Πηγή: Ποντίκι
Από το Μαρικάκι
Για όσους αναρωτιούνται γιατί δε μιλούν οι «διανοούμενοι», οι «άνθρωποι του πνεύματος» τελοσπάντων, άντε οι άνθρωποι των γραμμάτων των τεχνών και της επιστήμης, για να μη λέμε μεγάλες κουβέντες, θα πάρουν ορισμένες απαντήσεις από την «δραματική» έκκληση 32 επώνυμων και προβεβλημένων αυτής της συνομωταξίας, με τίτλο «Τολμήστε», στην οποία καταθέτουν την «αγωνία» τους για τον τόπο!
Με ένα κείμενο που δεν μαρτυρά ιδιαίτερη τριβή με το πνεύμα, πιο πεζό κι από τα ρεπορτάζ για την κίνηση του χρηματιστηρίου, πιο τετριμμένο κι από τις ομιλίες του πρωθυπουργού, υπογεγραμμένο μεταξύ άλλων από ακραιφνείς του νεοφιλελευθερισμού καθηγητάδες, δήθεν άχρωμο και ίσων αποστάσεων απευθύνεται προς όλους αλλά επί της ουσίας καταλήγει να απευθύνεται προς όλους τους άλλους εκτός από τον πρωθυπουργό. Αναπαράγοντας τη ρητορική του αντιλαϊκισμού και της υπευθυνότητας η ομάδα αυτή καταθέτει διαπιστευτήρια διαθεσιμότητας να συμβάλει στην προσπάθεια για την «εθνική ανασυγκρότηση» της χώρας, με όποιον και να προχωρήσει αυτή, τον σημερινό ή τον αυριανό πρωθυπουργό. Ή μήπως με μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων;
Ήδη από την δεύτερη γραμμή παίρνουν θέση και αυτή δεν είναι παρά υπερ της τρέχουσας κατάστασης:
«Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις(σ.σ. το ευρώ σαν να λέμε;) που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης».
Η κινδυνολογία τύπου Δαμανάκη, υπό τη μορφή του ερωτήματος «τι θα ήταν η Ελλάδα χωρίς την Ευρώπη» επανέρχεται και όλοι καταλαβαίνουν ποιες είναι οι φωνές της ανευθυνότητας και του λαϊκισμού που προτείνουν λύσεις καταστροφικές για τον τόπο. Οι μάλλον ποιες δεν είναι: Δεν είναι ο Κουβέλης, δεν είναι η κυβέρνηση (αφού αυτή δεν προτείνει αλλά υλοποιεί). Τι μένει; Εφόσον το κείμενο δεν μας λέει ποιες από τις λύσεις που προτείνονται θεωρεί καταστροφικές, μπορούμε να εικάσουμε ότι δεν εννοεί τις κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας, προσωπικοτήτων και τεχνοκρατών (τις οποίες εποφθαλμιούν Ντόρα και Καρατζαφέρης) αλλά λύσεις που προέρχονται από άλλα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ο νοών νοείτω.
Συνεχίζει το κείμενο:
«Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους».
Με άλλα λόγια οι 32 σφυρίζουν στο ρυθμό της συναίνεσης: βρείτε τα για το καλό της χώρας. Άνθρωποι του πνεύματος, φορείς ιδεών κα αξιών υποτίθεται, ζητούν από τους άλλους να εγκαταλείψουν τις ιδέες τους, τις αναφορές τους και τις αξίες τους για το καλό της χώρας, ένα αόριστο «καλό».
Πάμε παρακάτω:
«Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή.
Συναίνεση ή θάνατος δηλαδή, και για όσους δεν κατάλαβαν την απειλή, το κάνουμε και πενηνταράκια:
«Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας. Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους. Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε (σ.σ. τις κατακτήσεις ή τις θυσίες;) ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών».
Ο λαός «εκπροσωπείται» λοιπόν αλλά απουσιάζει από τις αποφάσεις. Όλα αυτά σε μια στιγμή που δείχνει να επιχειρεί να χειραφετηθεί και να διεκδικήσει χώρο στη δημόσια σφαίρα, χώρο που τόσο καιρό είχε εκχωρήσει στους «ειδικούς» κάθε λογής. Να λοιπόν που ο «άνθρωπος του πνεύματος» δεν εκφράζει αυτόματα αυτό που είναι καλό για τους πολλούς γιατί είναι και ο ίδιος μέρος ενός συστήματος το οποίο προσλαμβάνει (και αναπαράγει) από την οπτική γωνία της θέσης στην οποία βρίσκεται, ό,τι και να υπήρξε ιδεολογικώς στο παρελθόν (π.χ. αριστερός).
Το παραπάνω κείμενο υπογράφουν οι (από τα γράμματα και τις τέχνες) Θανάσης Βαλτινός, Κική Δημουλά, Απόστολος Δοξιάδης, Τάκης Θεοδωρόπουλος,Αθηνά Κακούρη, Μένης Κουμανταρέας, Γιάννης Κουνέλης, Πέτρος Μάρκαρης, Τάσος Μπουλμέτης, Βασίλης Παπαβασιλείου, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Αλέκος Φασιανός. Από την επιστημονική – ακαδημαϊκή κοιντότητα υπογράφουν οι: Νίκος Αλιβιζάτος, Νάσος Βαγενάς, Γιάννης Βούλγαρης, Γιώργης Γιατρομανωλάκης,Άγγελος Δεληβοριάς, Γιώργος Δερτιλής, Αρίστος Δοξιάδης, Ορέστης Καλογήρου, Στάθης Καλύβας, βάσω Κιντή, Ανδρέας Κούρκουλας, Νίκος Μουζέλης, Χαράλαμπος Μουτσόπουλος, Γιώργος Παγουλάτος, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Παύλος Σούρλας, Γιάννης Στουρνάρας, Σταύρος Τσακυράκης, Χαρίδημος Τσούκας.
4 σχόλια:
Μπορούν να μας πούν τι εννοούν; Παράκρουση θα πάθουμε.
Και καλά για κάποιους από αυτούς, όπως ο Σαββόπουλος, αλλά οι Γ.Δερτιλής, Ν.Αλιβιζάτος, Κ.Δημουλά τι ακριβώς μας λένε; Ο Ν.Μουζέλης;
Tι να μας λενε Ιππολύτη; οτι σκαστε και κολυμπάτε, γουρουνια, αρκετα μας ζαλισατε!
Η κ. Κιντη, πριν καποιους μηνες ειχε δηλωσει σε εφημεριδα (νομιζω ΒΗΜΑ) οτι βουλωστε το πια, θελουμε να εργαστουμε(!). Ας δουλεψουμε για να σωσουμε την Ελλαδα...
Ειχε ξεχασει η τολμητιας, οτι δουλεια δεν εχουν ολοι, και με τετοια σαπια μυαλα που κουβαλαει, και την αβαντα που δινει στους φιλους της, συντομα θα την χασουν και οι υπολοιποι.
Μα τι ζητουν οι ανθρωποι και αγωνιουν? Τιποτα αλλο απο το να παρακαλουν τους πατρονες τους να λογικευτουν και να μην ειναι τοσο φανερα και επικινδυνα για τη σταθεροτητα του συστηματος (τους) αναλγητοι. Γιατι αν ερθει με απροσμενο τροπο "τουμπα" η κατασταση θα απομακρυνθουν και οι υπογραφοντες απο το δαχτυλιδι στο χερι που φιλουν τοσο καιρο τωρα, εκει στην Αυλη.
Τα ποντικια και το πληρωμα εχουν το ιδιο κακο τελος οταν αυτο συμβει. Υπαρχουν βεβαια και ποντικια που πηδανε εγκαιρως στο νερο. Στη συγκεκριμενη περιπτωση προκειται για "ποντικια" που, πριν πηδησουν απο το καραβι, αισθανονται την αναγκη να διαλαλησουν τις νονιμοφρονες ιδιοτητες τους. Γιατι αραγε? Μηπως ειναι στα σκαρια καποια σχεδία και κανουν εγκαιρα κρατηση θεσης?
Τολμήστε να… συμμορφωθείτε.
(έκκληση των «32» προς το πολιτικό σύστημα)
Οι εκκλήσεις των πνευματικών ανθρώπων έχουν αξία:
- όταν εναρμονίζονται με ότι πιο ριζοσπαστικό έχει να επιδείξει μια κοινωνία,
- όταν εκφράζουν το αντιστασιακό της πνεύμα ενάντια στις αμοραλιστικές - κυνικές αξιώσεις της εξουσίας,
- όταν υιοθετούν διαθέσεις και αισθήματα των κοινωνιών ακόμα και για την εκπλήρωση των…. «ανεκπλήρωτων».
H έκκληση των «32» είναι μια έκκληση για προσαρμογή- συμμόρφωση στις επιταγές της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Είναι μια έκκληση για ρεαλισμό, που θα ταίριαζε περισσότερο σε τεχνοκράτες παρά σε ανθρώπους του πνεύματος.
Αυτό συνιστά γι αυτούς το «τολμηρόν». Μέσα από αυτό θα διασφαλιστεί η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη.
Απευθύνονται στο πολιτικό σύστημα, στο σύνολό του, και του ζητούν να αλλάξει νοοτροπία, να γίνει τολμηρό, να υλοποιήσει δηλ. άμεσα τις προτάσεις των Βρυξελλών. Πουλήστε, κόψτε, εισπράξτε, να τελειώνουμε.
Κάνει εντύπωση ο τρόπος που διάλεξαν οι «32» επώνυμοι να εκφράσουν τις ανησυχίες τους. Θα περίμενε κανείς νάχουν εντελώς άλλη προσέγγιση των πραγμάτων. Να είναι έξω από το πεδίο του πολιτικού ρεαλισμού πούναι ένα πεδίο ναρκοθετημένο γι’ αυτούς.
Πέρα από τους οικονομικούς υπολογισμούς, τους δείκτες, τα νούμερα, τα ποσοστά, τους στόχους, υπάρχει το δράμα μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται σκληρά. Που πληρώνει το κόστος της χρηματοπιστωτικής κρίσης των Ευρωπαϊκών τραπεζών. Ένα κόστος που ισοδυναμεί με την καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας (με ότι συνεπάγεται κοινωνικά αυτό).
Το τραγούδι, η ποίηση, η λογοτεχνία, έχουν χρέος να εκφράσουν αυτές τις νέες βιωματικές καταστάσεις, να συνδεθούν με την κοινωνία, να αποδώσουν μέσα από την τέχνη τις αγωνίες, τους φόβους, τα αισθήματα των ανθρώπων που βλέπουν την ζωή τους να οδηγείται σε αδιέξοδο, και να τους ενθαρρύνουν στον αγώνα που δίνουν για επιβίωση, να σταθούν στο πλευρό της νέας γενιάς.
Όσο για το πολιτικό σύστημα, ας μην τρέφουν καμιά αυταπάτη ότι είναι άτολμο. Απλά νοιάζεται για την εξουσία. Και ξέρει τι πρέπει να κάνει και μπορεί. Αλλά έχει άλλες προτεραιότητες. Και η παραμονή μας στην Ευρωζώνη δεν εξαρτάται από την δική του τόλμη. Αλλά αυτά ανήκουν στη σφαίρα της πολιτικής.
Όσο για τους «32» πρέπει να επιδείξουν την δική τους τόλμη. Ενδεικτικά: Καιρός είναι η Κική Δημουλά να βάλει το κοινωνικό στοιχείο στην ποίησή της και ο Σαββόπουλος να επιστρέψει στο «Βρώμικο ψωμί».
Μήλιος Χρήστος
www.pokethe.gr
Δημοσίευση σχολίου