Πηγή: Sofokleous 10
«Σε αντίθεση με την πραγματική αγάπη, το ευρώ πραγματικά είναι παντοτινό». Το Reuters απορρίπτει τα σενάρια περί διάσπασης της Ευρωζώνης, έστω και εάν η Ιρλανδία γίνεται η δεύτερη χώρα μέλος που αναζητά τη διάσωση της ΕΕ και του ΔΝΤ.
«Το κόστος αποχώρησης από την Ευρωζώνη θα ήταν για οποιαδήποτε χώρα τόσο υψηλό και η ζημιά που θα προκαλούσε μια τέτοια έξοδος στο νόμισμα και στα υπόλοιπα μέλη τόσο σοβαρή, που καμιά κυβέρνηση δεν θα επέλεγε λογικά να αποχωρήσει ή να ωθήσει κάποια άλλη στην έξοδο», εξηγεί το δημοσίευμα. Σύμφωνα με την ανάλυση, η κρίση της Αργεντινής το 2001-2002 και η χρεοκοπία των 100 δισ. δολαρίων που καταδίκασε εκατ. ανθρώπους σε καθεστώς φτώχειας, θα ωχριούσε μπροστά στην αλυσίδα των γεγονότων που θα πυροδοτούνταν στην Ευρώπη.
«Θα υπήρχαν αλυσιδωτές χρεοκοπίες. Θα σχηματίζονταν σίγουρα ουρές έξω από τις τράπεζες. Θα ήταν χειρότερα από ό,τι στην Αργεντινή», δηλώνει ο Jean Pisani-Ferry, διευθυντής του think-tank Bruegel.Το κόστος θα ήταν πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και στρατηγικό.Ακόμα και η μερική διάσπαση του ευρώ θα ήταν μια σημαντική δυσκολία για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις 11 χώρες μέλη της που δεν έχουν εισέλθει ακόμα στην Ευρωζώνη. Σύμφωνα με το Reuters, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι η ενιαία αγορά της ΕΕ για προϊόντα, υπηρεσίες, κεφάλαια και εργαζόμενους -που είναι η βάση για την ευημερία της Ευρώπης- θα παραμείνει ανεπηρέαστη, εν μέσω άτακτων υποτιμήσεων νομισμάτων και χαοτικών ροών χρήματος.
«Η έξοδος μιας χώρας όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία ή η φανταστική αποχώρηση του οικονομικού γίγαντα της Γερμανίας θα προκαλούσε τεράστια πικρία και θα αναζωπύρωνε εθνικές διαφορές τις οποίες η ευρωπαϊκή ενοποίηση επρόκειτο να θάψει για πάντα», επισημαίνει το Reuters.
Η Γερμανία, που πουλά περισσότερο από το 50% των εξαγωγών της στην Ευρωζώνη, θα έχανε σημαντικές αγορές και θα κατέληγε με ένα υπερτιμημένο νόμισμα που θα έπληττε την ανταγωνιστικότητά της. Οι πολιτικές συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. «Μια χώρα που θα αποχωρούσε από το ευρώ δεν θα ήταν πια φιλική για τις υπόλοιπες», επισημαίνει ο Pisani-Ferry.
Αλλά και πρακτικά, η αποχώρηση μιας χώρας είναι αδύνατη. Ο Αμερικανός οικονομολόγος Barry Eichengreen χαρακτηρίζει την υιοθέτηση του ευρώ ως μη αναστρέψιμη. «Η αποχώρηση από το ευρώ θα απαιτούσε χρονοβόρες προετοιμασίες, οι οποίες, με δεδομένη την αναμενόμενη υποτίμηση, θα πυροδοτούσαν τη μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων», εξηγεί. Νοικοκυριά και επιχειρήσεις θα μετέφεραν καταθέσεις σε τράπεζες άλλων χωρών της Ευρωζώνης ή και στο εξωτερικό για να τις προστατεύσουν, οδηγώντας τις τράπεζες σε κατάρρευση. Το ίδιο θα συνέβαινε και στις αγορές των ομολόγων, λόγω της μαζικής εξόδου των επενδυτών.
Με δεδομένο ότι το χρέος της χώρας που θα αποχωρούσε από το ευρώ θα παρέμενε στο κοινό νόμισμα, αυτό θα σήμαινε τη χρεοκοπία του κράτους, κάτι που θα συμπαρέσυρε τράπεζες από όλη την Ευρώπη. Η χώρα αυτή θα αποκλειόταν από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές για χρόνια και θα έπρεπε να επιτύχει ισοσκελισμένο προϋπολογισμό άμεσα. Τα εσωτερικά δάνεια είτε θα μετατρέπονταν στο υποτιμημένο εθνικό νόμισμα, προκαλώντας σημαντικές ζημιές στους πιστωτές, ή θα παρέμεναν στο ευρώ, οδηγώντας τους δανειολήπτες στη χρεοκοπία.
Τα διοικητικά και νομικά έξοδα ενός τέτοιου εγχειρήματος θα ήταν τεράστια, οι ροές του εμπορίου θα διαταράσσονταν σημαντικά και η επιχειρηματική δραστηριότητα θα αποθαρρυνόταν. Η κοινωνική αναταραχή θα ήταν αναπόφευκτη, καθώς οι πολίτες θα αντιμετώπιζαν τη μαζική ανεργία, τον πληθωρισμό και τις βίαιες περικοπές κρατικών δαπανών. Αυτό το κόστος θα ξεπερνούσε με ευκολία την όποια τόνωση των εξαγωγών και του τουρισμού από την υποτίμηση του νομίσματος.
4 σχόλια:
Ενα από τα δύο θα γίνει και πολύ σύντομα.
Είτε θα διαλυθεί η Ευρωζώνη ή θα γίνει πολιτική και πλήρης νομισμα-
τική ολωκλήρωση.
Το ταξικό κίνημα θα ανέβει και στις δυο περιπτώσεις , περισσότερο στην β'.
και το κόστος της κατάργησης του κανόνα του χρυσού ήταν μεγάλο, και του μπρεντον γουντς ήταν μεγάλο αλλά κατέρρευσαν. επίησς και των παγκοσμίων πολέμων το κόστος ήταν μεγάλο (οι κάποτε κοσμοκράτειρες ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες έγιναν ιμπεριαλιστικοί νάνοι) αλλά έγιναν. Οι καπιταλιστές δεν σκέφτονται "οικουμενικά" για το καλό του παγκόσμιου καπιταλισμού αλλά για το καλό της κάθε φορά άρχουσας τάξης με κέντρο το κράτος της. Η ενότητα του δολλαρίου επιβλήθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο στις ΗΠΑ, όχι γιατί οι διαφορες αμερικάνικες πολιτείες σκέφτηκαν το καλό της ενότητας και το κόστος του χωρισμού. Η Ε.Ε. και το ευρώ στηρίζονται σε μια λυκοσυμμαχία ανταγωνιζόμενων καπιταλισμών, μικρότερων και μεγαλύτερων. Οσο τα πράγματα πήγαιναν καλά ολα οκ. Τώρα που η κρίση χτυπάει παγκόσμια κια ο καθένας κοιτάει τον κώλο του, τόσο πιο κονντά έρεχεται η διάλυση του ευρώ.
Άλλος ένας ελληνικός μύθος περί πολέμου των Αμερικάνων στο Ευρώ και στο ευρωπαϊκό πιστωτικό σύστημα κατέρρευσε σήμερα με την ανακοίνωση απο την FED για το ποίες τράπεζες χρηματοδοτήθηκαν απο αυτήν για να μην καταρρεύσουν. Οι Ευρωπαϊκές τράπεζες πήραν μεγάλο κομμάτι της πίτας.
http://www.ft.com/home/europe
European banks took big slice of Fed aid
Δυστυχώς οι καπιταλιστές σκέπτονται πολύ πιο οικουμενικά από τι φανταζοντε οι αριστεροί το εργατικό κίνημα ποτέ θα αρχίσει να σκέπτεται έτσι?
Συμφωνώ με τον ανώνυμο.Συνεχώς επισημαίνω οτι έχουμε μπει στην παγκόσμια αγορά όλοι, δεν υπάρχει εθνική αστική τάξη πλέον.
Εχουμε να κάνουμε με πολυεθνικές οι οποιες υπακούοντας μονον στο νόμο του κερδους σπάνε συνεχώς τα εθνικά σύνορα.
Ομως οι αντιλήψεις της Αριστεράς υπολείπονται από την δυναμική πραγματικότητα.
Δεν στέκεται κανένας σοσιαλισμός στα εθνικά του σύνορα.
Ο αγώνας των εργαζομένων δεν πρέπει να επικεντρώνεται γύρω από τα νομισματικά αλλά στα ζητήματα διαγρφής του χρέους, στην ανεργία και στα μεροκάμματα σε συντονισμό με τους εργαζόμενους άλλων εθνικών προελεύσεων.
Ομως οι ιδέες αργούν να μπουν στην συνείδηση των μαζών και αργούν να βγούν οι παλιές.
Είναι ζήτημα δουλειάς και χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου