Γιατί διστάζουν οι ισχυροί του G20 να φορολογήσουν τις τράπεζες;

 



της ZEZAΣ ZHKOY
πηγή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Aυτό που ζει ο Μπαράκ Ομπάμα –και το βιώνει και η χώρα μας– το ζουν όλες οι κυβερνήσεις. Πρόκειται για μια κόλαση ανεργίας. Ωστόσο, τα προγράμματα «οικονομικής ανάρρωσης» δεν θα συνεχιστούν στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Και οι λαοί θα θυσιαστούν στη μέγγενη της δημοσιονομικής εξυγίανσης για να μειωθούν τα δημόσια ελλείμματα και χρέη, καθώς τα εργαλεία της χαλαρής νομισματικής πολιτικής και τα δημοσιονομικά πακέτα θα αρχίσουν να αποσύρονται, ενώ η προσοχή εστιάζεται συνεχώς στη διάσωση των τραπεζών.

Η ευημερία των τελευταίων ετών, όπως είχε διαμορφωθεί με τα τρομακτικά κέρδη και με την έστω μέτρια αύξηση των μισθών, ήταν απόρροια της τεράστιας «φούσκας» της αγοράς ακινήτων στις ΗΠΑ και σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, που πυροδότησε την τεράστια «φούσκα» του χρηματοοικονομικού και του τραπεζικού συστήματος. Περιουσίες έχουν χαθεί και οι πολίτες βυθίζονται στην απόγνωση της ανεργίας όλο και πιο βαθιά.

Η πρόταση για την επιβολή ενός διεθνούς τραπεζικού φόρου που απορρίφτηκε ως πρόωρη στην προηγούμενη σύνοδο κορυφής των ηγετών του G20, θα επανεξεταστεί στην επικείμενη σύνοδο που πραγματοποιείται στη Σεούλ της Νότιας Κορέας το διήμερο 11 και 12 Νοεμβρίου. Αραγε τι φοβούνται οι ισχυροί του κόσμου; Η επιβολή διεθνούς φορολόγησης στα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχει καταστεί το φλογερό αίτημα των πολιτικολογούντων Ευρωπαίων. Αλλά πρόκειται για μια αυταπάτη.

Η φορολόγηση των τραπεζών σε διεθνές επίπεδο θα τις υποχρεώσει να πληρώσουν τα μελλοντικά πακέτα διάσωσης –τον αποκαλούμενο «φόρο Τόμπιν» επί των συναλλαγών– λένε. Η στάση των ΗΠΑ ήταν πάντα αρνητική ως προς το μέτρο της φορολόγησης των καθολικών τραπεζικών συναλλαγών, αλλά έχουν ψηφίσει στο Κογκρέσο την εισφορά 19 δισ. δολ. στις τράπεζες και στα hedge funds για την αποτροπή μελλοντικών κρίσεων.

 Πέραν τούτου, την πρόταση έχει υποστηρίξει σθεναρώς με άρθρο του στους New York Τimes και ο νομπελίστας Οικονομίας Πολ Κρούγκμαν. Σε πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε η υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, Κριστίν Λαγκάρντ, στην εφημερίδα Les Echos, είπε ότι η γαλλική κυβέρνηση εκτιμά πως θα εισπράξει 504 εκατ. ευρώ το 2011 και 810 εκατ. έως το 2013 από τη φορολογία των είκοσι μεγαλύτερων τραπεζών, γαλλικών και ξένων συμφερόντων, αναλόγως των κινδύνων που αναλαμβάνουν στο χαρτοφυλάκιο δανείων στον εγχώριο κλάδο. Συμπλήρωσε, όμως, ότι μια πρόσθετη φορολογική επιβάρυνση δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως μια καθολική λύση για όλα τα προβλήματα του κλάδου, τασσόμενη υπέρ μηχανισμών ελεγχόμενης χρεοκοπίας και αυστηρότερων κανόνων. Οπως επισημαίνει, ωστόσο, η Le Monde, τα έσοδα αυτά θα διοχετευθούν στον προϋπολογισμό της χώρας και όχι σε ταμείο για την αποτροπή νέων κρίσεων στον κλάδο, όπως σκοπεύει να πράξει η Γερμανία με αντίστοιχο φόρο.

Στη Βρετανία, ο υπουργός Επιχειρήσεων και μέλος των Φιλελεύθερων Δημοκρατικών, Βινς Κέιμπλ, εξαπέλυσε φραστική επίθεση κατά της «σκοτεινής» επιχειρηματικής κουλτούρας και των τραπεζών. «Δεν θα απολογηθώ για την επίθεση στους... τζογαδόρους, που έπληξαν περισσότερο την οικονομία απ’ ό,τι θα φαντασιωνόταν ο Μπομπ Κρούου (επικεφαλής της συνδικαλιστικής ένωσης μεταφορών) στα πιο τολμηρά όνειρά του, ενώ οι ίδιοι κατέβαλαν στους εαυτούς τους μπόνους με ανάδοχο τον φορολογούμενο», δήλωσε ο κ. Κέιμπλ στο ετήσιο συνέδριο του κόμματος, στο Λίβερπουλ. Προειδοποίησε ότι η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει σκληρά μέτρα, τονίζοντας ότι «θα ληφθούν δύσκολες αποφάσεις εάν κεφάλαια που είναι απαραίτητα για στήριξη του δανεισμού των επιχειρήσεων, τελικά, δαπανηθούν σε μπόνους και μερίσματα».

Στη Γαλλία, πλην του προαναφερόμενου φόρου, η κ. Λαγκάρντ μίλησε για μια επιπλέον εισφορά των τραπεζών σε ταμείο εγγύησης καταθέσεων, με στόχο τη συγκέντρωση 270 εκατ. ευρώ την περίοδο 2011–13, καθώς το χαμηλότατο όριο εγγύησης για τους καταθέτες θα αυξηθεί το επόμενο έτος στις 100.000 ευρώ, από 70.000 σήμερα.

Ευτυχώς, οι αγορές έχουν καλμάρει. Η θύελλα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, όταν έσκασαν τα διαβόητα subpimes στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου της αγοράς κατοικίας και τα «τοξικά» ομόλογα, προκαλώντας παγκόσμια πιστωτική ασφυξία και διάλυση του τραπεζικού συστήματος, που βύθισε τις οικονομίες στη χειρότερη ύφεση από το 1930 και στη χρεοκοπία τη Lehman Brothers, αποτελεί παρελθόν.