Ψάχνοντας εργασία στα 71 (Πραγματικές ιστορίες)

ΠΗΓΗ: Greek Rider

Διάβασα την παρακάτω ιστορία σε ένα σάιτ  συμβούλων καριέρας την οποία οφείλω να σας μεταφέρω γιατί αυτά που συμβαίνουν διεθνώς είναι συγκλονιστικά και θα πρέπει να τα λάβουμε υπόψη μας.

"Ένα ηλιόλουστο πρωινό ο Al Maurer επιβιβάστηκε στο τρένο έτοιμος για το τρίωρο ταξίδι του από το Long Island μέχρι την Φιλαδέλφεια. Εκεί γίνεται μια εμπορική έκθεση και ελπίζει να βρει κάποια επιχείρηση που να ζητάει έναν πωλητή ή εκπαιδευτή. Ο Μaurer υπήρξε για πολλά χρόνια στέλεχος επιχειρήσεων και έχει εργαστεί για 48 έτη, τώρα όμως αναγκάστηκε στα 71 του χρόνια να ψάξει για νέα εργασία. Παρόλες όμως τις φιλότιμες προσπάθειές του αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο καθώς επί 4 μήνες τώρα δεν έχει βρει τίποτα.

Και ο Maurer δεν είναι καθόλου μοναδική περίπτωση. Οι μεγάλες ηλικίες είναι το ταχύτερα αναπτυσσόμενο κομμάτι της ζήτησης στην αγορά εργασίας. Τα προηγούμενα πέντε χρόνια ο αριθμός των εργαζομένων με ηλικία άνω των 65 ετών αυξήθηκε κατά 22% στα 6,2 εκατομμύρια και οι δημογράφοι λένε ότι αυτή η τάση θα συνεχίσει προς την ίδια κατεύθυνση.

Από το ξεκίνημα της τρέχουσας κρίσης οι ηλικιωμένοι άνεργοι άνω των 65  διπλασιάστηκαν...Μάλιστα, το 25% των ανθρώπων μεταξύ 65 και 74 χρόνων εργάζονται ή ψάχνουν εργασία για να εργαστούν. Και το κύριο πρόβλημα αυτών των ανθρώπων είναι ότι αυτά που ξέρουν είναι πλέον αρκετά ξεπερασμένα. Ιδίως μάλιστα με την έλευση των νέων τεχνολογιών και κυρίως του web 2.0 τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη όμως δεν έχουν και την δυνατότητα να κάνουν πολλές χειρονακτικές εργασίες είτε γιατί σε όλη τους την ζωή ήταν στελέχη επιχειρήσεων και δεν έχουν τις κατάλληλες τεχνικές δεξιότητες είτε επειδή το σώμα τους δεν υπακούει πια στις εντολές τους όπως θα έπρεπε.

Παρόλα αυτά ο 71χρονος πάει στις συνεντεύξεις με καλή διάθεση και χαμόγελο δίνοντας συνεντεύξεις συνήθως σε τριαντάρηδες που τον απορρίπτουν. Στις ΗΠΑ άλλωστε η ηλικία δεν αναγράφεται πάνω στα βιογραφικά με αποτέλεσμα οι εργοδότες να μην ξέρουν την ηλικία όσων καλούς για συνεντεύξεις. Όταν βλέπουν το Maurer αιφνιδιάζονται και συνήθως δεν ξανακούει νέα τους...

Το ότι ένας ηλικιωμένος βρέθηκε στην θέση που περιγράφω δεν είναι τόσο σπάνιο γεγονός για τις ΗΠΑ όπως άλλωστε δείχνουν και τα παραπάνω στατιστικά.  Μπορεί κάποιοι να έχασαν τις οικονομίες τους στα δύο μεγάλα crash των αγορών το 2000 και το 2007, κάποιοι άλλοι να είχαν επιχειρήσεις που χρεοκόπησαν στις αντίστοιχες οικονομικές κρίσεις, ενώ άλλοι να αντιμετώπισαν προβλήματα υγείας που τους έβγαλαν εκτός πορείας.

Με παρόμοιο τρόπο έχασε την εργασία της και η Sharon Lyon στο τέλος του 2008. Η Sharon - στα 67 της- βρέθηκε τότε με όλα της τα υπάρχοντα σε μια κούτα στον δρόμο. Σε μια ηλικία που οι περισσότεροι συνάνθρωποι της έχουν μια σύνταξη και μια στέγη, αυτή έπρεπε να ξεκινήσει από την αρχή. "Δεν σχεδίαζα αυτό που συνέβη" μονολογεί.

Κάποιοι σύμβουλοι εργασίας ηλικιωμένων λένε ότι οι ηλικιωμένοι που ψάχνουν για εργασία είναι συχνά πολύ εκνευρισμένοι αλλά και φοβισμένοι ότι κανένας δεν θα τους προσλάβει. Αναγκάζονται όμως να προσαρμοστούν επειδή είναι απένταροι ή χρεοκοπημένοι.

Η Lyon όταν έχασε την δουλειά της έδωσε στον εαυτό της πέντε λεπτά για να κλάψει και να στεναχωρηθεί. Μετά όμως έπρεπε να προχωρήσει. Η Lyon είχε πτυχίο στην διοίκηση ανθρωπίνων πόρων και μεγάλη εμπειρία στον κλάδο υγείας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να δυσκολευτεί να βρει εργασία. Και όμως έκανε 400 αιτήσεις σε νοσοκομεία, γιατρούς, ασφαλιστές, κτηνιάτρους, κλινικές. Το αποτέλεσμα ήταν τίποτα.

Επειδή όμως και η ίδια είναι του επαγγέλματος λέει ότι πριν από λίγα χρόνια ούτε και η ίδια θα προσλάμβανε τον εαυτό της. Όταν πήγε στην πρώτη της συνέντευξη για μια θέση ρεσεπτιονίστ ενός φυσιοθεραπευτή (από τις 400 αιτήσεις που έκανε) παρατήρησε αμέσως πόσο νέοι ήτανε όλοι οι άλλοι στο προσωπικό. Δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται την ηλικία της και τα 15 επιπλέον κιλά της που της προσέδιδαν, όπως χαρακτηριστικά λέει η ίδια, ένα σβέρκο γαλοπούλας. Παρόλη την εμπειρία της αμέσως κατάλαβε ότι δεν κάνει γι΄ αυτήν τη δουλειά γιατί δεν θα ήταν καλή εκπρόσωπος του ιατρείου.

Στην συνέχεια η Lyon βοηθήθηκε από μαθήματα που παρακολούθησε από ένα "JOB CLUB", φτιαγμένα ειδικά για ηλικιωμένους "κυνηγούς εργασίας" που χρηματοδοτούνταν από μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. Εκεί έμαθε πολλά "κόλπα" των συνεντεύξεων και έμεινε εμβρόντητη από το πόσο πολύ έχουν αλλάξει τα πράγματα στις προσλήψεις από αυτά που ήξερε.

Σε αυτά τα σεμινάρια οι ηλικιωμένοι μαθαίνουν να παραλείπουν από το βιογραφικό τους άσχετες εργασιακές εμπειρίες, γνώσεις που δεν μετράνε πια (π.χ. το MS/DOS της δεκαετίας του 1980), να μην αναφέρουν τα χόμπι τους, να μην φοράνε κολόνιες με κοστούμι για εργασίες χαμηλού επιπέδου, ούτε να μιλάνε στους υπεύθυνους των συνεντεύξεων με συμπαθητική ευγένεια χρησιμοποιώντας το επίθετό τους.

Το πιο δύσκολο όμως από όλα ήταν να μην δείχνει την απογοήτευση της όταν πήγαινε στις συνεντεύξεις, προσπαθώντας να κρατήσει το χαμόγελο. Στο τέλος η Lyon βρήκε μια περιστασιακή εργασία μερικής απασχόλησης και ορισμένου χρόνου ως εκπαιδεύτρια. Παρόλο που θα προτιμούσε κάτι πιο μεγάλης διάρκειας δηλώνει ότι τώρα αισθάνεται πιο ασφαλής.

Το 91% των εταιρειών παραδέχονται ότι η ηλικία είναι ένας καθοριστικός παράγοντας για την πρόσληψη όταν ένας υποψήφιος ξεπερνάει τα 50 του έτη. Αυτός ο ηλικιακός ρατσισμός έχει τις ρίζες του στην πραγματικότητα αφού οι έρευνες δείχνουν ότι οι ηλικιωμένοι είναι λιγότερο παραγωγικοί από τους νεότερους. Το μυαλό δουλεύει πιο αργά και πρέπει να πείσουν τους εργοδότες ότι έχουν την διάθεση, το κίνητρο και την ενέργεια.

H Boyd μια άλλη ηλικιωμένη που μόλις έκλεισε τα 70 της αναρωτιέται πώς θα μπορούσε να πείσει κάποιον εργοδότη σε μια συνέντευξη για κάτι τέτοιο. Σε όλη της την ζωή υπήρξε μια καθηγήτρια Αγγλικών η οποία διατηρεί τους τρόπους συμπεριφοράς μιας αυστηρών αρχών φιλολόγου. Τώρα όμως και έξι μήνες ψάχνει εργασία για να ξεκινήσει μια δεύτερη καριέρα στην ζωή της, αυτή την φορά στις πωλήσεις.

Πρόσφατα της είχαν προσφέρει εργασία από μια εταιρεία απεντομώσεων με καθήκοντα εργασίας που απαιτούσαν να σέρνεται κάτω από ξύλινα πατώματα αναζητώντας για μυρμήγκια. Και θα το έκανε σίγουρα, το πρόβλημα όμως είναι η εγχείρηση που είχε κάνει το 2003 όταν ήταν 63 ετών.

Ένας σύμβουλος της είπε ότι είναι απαράδεκτο που δεν έχει προφίλ στο LinkedIn εφόσον ψάχνει για εργασία, παλαιότερα η ίδια έλεγε (τις παλιές καλές εποχές) ότι ποτέ στην ζωή της δεν θα άγγιζε υπολογιστή και ότι θα έγραφε στο μνήμα της ότι ποτέ δεν χρησιμοποίησε υπολογιστή. Και να που βρέθηκε σε αυτή την θέση στα 70 της. Σήμερα μπαίνει σε τρία on line job boards καθημερινά στέλνοντας κάθε μέρα 20 βιογραφικά.

Ο Don Zirkle εκπαιδευτής στην εταιρεία Akron's Mature λέει ότι οι ηλικιωμένοι έχουν συνηθίσει στην πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνία και αισθάνονται ιδιαίτερα δυσάρεστα από τις συνθήκες της ιντερνετικής αναζήτησης. Η Boyd θυμάται ότι το 1976 όταν έψαχνες για εργασία έκανες αίτηση αυτοπροσώπως σε καλούσαν για συνέντευξη και ξαφνικά έπαιρνες την δουλειά. Παρόλα αυτά δεν μπορεί να αλλάξει τακτική γιατί πλέον καταλαβαίνει ότι όλα είναι στο ίντερνετ."


Και λέω λοιπόν σχολιάζοντας το παραπάνω κείμενο, ότι το χειρότερο από όλα, είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί και δουλειά να βρουν, σίγουρα σύντομα θα αρρωστήσουν, θα μείνουν χωρίς ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη και θα πεθάνουν. Οι περισσότεροι που θα βρουν εργασία θα είναι μόνο και μόνο για να μην κοιμούνται στον δρόμο ή να μην πεινάνε. Δεν θα προλάβουν ούτε να ξεχρεώσουν ούτε να ορθοποδήσουν ούτε να χαρούν τίποτα.

Ίσως στις ΗΠΑ το 2010 το χειρότερο δεν είναι το ποσοστό των ανθρώπων που γεννιούνται φτωχοί ή οι μεγάλες ταξικές διαφορές, αλλά το ποσοστό των ανθρώπων που πεθαίνουν χρεοκοπημένοι, ντροπιασμένοι, χωρίς καμία ιατρικοφαρμακευτική περίθαλψη και οι οποίοι αναγκάζονται να εργάζονται μέχρι κυριολεκτικά να πεθάνουν στα βαθιά τους γεράματα. Φαντάζομαι ότι όταν τα κορμιά θα σωριάζονται χωρίς πνοή πάνω στα ράφια των σούπερ μάρκετ οι άλλοι εργαζόμενοι θα τα μεταφέρουν σε έναν κάδο απορριμάτων κατ' εντολή της διοίκησης. Αυτή θα ήταν και μια λογική συνέχεια της ζωής τους. 

 Και προσέξτε! Αυτοί όλοι είναι καλές περιπτώσεις που το μυαλό τους δουλεύει, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων πέφτουν σε κατάθλιψη χωρίς δυνατότητες περαιτέρω ελιγμών.....

Ας προσέξουμε λοιπόν που πάμε ως Ελλάδα και ως Ευρώπη, για να μην βρεθούμε κάποια στιγμή  από την πολύ οικονομική αποτελεσματικότητα στο άλλο άκρο από αυτό που υποτίθεται ήμασταν. Γιατί ήδη ιστορίες όπως οι παραπάνω μας παρουσιάζονται ως δήθεν πρότυπα προς μίμηση...



Και μην ξεχνάμε ότι παρόλη την κατάσταση που περιγράφει το κείμενο οι ΗΠΑ είναι μια βαθύτατα χρεοκοπημένη χώρα με ελάχιστες δυνατότητες ελιγμών. Κάτι το οποίο θα έπρεπε να μας προβληματίζει για να αναζητήσουμε αλλού τις λύσεις.