Για ένα κτήριο αδειανό...

Πηγή: Αυγή

Του Νάσου Ηλιόπουλου

Τις τελευταίες μέρες από τα ΜΜΕ, τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις και τους παρατρεχάμενους τους μύρισε Δεκέμβρης του 2008. Αφορμή η φιλοξενία 300 απεργών πείνας στο άδειο, παλιό κτήριο της Νομικής που βρίσκεται υπό ανακαίνιση και δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί για κάτι περισσότερο από ένα μήνα. Η συγκεκριμένη φιλοξενία δεν δημιουργούσε κανένα πρόβλημα στη διεξαγωγή της εκπαιδευτικής λειτουργίας της σχολής, η οποία έκλεισε μετά από lock out της κοσμητείας. Απαραίτητο στοιχείο προφανώς και η λυσσασμένη επίθεση απέναντι στη ριζοσπαστική αριστερά και για άλλη μια φορά στη νεολαία συνασπισμού. Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μία σειρά.

Όταν ένας άνθρωπος αποφασίζει να βάλει σε κίνδυνο την ίδια του τη ζωή τότε κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προσωπική του δέσμευση στον σκοπό για τον οποίο αγωνίζεται. Η απόφαση για μία τόσο δυναμική μορφή πάλης όπως η απεργία πείνας δεν μπορεί παρά να είναι πρώτα από όλα μία απόφαση αυστηρά προσωπική. Όποιος πραγματικά θέλει να σκέφτεται με το δικό του μυαλό, χωρίς δογματισμούς δεν μπορεί παρά να γελάει όταν ακούει για δυνάμεις που υποκίνησαν 300 ανθρώπους να βάλουν σε κίνδυνο την ίδια τους την ζωή. Εκτός και αν πλέον έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα ρατσισμού που θεωρεί ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι απλά ένα κοπάδι πρόβατα και άρα το μόνο που του λείπει για να συμπληρώσει το παζλ της ανοησίας που έχει στο κεφάλι του είναι να βρει τον τσοπάνη.

Από την στιγμή που 300 άνθρωποι παίρνουν την απόφαση να προχωρήσουν σε απεργία πείνας, σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις μπαίνει ένα πολύ πρακτικό ερώτημα που βρίσκεται πολύ πιο ψηλά από οποιονδήποτε άλλο ενδοιασμό σχετικά με τακτικές επιλογές. Το ερώτημα είναι αν θεωρείς δίκαιο των αγώνα των συγκεκριμένων ανθρώπων και άρα τον στηρίζεις ή αν τους θεωρείς αναλώσιμους. Κάποιοι αγώνες σε διαλέγουν δεν τους διαλέγεις. Η ζωή πολλές φορές ανατρέπει τους σχεδιασμούς και τις προτεραιότητες μας. Η συγκεκριμένη απεργία πείνας είναι η μεγαλύτερη που έχει συμβεί ποτέ στην Ευρώπη. Στον βαθμό που δεν θέλουμε μια αριστερά που να πιστεύει ότι η κοινωνική κίνηση πρέπει να εξαντλείται στο δικό της πολιτικό σχέδιο δεν υπήρχε άλλη επιλογή από την στήριξη του αγώνα. Μία στήριξη που πρέπει να είναι ανυποχώρητη, να αναδεικνύει τα πραγματικά πολιτικά επίδικα και να μην λυγίζει κάτω από τις επιθέσεις.

Για να βάζουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους, σε ό,τι μας αφορά είναι ολοκληρωτικά έξω από την αντίληψη μας να κάνουμε τους στρατηγούς στις πλάτες ανθρώπων που δίνουν μία μάχη για τη ζωή τους. Ο δικός μας ρόλος σε αυτούς τους αγώνες ήταν και θα είναι η ολόπλευρη στήριξη και αλληλεγγύη στο δίκαιο των αιτημάτων τους. Προφανώς όσοι επέλεξαν να κρυφτούν πίσω από τα ντουβάρια ενός άδειου κτηρίου βάζοντας τα πιο ψηλά από 300 ανθρώπους που βρίσκονται σε απεργία πείνας δεν το έκαναν για το άσυλο. Ένα άσυλο που παραμένει κοινωνική κατάκτηση και όχι πανεπιστημιακό προνόμιο και το οποίο παρά τη λυσσαλέα επίθεση δεν καταλύθηκε χάρης στην παρέμβαση του δικού μας χώρου.

Ας δούμε όμως λίγο το πιο κρίσιμο σημείο της ιστορίας της Νομικής. Το σημείο δηλαδή με το οποίο επέλεξε η κοινή γνώμη να μην ασχοληθεί καθόλου. Οι 300 μετανάστες είναι ένα πολύ μικρό κομμάτι από τους ένα εκατομμύριο ανασφάλιστους εργαζόμενους, Έλληνες και αλλοδαπούς, σύμφωνα με στοιχεία του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ. Οι άνθρωποι αυτοί διεκδικούν να μπορούν να δουλεύουν νόμιμα να έχουν δικαίωμα στην ασφάλιση και στην περίθαλψη, να μην ζουν σαν κυνηγημένοι. Με αυτή την έννοια σήμερα περισσότερο από ποτέ ο αγώνας τους είναι αντικειμενικά αγώνας όλων των εργαζομένων που προσπαθούν να σταματήσουν τη βίαιη επίθεση σε βάρος τους.

Ζούμε σε μία χώρα που κάθε χρόνο έχουμε 12 εκ. ευρώ έσοδα από τη φορολογία των εφοπλιστών και 50 εκ. ευρώ έσοδα από τις πράσινες κάρτες των μεταναστών. Όταν η αριστερά μιλάει για φορολογία των κερδών στα επίπεδα του 45% σε βιομήχανους εφοπλιστές κ.τ.λ. η μόνιμη απάντηση που μας δίνεται είναι ότι θα μεταναστεύσουν οι επιχειρήσεις γιατί είναι δικαίωμα τους. Ένας μονόπλευρος δηλαδή φιλελευθερισμός που αναγνωρίζει το δικαίωμα στο κεφάλαιο να μεταναστεύει ανάλογα με την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας του αλλά δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα σε έναν άνθρωπο που προέρχεται από μια διαλυμένη χώρα να προσπαθήσει να βρει μια καλύτερη ζωή. Εδώ οι καλοί μας φιλελεύθεροι σταματάνε να υπερασπίζονται τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης και υπερασπίζονται απλά και ξεκάθαρα την στυγνή ταξική εκμετάλλευση. Το ζητούμενο για όλους αυτούς δεν είναι να φύγουν οι μετανάστες αλλά να μην έχουν δικαιώματα, να δουλεύουν παράνομα. Διαφορετικά η δύναμη που αποκτούν οι εργαζόμενοι στο σύνολο τους είναι τεράστια.

Για το τι συνέβη αυτές τις μέρες, η νομική ήταν απλά το πρόσχημα. Είναι ξεκάθαρο ότι βαδίζουμε πλέον στον δρόμο δημιουργίας ενός καπιταλισμού ακόμα ποιο επιθετικού και αυταρχικού. Ζητούμενο είναι το ανελέητο χτύπημα κάθε κοινωνικής διεκδίκησης. Πάνω στον συγκεκριμένο επίδικο ενώθηκε το πολιτικό σύστημα και οι «δημοκρατικοί» παρατρεχάμενοι του. Η πολιτική γύμνια και αλητεία όμως δεν μπορεί να κρύβεται για πολύ πίσω από άδεια κτήρια.

* Ο Νάσος Ηλιόπουλος είναι γραμματέας του Κ.Σ. της νεολαίας Συνασπισμού