Αυτό και αν ήταν ομολογία αποτυχίας! Το πρόβλημα δεν είναι το χρέος αλλά οι «διαρθρωτικές αδυναμίες» της ελληνικής οικονομίας, φέρεται να δήλωσε προ ημερών ο ένας εκ των «τροϊκανών», ο Πολ Τόμσεν.
Για όσους βέβαια γνώριζαν τα του ΔΝΤ, η δήλωση Τόμσεν δεν εκπλήσσει. Το ΔΝΤ επί σειρά ετών κράδαινε τη βίβλο των «διαρθρωτικών αλλαγών» προς κάθε αναπτυσσόμενη χώρα, επιβάλλοντας, μετά το ξέσπασμα κάποιας κρίσης (βλέπε νοτιοανατολική Ασία, Αργεντινή τη δεκαετία του '90), το άνοιγμα των αγορών. Θεωρούσε ως αιτία της κρίσης το ότι οι χώρες αυτές δεν ήταν αρκούντως καπιταλιστικές και αυτό που χρειάζονταν ήταν απλώς να υιοθετήσουν τις συνταγές της πλήρους απελευθέρωσης για να βρουν τον δρόμο προς την ανάπτυξη...
Αυτό που ενδιέφερε πάντοτε το ΔΝΤ και αυτούς που το στήριζαν (ΗΠΑ, Ε.Ε.), ήταν να πληρωθούν πρωτίστως οι πιστωτές και να δημιουργηθούν συνθήκες νέας μελλοντικής χρηματοπιστωτικής φούσκας, που θα έφερνε υποτίθεται ανάπτυξη και πλούτο ο οποίος θα διαχεόταν σε όλους...
Η δήλωση όμως του αξιωματούχου του ΔΝΤ δείχνει και κάτι ακόμη: η κρίση του χρέους χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να περάσουν οι λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (κατάργηση κοινωνικού κράτους, απελευθέρωση αγοράς εργασίας μέσω απολύσεων και ακόμη μεγαλύτερης συμπίεσης των μισθών), με τη... βία, αντί των συνηθισμένων παραινέσεων, οδηγιών και κατευθύνσεων της Ε.Ε., η οποία, ας μην το ξεχνάμε, είναι κυρίαρχη δύναμη του ΔΝΤ και έχει επιπλέον επιβάλει ακόμη πιο επαχθή από αυτό επιτόκια (!).
Αποψη βέβαια που δύσκολα έβρισκε χώρο να ακουστεί, καθώς «παπαγαλάκια» και γνωστές γραφίδες είχαν αναλάβει να πείσουν ότι για όλα έφταιγαν το κακό Δημόσιο και οι παραλογισμοί των συνδικαλιστών, ανάγοντας τις αγορές σε υπέρτατο κριτή στον οποίο έπρεπε να προσφέρουμε γην και ύδωρ, για να μην πεινάσουμε... Η Ελλάδα, που στο κάτω κάτω οι οφειλές της δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στα τεράστια δημόσια και ιδιωτικά χρέη περισσότερο αναπτυγμένων οικονομιών (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Βρετανία), χρησιμοποιήθηκε ως «πειραματόζωο» αφ' ενός για να δοκιμαστούν οι αντοχές των Ελλήνων πολιτών και εργαζομένων και αφ' ετέρου για να αναγκαστούν οι υπόλοιπες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας να προχωρήσουν «προληπτικά» σε αντίστοιχα ανάλγητα μέτρα, με στόχο δήθεν την εμπιστοσύνη των αγορών και τη δημιουργία συνθηκών ανάπτυξης που θα λύσουν τα σημερινά προβλήματα ύφεσης και ανεργίας.
Το πώς και το γιατί του χρέους «κουκουλώθηκαν» πίσω από την κινδυνολογία, «μη γίνουμε Ελλάδα», που επιχειρεί να κατευνάσει τις αντιδράσεις για τις απαιτούμενες θυσίες στις οποίες καλούνται να υποβληθούν οι εργαζόμενοι όλης της Ευρώπης.
Τώρα διαβάζουμε ότι και η Ιρλανδία, το άλλοτε θαύμα που προσείλκυε επενδύσεις με το... κιλό, χάρη στα φορολογικά κίνητρα που έδινε, παρ' όλο που έχει μπει στον δρόμο της λιτότητας εδώ και δύο χρόνια, ενδέχεται να προσφύγει στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ, καθώς τα spreads αρχίζουν και γίνονται απαγορευτικά.
Μήπως και στην Ιρλανδία έφταιγε ο υπερτροφικός δημόσιος τομέας που δάσκαλοι, νοσηλευτές και πυροσβέστες έχουν γίνει θυσία στον βωμό της λιτότητας και όχι το τραπεζικό της σύστημα που τροφοδότησε τη φούσκα των ακινήτων, με τις τράπεζες της χώρας να απομυζούν τα λεφτά των φορολογουμένων, με αποτέλεσμα τη διόγκωση του δημοσιονομικού ελλείμματος;
Τα ψέματα περί αναγκαιότητας του Μνημονίου τελείωσαν. Καιρός να αναζητήσει ο κόσμος τη δική του αλήθεια, λύσεις πέρα από όλους αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα (και την Ευρώπη και την Αμερική...) στον σημερινό οικονομικό, πολιτισμικό και κοινωνικό μαρασμό. Το «μοντέλο ΔΝΤ» έχει χρεοκοπήσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου