Δίκαιο «έκτακτης ανάγκης» το Μνημόνιο και τα μέτρα...

ΠΗΓΗ: ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ

του ciaoant1

Είχαμε δει σε παλιότερη ανάρτηση μας την υπόθεση της δικαστικής εκδίκασης της συνταγματικότητας του Μνημονίου, την οποία αναβάλλει διαρκώς η κυβέρνηση. Διότι ξέρει πως χωρίς τις κατάλληλες "μεθοδεύσεις" από μέρους της, ακόμα και τα αστικά δικαστήρια δύσκολα θα δεχτούν ότι το Μνημόνιο είναι συνταγματικό. Έτσι έχει ήδη καταφέρει να αναβάλλει την εκδίκαση της συγκεκριμένης υπόθεσης 2 φορές, την έχει μεταφέρει και μετά τις εκλογές (23/11), και τώρα έρχεται και χρησιμοποιεί ως "υπερασπιστική γραμμή" ούτε ούτε πολύ ότι "οι έκτακτες περιστάσεις απαιτούν να μας δώσετε έκτακτες εξουσίες". Εντυπωσιακό είναι πως την υπόθεση αυτή τα κυρίαρχα ΜΜΕ την έχουν "ψιλοθάψει", για προφανείς νομίζουμε λόγους. Και βέβαια, ούτε προβάλλουν καμία ιδιαίτερη αντίρρηση στο "κοινοβουλευτικό πραξικόπημα" της κυβέρνησης...Ας δούμε το πως παρουσιάζει η "Ημερησία" την προσπάθεια της κυβέρνησης να ζητήσει "έκτακτες εξουσίες":

Δίκαιο «έκτακτης ανάγκης» το Μνημόνιο και τα μέτρα...

Χωρίς το Μνημόνιο και τα μέτρα η οικονομία θα κατέρρεε και θα σταματούσε η καταβολή μισθών και συντάξεων. Αυτός περίπου είναι ο κοινός γεωμετρικός τόπος στο ογκώδες κείμενο των κυβερνητικών θέσεων που κατατέθηκαν στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας για να πείσουν τους ανώτατους δικαστές για τη συνταγματικότητα των μέτρων στις κρίσιμες δίκες που θα γίνουν σε τρεις εβδομάδες για το Μνημόνιο και τις περικοπές αποδοχών και συντάξεων. Σε 36σέλιδο υπόμνημα προς το ΣτΕ η κυβέρνηση διά του υπουργείου Οικονομίας αντιμετωπίζει ως «δίκαιο έκτακτης ανάγκης θεσπισμένο για την προστασία του εθνικού συμφέροντος» τόσο το Μνημόνιο όσο και τους νόμους 3833 και 3845/10, προκειμένου «να προστατευθεί η ελληνική οικονομία από την κατάρρευση και να διασφαλισθεί η χρηματοδότηση πολιτικών στους τομείς εθνικής ασφάλειας, παιδείας, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης».

...

Επιχειρώντας να αποκρούσει τις αιτιάσεις για αντίθεση των μέτρων στο Σύνταγμα και διεθνείς συμβάσεις (που προβάλλουν με προσφυγές τους ο ΔΣΑ, η ΑΔΕΔΥ, το ΤΕΕ και άλλοι φορείς και πολίτες), η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι πρόκειται για «προσωρινό (και όχι μόνιμο) περιορισμό δικαιωμάτων περιουσιακού ή ασφαλιστικού χαρακτήρα», χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις αφού στον νόμο δεν προβλέπεται χρόνος λήξης. 

Τονίζει επίσης προς τους ανώτατους δικαστές ότι ο προσωρινός αυτός περιορισμός δικαιωμάτων είναι αναγκαίος για λόγους έντονου δημόσιου συμφέροντος (επιβλήθηκε από τις συνθήκες και τη δημοσιονομική κατάσταση) προκειμένου να διασφαλιστεί η διατήρηση των δικαιωμάτων και η σταδιακή βελτίωσή τους, μόλις αναταχθεί η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας.

Αποκρούοντας την επιχειρηματολογία ότι κατά παράβαση του Συντάγματος το Μνημόνιο δεν ψηφίστηκε από αυξημένη πλειοψηφία των 3/5 της Βουλής, το κυβερνητικό υπόμνημα απαντά ότι οι επίμαχοι νόμοι δεν αναγνωρίζουν αρμοδιότητες σε όργανα διεθνών οργανισμών και συνεπώς δεν εφαρμόζεται το άρθρο 28 του Συντάγματος για την ειδική πλειοψηφία. 

Προσθέτει ότι τα μέτρα αποτελούν εφαρμογή διατάξεων των συνθηκών σχετικά με την ΟΝΕ (για τη διαχείριση δημοσιονομικών ελλειμμάτων), καταλήγοντας ότι δανειακές συμβάσεις -όπως του Μνημονίου- που υλοποιούν την κοινοτική αλληλεγγύη προς τις χώρες που αντιμετωπίζουν έκτακτες και ανυπέρβλητες δημοσιονομικές δυσκολίες, δεν αποτελούν διεθνείς συμβάσεις υπό την έννοια του Συντάγματος. 

Καταλήγει δε ότι το γεγονός πως στην προσπάθεια αυτή κλήθηκε να συμμετάσχει και το ΔΝΤ (στο οποίο είναι μέλη όλες οι χώρες της Ευρωζώνης) δεν καθιστά τα κείμενα αυτά διεθνείς συνθήκες (ώστε να χρειάζεται έγκριση αυξημένης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας). Ωστόσο, δεν εξηγεί πώς συνδυάζεται η κοινοτική αλληλεγγύη με τους καταγγελλόμενους (από τους προσφεύγοντες φορείς) ως δυσβάστακτους όρους.

Με λίγα λόγια, η κυβέρνηση έχει κάνει κουρελόχαρτο το "ιερό" τους Σύνταγμα, δείχνοντας ότι αν τους συμφέρει και δε μπορούν να προωθήσουν τα συμφέροντα τους με "νόμιμο" τρόπο, οι αστοί παραβιάζουν κατά το δοκούν τους ίδιους τους τους νόμους, απαιτώντας βέβαια από εμάς την πλήρη υποταγή μας σε αυτούς.

Η ανατροπή της κυβέρνησης, και του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος που υπερασπίζεται είναι πλέον αναγκαιότητα - Η τυραννία είναι πλέον αβάσταχτη για ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού που βλέπει τα όποια όνειρα είχε για το μέλλον να καταρρέουν προκειμένου να συνεχίσουν οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι να συνεχίζουν να μας εκμεταλλεύονται, αυξάνοντας διαρκώς την ψαλίδα που μας χωρίζει...

Και γι' αυτό η άρχουσα τάξη όχι μόνο παίρνει το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο, αλλά και τα παπαγαλάκια της "χειροκροτούν" και δε βγάζουν άχνα για τα όσα συμβαίνουν εις βάρος μας. Θυμίζουμε πχ τι είχε γράψει ο γνωστός δημοσιογράφος-παπαγαλάκι Τάσος Τέλλογλου τον Απρίλιο, καιτο οποίο πλέον έχει αλλαχτεί, με κρυμμένο το επίμαχο κομμάτι όπου έλεγε τα εξής:

"... ο πολιτικός χρόνος αυτής της κυβέρνησης έχει παρέλθει, το πιθανότερο όμως είναι ότι και η επόμενη θα έχει ως βασικό κορμό της το ΠΑΣΟΚ. Είναι ανάγκη να έχει πρωθυπουργό τον κ. Παπανδρέου; 

Κατ΄ αρχήν γράφω "βασικό κορμό" το ΠΑΣΟΚ, άρα δεν θα είναι μόνο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ψηφίστηκε τον Οκτώβριο για να εφαρμόσει μία άλλη πολιτική από αυτή που τώρα χρειάζεται ο τόπος. Το ΠΑΣΟΚ δέν διαθέτει δημοκρατική νομιμοποίηση για τα μέτρα που θα ανακοινωθούν τα επόμενα 24ωρα. Να κάνουμε εκλογές; Δέν είμαστε αυτόχειρες. Αρα τι μένει; Μία κυβέρνηση σαν και εκείνη του Κωνσταντίνου Καραμανλή τον Ιούλιο του 1974, απο όλους τους πολιτικούς χώρους. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να εχει έκτακτες εξουσίες, για να το πώ πιο απλά, η χώρα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης χωρίς δικτατορία, αλλά ορισμένα άρθρα του Συντάγματος πρέπει να βγούν "εκτός" ή να ερμηνευτούν ανάλογα. Εκδηλώσεις σαν κι εκείνες του ΠΑΜΕ στον Πειραιά πρέπει να δίνεται η δυνατότητα να κηρύσσονται αμέσως παράνομες με διαδικασίες αυτοφώρου, πρέπει να περιοριστεί το δικαίωμα της απεργίας αλλά και της διαμαρτυρίας σε ευαίσθητους τομείς (π.χ. πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, απεργία εκπαιδευτικών μέσα στις εξετάσεις). Στο Βέλγιο πρίν μερικά χρόνια μία τέτοια κυβέρνηση συναπισμού προχώρησε σε αναστολή ορισμένων συνταγματικών διατάξεων για ένα διάστημα. Ο κ. Παπανδρέου είναι ακατάλληλος για να ηγηθεί μιας τέτοιας κυβέρνησης "εθνικής ανάγκης", μπορεί να είναι αντιπρόεδρός της και υπουργός των Εξωτερικών, αλλά επικεφαλής πρέπει να είναι κάποιος που να μην διστάζει μπροστά σε όποιο κόστος.