λέγανε- ο προϋπολογισμός. Έβγαινε όμως ο προϋπολογισμός τους, όταν έπρεπε και θέλησαν να χαρίσουν φορολογικά δώρα, ασφαλιστικές υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, σε διάφορα ολιγαρχικά συμφέροντα.
Με νόμους, που καταργούσαν εργασιακά δικαιώματα. Ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, που δήθεν θα μας έκανε ανταγωνιστικούς με αυτό τον τρόπο, απέναντι στην Κίνα, στη Βουλγαρία, την Τουρκία, την Ινδία, δηλαδή όλο και πιο λίγα δικαιώματα, όλο και πιο χαμηλό εισόδημα, όλο και μικρότερο το κόστος εργασίας. Και τότε, θα ήμασταν ανταγωνιστικοί.
Ενώ εμείς, έχουμε τονίσει ακριβώς το αντίθετο. Ανταγωνιστικοί θα είμαστε, όταν βάλουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτικής μας, όταν βάλουμε τον εργαζόμενο, τον αγρότη, το μικρομεσαίο επιχειρηματία στο επίκεντρο της πολιτικής μας. Όταν βάλουμε το νέο άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτικής μας, με την παιδεία, με τη σιγουριά, με την ασφάλεια, με σωστές συνθήκες εργασίας, με ανθρωπιά, για ποιότητα στα προϊόντα μας, για ποιότητα στη χώρα, για ποιότητα της Ελλάδας, για μια Ελλάδα των αξιών.
(Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008 ).
Ας το σκεφτούμε σοβαρά: μήπως όντως κάποιος αντιεξουσιαστής βρίσκεται στην εξουσία;
kritik
Είχαν δίκιο. Έχουν δίκιο. Ήρθε η ώρα γι' αυτούς, ήρθε η ώρα για όλους μας ν' αναλάβουμε την μεγάλη ευθύνη των αλλαγών στην χώρα μας. Να φέρουμε πιο κοντά τις δικές τους μέρες. (Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008)
Περί ακραίου νεοφιλελευθερισμού
Σήμερα, ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός, ο νεοσυντηρητισμός καταρρέει σ' όλο τον πλανήτη. Και εμείς, οι σοσιαλιστές, ήδη έχουμε πάρει πρωτοβουλίες, έχουμε καταθέσει προτάσεις για τον εκδημοκρατισμό της παγκοσμιοποίησης, για την αναδιοργάνωση, τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για έναν νέο και ενισχυμένο ρόλο του κράτους, για ένα κράτος Δικαίου όμως. Αυτό χρειάζεται πολύ περισσότερο και στη χώρα μας, την Ελλάδα. Ένα κράτος δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Παραφράζοντας τον Κορνήλιο Καστοριάδη, ή θα έχουμε δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και πράσινη ανάπτυξη, ή θα έχουμε βία και βαρβαρότητα»
(Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008)
Περί αντίστασης και φόβου.
«Για να πάμε μαζί στη νέα εποχή, όπως λέει εδώ η νεολαία μας, εμπνεόμαστε και η νέα γενιά εμπνέεται, από τους αγώνες της Αντίστασης, του 1-1-4, της αντίστασης ενάντια στην ξενοκρατία, ενάντια στον φασισμό, ενάντια στην παραίτηση, ενάντια στο φόβο. Το μπλόκο της Κοκκινιάς, η απόπειρα των στρατευμάτων κατοχής το '44, να κάμψουν το δημοκρατικό φρόνημα του λαού μας, η προσπάθεια να διαλύσουν τον οργανωμένο αντιφασιστικό αγώνα, προσέκρουσε στο φρόνημά των αγωνιστών που μας εμπνέει σήμερα.
Εδώ επίσης, στους Δήμους των Μικρασιατών, που ζουν οι επίγονοι της ξεριζωμένης γενιάς του '22, νιώθουμε το ιστορικό βάρος της πατρίδας μας. Νιώθω και νιώθουμε το πολιτικό βάρος αυτού του τόπου, καθώς στις 17 Αυγούστου του 1982 αναγνώρισε την Εθνική Αντίσταση ο Ανδρέας Παπανδρέου.»….. «Σήμερα καλούμαστε να αντισταθούμε στις δυνάμεις της ισοπέδωσης, στις δυνάμεις της παραίτησης, στις δυνάμεις που θέλουν την αποδοχή μιας απαράδεκτης κατάστασης για την Ελλάδα»..
(Γ. Παπανδρέου. Νίκαια, 11 Οκτωβρίου 2006)
Περί της ανάγκης ενίσχυσης του λαϊκού κράτους, νεοσυντηρητισμού και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Δεν είναι τυχαίο ότι δύο Καθηγητές Νομπελίστες, πρόσφατα, έγραψαν για ένα άλλο κράτος με πέντε σημεία, τα οποία πιστεύω ότι, όταν τα ακούσουμε, θα μας φανούν αρκετά γνωστά, αρκετά οικεία δυστυχώς.
Το νεοσυντηρητικό κράτος, το περιγράφουν ως εξής:
Πρώτον, ένα κράτος που προωθεί την υπονόμευση της δύναμης της οργανωμένης κοινωνίας, των εργαζομένων, των συλλογικών μορφών διαπραγμάτευσης.
Δεύτερον, που προωθεί τη συνεχή μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών και των εισοδημάτων τους.
Τρίτον, την βίαιη αναδιανομή του πλούτου μέσα από ένα άδικο φορολογικό σύστημα, που χαρίζει στους πλουσίους και αφαιρεί από τα μεσαία και χαμηλότερα εισοδήματα.
Τέταρτον, την χρήση του φόβου, της ανασφάλειας, των ασύμμετρων απειλών, των εξωτερικών εχθρών, για να κάμψει κάθε αντίσταση των πολιτών στις συντηρητικές πολιτικές.
Και πέμπτον, συνεχίζουν οι δύο Νομπελίστες –και ο Κρούγκμαν, και ο Στίγκλιτζ- χαρακτηρίζοντας αυτό το κράτος, καταλήγει σε μια βαθιά κοινωνική ανισότητα, καταλήγει σε ένα κράτος διαφθοράς, καταλήγει σε ένα κράτος ανικανότητας.
Ναι, η ανικανότητα την οποία βλέπουμε και εμείς σήμερα στην Ελλάδα, δεν είναι απλώς μία ανικανότητα τεχνοκρατική, είναι βαθιά συνδεδεμένη με την ιδεολογία τους, τη φιλοσοφία τους, το νεοσυντηρητισμό τους, τον τρόπο με τον οποίο ασκούν εξουσία.
Αυτά ζήσαμε κι εμείς τα τελευταία 5 χρόνια: μια νεοσυντηρητική πολιτική, που πιστεύει στο ιδεολόγημα ότι η αγορά θα τα λύσει όλα. Αλλά πίσω από αυτό το πέπλο, ενορχηστρώθηκε συστηματικά η μεταφορά εξουσίας, δημόσιου πλούτου, προνομίων, media, πολιτικής εξουσίας, στα χέρια λίγων και «ημετέρων». (Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008 ).
Περί του εργασιακού μεσαίωνα.
Η νεοδεξιά κυβέρνηση χρησιμοποίησε αδίστακτα το κράτος. Ο κρατικός προϋπολογισμός ήταν εργαλείο αναστροφής, αντίστροφης αναδιανομής του πλούτου υπέρ των λίγων. Οι προϋπολογισμοί τους ποτέ δεν είχαν χρήματα για την παιδεία, ποτέ δεν είχαν χρήματα για την υγεία, για τις συντάξεις και τους μισθούς.
Γι' αυτό δεν έβγαινε –λέγανε- ο προϋπολογισμός. Έβγαινε όμως ο προϋπολογισμός τους, όταν έπρεπε και θέλησαν να χαρίσουν φορολογικά δώρα, ασφαλιστικές υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, σε διάφορα ολιγαρχικά συμφέροντα.
Με νόμους, που καταργούσαν εργασιακά δικαιώματα. Ένα σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα, που δήθεν θα μας έκανε ανταγωνιστικούς με αυτό τον τρόπο, απέναντι στην Κίνα, στη Βουλγαρία, την Τουρκία, την Ινδία, δηλαδή όλο και πιο λίγα δικαιώματα, όλο και πιο χαμηλό εισόδημα, όλο και μικρότερο το κόστος εργασίας. Και τότε, θα ήμασταν ανταγωνιστικοί.
Ενώ εμείς, έχουμε τονίσει ακριβώς το αντίθετο. Ανταγωνιστικοί θα είμαστε, όταν βάλουμε τον άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτικής μας, όταν βάλουμε τον εργαζόμενο, τον αγρότη, το μικρομεσαίο επιχειρηματία στο επίκεντρο της πολιτικής μας. Όταν βάλουμε το νέο άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτικής μας, με την παιδεία, με τη σιγουριά, με την ασφάλεια, με σωστές συνθήκες εργασίας, με ανθρωπιά, για ποιότητα στα προϊόντα μας, για ποιότητα στη χώρα, για ποιότητα της Ελλάδας, για μια Ελλάδα των αξιών.
(Γ. Παπανδρέου. Συνεδριακό Κέντρο της Εθνικής Ασφαλιστικής, Αθήνα, 14 Δεκεμβρίου 2008 ).
Ας το σκεφτούμε σοβαρά: μήπως όντως κάποιος αντιεξουσιαστής βρίσκεται στην εξουσία;
kritik
Υ.Γ. cynical: Τι απέγινε άραγε ο εν λόγω λογογράφος; Συνεχίζει να μισθοδοτείται; Είναι ακόμα εν ζωή;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου