Ημερομηνία δημοσίευσης: 30/04/2010
Η προσφυγή στον «μηχανισμό στήριξης» ΔΝΤ - Ε.Ε. σημαίνει ότι η κυβέρνηση εκχωρεί βασικά κυριαρχικά δικαιώματα στο ΔΝΤ. Μιλάμε δηλαδή για οικονομική κατοχή και ότι η χώρα μας μετατρέπεται σε μισοαποικία, αφού οι αποφάσεις για τις ασκούμενες πολιτικές δεν θα παίρνονται στη χώρα μας αλλά στο Βερολίνο και την Ουάσιγκτον.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ βαρύνεται με ιστορική πολιτική ευθύνη γι’ αυτή την εξέλιξη. Η Ε.Ε. με την απόφασή της να εμπλέξει το ΔΝΤ στον μηχανισμό στήριξης επιβεβαίωσε την εκτίμηση ότι έχει μετατραπεί σ’ έναν υπερεθνικό μηχανισμό κατεδάφισης κοινωνικών δικαιωμάτων που χρησιμοποιεί για αυτές τις «βρώμικες δουλειές» το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ δεν λειτουργεί μόνο ως σφαγείο κοινωνιών με τους ακραία νεοφιλελεύθερους όρους που επιβάλλει στις χώρες που δανειοδοτεί, είναι ταυτόχρονα και τυφλό ενεργούμενο των ΗΠΑ και ουσιαστικά, μαζί με τους τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ, λειτουργούν ως συνεταίροι μίας αδίστακτης οικονομικής μαφίας. Ασκεί στους λαούς οικονομική τρομοκρατία και χρησιμοποιεί εις βάρος τους οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής. Οι λαοί των χωρών στις οποίες παρενέβη το ΔΝΤ υπέφεραν για δεκαετίες ή συνεχίζουν να υποφέρουν ακόμη, όπως έγινε για παράδειγμα πρόσφατα με άλλες χώρες της Ε.Ε. (Ρουμανία, Ουγγαρία, Λετονία).
Οι συνταγές του μηχανισμού ΔΝΤ - Ε.Ε., που θα περιληφθούν καθ’ υπαγόρευση στο αναθεωρημένο πρόγραμμα σταθεροποίησης της χώρας μας 2010-2012, περιλαμβάνουν απολύσεις σε όλο το φάσμα του δημόσιου, ευρύτερου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, συρρίκνωση και εν συνεχεία ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Επίσης κατεδάφιση του υπάρχοντος ασφαλιστικού συστήματος με τη μείωση των συντάξεων σε δραματικά ποσοστά και την αύξηση των ορίων ηλικίας, αναστολή εφαρμογής των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και μείωση των μισθών στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Μόνο η λαϊκή κινητοποίηση και κυρίως η εξέγερση των εργαζομένων, των ανέργων και των συνταξιούχων μπορούν να τους σταματήσουν, γιατί είναι τα μόνα που φοβούνται οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη, μήπως δηλαδή μετατραπούν σε ντόμινο και προκαλέσουν αλυσιδωτές κοινωνικές εκρήξεις και σε άλλες χώρες - μέλη της Ε.Ε. που έχουν παρόμοια με τη χώρα μας προβλήματα.
Επίσης η κοινή δράση και η συμπαράταξη της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, συνιστά σήμερα υπέρτατη ανάγκη για την υπεράσπιση των εργασιακών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού.
Η κυβέρνηση δεν έχει καμία δημοκρατική νομιμοποίηση να σύρει τη χώρα στο ΔΝΤ. Δεν εκλέχθηκε με βάση τέτοια προγραμματική δέσμευση και δεν της έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση ο ελληνικός λαός. Θα πρέπει να ζητηθεί η γνώμη του ελληνικού λαού με δημοψήφισμα.
Η Ελλάδα για να καλύψει τις άμεσες δανειακές υποχρεώσεις της για τον Μάιο θα πρέπει να ζητήσει απευθείας χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μεεπιτόκια ανάλογα με τα οποία η τελευταία χρηματοδοτεί (χαριστικά) τις εμπορικές τράπεζες (1%)!
Στο επιχείρημα ότι κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τη Συνθήκη της Λισσαβώνας απαντούμε ότι σε αυτή δεν προβλεπόταν και η εμπλοκή του ΔΝΤ στη ζώνη του ευρώ. Όπως αυτό το παρέκαμψαν με απόφαση συνόδου κορυφής της Ε.Ε. στις 25.4.2010, ας παρακάμψουν και το πρώτο ζήτημα με παρόμοια απόφαση.
Οι εργαζόμενοι της χώρας μας δεν φταίνε σε τίποτε για το υπέρογκο δημόσιο χρέος. Ο δανεισμός του Δημοσίου δεν διογκώθηκε για να στηρίξει την ανάπτυξη στη χώρα μας, αλλά για να επιδοτήσει τα κέρδη των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων. Επίσης η χώρα μας δεν μπορεί να αποπληρώσει τα επόμενα χρόνια τόσο μεγάλες δανειακές υποχρεώσεις του Δημοσίου που θα έχουν φτάσει το 2014 στο 167% του ΑΕΠ ούτε και εάν το ΑΕΠ της αυξάνεται κατά 10% ετησίως για τα επόμενα 10 χρόνια -κάτι αδύνατο λόγω ύφεσης- ούτε και εάν στραγγαλίσει οικονομικά τους εργαζόμενους ούτε κι εάν πουλήσει την Ακρόπολη ή την Κρήτη.
Γι’ αυτό θα πρέπει να επιδιωχθεί η άμεση επαναδιαπραγμάτευση τουλάχιστον του εξωτερικού δημοσίου χρέους με στόχο μια νέα ρύθμισή του με διαγραφή ενός τμήματός του, με μείωση επιτοκίων, παράταση του χρόνου ή περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του.
Η επιλογή της διαπραγμάτευσης - ρύθμισης του χρέους δεν πρέπει να συνδεθεί με άλλες επαχθείς δεσμεύσεις για τον ελληνικό λαό ούτε με τη λογική των Ε.Ε.-ΔΝΤ. Γι' αυτό θα πρέπει ταυτόχρονα να προωθηθεί ένα έκτακτο πρόγραμμα παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας μας με στόχο τη στήριξη κλάδων και τομέων της οικονομίας που διαθέτουν συγκριτικά πλεονεκτήματα, της μεταποίησης, του αγροτικού τομέα και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με εργαλεία τις δημόσιες επενδύσεις, τον δημόσιο τομέα και μια πιο αποτελεσματική, σύγχρονη και δημοκρατική Δημόσια Διοίκηση.
Για να προχωρήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα ανασυγκρότησης είναι απαραίτητο πρώτα απ’ όλα να προωθηθεί η εθνικοποίηση των τραπεζών, ώστε να λειτουργήσουν με άλλα αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια.
Σε κάθε περίπτωση όλοι και όλες πρέπει επιτέλους να βγούμε από τα σπίτια μας, όλοι και όλες να βγούμε στους δρόμους και οι αριστεροί όλων των αποχρώσεων, αντί να αμπελοφιλοσοφούμε, να πρωτοστατήσουμε σε αυτό.
*Ο Δημήτρης Στρατούλης είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΝ
φωτο-συνθεση απο CONSTAINople
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου